[Event] Rome wasn't built in a day, but it burned in one

Hij stond voor een keuze, dat besefte hij zich maar al te goed. Wilde hij bij een tribe blijven die er niks aan had gedaan om ook maar uit te zoeken wat er precies met hun moeder gebeurd was. Die het niet raar hadden gevonden wat er die dag zich allemaal afgespeeld had. Ze hadden haar niet zien doodgaan, niet zoals zij dat hadden gedaan. Alleen Day was er ook bij geweest, maar zelfs hij had er niet op tijd wat aan gedaan en dit was waar ze nu geëindigd waren. En nu had hij de keuze om voor Wren te kiezen, de enige familie die hij nog had hier of de tribe die niks voor hun gedaan had. Wren leek te willen dat hij naar haar kant kwam en hij wist dat als hij er nu voor zou kiezen om haar kant te kiezen dat hij mogelijk nooit meer een plek zou hebben in de tribe. Maar heel eerlijk, had hij die plek nog? Hij was het niet eens dat Day dood moest, die had het niet gedaan, misschien er wel iets mee te maken gehad, maar hij was niet de kat die hun moeder vermoord had. Dat was niet logisch. Zijn blik ging voor een moment naar Day, voor een keer was er onzekerheid in zijn blik af te lezen. Hij wist echt niet welke kant hij moest kiezen. Was het het nog waard om hier te blijven? Maar hij wilde dat het bekend zou worden. Dat het uitgezocht zou worden. Dan zou Wren haar boosheid op de juiste kat kunnen richten, op de kat die het echt gedaan had. "Laten we voor eens en altijd achterhalen wat er met onze moeder gebeurd is." Hij probeerde een sterke stem op te zetten, maar toch was er een trilling in te horen. Het was misschien niet wat Wren wilde horen, maar hij wilde het toch nog voor een laatste keer proberen. Als ze hem af zouden slaan, dan zou hij simpel geen andere keuze hebben dan om de kant van Wren te kiezen. Dan zou er ook geen toekomst zijn binnen de tribe, dat wist hij maar al te goed, maar dan wilde hij hier ook niet meer blijven. Hij had het keer op keer aangekaart, maar er was steeds maar niks mee gedaan, ondanks allerlei beloftes en dit was hun laatste kans.

De kat die naar voren stapte en zich voorstelde als Healer was inderdaad een jonkie, maar hij droeg niet de naam die Wren gezegd had. Zij sprak hem schamper toe, niet onder de indruk van zijn rang. Met al even veel afkeer sprak ze over de oud-ShadowClanner die naast de healer stond. Crowcall vernauwde haar ogen. Het feit dat de vroegere medicine cat daar stond was voor haar een hoopvol teken. Het liet zien dat de Tribe nog altijd gastvrij was, verwelkomend naar katten van buiten, die niet als minder gezien werden, maar werden opgevangen als gelijken. Het gaf haar het gevoel dat zij misschien ooit zo opgevangen zou kunnen worden. Dat zij ergens bij kon horen. Maar Wren dacht daar duidelijk anders over en Crowcall begon steeds meer te twijfelen aan wiens kant ze hier hoorde te staan.

Toen begon hij te praten, de kat om wie dit allemaal draaide. Die Day of New Light, die volgens Wren haar moeder vermoord had en de Tribe in zijn greep hield. Een imposant figuur was hij zeker, en het was niet alleen zijn lange vacht die hem groot deed lijken. Als ze tegenover hem zou staan, zou hij ver boven haar kleine WindClangestalte uittorenen en ze kon ondanks zijn dikke vacht een paar flinke littekens zien. Onwillekeurig moest ze aan Bearclaw denken, al toonde Day niet dezelfde agressie als de WindClankater. Veel van de andere Tribers leken geschrokken van Wrens komst. Ze hadden duidelijk niet het gevoel dat ze op het punt stonden gered te worden, eerder het omgekeerde. Een zwart-witte kater die zich afzijdig hield van het gebeuren trok even Crowcalls aandacht. Hij kwam haar vreemd bekend voor, maar... Wren begon weer te spreken en trok haar aandacht terug naar de situatie, die binnen zeer korte tijd behoorlijk uit de hand begon te lopen. Wren had een complete omslag gemaakt, van het zielige slachtoffer dat ze aan de clans gepresenteerd had naar een wraakzuchtige furie. Acornstar probeerde haar wat te temperen, maar zijn woorden hadden geen enkele invloed op haar. En plotseling schoot ze in actie.

Crowcalls oren lagen plat in haar nek en haar haren rezen overeind. Waar was die Wren in StarClansnaam mee bezig? Misschien was de chief een moordenaar, misschien niet, maar het was duidelijk dat Wren compleet doordraaide. Dit was niet waar Crowcall voor gekomen was. "Wren, als je onze steun wil moet je haar laten gaan", gromde ze waarschuwend, maar ze bleef wijselijk staan waar ze stond om haar niet verder te provoceren. Ze wist niet wat Wren verwacht had toen ze naar de clans kwam voor hulp. Had ze serieus verwacht dat ze hier gewoon in mee zouden gaan? Een tiran afzetten was één ding, een kitten bedreigen en vervolgens een kreupele Triber aanvallen was iets heel anders.

Praten. Wren luisterde al lang niet meer naar rede. Hij verwachtte niet meer tot haar door te dringen. De enigen die misschien zouden luisteren waren de clankatten die ze had meegebracht. Wat ze hen ook verteld had, ze leken niet helemaal overtuigd en Day zag meerdere twijfelende blikken op Wren geworpen worden. De Wren die hier nu stond was niet de Wren die ze aan hen had laten zien, leek het.
Het voelde alsof hij meer moest doen dan praten. Zijn keel voelde nu al rauw van de herinnering aan alle woorden die hij al geprobeerd had. Zijn argumenten waren uitgeput - en hij ook - maar er was geen alternatief. Toch? In de katten om hem heen zag hij dezelfde tweestrijd. Hij was niet immuun voor de woede die hij in Hound zag, hij deelde de onrust in Spirits poten, de zenuwen die ze duidelijk voelde, hoe moedig ze ook naar voren stapte. Hij voelde dezelfde liefde die Prey Hunter Misty bewoog om ondanks haar angst voor conflicten aan Spirits zijde te gaan staan. Ze verdienen beter, dacht hij. Wren was zo gefixeerd op hem, maar zag ze dan niet wat ze iedereen hier aandeed? Natuurlijk niet. Ze was blind geworden. Voor Shine met zijn goede hart had ze niets dan afkeer. Bloodhound, die zo veel kennis had meegebracht, werd uitgemaakt voor clown. Hij heeft de Tribe zo veel meer te bieden dan jij, Wren. Wat is je Tribebloed waard als het vergiftigd is? Waarom spreek je over geloof terwijl je zelf ieder teken dat je moeders totem je gaf negeert? Ze verwachtte nog steeds ooit als held gezien te worden, na alles wat ze had gedaan, alsof ze als dochter van een healer overal recht op had, alles kon doen wat ze wilde, wie er ook gewond raakte. Ze sneed Meadow de pas af. Day had iets willen zeggen, maar zijn stem stokte. Hij kon alleen maar naar Meadow kijken, alsof zijn blik hem zou kunnen beschermen.

Dit ging de clankatten ook te ver. Niemand minder dan de leider van een van de clans en twee van zijn kinderen had Wren meegekregen op haar missie en ook zo ver van zijn clan verwijderd probeerde hij iets van leiding op zich te nemen en de situatie richting een redelijk pad te sturen. Zonder resultaat. Je weet niet wie je hierheen gevolgd bent, Acornstar van ShadowClan. Maar Wren zou het gauw genoeg laten zien. Met of zonder bondgenoten, ze zou haar obsessie niet opgeven. Day merkte dat Turtle naar hem keek en hij beantwoordde zijn blik. Er lag angst in zijn blik - wees niet zoals je zus, alsjeblieft - maar ook spijt - het spijt me dat je hiertussen moet kiezen. Tussen een gefaalde chief die de moordenaar van je moeder niet kon vinden en een zus die niet zal stoppen tot ze haar misleide wraak heeft. Turtle wilde de waarheid net zo graag als Wren, maar hij leek niet te geloven dat haar versie de waarheid was. En plots verscheen ook het derde kind. Days blik schoot naar Rumble toen hij diens neerbuigende stem hoorde. Hem kon de waarheid niets schelen. Wat kon hem wel iets schelen? Day wist het niet meer. Hij had Rumble vertrouwd toen die de vorige keer teruggekeerd was, maar hij had de Tribe verraden. Wat deed hij hier nu? Waar waren de katten die met hem verdwenen waren? Maar eerst... Day wist even niet meer waar hij zich op moest richten, het was te veel tegelijk.

Wren was maar al te bereid om weer de focus te worden. Voordat iemand in de plotselinge verwarring doorhad wat er gebeurde was ze doelgericht de groep Tribers in geschoten en had haar slachtoffer uitgekozen. Days hart sloeg twee tellen over en even voelde het alsof hij een afgrond inviel. "Stop- Wren, genoeg", bracht hij uit zodra hij zijn stem hervonden had. Zijn blik was strak gericht op Blossom die daar op de grond lag - en op Wrens nagels op haar keel. Het duizelde hem. "Als je haar iets aandoet zul je nooit krijgen wat je wilt", zei hij met opeengeklemde kaken. "Ik zal het je nooit geven en niemand zal je ooit geloven, Wren. Niet als je laat zien wat voor monster je zelf bent." Hoe ver heen ze ook was, ze moest toch kunnen bedenken dat niemand haar kant zou kiezen als ze voor hun ogen een onschuldige kat vermoordde. Het zou haar niet tegenhouden als ze dacht dat het de laatste manier was waarop ze hem iets aan kon doen, maar als ze een alternatief had... als ze kon krijgen wat ze écht wilde... "Laat haar gaan en je krijgt je zin." Hij kon nauwelijks van Blossom wegkijken, maar richtte zijn blik toch iets op om Wren in de ogen te kunnen kijken. Om haar aan te kijken en te laten zien dat hij meende wat hij zei. "Laat haar gaan en ik geef me over." In die volgorde. Dat was zijn aanbod, en als ze ook maar enige kans wilde om te bereiken wat ze het allerliefste wilde, kon ze het maar beter aannemen.

Hij voelde zich eerlijk wel zenuwachtig, voor de eerste echte keer. Er was een groep onbekende katten binnengekomen, onder leiding van Wren – en hij moest zich niet gedragen als een jonge nieuwsgierige to-be. Hij moest zich gedragen als een Healer, en hij vond dat lastig in deze situatie. Alles hing zowat van hem af, iedereen verwachtte nu veel van hem. Meer dan dat ze ooit tevoren hadden gedaan. De jonge kater probeerde stabiel te blijven, zowel fysiek als mentaal. In de hoop dat alles goed ging komen. Er ging van alles rond in de Cave – van Day die erbij kwam tot verschillende tribers die erbij kwamen om te zien wat er gebeurde. En dan had je Wren. ‘Shine?’, miauwde de lapjespoes opeens spottend tegen hem, waardoor hij zich al meteen geraakt voelde. ‘Healer van wat? Shine, geen Shineteller..’ hij slikte even. Het klopte, hij was officieel geen healer. Maar hij had de taken ervan wel overgenomen. Iedereen van de tribe leunde nu op hem, en als hij één klein foutje maakte stortte alles zowat in. ‘Dus Spark is verdwenen en nu hebben ze… jou’. Er viel een stilte die hem erg ongemakkelijk deed voelen. Hij voelde zich nu wel heel erg klein. En fragiel. En bijna niets waard. Hij wist niet hoe, maar Wren liep net zijn gevoelens een beetje rond te gooien en het was moeilijk om niet elk moment te breken. Vervolgens liep ze met Bloodhound te spotten – en maakte ze de sfeer onheilspellend. Hij had altijd geloofd dat Wren goed was, dat ze vanbuiten misschien gebroken was maar vanbinnen nog goedhartig. Maar.. Mogelijks kwam de realisatie dat hij verkeerd zat. De Healer To-Be voelde zich onder druk gezet, en hoewel hij zo graag met zijn staart Bloodhound een tikje wou geven om te zeggen dat het niet meer ging, durfde hij niet. Hij wilde niet als een onwetend, onverantwoordelijk kind overkomen. Niet nu, niet hier, niet vandaag.

Gelukkig waren ze niet allemaal zo spottend. De leider van Shadowclan – Acornstar, had zich netjes voorgesteld samen met zijn zoon Barkingpaw en nog iemand genaamd Littlepaw. Hij deed tenminste niet zo vijandig, het leek hem op het eerste zicht wel een verstandige kater. Maar wie wist hoe lang dat nog ging duren. Hij had ook aangegeven dat het het beste was om het af te handelen tussen de betrokken partijen, maar het leek niet meteen te helpen. Turtle en Rumble kwamen ook tevoorschijn, en ze leken beide verschillende meningen te hebben. Shine snapte het niet hoe zo’n vredevolle, warme groep zo toxisch was geworden. Was het zijn fout? Had hij iets verkeerds gedaan, waardoor alles in de puinhoop viel? Wren begon te zeggen dat Rumble zijn bek moest houden en toen begon de chaos. De To-be liep gewoon toe te kijken, hij zag hoe dat ze opeens Blossom op de grond smeet met klauwen in haar keel. En hij was geschokt. ‘Ik doe het. Eén verkeerde beweging van iemand, en Appleblossom is de eerste die gaat.’ Een zwarte kattin begon nadien te spreken, zeggend dat ze Blossom moest laten gaan als ze hun steun wilde hebben. Gelukkig. De groep van katten die ze had meegebracht, hadden een beter hart dan Wren zelf. Zijn amberen ogen stonden groot terwijl hij toekeek – hoe Day haar probeerde te overtuigen Blossom te laten gaan. Hoe hij zich wou overgeven. Waarom moest dit nou gebeuren, waarom hadden zij dit nu voor? Waarom kon Wren niet gewoon vergeven en vergeten, zoals een echte tribekat deed. “Zo is het genoeg!” riep Shine luid. Het was niet zijn bedoeling geweest, maar het vloog er gewoon opeens uit. Want hij wilde dat al dit gedoe zou stoppen. Dat alles weer normaal zou gaan. Dat ze allemaal lief en vriendelijk en vrolijk tegen elkaar deden en dat Wren hier niet kwam om iedereen te bedreigen en bang te maken. “Laat haar los! En wel onmiddellijk! Ik dacht dat je beter wist dan onschuldige katten bedreigen Wren” hij voelde zich schuldig, eigenlijk. Daadwerkelijk schuldig dat hij zo slecht was in zijn taak uitvoeren. Hij had zoveel geloofd dat iedereen goed was, en goed bleef. Maar er waren zoveel bewijzen op zijn tafel gelegd en nu pas had hij door, dat niet iedereen puur was. “Als jij niet beter weet dan andere katten te bedreigen met hun leven, dan ben jij hier niet welkom meer” En daarmee basta. Hij zette zich tussen in het hele tafereel in sloeg met zijn staart heen en weer. Hij wilde niet dat Blossom, of wie dan ook, gewond zou raken onder zijn toezicht.

Als hij hier niet nog iets te zoeken had, dan had hij er allang voor gekozen om weer weg te gaan, om de tribe hun eigen problemen op te laten lossen. Maar dat was geen optie, niet als hij informatie wilde. Maar het werd steeds duidelijker dat dit niet vredig opgelost ging kunnen worden. Was het beter om degene te zijn die de woede op zich haalde van haar, de enige met meer dan een leven hier? Maar dat kon hij niet maken tegenover zijn eigen clan wist hij maar al te goed. Voor hij of iemand anders echt de kans had om haar goed over te halen, schoot Wren ineens naar voren en sleepte een kat mee naar het midden van de groep. Dit was nog niet per se wat hem verraste, maar de naam en de kat zelf deden dat wel. Appleblossom? De riverclanner? Hij liet zijn blik naar de poes gaan die nu onder Wren lag, hij was vrij zeker dat ze dezelfde was, natuurlijk ouder want het was al zo lang geleden dat hij haar voor het laatst gezien had. Blijkbaar was zij ook een van de katten die naar de bergen gegaan was. Maar wat zou het feit dat ze ex riverclan was hier doen? Waarschijnlijk niks. Crowcall probeerde nog wat, maar het was meer dan duidelijk dat dit op dovemansoren zou vallen. Voor nu zette hij geen stap verder, maar keek Wren wel met vernauwde ogen aan. Bij de eerste de beste opening zou iemand iets moeten doen tenslotte. Hij kon niet zeggen dat wat Day probeerde te doen verkeerd was, maar hij zou nooit op die manier toegegeven hebben, zelfs niet toen het op zijn eigen zoon aan was gekomen. Hij had de keuze gemaakt om aan te vallen toen en het was hem duur komen te staan. Dat wist hij maar al te goed. Dit zou op precies zo'n zelfde scenario uit kunnen lopen en het beviel hem maar niks. De volgende die sprak was de healer. De jonge kater zijn woorden waren duidelijk, maar gaven ook duidelijk aan dat hij geen ervaring had. Hij voelde zich haast schuldig dat hij met Wren mee was gegaan hier naartoe en nu zo'n jonge healer voor het blok zette. Als dit zijn eigen clan was, dan zouden katten mogelijk luisteren, maar dit was Shadowclan niet, dus het enige dat hij kon was om zijn spieren aan te spannen en klaar te staan om in te grijpen mocht het nodig zijn. Hij had geen idee hoe vredelievend de tribe nog steeds was, maar mocht niemand van de tribe willen ingrijpen, dan zou het iemand van de clans moeten zijn. Maar voor nu hield hij zich in en gebaarde hij naar de twee apprentices om ook niks te doen.

Hij zou dit eigenlijk wel gewend moeten zijn, het feit dat iedereen hem negeerde. Dat niemand van de tribe ook maar iets leek te willen uitvinden over de dood van zijn moeder. Voor hem waren zijn woorden dan ook een ultimatum geweest. Wat hij alleen nog niet door had gehad was dat Rumble er was en voor een moment deed hem dat twijfelen of er misschien toch nog iemand zou luisteren. Maar de woorden van Rumble klonken niet alsof hij er iets om gaf. Meer dat hij juist plezier leek te hebben in alles dat er gaande was. Hij besefte zelf ook maar al te goed dat er een punt kwam waarop hij het niet met woorden moest blijven proberen op te lossen. Het was het punt waar hij misschien niet meer moest proberen om het juiste te doen, maar te doen wat hij wilde. Ook al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. De blik van Day had angst gehad, was het angst voor wat er kon komen? Voor wat er ging gebeuren? Of bang voor het moment dat hij de kant van zijn zus zou kiezen? Maar zijn manier had de waarheid niet boven gehaald, Wren's manier net zo min. Maar zouden ze samen sterker staan? Zouden ze samen wel de waarheid boven kunnen halen, ook al dachten ze er niet hetzelfde over? Waarom moest hij hiertussen kiezen? Waarom was het moeilijker dan hij had gedacht, terwijl zijn zus bereid was om zover hiervoor te gaan.

Hij klemde zijn kaken op elkaar, toen Wren in beweging kwam en Blossom naar het midden toe sleepte. Het was misschien niet de juiste manier om dit op te lossen, maar het was misschien wel de manier om antwoorden te krijgen. Woorden hadden niet gewerkt, zou dreigen dat wel doen? Hij slikte en liet zijn blik kort over Day gaan. De kater was groter dan hem, maar afgeleid. Afgeleid door wat Wren aan het doen was. Zou hij haar helpen? Doen wat hij misschien al die tijd al had moeten doen? Hij was een prey hunter, geen cave guard, maar zou het lukken? De woorden van Shine galmden door de grot heen, maar eigenlijk luisterde hij er amper naar. Naar het feit dat zijn zus eigenlijk zo goed als weggestuurd werd. Misschien kon hij helpen, misschien kon hij dit in hun voordeel uitdraaien. Zijn blik zocht kort die van Rumble, als hij zou helpen dan moest het wel lukken, maar hij wist niet of hij op zijn broer kon vertrouwen, niet na alles dat er gebeurd was. Hij slikte nog een keer, forceerde zijn poten om te stoppen met trillen en zijn keuze nu te maken. Day was afgeleid door Wren, dit was de enige kans die hij ging krijgen om zijn zus te helpen. Om ervoor te zorgen dat ze in ieder geval elkaar nog zouden hebben en te doen wat hij eigenlijk al zolang geleden had moeten doen. Hij geloofde niet dat Day het had gedaan, maar misschien was dit de manier om de waarheid er wel uit te krijgen. Hij spande zijn spieren aan en sprong naar voren, in de richting van Day en probeerde de kater omver te krijgen. Hij had zijn keuze gemaakt. Zijn nagels waren uit in de hoop dat hij Day onder zich zou kunnen krijgen en daar ook zou kunnen behouden. Het was het enige dat hij zou kunnen doen om Wren nu te helpen, om ervoor te zorgen dat ze Blossom misschien los zou laten. Die had tenslotte niks gedaan. Maar hij besefte zich ook maar al te goed dat hij zelf te ver ging met deze actie, maar maakte het echt uit voor een tribe die niks had willen doen?

Niemand deed iets, niemand hield haar tegen. Één boze kat tegenover de Tribe en toch wist ze moeiteloos de controle te grijpen. Ze waren zo trots op hun samenwerking, op hun eenheid, ze waren er zo trots op dat ze al generaties lang in dit soms barre gebied wisten te leven, maar dit was een uitdaging waar ze niet tegen opgewassen leken. En kon hij het ze kwalijk nemen, hun schok, hun traagheid om te reageren op dit ongekende geweld van kat tegen kat? Hij was de Chief. Hij was het die de Tribe hoorde voor te bereiden op de uitdagingen die hen te wachten konden staan. Diep vanbinnen had hij geweten dat dit moment zou komen, dus hij had ze kunnen vertellen dat er strijd zou zijn. Hij had ze kunnen instrueren te oefenen in gevechten tegen soortgenoten. Hij had ze kunnen zeggen dat ze alles moesten doen om Wren tegen te houden. Dan had hij haar aan kunnen vallen zodra ze de grot in stapte. Het zou de clankatten aan haar kant gehouden hebben, maar wat voor kans hadden zij gemaakt tegen alle Cave Guards van de Tribe? Hij had haar kunnen stoppen zoals hij Lítill had gestopt, hij had in bloed een einde aan dit alles kunnen maken - totdat de volgenden oprezen om hen te wreken, en daar zat het probleem. De weg van geweld kende geen einde. En deze weg wel? Misschien het mijne... maar misschien niet dat van Blossom, misschien niet dat van de Tribe zoals ik ervan gehouden heb. Misschien is dat genoeg.

Shine protesteerde, maar wat kon hij doen? Voor de Tribe was het woord van hun Healer heilig, maar voor Wren betekende het niets. "Shine, ga opzij, alsjeblieft", zei Day zacht. Hij respecteerde de jonge kater, maar hij zag ook het kind in hem. Er was zo veel op die jonge schouders gelegd en Day gunde hem zo veel beter. "Laat mij dit oplossen." Nu moest Wren alleen Blossom nog laten gaan en dan stond er niemand meer tussen hen in. Dan ging het alleen tussen hem en haar, zoals het moest zijn. Dan-

De plotselinge klap, de nagels in zijn huid, die dingen deden niet de meeste pijn. Hij struikelde en viel, en als hij het geprobeerd had, had hij de Prey Hunter vast van zich af kunnen werpen, maar iets in hem bevroor, misschien uit schok, misschien uit angst voor wat Wren Blossom dan aan zou doen, misschien omdat het te sterk tegen zijn geloof inging om tegen Turtle te vechten. Turtle... Hij wist dat hij hem tekortgedaan had, teleurgesteld had, maar dit... Hij had ervoor gevreesd, maar hij had het nooit echt verwacht, zelfs niet nadat hun eerdere gesprekken op niets waren uitgelopen. Turtle deelde zijn vertrouwen in de Tribe niet, en er had een kilheid in zijn redenering gezeten die Day angst aangejaagd had, maar hij had toch gedacht dat Wren en Rumbles bedachtzame broertje meer respect had dan zij voor de waarden waarmee ze waren opgevoed. Maar we hebben een regel, had Day hem nog gezegd in de hoop duidelijk te maken waarom hij zo zeker wist dat niet een Tribekat het leven van zijn moeder genomen had, en dat is dat het leven heilig is. Volgde Turtle die regel niet meer? Rumble schoot zijn kleinere broer te hulp, al betwijfelde Day ten zeerste of hij het uit broederliefde deed. "Doe niet alsof je hier iets om geeft", gromde Day tegen hem. In Rumble was hij het vertrouwen al verloren toen hij voor de tweede keer verdween en hij voelde een steekvlam van woede in zich opvlammen, naar hen alledrie, de kinderen van Starteller met wie hij na haar dood zo had meegeleefd en die de Tribe en daarmee alles waar hun moeder voor gestaan had nu alledrie zo verraadden. Maar Wren liet Blossom tenminste los en terwijl hij naar haar keek werd alle woede verdreven door zorgen om haar. Hij vocht niet terug. Het enige waarvoor hij wilde vechten was haar leven en klauwen waren niet de manier om dat te redden. Ze lag aan de poten van Hazelgrouse nu, en die leek vastberaden Wren tot het einde te volgen. Waar is je zachte karakter gebleven, Hazel? De jonge kat die hier ooit was gekomen om haar grootmoeder te vinden... Zij kon geen moordenaar zijn. Zou ze doden voor Wren? Day hoopte dat ze de kracht in zich kon vinden om trouw aan haar eigen aard te blijven, de kracht waar ze uit had geput om helemaal alleen de tunnel te ontdekken om hier te komen. Maar hij kon er niet vanuit gaan dat ze het juiste zou doen. Hij kon Blossoms leven er niet om verwedden. Ze lag daar om hem, ze leed, alweer, om hem. Het moest stoppen, ze verdiende beter dan al die pijn, ze verdiende een goed leven, eindelijk eens een rustig leven. Hij kon niet aanzien hoe ze steeds maar weer door het leven neergeslagen werd, hoe dat zachtste, teerste en tegelijkertijd sterkste hart dat hij ooit ontmoet had steeds weer gebroken werd. Ze verdiende zo veel beter. Ze moest blijven leven. Wat er ook gebeurde, wat het ook zou kosten, ze moest blijven leven om eindelijk geluk te kunnen vinden. Wrens eisen waren duidelijk.

"Ja", zei hij. Zijn eigen stem klonk hem vreemd in de oren. Hij keek om zich heen, maar het lukte hem niet om op de gezichten van zijn Tribegenoten te focussen. "Ja. Ik was het. Ik heb Starteller vermoord." Waren ze geschokt? Verontwaardigd? Geloofden ze hem? Het deed er niet toe. Het deed er alleen toe of Wren hem geloofde en of zij haar belofte zou houden. En dan hoeft verder niemand pijn te lijden... "Ze had nooit Healer mogen worden", zei hij. "Moeder van drie kittens, en de Tribe of Endless Hunting rukte haar bij jullie weg voordat ik ooit een klauw uitstak. In het begin ging het nog, ik-" Zijn stem haperde. Blijf praten. "Ik respecteerde haar. Ze was gekozen, dus het moest toch kloppen? Maar ze zonk weg, de rang maakte haar kapot, ze maakte fouten." Hij wist nauwelijks wat hij precies zei, wat voor verhaal hij uitspon. Hij wist niet eens precies welke delen gelogen waren en welke niet. "Ik was Chief voordat zij Healer was. Skyteller had mij aangewezen en ze had het recht niet om zijn beslissing ongedaan te maken. De Tribe had mij nodig." Is dit wat je wilde horen, Turtle? Denk je dat dit de waarheid is waar je je Tribe voor verraden hebt? "Ik wilde alleen maar met haar praten, maar het... liep uit de hand. Ze leefde nog toen ik haar achterliet, ik dacht, de geesten zullen beslissen." Hij lachte vreugdeloos. "Maar wat doen de geesten nou eigenlijk? Ze was de rechtmatige Healer en ik de gevallen Chief, en ze hebben haar laten sterven en mij laten leven." Hij zou het bijna zelf geloven. Hij kon zich het gevoel van kattenvacht onder zijn nagels te makkelijk voor de geest halen, dat van Lítill, niet dat van Starteller, maar het liep allemaal door elkaar. Zijn verhaal was nog niet klaar, hij moest nog vertellen wat er daarna gebeurd was, of wat zij dacht dat er gebeurd was, of wat er had kunnen gebeuren, of... "Een teken vervalsen? Denk je dat ik de zon zelf controleer?" Hij kon Fireteller niet voor de wolven gooien. Zijn eigen reputatie, zijn eigen leven, dat was aan hem om weg te geven, maar niet dat van zijn Healer. "Ik ging er snel genoeg in mee, ja. Het leidde de Tribe af van Startellers verdwijning, en ik dacht, hoe erg kan het zijn, de nieuwe Skyteller zal hij niet worden, maar misschien kan ik hem sturen, misschien kan dit werken, maar-" Hij snoof. "Waar je moeder me zwakte verweet, kon Fireteller mijn kracht niet naar waarde schatten. Ik beschermde de Tribe tegen dat monster Lítill, en wat was mijn beloning? Dertig nachten op een ijskoude bergtop." De frustratie van toen, de frustratie van nu, het kwam makkelijk genoeg naar boven, het liet zich makkelijk genoeg ombuigen. Hij had nooit een leugenaar willen worden, maar hij was een goede verhalenverteller. Hij zuchtte. "Maar hij had gelijk, niet? Hij, en je moeder ook. Ik wilde de Tribe beschermen, maar ik heb hem kapotgemaakt." Hij keek Wren aan. "Ik ben de enige moordenaar. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom de totem van je moeder mijn leven redde die dag... Ze moet geweten hebben dat ik uiteindelijk mijn eigen ondergang zou zijn, dat de Tribe vanzelf te zien zou krijgen waar ik toe in staat was, zonder dat er een onschuldige hoefde te sterven, zonder dat jij een moordenaar hoefde te worden." Ze noemde je een moordenaar en je werd er een. Noem haar een held, en wie weet. Hij wist niet of er nog een kans voor haar was. Hij wist niet of hij Blossom echt kon redden. Hij wist niet of de Tribe ooit nog dezelfde zou zijn, en of ze genoeg vertrouwen in hem hadden om te weten dat hij alleen maar zei wat Wren wilde horen. Misschien was hij wel de enige die zo veel vertrouwen gehad had. Nu voelde hij zich alleen maar leeg. Het enige vlammetje dat nog brandde in zijn hart was de hoop dit alles ten einde kon komen.

De spanningen waren hoog daar beneden, hij kon ze vanaf hier voelen. Er was angst, onbegrepen woede en er vielen woorden die de vredelievende Tribers toch nooit zouden uitspreken. Of wel soms? Och, hij kende het verhaal niet. Hij gaf ook maar weinig om de drama die hier speelde, totdat hij het kon gebruiken voor zijn eigen spel. Er waren clankatten daar, de meesten waren te jong om hem ooit gekend te hebben, maar minstens eentje zou hem nog diep in zijn herinneren hebben. Wat speelde er af?Silhouette hoorde ze niet, enkel de luide woorden kwamen zijn kant op. Zijn blik stond nieuwsgierig, er was een korte aarzeling in zijn poten te bemerken. Toch gaf hij toe aan zijn eigen lust voor deze spanningen beneden hem, maar hij wist allang hoe hij het moest spelen. De zwartwitte kater ging voorzichtig naar beneden, waarschijnlijk nauwelijks opvallend voor de katten daar. Een aankomende verschijning, hij was stil als hij dichterbij kwam. Katten hielden elkaar vast zag hij. Day, de kat die zo leek te geloven in het goed van de wereld. Hij leek gedreven in een hoek, een bevlekte poes had zo te zien de leiding van deze vreemde operatie. Silhouette had haar een keertje gezien, in de verte. Ze was deel van de Tribe, maar nu leek dat niet zo te zijn. Hij stond stil bij een rots, liet zichzelf opgaan in de schaduw. Dichtbij genoeg kon hij meer horen nu. Hij hoorde Day spreken, hij hoorde de confessie van voor hem onbekende moorden. Geen kat was zoals een verrotte prooi. Het waren je eigen keuzes en de schade die je veroorzaakte? Och, op een dag kwam alles naar boven. Voor hun, dit was een zwaar moment waarop ze een vriend hadden verloren aan de leugens die hij zelf had gewoven, maar voor Silhouette was dit het moment twee vliegen in een klap te slaan. Hij stapte tevoorschijn, zette zich groot op en staarde met een langzaam zwiepende staart naar de ellende voor hem. Hij was er voor ze, de Tribe had hem gegund hier te leven en nu zou hij ze terugbetalen. Ook zou hij laten zien aan wie hem nog zou herinneren, al was dat maar een waarschijnlijk, dat hij veranderd was. Dat hij nu aan de goede kant stond. ''Heb je gekozen wie je bent?''sprak hij hardop waarneer er een kort moment van stilte viel. Want blijkbaar had Day die keuze allang gemaakt.

tag: iedereen een beetje, spreekt kort wanneer er even stilte is

Hij kreeg het om de een of andere reden voor elkaar om Day naar de grond te krijgen. Hij wist dat hij niet meer moest twijfelen nu en zette zijn nagels in de huis van de cave guard. Dit was niet zoals hij was, dat besefte hij zich maar al te goed. Maar er leek geen andere uitweg meer te zijn, geen andere weg meer dan te dreigen en te hopen dat de waarheid er voor eens en altijd uit zou komen. Hij was redenerend geweest, wist vrijwel zeker wie het gedaan had, maar hij had geen bewijs en niemand had willen luisteren of iets met zijn woorden willen doen. Ze hadden dit alles zonder geweld op kunnen lossen, niet zoals nu. Hij wist dat Day had geloofd dat geen tribekat zijn moeder vermoord had, maar niemand anders had het kunnen doen. De tribe waren juist de katten met de grootste reden om het te doen. Het mocht wel een regel zijn, maar het was er niet een waar hij nog in geloofde. Niet na wat er gebeurd was met zijn moeder. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen Rumble erbij kwam. Hij had zijn broer wel aangekeken, gehoopt dat hij zou helpen, maar het ergens niet verwacht. Met zijn tweeën zouden ze Day onder hun moeten kunnen houden. Het leven was heilig voor de tribe, maar die regel was geschonden het moment dat zijn moeder de dood had gevonden.

Wren begon weer te spreken. Hij had de verrassing in haar ogen gezien door zijn actie en die van Rumble, maar haar focus was toch het meeste op Day. Ze begon weer over dat hij alles toe moest geven als hij wilde dat Blossom bleef leven. Het was het beste dreigement dat tegen Day zou werken, maar niet tegen de rest van de tribe. De tribe die ook maar bleef toekijken, zoals ze altijd al hadden gedaan. De tribe die maar niet in actie kwam, iets wat hij bijna niet anders verwacht had. Hij klemde zijn kaken op elkaar, wachtte af wat Day zou zeggen of hij tegen zou stribbelen. Maar Day vocht niet, waarschijnlijk kwam het door het dreigement dat nog steeds boven Blossom hing. Dit was niet de juiste manier om dit te doen, maar misschien wel de enige. Het was nu Day zijn beurt om te spreken en hij wist niet goed wat hij verwacht had. Na hoe hard Wren hem had gepusht met Blossom waren deze woorden de enige optie geweest, maar ze waren niet de waarheid en dat wist hij maar al te goed. Het zorgde er juist voor dat hij kwader werd. Hoe durfde hij te liegen, had op zijn minst Coyote dan beschuldigd, maar doe niet iets dat de waarheid nooit boven water zou halen. Hij drukte zijn nagels dieper in de huid van de chief, boog zijn hoofd naar beneden, zodat alleen Day zijn woorden zou kunnen horen. "Leugenaar," Sprak hij zachtjes. "Je doet dit alleen voor jezelf," Niet voor Starteller, niet voor de tribe, nee, alleen in zijn eigen belang, zodat Blossom veilig zou zijn. Hij verplaatste een poot naar de keel van de kater en zette deze erop. Nagels prikten mogelijk de huid, maar verder nog niet. Hij wist dat het een geforceerde leugen was, geforceerd door zijn zus, maar het maakte hem kwaad. Dit was niet de waarheid die hij wilde, maar toch was er geen weg meer terug nu. Zou Coyote naar voren stappen om zich op te offeren voor Day? Om de waarheid te spreken? Hij betwijfelde het. Anders had de kater het al veel eerder moeten doen. Day gaf niks toe over Spark, maar het zou hem niks verbazen als de kater ook niet de positie hoorde te hebben. Hij liet zijn blik langs de tribe gaan, peilende of ze het verhaal zouden geloven of ze hiermee de dood van Starteller af dachten te kunnen sluiten. Maar dat was niet wat hij wilde, dit was niet de waarheid die hij wilde. Maar het enige dat hij nu nog kon doen was verder gaan, hopende dat de echte dader naar voren zou stappen als hij maar genoeg druk zette. Hij liet zijn blik naar Wren gaan. "Wat wil je doen nu hij heeft toegegeven? Hem hetzelfde lot geven als Starteller?" Hij wist dat het makkelijk zou zijn, hij hoefde alleen maar zijn nagels diep genoeg te drukken. Maar zo makkelijk zou het niet zijn. Hij wilde niet iemand vermoorden, maar zonder dreigen zouden ze nergens komen. Een andere kat sprak nog, maar hij besteedde daar voor nu geen aandacht aan. Het was niet iemand die iets over zijn moeder vertelde, het was daardoor geen belangrijke informatie voor hem voor nu.

Hij snapte het niet meer. Waarom moest dit allemaal gebeuren? Waarom werden er katten bedreigd en deed niemand er wat aan. Hij had geprobeerd, als het kleine kind dat hij was. Maar jammer genoeg leek het niet veel te helpen. Ze lachte er gewoon mee, nam het niet serieus, noemde hem de Teller van niets. Was hij echt alleen maar een klein poppetje geplaatst op een troon, die feitelijk helemaal niets kon veranderen aan de situatie? Het scheen van wel. Misschien was hij wel echt gewoon een Teller van niets. Het enigste wat hij kon was dingen uren lang bewonderen, naar muren staren, misschien zelfs een prooi vangen. Maar hij kon niet goed leiden it seems. En hij kreeg er alleen meer stress van: Hij was niet goed genoeg. “I-ik…”, het lukte hem niet eens om echt iets uit zijn mond te krijgen. De zwart-witte kater was gewoon stilletjes aan het breken, en het werd er niet beter op. Er werd hem zelfs verteld dat hij aan de kant moest gaan, dat Day het wel zelf zou oplossen. Maar wat voor een “healer” was hij nu als hij er niets aan kon doen?  Als hij zijn volk niet zou helpen, wat voor een healer zou hij dan zijn.

Hij zette zich uiteindelijk toch weer naar achteren. Trok zich terug totdat hij ergens in een schaduw stond, waar hij niet zo hard zou opvallen. Want hij kon deze situatie niet oplossen, hij was nog maar een klein kind dat te vroeg volwassen had moeten worden. En dat niet gelukt was. Nu moest hij hier gaan toekijken met kraalronde ogen naar wat deze ruzie allemaal zou opbrengen. Day werd aan de grond gedrukt en werd gewoon gedwongen om te praten. Shine’s hart bonsde hard – het voelde gewoon verkeerd. Hij kon er niets aan doen. Hij moest toekijken hoe de tribe uiteenviel terwijl hij hier nog stond. Fireteller hoe onderhandelde je al die manen voor mij? Hoe heb je ervoor gezorgd dat alles steeds goed kwam? En toen, toen Day geen keuze meer had, begon de Chief te praten; langzaam aan alles stukje voor stukje toe te geven. De helft durfde hij niet aan te horen vanwege zijn hard kloppend hart, de andere kant wilde hij het gewoon niet geloven. Hij wilde niet dat dit waarheid was, dat de Chief die altijd zo warmhartig was zo een daad zou verrichten. Een moord op de vorige Healer.

Nee hij kon de zon niet controleren. De zon bracht iedere dag zijn warmte mee om hun paden te verlichten; dat teken kon niet vervalst zijn. Het was de keuze van de zon zelf om Spark’s vacht te doen branden als het nieuwe vuur waarin zijn naam werd gesmeed. Dat joch had zo zijn best gedaan, jammer genoeg wilden sommigen dat niet geloven. Ze wilden de Tribe beschermen van katten wiens harten te duister waren gegroeid maar het lukte ze nooit. Omdat ze zelf niet wilden toegeven dat ze fouten konden maken, of zelf niet inzagen dat zijzelf de duisternis waren. Shine wist niet goed wat hij moest geloven en wat niet, hij dacht dat iedereen puur was maar dat bleek niemand te zijn. Turtle vroeg aan Wren of Day hetzelfde lot moest lijden als Starteller en de healer to-be slikte stilletjes. Toen er een stilte viel, kwam er ook nog eens een andere stem in de grot. Eentje die Shine wel degelijk herkende, al snapte hij zelf niet wat de rogue hier deed. Hij vroeg of Day had gekozen wie hij was, en zwart-witte to-be raakte alleen nog maar meer verward. Wat ging er toch allemaal loos? Er leek hier een brand te starten en niemand had een brandblusser bij zich…

Niet zijn hele verhaal was naar Wrens zin geweest, maakte ze scherpe lijntjes pijn in zijn gezicht duidelijk. Maar ze had genoeg van wat ze wilde gekregen en dat was het enige dat telde. Blossom leefde nog.

Turtle was woedend. Hij had niet gehoord wat hij wilde horen. Maar wat had hij dan verwacht? Wat had hij gedacht dat Day kon zeggen? Waar had hij nu plots de waarheid vandaan moeten halen terwijl Turtle alleen maar hielp Wrens leugen door te drukken? Hij was gewoon wanhopig, dacht Day, een stemmetje in hem dat het goed probeerde te praten, dat altijd alles probeerde goed te praten. Ze zijn alleen in rouw, ze hebben het alleen moeilijk, ze zijn alleen in de war. Laat ze maar even, kijk het maar aan, praat met ze en ze zullen vast wel tot bezinning komen. Waar had dat hem gebracht? Hij was klaar met medelijden. Turtle had net als iedereen hier gekozen wat hij in de wereld wilde brengen, en het was niets goeds. Day voelde Turtles klauwen lichtjes prikken tegen zijn keel en vroeg zich af hoe ver hij zou gaan. Had hij net zo veel woede in zich als zijn zus? Hij was al even overtuigd van zijn gelijk als zij, van zijn rechtmatige zoektocht naar antwoorden. De waarheid was heilig en alles mocht ervoor opgeofferd worden, niet? Maar zijn drang naar gerechtigheid was niet minder egoïstisch dan Day's verlangen Blossom in leven te houden. "Daar draait het allemaal om, nietwaar? Profijt?" zei hij zacht terug. "De wereld die je ziet is de wereld die je maakt." Welke wereld ga je maken, Turtle? Een wereld zonder mij? Het kon ieder moment zo worden, als hij het besloot. Wat hield hem nog tegen? De laatste restjes van zijn opvoeding?


"Heb je gekozen wie je bent?"
Day kon niet omkijken, maar herkende de stem van Silhouette, de eenling die hem zo veel gevraagd had over zonde. Over verrotting. Zag hij nu het stuk kraaienvoer dat hij had genoemd voor zich? Zie dan dat ik nog steeds probeer de verrotting te stoppen. Day wist echter ook wel dat hij moeilijk van anderen kon verwachten dat ze hem nog als iets anders zagen dan een moordenaar, nadat hij zichzelf zo genoemd had. Hij had het alleen gehoopt. "Dit is mijn keuze", zei hij tegen hem. Meer dan dat kon hij niet zeggen.

En verder? Verder zei niemand iets. Terwijl Wren en Turtle over zijn leven beslisten, zei niemand een woord. Het was beter zo, zei Day tegen zichzelf. Hij wilde niet dat iemand tussenbeide kwam en Blossom of iemand anders opnieuw in gevaar zou komen. Maar terwijl hij naar de Cave of Pointed Stones gebracht werd en hoorde hoe Wren de leiding overnamen, kon niet anders dan zich afvragen wat ze dachten. Of ze enkel uit angst zwegen, of uit twijfel, of omdat ze zich nu toch van hem afgekeerd hadden, van hem en van alles waar hij voor gestaan had. Alles waarvan had had gedacht dat de hele Tribe ervoor gestaan had. Was het te donker om dat te denken? Moest hij meer vertrouwen in ze hebben dan dat? Hij wist het niet meer.