We know we survive

Geen van zijn metgezellen tijdens de reis naar de bergen toe had geweten wat zijn echte reden was geweest om hier naartoe te komen. Als het zo simpel was geweest als even naar de bergen gaan, dan had hij dit al op het moment gedaan dat hij van zijn kleinkittens af wist. Helaas was het als leider niet zo makkelijk om je clan zomaar achter te laten en had hij dus een reden nodig gehad. Het had even geduurd, maar Wren had die mogelijkheid aangeboden. Een excuus onder het mom van de tribe helpen, iets wat hij ook zeker wel wilde doen, maar het betekende niet dat hij een kant zou kiezen in alles dat er gaande was. Hij had eindelijk de kans gezien om de healer aan te spreken. De kater was jong en leek zijn naam nog niet te hebben, maar het was wel degene die zich voor had gesteld als een healer. Hij stapte op de kater af en staarde hem kort aan. "Shine, zouden we nu kunnen spreken?" Waarschijnlijk deerde het de tribe niks dat hij een leader was van een van de clans. Ze kenden hem hier tenslotte niet zoals de andere clans dat deden, ondanks dat hij hier ooit als deputy geweest was. Maar dat was al een lange tijd geleden, waardoor waarschijnlijk alleen de oudere tribekatten hem misschien nog zouden herkennen.

[Shine]

Er was opeens een hele groep katten binnengekomen in de Cave – iets wat hij niet had verwacht. Hoewel hij hield van nieuwe vrienden maken, deden enkele katten niet echt aardig. Zeker niet omdat ze weer op Day afkwamen en hem beschuldigden van die moord die ondertussen al een hele tijd geleden was. Shine wist niet zo goed of Day het wel gedaan had, iets in hem wilde het niet geloven. Iets in hem vertelde dat de Chief te puur was om zoiets te doen, ookal had hij ook een vreemdeling gedood. Het was erg verwarrend, de zwart witte kater moest het toegeven. En nu Fireteller weg was, leunde iedereen zowat op hem. En het gewicht dat hij op zich kreeg was zwaar.

De oudere, bruine kater die zich voorgesteld had als Acornstar kwam op hem afgestapt. De to-be observeerde de ander even, voor hij luisterde naar wat deze vroeg. ‘Shine, zouden we nu kunnen spreken?’, de zwart-witte to-be probeerde een klein glimlachje op zijn gezicht te zetten. Nog nooit was het zo lastig voor hem geweest – maar het lukte hem wel, of tja tenminste een beetje. “Tuurlijk”, zei hij kort, de ander meewenkend naar het afgelegen stukje Cave zodat ze niet werden lastiggevallen door de anderen. Het was hem al opgevallen dat er enkelen waren die makkelijk leken te protesteren in die 'clan'groep, dus wilde hij even alleen zijn. “Ehm… Waarover wilde je mij precies spreken?”

De tribe was voor zijn gevoel niet veel verandert en wat hij precies moest maken van alles dat er gaande was, wist hij ook niet goed. Het was altijd lastig om de waarheid te zien en het zou aan de jonge kater voor hem zijn om de beslissing uiteindelijk te maken. Het was niet makkelijk om een leader te zijn, dat wist hij zelf ook maar al te goed. Maar zo jong nog en dan de verantwoordelijkheid hebben over een hele tribe, dat kon niet makkelijk zijn. Hij werd ondertussen meegenomen naar een afgelegen stukje cave, zodat ze hopelijk niet gestoord zouden worden. Dit was ook niet iets dat de anderen per se hoefden te horen. Dit was waarom hij hier zelf gekomen was en geen andere reden. "Ik was benieuwd of er een aantal manen geleden een zwangere poes of misschien een poes met jonge kittens zich bij de tribe gevoegd heeft? De kittens zouden nu to-be leeftijd zijn." Dat bleef nog steeds een vreemde term, maar het was de term die de tribe nu eenmaal gebruikte voor hun apprentices. "Misschien had ze vaag nog dezelfde geur als mij of een van mijn andere clangenoten?" Hij wist niet of hij met alleen dit gezegd te hebben antwoord zou krijgen, dus wist hij dat hij er nog een ding aan toe zou moeten voegen. "Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik dit wil weten niet?" De gedachte aan Southernwolf deed nog steeds pijn en misschien was hier het enige levende deel nog van hem. "Die kittens zijn de kittens van mijn overleden zoon." Wat als een op Southernwolf zou lijken, zou hij het aankunnen om die kitten te zien? Maar toch moest hij het antwoord weten, dat was tenslotte de hele reden dat hij hier was.

Het was niet gemakkelijk om aan je lot overgelaten te worden. Zijn mentor, de échte healer, die nu opeens weg was gegaan, had hem niet veel aangeleerd – hij had zelf veel problemen gehad en had zelfs te maken met een burn out. Shine snapte het toen niet zo goed, maar nu wel. En hoewel hij hier en daar wel wist wat hij moest doen, kon hij het niet helpen maar te voelen alsof hij onvoorbereid was. ‘Ik was benieuwd of er een aantal manen geleden een zwangere poes of misschien een poes met jonge kittens zich bij de tribe gevoegd heeft? De kittens zouden nu to-be leeftijd zijn’ een zwangere poes die enkele manen geleden de tribe gejoined was? De enigste die hij kon opnoemen was Twinkle, maar haar kittens waren nog verre van to-be leeftijd. ‘Misschien had ze vaag nog dezelfde geur als mij of een andere van mijn clangenoten?’, voegde de oudere kater er aan toe. Wat dus eigenlijk het hele Twinkle-gedoe wiste, want ze had anders geroken dan deze kater en zijn groep. ‘Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik dit wil weten niet?’ De zwart-witte to-be knikte. Het was een bizarre vraag, maar waarschijnlijk was hij opzoek naar iemand die deze richting uit was gekomen. Net zoals Flutterpaw die Bloodhound zocht toen Shine hem voor het eerst ontmoette. ‘Die kittens zijn de kittens van mijn overleden zoon’ Hmm. Anders dan Twinkle waren er geen kattinnen bij de tribe gekomen die zwanger waren of kittens bij zich hadden. “Er is alleen maar één poes die hier zwanger is bijgekomen, maar ze rook niet zoals jullie en haar kittens zijn nog geen to-be leeftijd ”, legde de jonge kater uit. Hij vreesde dat er niemand anders was met kittens, behalve die ene groep van in de Clan Cavern waarvan hij ooit een kitten heeft gered in de regen maar anders kon hij niet meteen op iets komen. Het kon toch niet zijn dat dat groepje de groep was waar Acornstar naar opzoek was, of wel? Al die theoriën en nadenken pijnigde hem een beetje. Er waren zoveel katten op de wereld tenslotte.

Ze waren hier niet? Hij fronste bij dat antwoord. Waren ze niet toegelaten in de tribe of bevonden ze zich ergens anders in de bergen? De clan cavern misschien? Maar zou de poes daar vanaf geweten hebben? Hij ging er niet vanuit dat degene waar Southernwolf kittens mee had gehad er oud genoeg voor zou zijn geweest. Zijn eigen oudste nest was tenslotte pas geboren toen ze terug waren in hun eigen territoria. Toch kon hij het hier niet bij laten zitten toch? Hij was er vrij zeker van dat ze naar de bergen gegaan waren. Misschien was de kater voor hem ook wel te jong om dit echt te weten, maar hij had zich voorgesteld als de healer, zou hij dan niet moeten weten wat er gaande was in zijn eigen territorium? "Niet binnen de tribe dus? Misschien wel ergens in je territorium? Ik weet vrij zeker dat ze naar de bergen is gegaan." Hij wilde niet aan het ergste scenario denken, maar dan zou Southernwolf hem toch wel iets anders gezegd hebben? Dan zou hij hem niet deze hoop gegeven hebben, om dit laatste deel van hem nog te kunnen hebben.

Desondanks hij de “healer” was op het moment, vond hij het moeilijk om tegenwoordig op de hoogte te zijn van alles. Dat was vroeger simpeler, toen hij nog geen al te zware druk op zijn schouders had gekregen en hij vrolijk met iedereen begon te praten. Maar nu zat hij even in een put, en hij was aan het zoeken hoe hij eruit moest geraken. Zoekend in zijn geheugen of er misschien toch een moederpoes was, die hij over het hoofd had gezien. ‘Niet binnen de tribe dus? Misschien wel ergens in je territorium? Ik weet vrij zeker dat ze naar de bergen is gegaan.’, de woorden van de shadowclan leader deden hem beter nadenken. Maar helaas, de enigste moederpoes die er was geweest, was weg. “Nou er was eentje… Maar ik vrees dat ze net vertrokken is”, miauwde hij kort. Vlinder vlinder vlinder, ze was weer weggefladderd als een vlinder opzoek naar bloemen. Samen met haar kinderen. Dat was de enigste moederpoes die er in de bergen was geweest waar hij van af wist, naast Twinkle en de andere queens. Shine had geen idee of dat dat de poes was waar Acornstar naar opzoek was, maar als zij het wel was dan zou de leader nog een beetje zoekwerk hebben  vreesde hij.

Hij wilde ergens de woorden van de jonge kater niet geloven, maar het zou hem niks verbazen als het waar was. Het was wel heel toevallig dat ze net vertrokken waren voor hij kwam, maar waar zouden ze dan naartoe zijn gegaan? De clans weer? Dat zou hem het meest logische lijken, maar zouden ze dan naar Shadowclan gaan of een van de andere clans? Het was moeilijk te bepalen. Hij zou er in ieder geval het beste aan doen om dan zo snel mogelijk terug naar Shadowclan te gaan. "Hm, misschien dat ze dan terug naar de clans zijn gegaan." Waar anders zouden ze tenslotte naartoe gaan? "Bedankt, het is in ieder geval al iets dat ze hier geweest zijn." Het betekende alleen dat hij nog steeds niet de kittens van Southernwolf zou kunnen ontmoeten, dat hij nog langer zou moeten wachten. "Dan hoef ik hier ook niet te lang meer te blijven." Begon hij vervolgens. Als zijn doel niet meer hier was, dan was het beter om zo snel mogelijk weer terug te gaan naar de clans. "Ik heb wel een vraag. Zou ik voor mijn apprentices hier een warrior ceremonie mogen houden?" Het was niet iets gebruikelijks en hij had geen idee of de healer ermee in zou stemmen. Misschien vroeg hij ook wel te veel.

‘Hm, misschien dat ze dan terug naar de clans zijn  gegaan’, concludeerde Acornstar, waar de jonge to-be een beetje op knikte. Hij had geen idee waar Vlinder naartoe was gegaan, maar hij hoopte dat ze verder een goed leven zou lijden en zou vinden waar ze naar zocht. ‘Bedankt, het is in ieder geval al iets dat ze hier geweest zijn.’ Shine glimlachte zachtjes. “Wie zoekt, die vindt. Misschien dat jullie paden binnenkort eens zullen kruisen” het kon altijd toch? Hij geloofde dat niet alles altijd toeval was, dat sommige dingen bedoeld waren om te gebeuren. En Shine geloofde graag dat meneer Acorn zijn kleinkinderen op een dag zou tegenkomen. Hoe mooi was die gedachte wel niet? Het maakte hem al een stukje blijer. ‘Dan hoef ik hier ook niet lang meer te blijven’, begon de ander vervolgens. ‘Ik heb wel een vraag. Zou ik voor mijn apprentices hier een warrior ceremonie mogen houden?’, vroeg de Shadowclan leader en de healer to-be dacht eventjes na. Hij wilde gewoon dat iedereen gelukkig was, en dat deze apprentices ook konden worden wat ze altijd al wouden worden. Dat ze niet meer zouden hoeven wachten tot ze weer terug thuis waren. Daarom knikte Shine als antwoord. “Van mij mag je gerust een warrior ceremonie houden”.

Het was te hopen dat het zou gebeuren, maar als ze naar de clans gegaan waren, dan moest het bijna niet anders kunnen zijn. Al was het bij een gathering als ze zich bij een clan zouden voegen. Maar mocht dat niet het geval zijn, dan ging het misschien lastiger worden dan hij verwacht had. Maar dat was iets waar hij de jonge kater niet mee lastig hoefde te vallen. Hij was er allang blij mee dat hij de ceremonie kon houden. "Ik zal je dan niet langer lastig vallen. Tenzij je nog iets van mij moet?" Je wist tenslotte maar nooit. Hij was hier tenslotte ook niet met de beste bedoelingen gekomen en zelfs meegekomen met iemand die herrie had lopen schoppen. Iets waar hij zich maar al te goed bewust van was geweest. "Als er iets is dat ik kan doen, laat het dan vooral weten." Benadrukte hij dan ook. Het was niet dat hij slechte relaties met de tribe wilde hebben.

Hij was laatste tijd een beetje oog verloren op alles dat er gebeurde in de bergen, in de tribe. Hij wist wel dat Vlinder was vertrokken en dat er een paar andere vreemdelingen hier in de bergen rondwandelden maar het was allemaal gewoon zo druk in zijn kop. Hij was tenminste al blij dat hij iets van informatie had kunnen geven aan de Shadowclan leider. Anders had hij zich nog nuttelozer gevoeld op dit moment. ‘Ik zal je dan niet langer lastig vallen. Tenzij je nog iets van mij moet? Als er iets is wat ik kan doen, laat het dan vooral weten.’ Hij wist niet goed wat hij hierop moest zeggen. De Healer to-be had zoveel te verwerken – zeker met Wren en haar chaos. “Ehm… Nee, het is oké hoor”, sprak hij. Dat was eigenlijk een beetje een leugen, maar Shine kon moeilijk toegeven dat hij het liefste van al gewoon wilde dat alles weer normaal was. Hij, een simpele prey hunter, en een healer op de troon die de boel hier wel kon leiden. Niet hij, maar iemand die verstandiger was. Jammer genoeg zat hij hier vast, en hij hoopte maar dat de Tribe of Endless Hunting ervoor zou zorgen dat alles goed zou komen. Hij wilde de Shadowclan leider niet lastigvallen door te vragen om advies of iets dergelijke, hij wilde niemand lastigvallen.

Hij wist niet goed of hij er dankbaar voor was dat hij al niet zo jong meer was geweest eenmaal hij de leader werd. De manier waarop zou hij niet nog een keer over willen doen en hij had het Shadowclan ook maar al te graag bespaard. Het bewees alleen maar dat het niet makkelijk was om een clan te leiden en het zou voor een tribe niet makkelijker zijn ging hij vanuit. Een healer had dan ook nog eens de kennis om katten te kunnen helen, iets waar je absoluut niet bij hem voor moest zijn. Daarvoor hadden de clans medicine cats. Hij liet zijn blik over Shine gaan en vroeg zich af of deze jonge kater echt al die verantwoordelijkheid aan kon. Zonder ook maar iemand om hem in de juiste richting te wijzen leek het. "Je weet dat je er niet alleen voor staat?" Het was bijna ironisch dat hij dit ging zeggen. Degene die zijn eigen clan amper vertrouwde. "Ik ben misschien een buitenstaander, maar ik heb de ervaring van het leiden van een clan." Waarom was hij dit eigenlijk aan het aanbieden? Was het omdat hij zich toch wat schuldig voelde voor het meekomen met Wren? Dat hij hier met zijn eigen redenen gekomen was.

Zelf snapte hij niet goed waarom Firetellers totem had besloten dat de healer opeens wegmoest, en nu hij hier zat met dit grote probleem. Waarschijnlijk had Fireteller dit allemaal beter kunnen onderhandelen dan hij – hij had al wat ervaring van het leiderschap en hij nog geen enkele. ‘Je weet dat je er niet alleen voor staat?’, vroeg de ander vervolgens. ‘Ik ben misschien een buitenstaander, maar ik heb de ervaring van het leiden van een clan.’ Was het zo duidelijk geweest dat hij zero ervaring had met het leiden van de tribe? Want het leek er wel op, ookal had hij niet gedurfd het zo snel toe te geven. “Tuurlijk sta ik er niet alleen voor. De tribe steunt elkaar altijd, en dus mij ook”, sprak hij zacht. Maar Wren was ook tribe. En zij kwam hier alleen maar om anderen pijn te doen, ze wilde alleen maar wraak. Ze had die straf van Fireteller gekregen om haar rust te vinden, maar haar vuur vanbinnen in leek alleen maar groter te zijn geworden. Hij voelde zich schuldig dat hij altijd al had geloofd dat ze een goede kat was, die gewoon een beetje haar weg was kwijtgeraakt - haar weg kon niet meer hersteld worden. Het was al te ver gegaan. “Ik snap gewoon niet waarom ze niet willen luisteren”. Hij had gezegd dat ze moesten stoppen en het bleef maar doorgaan…

Het moest niet makkelijk zijn om op zo'n jonge leeftijd verantwoordelijk te zijn voor een hele groep katten. Het was een van de redenen waarom hij niet echt fan was van jonge leiders. Ze hadden de ervaring niet die oudere warriors hadden, katten die al veel langer meedraaiden met de clan of in dit geval de tribe. Ergens bewees dit maar weer eens hoe het af kon lopen, hoe niemand mogelijk naar je luisterde als je nog geen respect verdient had. Maar dat was niet iets dat hij hardop kon zeggen. Waarom een tribe niet zou luisteren naar hun healer was waarschijnlijk een simpel antwoord voor, maar misschien ook juist niet. Het leek erop dat er veel mis was gegaan, maar dat het dingen waren waar Shine geen enkele schuld aan had. Maar misschien lag het ook wel niet in Shine om anderen te leiden. "Je kan niet meer dan je best doen en soms zal je moeten accepteren dat het niet genoeg is." Dat was iets wat altijd moeilijk bleef. Hoe veel dingen die er gebeurd waren in zijn leven had hij wel niet willen veranderen? Willen terugdraaien? Zoveel dingen die fout waren gegaan en die hij nooit meer recht zou kunnen zetten.