Like A Small Boat On The Ocean

_{Haar jacht was voorbij en de zon was net nog zichtbaar door de takken van de bomen. Meestal pakte ze op dit tijdstip een wandelingetje om even op rust te komen zonder te zitten luieren in het kamp. Daarbij was het landschap heel erg mooi – de zonnestralen zorgden ervoor dat de witte sneeuw begon te glinsteren en de kleine stukjes ijs begonnen te stralen. De takken waren bijna zo goed als kaal en geen enkel wolkje vulde de lucht, behalve natuurlijk diegene die uit haar neus kwamen elke keer dat ze uitademde. Tja, de avonden en de ochtenden waren beiden zeer fris vergeleken met de rest van de dag. Maar het was er ook rustiger. De mollige calico zag een dennenboom met een redelijk dikke stam en besloot er even naast te gaan zitten. En begon ze even na te denken over verschillende dingen; zoals het feit dat ze zich afvroeg ofdat katten in andere clans net hetzelfde deden als zij. Dat ze even een wandeling in het territorium maakten na een lange vermoeiende jacht. Ze wist het niet, waarschijnlijk zou ze het nooit weten. Maar het voelde wel leuk aan om te denken dat er andere katten, misschien zelfs buiten de clans - nu ook gewoon ergens neerzaten en over dingen nadachten terwijl ze genoten van het uitzicht.

+Iets van Mark}

_{Wat was het toch de laatste tijd met haar? Grote mond, altijd te laat voor haar trainingen of gewoonweg niet komen opdagen en de regels aan haar laars lappen. Ze vond het niet eens leuk om op haar kop telkens te krijgen en toch deed ze het. Was het om Hermitshell dwars te bomen? Om de clan te irriteren? Of was ze nu zo overtuigd aan haarzelf dat ze een moeilijk kind was en zich ook zo maar moest gedragen? Het kon van alles zijn en diep van binnen wist ze eigenlijk het antwoord al. Toch verborg ze de waarheid voor iedereen inclusief haarzelf. Nu ook was ze er weer vandoor gegaan zonder te melden waar ze was. Ze was gewoon verdwenen en liet haar taken achter zich die haar waren opgedragen. Ze vond het zo klote om iets te doen wat haar gedwongen werd. Alsof ze een slaaf was voor Riverclan. Blegh! Hoe konden de andere katten zich zo makkelijk laten rond commanderen? Pff.. Het leven was makkelijker geweest als ze gewoon net als de rest was geweest. Mompelend liep ze zo al een tijdje rond, dwalend in haar eigen treingedachten die continue naar voren reed. Uiteindelijk kwam ze aan op de grens en toen ze naar de kant van de 'vijand' keek hoorde ze haar idgaf stemmetje in haar oor fluisteren. Alsof de grens totale onzin was stapte ze hier overheen en begon ze door het territory van Shadowclan te banjeren. Wellicht dat ze hier wel iets kon vinden wat haar interesse prikkelde of met een beetje geluk zou ze door een enge Shadowclanner terug gebracht worden naar het kamp waar ze dan haar mentor een dikke middelvinger kon geven. Ze was niet te temmen door hem en dat liet ze graag merken.

80. Steek een grens over (1p)}

_{De kou begon al zachtjes te trekken aan haar vacht nu ze hier al een tijdje had zitten relaxen en wellicht was het tijd om terug te keren. Echter kwam ze zo ver niet, want ze rook een verdacht sterke Riverclangeur in de buurt en spitste haar oortjes om te zien van waar het kwam. Had iemand de grens overgestoken? Haastig keek ze rond met haar goude ogen tot ze opeens een zwarte vacht bemerkte in de nabije verte. De poes twijfelde een beetje maar na enkele seconden trippelde ze er toch naartoe. En inderdaad, het was een riverclan poes – een apprentice gokte ze, die hun grens had overgestoken. De kattin was alert dus kwam niet al te dicht bij in de buurt, maar toch dichtbij genoeg om een normaal gesprek te kunnen hebben. “Hallo, wat brengt jou hier op Shadowclan gebied?”, vroeg de poes kalm en redelijk vriendelijk. Ze kende een paar warriors in haar clan die instant zouden vechten, maar mogelijks had de jonge kat er een goede reden voor. En zo niet, dan zou ze ervoor zorgen dat de ander niet meer op hun territorium stond. Dat was eigenlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar ze zou er toch op de één of andere manier ervoor zorgen.}

_{Constant checkte de apprentice haar omgeving. Met haar zintuigen op scherp dwaalde ze al eventjes door het Shadowclan territory. Ze bleef wel verstandig en trok niet al te diep het onbekende land in maar liep ze een beetje de breedtes door. Mocht er toch ineens een moment komen dat ze keihard moest vluchtte, dan kon ze nog snel de grens terug vinden. Met haar staart plezierig in de lucht zwaaiend liep ze door. Het zag er allemaal wel interessant uit hier. Heel anders dan het Riverclan gebied wat ze zo gewend was. Haar interesses werden hier inderdaad meer geprikkeld zoals ze gehoopt had. Riverclan begon saai te worden voor haar. Het was altijd maar het zelfde en Agatepaw dreef niet zo goed op routines. De geur van Shadowclan werd sterker, wat betekende dat er eentje in de buurt was. Haar oortjes kwamen overeind en haar hart begon nu toch wel wat luider te bonken. Dit was spannend. Haar neusharen trilde zachtjes toen ze dichter naar de sterke geur stapte. Oh hier kwam het. Een boze norse Shadowclanner die haar een trap onder haar hol zou verkopen. Ze kon niet wachten er eindelijk eentje te zien. Ze wist alle verhalen nog die de Elders haar hadden verteld over deze woeste krijgers. Deze vond ze ook altijd het geweldigst om naar te luisteren. Hoewel Riverclan een grofhekel aan ze hadden, voornamelijk door de recentste oorlog, vond Agatepaw ze wel enorm cool. Koud en bitter geraakt door de kilte van de schaduwen, getraind in de nacht, en sterk en groot. Met grote ogen keek ze toe naar de kat die op haar afkwam. Hier kwam het. Bewonderd was het bijna tot.. tot de kat ineens heel anders voorkwam als ze had verwacht. De Shadowclanner naderde haar rustig en sprak haar zelfs met een vriendelijke stem aan. Haar bek viel zowat open van verbazing. Nou ja zeg! Hiervoor was ze niet gekomen! Ze wou een woeste Shadowclanner achter haar aan zodat ze Pipitpaw kon vertellen hoe cool ze wel niet was dat ze in de hol van de leeuw was geglipt. Haar blik stond pissig en zelfs een beetje teleurstellend. ''Gaat Shadowclanners tegenwoordig vriendelijk om met hun indringers?" Vroeg ze ook betreurenswaardig. Ze gaf een verwarrende zwiep met haar staart. Of was dit misschien hun tactiek? Lief doen en dan BAM uit het niks toeslaan met honderd warriors? Ze keek vluchtjes om haar heen maar nee. Geen honderd Shadowclan warrior die stonden af te wachten om toe te slaan. Ze zuchtte. De code gebroken voor janlul.}

_{Er stond een indringer op hun territorium. Ze dacht eerst vriendelijk te doen omdat vechten niet altijd een goede oplossing was, maar de apprentice leek alleen maar teleurgesteld. ‘Gaat Shadowclan tegenwoordig vriendelijk om met hun indringers?’ vroeg ze en zwierde met haar staart. Nadien leek die even rond te kijken, en Buzzingbee wist niet zeker waarom dat de jonge poes hier was. Maar als ze geen goede reden kreeg, dan moest deze Riverclanner maar snel van hun territorium af. “Hmm, ik weet niet waarom jij hier bent, maar mogelijks is het beter als je vertrekt.”, sprak ze al wat meer alert en sloeg met haar staart. Shadowclan was geen grap, daarvoor moest je bij Bloodclan of iets dergelijks zijn. Maar niet hier. De calico poes zette haar vacht dik op en probeerde ervoor te zorgen dat de jonge apprentice geen doorgang had om verder in hun territorium te gaan. De enige goede weg: is naar achteren. Weg van hun territorium.}

Onderwerp: Re: Like A Small Boat On The Ocean