I'll Wait Until You're Done

Tidepaw nam afscheid van haar gesprekspartner, wiens mentor haar al ongeduldig stond op te wachten, en keek toen een beetje verloren het camp rond. Leuk, nu was ze weer alleen. Haar ochtend was druk geweest, een harde training, maar nu had ze wat kunnen rusten en wat kunnen eten en de zon was nog lang niet onder. Hoe moest ze de rest van haar dag vullen? Misschien kon ze iemand vinden die wel wat met haar wou oefenen. Dan was ze niet alleen en kon ze nog oefenen op haar sluiphouding, want daar was ze momenteel nog vreselijk in. Altijd zeer onstabiel en als ze stabiel stond, was er meestal weer één of ander deel van haar lichaam waar ze te weinig aandacht aan besteedde waardoor dat weer ergens tegensleepte of zo. Haar blauwgroene blik viel op Morningpaw, die ook zo goed als klaar leek met haar lunch. Tidepaw liep op de apprentice af en glimlachte. "H-hey M-Morningp-paw!", begroette ze de ander. "Z-zin om s-samen t-te trai-trainen?"

Dagen waren simpel voor de kleine man. Vast in een routine, deed hij zoals de dag ervoor. Trainen, eten en daarna vrije tijd. Simpel was het, simpel genoeg voor hem om het niet te vergeten. Om te begrijpen. Echter was het wel erg makkelijk voor hem om afgeleid te raken, van pad te veranderen. Neem vandaag bijvoorbeeld, terwijl hij onderweg was naar de kampuitgang om twistedheart tegemoet te komen voor training. Kwam hij onderweg iemand tegen en had hij uitbundig staan praten tot dat Twistedheart hem zoeken moest. En ook nu, werd zijn aandacht getrokken door een ander. Tidepaw, hij had haar naam vaak genoeg herhaald om de kattin bij naam te kunnen noemen. Zij was aardig genoeg! Met een grote glimlach hief hij zichzelf op zijn sterke poten. "Altijd Tidepaw!" snorde hij vrolijk, schudde de sneeuw uit zijn pels "We kunnen gaan jagen, of vechten!" enthousiast ontmoette hij de blik van de kattin, had er nu al zin in.

Better a witty fool than a foolish wit

Morningpaw was echt zo veel vriendelijker en aangenamer om mee om te gaan dan zijn zus Sunpaw. Niet dat dat heel moeilijk was, natuurlijk. Tidepaw glimlachte breed naar de kater en gaf hem even een kopje als om hem te bedanken dat hij mee wou gaan trainen. De kattin was vrij aanhankelijk, of toch als ze zelf daartoe de aanzet gaf, en eerder tactiel ingesteld. "W-wat wil j-jij?", vroeg ze Morningpaw als antwoord op zijn vraag, niet echt zeker wat ze liever zou trainen. Jagen was haar eerste idee geweest, maar vechten moest ze ook nog véél oefenen voor ze er niet meer zo vreselijk slecht in zou zijn. Hoewel dat eigenlijk het geval was voor alles, als ze heel eerlijk was.

Morningpaw glimlachte schaapachtig toen de kattin hem een kopje gaf, zijn oogjes glinsterde kort. Wat aardig! Tidepaw was zo aardig. En ze liet hem ook nog is kiezen wat ze gingen doen, nou zeg dat was al helemaal geweldig. "Oh!" kort fronste de kater terwijl hij actief zijn keuzes overwoog, jagen was leuk, maar dat kon je ook in je eentje doen. Vechten was veel leuker met z'n tweetjes. En volgens Twistedheart, zijn mentor, deed hij dat al best aardig! Hij knikte "Laten we vechten!" stelde hij luidruchtig voor "Maar niet echt natuurlijk, gewoon trainen" voegde hij er snel aan toe, nee echt vechten wilde hij niet hoor, Tidepaw was één van zijn vrienden, daarmee wilde hij echt niet vechten. Niet echt.

Better a witty fool than a foolish wit

Morningpaw stelde voor om te vechten - maar niet echt, natuurlijk. Tidepaw aarzelde heel even, maar knikte toen. Ze was niet heel goed in vechten; daarvoor was ze te onhandig en te zachtaardig, misschien. Maar oefenen was altijd goed en het was niet voor echt, dus dan kon er helemaal niets misgaan! Daarbij vond ze het ook geen vreselijke gedachte als ze daardoor wat dichter bij hem zou moeten komen. De jonge kattin glimlachte haar witte tandjes bloot en boog door haar knieën, zodat ze klaar was voor de aanval. "Hier? Of e-ergens an-anders?", vroeg ze hem. Ze konden vechten in het camp, maar misschien was het aangenamer als ze ergens anders in het territorium gingen, waar ze anderen minder zouden lastigvallen en ook meer plaats zouden hebben.

Goh ze wilde vechten! Morningpaw glimlachtte breed. Normaal trainde hij eigenlijk alleen maar met zijn mentor en stink thunderclanners. Met Tidepaw zou het zo veel leuker zijn! Hij knikte enthousiast en wilde vrijwel meteen beginnen had Tidepaw hem niet op een heel goed punt gewezen."Oh!" hij dacht even goed na en knikte uiteindelijk weer. "We kunnen buiten het kamp trainen? Dan hebben we meer ruimte!" mauwde hij aan één stuk door. Daarbij leek het hem wel leuk om is samen met Tidepaw op pad te gaan. "Kom kom, we vinden wel een super cool plekje!" mauwde hij waarna hij enthousiast kort met zijn schouder tegen haar aandrukte en de den uitstormde.

Better a witty fool than a foolish wit

Ze was blij dat Morningpaw zo enthousiast was; dat werkte aanstekelijk. Ze was zelf soms iets gereserveerder, al kwam dat vooral omdat ze niet zo graag sprak. Dat ging immers vrij moeilijk voor haar, al leek ze ook wel verbetering op te merken naarmate ze ouder werd. De jonge kattin grijnsde breed naar hem en knikte, waarna ze richting de uitgang van het camp begon te lopen. Dit werd leuk. Ze hield ervan om nieuwe vrienden te maken en was blij dat ze iets met Morningpaw kon doen. Natuurlijk kenden ze elkaar al hun hele leven - ze waren ongeveer even oud, en hadden in de nursery niet zo ver van elkaar geslapen - maar omdat zijn zus Sunpaw was, had ze altijd een beetje meer afstand gehouden. Nu was duidelijk dat hij niet zo vreselijk vervelend was als zijn zus, in tegendeel zelfs. Misschien had hij alle charme opgebruikt toen ze gemaakt werden.

Onderwerp: Re: I'll Wait Until You're Done