[WS] Tourney - Round 1: Dimpaw vs Morningpaw

TOURNEY ROUND ONE

DIMPAW vs MORNINGPAW

Het is het holst van de nacht, de wind is wat komen opzetten en er hangt een dik wolkendek in de lucht. Het is volledig duister. De eerste rondes van het toernooi gaan van start, de winnaars gaan door naar de tweede ronde. Onthoudt: De kampioen wordt niet gekozen als degene die uiteindelijk de winnaar is van het tournament, maar wie het meeste indruk heeft gemaakt als toekomstige Shadowclan warrior. De regels zijn simpel: Degene die diens tegenstander het eerst onderuit krijgt en overmeestert wint. En uiteraard worden er geen klauwen gebruikt.

^{PS: Laat mij weten hoe je wilt dat het gevecht tot conclusie komt. Bepalen jullie zelf wie wint, doen jullie een random generator of moet ik kiezen! <3}  

Het was zo ver; het toernooi waar ze het een paar uur geleden nog met Settleddust over gehad had, zou van start gaan. Het toernooi zou haar ticket zijn om eerder warrior te worden, iets wat ze ontzettend graag wilde en waar ze erg veel extra tijd in had gestoken de afgelopen moons. Ze had extra trainingen genomen naast haar trainingen met haar mentor, met andere apprentices maar ook met bijvoorbeeld warriors als.. als Ravenstrike. Dimpaw was dan ook heel vastberaden om te winnen. Haar tegenstander zou Morningpaw zijn, een apprentice van een paar moons jonger. Dat scheelde. Ze hoopte net wat meer kennis te hebben dan de ander. Vuur stond in haar ogen terwijl ze van de deputy naar Morningpaw keek. Het was donker, dus ze kon het niet erg goed zien. Morningpaw viel wel wat meer op, met de lichte vlekken in zijn vacht.

Ze was moe na haar eigen gevecht, maar moest natuurlijk ook gaan kijken hoe haar zusje het deed. Sowieso zou Dimpaw winnen, daar twijfelde ze niet aan. En dat zou ze met haar twee ogen zien ook! Tidepaw zat aan de kant en keek het tweetal aan met grote oogjes. Adrenaline stroomde nog steeds door haar lijf, alleen gesterkt bij de zenuwen die ze voor haar zusje droeg. Want Dimpaw leek kalm, rustig, vastberaden. Ze had de aanblik van een winnaar.

Hoewel ze Morningpaw prima kende en vaak genoeg zag, was ze toch even verbaasd om zijn grootte. Hij was zeker een halve kop groter dan haar, zag eruit als de typische Shadowclanner. Het maakte haar zenuwachtig, maar ze deed haar best om cool calm collective te blijven. Zodra Settleddust zei dat ze mochten gaan, kwam Morningpaw vol op haar afgerend. Dim was meer behendig dan dat ze snel was, waardoor ze hem niet helemaal ontwijken kon. Wel draaide ze haar lichaam zo weg, dat ze de klap niet met haar kop opving. De belangrijkste lichaamsdelen in een gevecht om te beschermen waren de kop, buik en nek. De klap tegen haar zij zorgde ervoor dat ze wat uit balans raakte, maar door haar staart bij te draaien wist ze zichzelf staande te houden. Haar ogen flitsen om zich heen, waarbij ze haar omgeving snel in zich opnam. Ze stonden naast elkaar, hij had op deze afstand het voordeel. Ze moest een andere positie aannemen, en snel. Ze bolde haar rechterpoot en greep wat sneeuw op van de grond, wat ze hierna met een snelle tik omhoog gooide richting het gezicht van Morningpaw. Vervolgens zette ze zich af, haar sterke achterpoten haakte zich met hun nagels in de grond zodat ze meer kracht kon gebruiken om snel weg te komen. Haar blik gleed richting de lucht, die donker was. Er waren geen lichtstralen waar ze rekening mee hoefde te houden - heel haar omgeving was donker. Ze drukte zichzelf tegen een boomstam aan, maakte zich klein, verstopte zich in haar ambiance. Licht hijgend bleef ze zo zitten. Ze hoopte dat ze hem genoeg gedesoriënteerd had, dat ze zo een verrassingsaanval op hem zou kunnen doen. Maar ze was niet compleet onzichtbaar, ook zij had een paar witte vlekken die afstaken tegen haar omgeving.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Geen gevecht ging aan hem voorbij. Elke zou hij van begin tot eind bekijken, want ook hij moest op het einde van deze nacht bepalen wie wellicht in aanmerking kwam voor die warrior naam. Natuurlijk was hij stiekem voor Dimpaw, zijn prachtige dochtertje. En toen Morningpaw met zijn logge lijf direct in de aanval ging, hield hij zijn adem in. Ze werd geraakt, maar herstelde zichzelf snel en besloot haar omgeving te gebruiken in haar voordeel en probeerde Morningpaw te desoriënteren en zich daarna in de schaduwen te verstoppen. Zijn mondhoeken kropen omhoog terwijl hij trots naar haar keek, maar zijn blik ging ook weer snel naar Morningpaw. Hij was compleet verloren en zocht van alle blikken die van hem op. Hij verhulde niets in zijn blik. Oh, hij zat zo erg in de problemen..

Gespannen probeerde ze haar ademhaling onder controle te krijgen, waarbij ze Morningpaw als een havik in de gaten hield. Ze was zenuwachtig, zo zenuwachtig dat haar plan niet gelukt was en dat iedereen haar zou uitlachen om haar falen. Maar hij kwam haar kant niet op, keek zelfs haar kant niet op. Hij.. Hij zag haar niet. Hij had haar niet door. Hij draaide zijn kop helemaal van haar weg, om naar de deputy te kijken. Haar hart bonsde vreselijk hard in haar keel; dit was het moment waarop ze moest gaan. Heel stil kwam ze overeind, waarbij ze naar voren sloop. De sneeuw maakte het haar moeilijk, die knisperde onder haar poten. Vandaar dat ze in het moment zelf besloot dat ze moest veranderen van tactiek. Hij zou haar horen anders, dat kon niet anders. Dus zette ze zichzelf opnieuw heel hard af, trok ze een sprintje zijn kant op. Ze zette zich af van de vloer en probeerde bovenop hem te duiken, om hem aan zijn nek naar beneden te trekken en tegen de grond aan te werken.

Ze wist hem te verrassen, ondanks het feit dat ze de sneeuw niet goed genoeg meegecalculeerd had in haar aanval. Er kwam een grijns op haar gezicht toen ze met haar volle gewicht aan zijn nek ging hangen in de hoop hem mee naar de grond te trekken. Haar plan was gelukt!! Een golf van aan adrenaline gebonden geluk trok door haar lichaam heen. Ze duwde haar neus tegen Morningpaw's nek aan, liet hiermee zien dat ze hem in zijn nek - een gevoelig punt van zijn lichaam - zou kunnen pakken. Samen wankelden ze. Dim hield zich vooral gewoon vast, kon niet veel meer doen dan dat; of hij om zou vallen of zich staande zou houden, zou nog spannend worden.

Uiteindelijk viel de kater toch om. Haar aanval was gelukt en ze probeerde in de richting van Settleddust te kijken, of hij al wat zou zeggen. Maar ze voelde aan het lichaam van Morningpaw dat hij nog door probeerde te gaan en ze knipperde een aantal keer verrast toen hij doorrolde nadat ze samen op de grond vielen. Haar linker voorpoot kwam klem te zitten onder zijn lichaam en ze gromde - dat deed pijn. De rest van haar lichaam was echter nog wel vrij. Met haar voorpoot duwde ze hard tegen de kop van de kater, waarbij ze met haar achterpoten tegen zijn ruggengraat aan schopte. Ergens vond ze het jammer dat ze geen nagels mocht gebruiken - niet omdat ze haar tegenstander niet mocht, of zoiets, maar meer omdat ze dan duidelijker kon laten zien wat ze geleerd had.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Vanaf het moment dat Morningpaw in de war was gebracht, was het gevecht eigenlijk alweer voorbij. Dimpaw viel aan en na een korte worsteling, viel Morningpaw ter aarde. Settleddust kon het niet laten om zijn mondhoeken omhoog te krullen en zijn ogen glommen trots. Zijn Dimpaw wist even gewoon een veel grotere tegenstander ervan langs te geven! Toch leek het even alsof de grotere kater zich zou herstellen, maar Dimpaw wist hem vrij eenvoudig in een houtgreep te krijgen. De kater gaf zichzelf toen al praktisch gewonnen. Settleddust zette een stap naar voren en schraapte zijn keel. ‘De winnaar van dit gevecht is Dimpaw!’ Hij keek de poes aan, het was tijd om deze arme sloeber uit zijn lijden te verlossen. ‘Gefeliciteerd, Dimpaw. Maak je klaar voor de tweede ronde.’

Au, auwie auchie Haar poot begon pijn te doen, al helemaal toen Morningpaw hier steeds meer gewicht op begon te drukken. Ze siste, en net toen ze hem nog een keer een goeie trap wilde geven die nu wat meer meenens zou zijn, gaf Settleddust aan dat het gevecht over was. Ze liet haar kop vermoeid op de sneeuw zakken, maar er stond een grijns op haar gezicht. Ze had gewonnen! Hard hijgend trok ze haar poot nu onder Morning vandaan, waarna ze overeind kom en haar kop naar hem boog. "Dankjewel voor het gevecht," sprak ze netjes waarbij ze voorzichtig naar hem glimlachte. Ze hoopte dat hij het haar niet kwalijk zou nemen. Eigenlijk vond ze het moeilijk om hem zo te bedanken, maar ze vond het wel belangrijk dat ze het deed. Even uit haar comfortzone stappen om het gevecht hopelijk in goede stemming af te sluiten.