[Training] Stokstaartjes

_{Training tijd! De eerste dag had hij snel een kijkje mogen nemen door het territorium, maar nu gingen ze het echte gebied ontdekken waar Sparkpaw volledig zou zijn. Onder de grond. Sparkpaw was zijn originele enthousiasme een beetje verloren toen al zijn sibings moor runners waren geworden en hun trainingen vanaf nu anders zouden zijn. Zij zouden altijd praten over hoe goed ze hazen en konijnen konden vangen en hij.. zou onder de grond zitten, gangetjes graven en holletjes leeg spoelen voor de moor runners om ze op te pikken. Waarom hadden ze deze stomme tunnels überhaupt nodig? Bovendien was papa echt pas geleden vast komen te zitten onder de aarde hier. Stiekem was Sparkpaw een beetje bang om te gaan, maar dat zou hij nooit toegeven! Dus wachtte hij braaf op een gepaste afstand van enkele staartlengtes van de tunnel ingang op zijn mentor. Diep ademhalen, Spark!}

Ze wist dat niet elke apprentice hetzelfde tegen de tunnels aankeek. Sommige waren er bang voor, anderen waren juist te zelfverzekerd. Bij beide konden er dingen misgaan, maar van Sparkpaw wist ze nog niet goed waar hij onder viel. Dat zou vandaag moeten blijken wanneer ze voor het eerst de tunnels in zouden gaan. Ze had met haar apprentice bij de ingang van de tunnel afgesproken en was lichtelijk verbaasd dat hij er eerder was dan haar. "Ben je er klaar voor?" Ze wilde er zeker van zijn dat hij er klaar voor was voor ze naar binnen zouden gaan.

_{Het duurde niet lang voordat zijn mentor was gekomen. Direct sprong hij in de houding en keek haar aan toen ze vroeg of hij er klaar voor was. ‘Zeker weten!’ miauwde hij zelfverzekerd. Misschien wel veel meer dan hij eigenlijk was. Maar hij had geen zin om voor eeuwig te lanterfanten. Als hij een tunneler moest zijn, dan zou hij de beste van Windclan zijn! ‘Ik zweer ik kan alles wel. Ik kan graven en in het donker kijken en.. en ik ben ook snel! Ik zweer dat ik sneller zal zijn dan wie dan ook.’ Hij knikte hevig naar zijn mentor. Uhum, hij zweerde.}

In ieder geval was Sparkpaw enthousiast, maar ze hoopte dat het niet verborg hoe hij zich echt voelde. "Dat zullen we dan zo in de tunnels wel zien." Ook al ging ze hem echt niet testen op alles dat hij haar net vertelde. "Laten we eerst maar eens beginnen met de tunnels in te gaan en proberen te onthouden welke tunnel waar naartoe leidt." Dat had ze zelf het moeilijkste deel gevonden en ze had nog steeds niet het gevoel dat ze elke tunnel precies goed kende. Ze wierp nog een blik op Sparkpaw om er zeker van te zijn dat hij er klaar voor was en stapte toen de tunnel in. Voor nu deed ze nog rustig aan voor het geval Sparkpaw in paniek zou raken.

_{Sparkpaw zijn schouders dropen direct af toen ze miauwde dat ze alleen maar gingen kijken. Hij kon niet eens zijn best doen om zijn teleurstelling te verbergen. ‘Oké..’ bromde hij uiteindelijk. Hij schopte een steentje voor zijn poten weg en keek naar de tunnel voor hem. Harespring liep er zonder aarzeling in. Ja goh, ze zag niet eens wat voor d'r lag. Hij nam een keer diep adem en volgde haar. En... het was weer een teleurstelling. Wat had hij verwacht? Magie aan het einde van de tunnel? Nee, het was leegte om hem heen, niets meer dan duisternis en zand.}