The strongest hearts

Storkpaw struinde door de dikke laag sneeuw, haar ogen half dicht geknepen tegen de ijzige wind. De kou stak dwars door haar dunne vachtje heen wat helaas ook met de komst van de koudere tijden niet bepaald veel dikker was geworden. Ze had niks met Leafbare daarom en ze twijfelde ook waarom ze eigenlijk de den verlaten had in de eerste plaats. Kruiden waren er nauwelijks nog te vinden, jagen ging ook lastig met de vermindering van prooi en ze moest dat nu maar vooral aan de anderen overlaten. Al in al had ze niet bepaald een belangrijke reden om nu hier door de sneeuw te stappen, zich afvragen hoe lang ze al in deze barre tijd zaten. Ze wist het antwoord niet lang was en dat ze nog veel geduld moest hebben voordat de warmte van Newleaf de sneeuw zou wegsmelten en de groene wereld terug keerde. Licht in zichzelf mompelend liep ze toch maar verder, want het was vast nog steeds goed om er even uit te zijn. Ze hield van haar clangenoten(wel, van de meesten), maar de hele dag tussen ze zitten was voor niemand goed. De tengere poes keek naar de donkere wolken die boven het Thunderclan gebied hingen, een duidelijk teken van sneeuw. De wind stond duidelijk hun kant op dus de verzameling sneeuwmakers zouden vroeg of later over de velden van Windclan heen gaan. Hopelijk zat er dan niet al te veel meer in, maar met wat er al lag maakte het nog weinig uit. Tijdens haar geen doelhebbende wandeling door een lading onnodige kou zag ze een poes wat verderop lopen. Dat was normaal natuurlijk, al was het de eerste die ze tegengekomen was. Ze zag Coneflower opeens verdwijnen, maar dat was gemakkelijk te verklaren aan de tunnelsysteem. Storkpaw hield niet van de nauwe en donkere tunnels waarin een gedeelte van de clan joeg. Ze was erg blij dat haar bouw haar een Moor Runner apprentice gemaakt had, afgezien van het feit dat ze daar niet verder mee gekomen was uiteindelijk. Het rennen zat nog steeds in haar, het gaf haar een gevoel van vrijheid en liet haar alle zorgen even vergeten, maar door de sneeuw rennen had ze niet bepaald behoefte aan. Ze kon het prima doen, haar lichte bouw zorgde ervoor dat ze niet te ver weg zakte. Haar kop stond er niet na om straks uit te glijden of ergens achter blijven haken wat ze niet zag in de sneeuw. De apprentice keek weer opzij om vervolgens te zien dat de wolken inmiddels al aangekomen waren. De wind was blijkbaar wat sterker dan ze dacht. Vanaf hier kon ze zien dat er vlokjes uitvielen, een reden om terug te keren. Storkpaw draaide zich om en volgde de weg terug naar het kamp, terwijl achter haar de lucht een duistere en onheilspellende sfeer gekregen had. Ze versnelde haar pas wat en passeerde al snel de plek waar ze Coneflower de tunnels in had zien gaan. Zou de poes nog steeds daarin zitten? Onder de grond had ze natuurlijk minder last van de sneeuw maar had ze ook niet door. De calico keek achterom en zag hoe de wolken een groot gedeelte van het territorium wat ze kon zien al overgenomen hadden. De wind werd harder en luider, tranen vormde in haar ogen door het geprik van de kou. Het was beter om te checken of de poes zich nog daar beneden vond, al durfde ze niet de tunnels in. Maar misschien was roepen bij de ingang genoeg? Ze zocht naar waar die was en toen ze een donkere plek zag tussen het wit versnelde ze zich daar naar toe. Ze wou net naar binnen roepen toen haar iets opviel. Verderop was er een verstoring in het langschap. Sneeuw wat naar beneden was gevallen. De grond was ingezakt daar. Haar hartje stopte voor een seconde, als angst door haar lichaam kroop. Nee, ze schudde de gedachte van zich af. De poes was vast of ergens anders in de tunnels of allang weer terug naar het kamp. De sneeuw had haar inmiddels bereikt en de eerste vlokjes dwarrelde al om haar heen. Haar goudgele ogen bleven naar de plek kijken waar duidelijk een tunnel ingestort was. Het zat haar toch niet lekker en ze kon niet terugkeren zonder duidelijkheid te hebben of Coneflower toch daar was. Terwijl het harder begon te sneeuwen repte ze zich naar het hoopje ingestortte aarde, tegen zichzelf herhalend dat er vast niks aan de hand was. Totdat een piep haar onderbrak. Ze stopte in haar pad, haar oren gespitst. Waar kwam die piep vandaan? Het klonk opnieuw, ditmaal langer. Een geluid wat haar deed denken aan een uil, ze hoorde die wel eens roepen. Dat gaf haar weer een nieuwe zorg, want als er een uil in de buurt was liep ze zelf gevaar. Natuurlijk was ze inmiddels volwassene, ze was nog steeds niet bepaald groot. Een uil bleef altijd een risico. Door de sneeuw heen zocht ze, haar lichaam laag bij de grond. Het enige was ze zag wat wit, niks wat op een uil wees in de lucht. En toch bleef ze het horen, wat haar liet beseffen dat het dichtbij klonk. Het was een hol geluid en haar kop draaide zich weer naar de ingestortte tunnel. Het kwam daar vandaan. Ze hoorde de wind luid waaien om haar heen, ze hoorde het gepiep en haar eigen hartje kloppen. Het was geen uil. Ze negeerde de opstekende storm, negeerde al haar angsten en rende naar de bron van het geluid toe. Hard bevoren brokken grond lagen over elkaar heen, ze moest oppassen er niet in te vallen. Vol zorgen staarde ze er naar, niet wetend wat ze moest doen. Ze was geen graver, maar ze moest iets doen. Hopeloos begon ze aan de aarde te trekken, maar dat leverde duidelijk niks op. Het enige wat het deed was alles wat verschuiven met de risico dat het verder in zou storten. De poes deinsde naar achteren, wild kijkend naar de aarde. Ze wist niet eens meer of ze het gepiep nog hoorde. Ze moest erbij komen maar hoe in vredesnaam? Het duurde niet al te lang voordat ze het bedacht, maar de oplossing was één waar ze niet naar uitkeek. Ze moest de tunnel in. Met het gevaar dat het nog steeds mis kon gaan, maar momenteel zag ze geen andere oplossing. Met deze sneeuwval was er zeker niet iemand in de buurt en hulp halen duurde te lang. De calico haastte zich terug naar de ingang van de tunnel en staarde in de duisternis. Alles aan haar vond dat ze ver uit de buurt moest blijven, haar poten trilde zachtjes. Enkel was er een stem in haar hoofd dat haar vertelde haar angst opzij te zetten, dat een kitten belangrijker was. Ze haalde diep adem, alsof ze het meertje in ging duiken en stapte langzaam de tunnel in. Het was niet de eerste keer, als apprentice moest ze een keer in de tunnels gaan maar dat was met haar mentor. Het was nog steeds hel. En de omstandigheden nu maakte het er niet beter op. Ze stapte door, diep ademhalend. De duisternis deed pijn aan haar ogen als die probeerde er aan te wennen.

Ze had het bereikt, de plek waar ze zonet boven de grond bij stond. De tunnel werd ondergebroken hier door de stapel aarde en iets wat er onder lag. Een vacht, een bruine vacht. Het was van de poes die ze de tunnels in had zien gaan. De poes die haar liet twijfelen om verder te lopen of om te kijken waar zij was. Wel...Storkpaw had haar gevonden. Ze vervloekte zichzelf dat ze niet sneller gereageerd had, al begreep ze prima dat ze hier niks meer aan had kunnen doen. Maar de kitten? Waarom had ze een kitten gehoord. Voor zover ze wist was Coneflower niet zwanger geweest, de poes was nooit bij hun gekomen. Had ze het verborgen gehouden dan? Storkpaw begon te graven, voor zover dat lukte. Ze probeerde uit alle macht het lichaam te bevrijden. Kitten of geen kitten. Zand viel op haar, de huid onder haar nageltjes begon langzaam te bloeden. Ze duwde het zand weg, wat steeds verder naar beneden viel. Niet dat het nog uitmaakte voor de Warrior. Toen het lichaam los genoeg leek te zijn begon ze er aan te trekken, alles om het daar weg te krijgen. Totdat ze iets van beweging zag. Iets heel kleins. De geur van bloed, niet van zichzelf. Ze zocht over het lichaam van de poes heen, totdat haar blik op het kleine wurmpje viel. De bron van het gepiep. De vraag of Coneflower zwanger was geweest was nu opgelost en waarom ze gepiep gehoord had ook. Maar nu werd deze situatie nog een stuk ingewikkelde. Ze keek naar de pasgeboren kitten, zonder melk en zonder voldoende warmte. Voorzichtig stapte ze over het lichaam heen, die zo kort moeder was geweest. Ze moest het verdriet wat ze voelde aan de kant zetten, de kitten was nu het belangrijkste. Ze bukte en probeerde het zo voorzichtig mogelijk op te pakken, wat vast onwillig protest zou opleveren. Het geluid wat haar eerst liet denken aan een uil. De kitten was al gewassen, het laatste wat Coneflower kon doen tot haar dood? Storkpaw begreep dat ze de poes moest achterlaten voor nu, zodra ze in het kamp aangekomen was kon ze de rest waarschuwen. Het belangrijkste was dat de kitten nu in veiligheid werd gebruikt. Ze draaide zich om, zo goed als het lukte en liep snel terug naar de uitgang. Stiekem wel blij om de tunnel weer te kunnen verlaten. Helaas verdween die opluchting al snel zodra ze al naar buiten kon kijken. Het enige wat ze zag was wit, geen lucht meer. De wind was harder gaan waaien en had nu formaatje storm. Ze stapte naar buiten, sneeuw vloog in haar gezicht. Ze zag niks. Ze kon ook niks ruiken werd haar al snel duidelijk en horen was duidelijk ook geen optie. Ze vloekte in haar hoofd, want met een kitten vasthoudend in je mond ging dat lastig hardop. De kitten. Ze wou hem naar de warmte van de clan brengen, maar nu bracht ze hem juist meer in de kou. Ze had geen idee welke kant ze op moest, kon niks herkennen in de heftige sneeuw. Een vermoeide zucht verliet haar mond, haar warme adem over de kitten heen. Wat moest ze nu doen. Een kitten die moedermelk nodig had en een sneeuwstorm waar ze niet door ging komen. Ze ging zitten, starend in het niets. Zoekend naar een punt van herkenning, maar ze vond niks. Ze wist dat het onmogelijk was om er doorheen te lopen, zeker met een kitten die warm moest blijven. Storkpaw liet haar kop hangen en draaide zich verslagen weer om. In de tunnel was het droog en al dan niet veel warmer, het was beter dan buiten. Ze ging niet te ver terug, ze wou nog naar buiten kunnen kijken en zich niet te benauwd voelen. Bovendien wou ze kunnen zien wanneer de sneeuwstorm was afgelopen. Ze legde de kitten neer en ging er zelf om heen liggen om haar eigen lichaamswarmte af te geven. Al trilde ze zelf lichtjes. Haar gele ogen gleden over de kitten heen, ze hoopte dat hij niet zou proberen naar melk te zoeken. Waarschijnlijk kon hij toch wel ruiken dat er geen melk was hier. Het was afwachten voor beide. Wachten tot de storm ging liggen. Haar staart legde ze over de kitten heen, hem goed in de gaten houdend. De angst dat hij zou stoppen met ademen, dat ze te lang geen gepiep meer zou horen. Zo klein en kwetsbaar. Op de wereld gekomen en meteen deze ellende ingegooid. Ze dacht terug aan hoe ze het geluid eerst toegeschreven had aan een uil. Ondanks de situatie waar ze zich nu in bevond kon ze het niet laten te glimlachen. Een uil. Ze keek weer naar buiten, de storm was nog niet minder geworden maar er was een bepaalde rust. Haar blik ging weer naar de kitten, zonder naam. Of wel met een naam? Ze wist niet of Coneflower hem nog een naam gegeven had. Even begon ze te hopen dat ze het te horen zou krijgen, dat de poes haar een teken zou geven vanuit Starclan. Het was een teken van Starclan waar ze naar zou luisteren. Maar helaas zou er niks komen. Ze zuchtte. Dit was niks om aan haar over te laten, maar ze wou niet dat hij...zou overlijden zonder naam. Ze kon maar een ding bedenken, kijkend naar zijn bruine vachtje. ''Owlkit?''het klonk meer als een vraag, alsof ze het de kitten vroeg. Of de moeder, haar lichaam in eeuwige rust verderop. Goedkeuring zou van geen van beide komen, geen zou het horen. Owlkit. Ze legde haar kop op haar poten, haar lichaam om 'Owlkit' gekruld en ze wachtte af.

Prompt 37: Laat je kat ergens vast komen te zitten door verschrikkelijk weer.

Het razen van de wind buiten met de sneeuw wat alle kanten opwaaide, de stilte in de tunnel op af en toe een piep van Owlkit was een groot verschil. De poes hield haar blik op de onzichtbare buitenlucht gericht, wachtend totdat het eindelijk genoeg ging liggen zodat ze naar het kamp kon gaan. De kleine had melk en warmte nodig, de liefde van een moeder. Alleen niet meer van zijn eigen, niet hier. Storkpaw voelde zich benauwd hier, het leek alsof het steeds krapper werd, haar ademhaling begon langzaam wat te versnellen. Ze beet op haar lip, probeerde het weg te drukken. Nu kon ze niet toegeven aan een van haar vele angsten, er was geen weg om te vluchten. Behalve in de koude en onherkenbare wereld buiten. Ze kon niet panieken met een kitten aan haar zij, dat begreep ze ook wel. Dus ze bleef staren naar buiten, naar de witte mist van sneeuw. Hoe lang duurde zo'n sneeuwstorm, hoe lang moesten ze nog wachten. Storkpaw kon zich niet eens bedenken hoe lang ze hier al lagen, de tijd ging voorbij op een snelheid waar ze enkel naar kon raden. Storkpaw ging nog wat dichter om de kitten liggen, wensend dat ze hem iets meer kon geven dan enkel haar lichaamswarmte. Ze moest nog zoveel regelen als ze eindelijk naar het kamp konden. Owlkit had een pleegmoeder nodig en haar moeder moest ten rusten worden gelegd. Storkpaw keek naar de bruine kitten, zo onschuldig en onwetend van de valse wereld waar hij in geboren was. Waarvoor vond Starclan het nodig om een moeder haar leven te ontnemen voordat ze haar zoon zou leren kennen en voor die zoon het pad naar veiligheid te blokkeren. Storkpaw snoof lichtjes, moest het haar nog verbazen. Ze kon enkel proberen van hun te winnen, Owlkit naar het kamp brengen en hem een kans op leven geven.

Storkpaw had haar ogen even gesloten en haar kop op de grond gelegd, zodat ze niet meer de tunnel hoefde te zien. Haar oren waren gespitst, ze luisterde naar Owlkit en naar de wind buiten. Of het minder werd, de rust zou terugkeren. Ze wist niet precies hoeveel tijd er voorbij was gegaan toen ze het hoorde, maar er was een verschil te merken. Ze opende haar gele ogen en keek naar buiten. Het sneeuwde nog steeds, maar het was geen storm meer. Ze kon de wolken zien. Voorzichtig stond ze op, Owlkit even achterlatend terwijl ze naar buiten liep. Het bed van sneeuw was hoger geworden, lastiger om door heen te komen. De wind was redelijk gaan liggen, voor wat ze hier gewend waren. Storkpaw haalde diep adem om de koude lucht in haar longen te krijgen. Ze wist dat ze niet langer meer moest wachten, het was tijd voor ze om naar het kamp te gaan. De poes liep terug naar binnen en raakte even met haar neusje de kitten aan. Hou nog even vol. Ze pakte hem, wierp nog een laatste blik naar waar zijn moeder lag en draaide zich om zodat ze de tunnel kon verlaten. Ploegend door de sneeuw, zo snel als ze kon ging ze richting het kamp.