Days pass by

Een kille blik was in zijn ogen te zien terwijl hij uit de tunnel liep. Newleaf was aangebroken en dus lieten veel prooien zich weer zien na een strenge Leafbare. Hij was er vrij zeker van dat hij geen moeite zou hebben met een paar konijnen opjagen, zeker niet als hij ze via de tunnels zou leiden. Hij wist immers perfect welke routes hij moest nemen om de doorgang af te kappen en welke niet. De groter kater liep door het territorium heen en opende zijn bek. Konijnen waren eigenlijk heel het jaar door wel te vinden, al waren ze in overvloed te vinden tijdens Greenleaf. Je zou denken dat ze hun les uiteindelijk wel leerden, maar dat was nooit het geval. Maar goed, des te beter voor zijn Clan. De kater liet zichzelf wat lager zakken en grijnsde toen hij een konijn nietsvermoedend tevoorschijn zag komen, in de buurt van de tunnels. Het konijn rende echter een heel andere richting in dan Thawrage wilde door pootstappen en de kater keek met een bijna gevaarlijke blik in zijn ogen naar diegene die zijn jacht had verstoord. ”Whitefur,” zei hij smalend toen hij de kattin zag. ”Is er een reden waarom je zo luid door het territorium stampt dat je mijn jacht zojuist hebt verpest?”

Met wankelende passen liep Whitefur over het territorium. Ze had geen doel, geen taak. Ze was aan het lopen. Dat was haar doel. Het koste haar uiterste concentratie om de ene poot voor de ander te zetten en zich zo voort te bewegen. Ze wist niet zeker wat er aan de hand was. Ze was een verschrikkelijke warboel de afgelopen dagen. Al haar clangenoten waren ontzettend aardig tegen haar geweest. Liever dan normaal. Verder kon ze zich eigenlijk weinig ophalen van de dagen. Het was vreemd. Misschien was het wel gewoon het warme lente zonnetje die naar haar kop gestegen was. Ze wiebelde met haar oortjes. Focus Whitefur. Focus. Ze had totaal geen aandacht meer voor haar omgeving. "Whitefur," klonk het luid. De kattin keek angstig op waardoor ze haar focus verloor en wankelde. Whitefur. Ja. Dat was haar naam ja. Wat was er aan de hand? Ze keek verward om zich heen tot haar ogen op een jonge kater vielen. Ze keek hem schaapachtig aan. Wat was het probleem? ”Is er een reden waarom je zo luid door het territorium stampt dat je mijn jacht zojuist hebt verpest?” mauwde hij. Oh nee. Hij leek boos. Whitefur dacht even kort na. "Jacht?" mompelde ze zachtjes. Jacht. Oh ja, natuurlijk. "Sorry," brabbelde ze. En ze herpakte haar focus weer en wankelde voort.

Thawrage klemde zijn kaken op elkaar nadat ze haar vraag stelde en hij keek haar met zijn gouden ogen peilend aan. Ze had moeite met haar stappen te zetten, leek er niet helemaal bij te zijn. ”Zou het niet beter zijn als ze jou gewoon in de elder’s den zouden steken? Dit wordt niks zo,” zei hij op een kille, niet bepaald sympathieke manier tegen haar. Hij had gehoord dat ze een incident had gehad, maar hij interesseerde zich niet genoeg in de levens van zijn Clanmates om erachter te komen wát datgeen precies was geweest. Ze was niet close naar hem toe en hij had geen reden om zich te interesseren in haar leven, noch in haar welzijn. Toch hield hij zijn gouden blik naar haar gericht en hij trok kort met zijn oortje toen ze zag dat het lopen niet soepel ging. ”Kom op,” bromde hij en hij ging naast haar lopen. ”Het is niet moeilijk. Gewoon poot voor poot zetten.” Hij behield zijn afstand van haar en keek haar kil aan met zijn gouden blik. Ze mocht immers niet denken dat hij haar aan het helpen was, al was dat wel half en half wat hij deed. Op zijn eigen manier dan.

Whitefur wankelde voort weer focussend op haar simpele doel. Lopen. Ze hoorde hoe de kater die ze achter zich had gelaten nog een opmerking maken. "Elders den," murmelde ze. Ze schudde haar kop. Was ze daar niet wat te jong voor? Nee. Daar was het nog lang geen tijd voor. Ze vond het nog veelste leuk om op pad te gaan. Whitefur stak kort haar neus in de lucht en haalde diep adem terwijl ze schaapachtig voort wankelde. Ze keek weer naar de grond en keek naar haar eigen voorpootjes die ze voorzichtig een voor een op tilde. Plots kwam er een kat naast haar lopen. Ze keek verschrikt opzij. "Wie jij?" vroeg ze, ze ging stilstaan waardoor ze stond te trillen op haar achterpoten. Ze keek de vreemdeling van top tot teen aan. Hij zag er niet bepaald vriendelijk uit. Zijn blik stond kil. Hij zou toch niet van een vijandelijke clan zijn? "Geen pijn doen," piepte ze en dook in elkaar.

Thawrage rolde met zijn ogen toen dat hij de poes tegen zichzelf hoorde mompelen. Hij wist dat ze niet honderd procent was, maar omdat hij zich niet interesseerde in zijn Clanmates, had hij geen idee hoe dat dat kwam en in welke mate dat was. Nou, blijkbaar heel erg dus. Thawrage trok met zijn oortje toen dat ze hem angstig aankeek en vroeg wie dat hij was. ”Whitefur, houd op met die onzin,” zei hij op een kille toon tegen haar. ”Thawrage is de naam. Ik lig praktisch gezien naast je in de den.” Daar lagen inmiddels zo veel dwazen dat ze er voor Thawrage allemaal hetzelfde uitzagen, dus het kon goed zijn dat dat ook daadwerkelijk zo was. Hij trok met zijn oortje toen ze in elkaar kromp en hem smeekte om haar geen zeer te doen. ”Ik doe je ook geen pijn,” zei hij op een verveelde toon, al zou hij liegen als hij zou zeggen dat hij nu toch niet een klein beetje de drang had om haar een mep te geven. Haar gedrag was onuitstaanbaar, dat was één ding dat zeker was. ”Waarom ben je toch zo bang? Houd op met die onzin. Dat is nergens voor nodig.” En hij liet zijn kille blik weer op haar rusten, geen moeite doende om deze te ontspannen. Het was hoe dat hij was en dat ging hij niet aanpassen, voor niemand niet. Of ze nu bang was of niet.

Whitefur trok angstig met haar oortjes. Wat de kater ook zei. Ze had geen flauw idee wie hij was. Maar ze vertrouwde het voor geen meter. Hij had nog steeds een kille toon en de blik in zijn ogen verzachte niet. Whitefur drukte haar buik nog verder tegen de grond terwijl ze de kater vol angst aan keek. Bang dat hij haar elk moment een klap zou gaan verkopen. Wacht. Hoe kende hij haar naam? Ze had helemaal geen idee wie de kat die voor haar stond was. Ze schudde geïrriteerd met haar koppie. Waarom leek alles toch zo'n warboel op het moment? "Jij boos," siste ze naar hem terwijl hij vroeg waarom ze zo bang was. Dat was toch niet zo gek? Ze wist dat ze niet zo goed meer op de been was als anders en voor haar stond een sterke krijger. In een hartslag dacht de witte kattin even na. Toen stak ze haar poot uit en in een snelle, maar onhandige, beweging gaf ze de gestreepte kater een tik op zijn kop met ingetrokken nagels.

Thawrage onderdrukte een diepe zucht. Waarom deed hij zelfs nog moeite? De kattin voor hem was duidelijk gestoord. Geen woorden zouden ervoor zorgen dat ze op een normale manier zou reageren. Ze sprak hem aan alsof ze een kitten was van twee manen en niet een warrior die al veel ouder was dan hijzelf. ”Praat normaal en doe normaal. Je bent verdomme geen kleine kitten,” snauwde hij haar ongeduldig toe. Hoe kwam het zelfs dat ze zo dood? En waarom had Blazestar haar verdomme al geen elder gemaakt? De uithaal naar zijn kop was onverwachts en Thawrage keek haar met een nijdige blik aan in zijn ogen. Daarna haalde hij zelf terug uit. Niet met zijn poten, maar door zijn lichaam met veel kracht naar opzij te beuken, recht tegen haar aan. In een snelle beweging plaatste hij zijn poten aan weerszijden van haar lichaam en sloeg hij zijn klauwen in de grond zodat ze niet meteen kon ontsnappen. ”Whitefur,” snauwde hij haar toe. ”Ik ben je Clanmate, dus ik zal het voor deze ene keer tolereren wat je daarnet deed, maar StarClan zal je bij moeten staan als je dat nog één keer flikt met uitgeklapte nagels. Doe normaal of ik ga een gesprek met Blazestar aan om je een elder te maken. Hoor je me?” Was dit een te strenge aanpak? Misschien, maar hij had geen idee hoe dat hij anders door die dikke schedel door kon dringen.

Whitefur slaakte een luide kreet toen de krijger haar met een beuk tegen de grond werkte. Een steek schoot door haar rug heen. De kattin vast veelste onstabiel om zich zelf overeind te houden dus de cyperse kat hoefde amper moeite te doen haar neer te krijgen. Hij plaatste zich zo dat ze niet meer over eind kon krabbelen. Ze blies luid naar hem. Haar hart klopte in haar keel. Tranen prikte achter haar groene ogen. Ze was geen partij voor deze sterkte kater! Blazestar. Die naam kende ze helemaal niet. Hun leider was Wolfstar. Deze kat moest dus wel van een andere clan zijn. Oh Starclan. Ze had zichzelf goed in de nesten gewerkt. De witte kattin begon te snikken. Ze wist het even niet meer. Alles was zo'n verdomde warboel. Whitefur snapte het niet goed meer. En nu was als ze doods dat deze kat haar zonder problemen aan flarden zou scheuren. "Ik weet niet meer," mauwde ze zielig. "ik weet niet," Ze kneep haar oogjes stijf dicht. Hopend dat de kater haar niet weer pijn zou doen.

Het leek erop dat het totaal de verkeerde aanpak was. Dat had hij ergens wel kunnen weten, maar toch was dit de enige oplossing dat in hem op was gekomen. De kater richtte zijn gouden ogen op haar en keek haar strak aan. Hij verrekte geen spier toen ze begon te snikken. Hij liet een diepe zucht ontsnappen en maakte in zijn kopje een mental note dat Blazestar haar maar effectief elder moest maken. Een kat zoals haar kon beter niet overal rondlopen. Wie weet wat ze zou doen als ze een kat van een andere Clan tegen zou komen. Ze was niet meer honderd procent, zo veel was duidelijk. Thawrage had echter geen idee hoe dat kwam en ergens verwenste hij zichzelf nu wel een beetje omdat hij vroeger niet meer aandacht had besteed aan de katten om hem heen, al vroeg hij af of dat echt een noodzakelijk iets zou zijn om leader te worden. Of Blazestar’s rechterpoot als Aspenpatch haar rang ooit voor het één of ander op moest geven. Het idee dat hij deze dwazen binnenstebuiten moest kennen, liet hem zacht zuchten. ”Kom op,” bromde hij terwijl hij van haar afging en zichzelf deze keer verlaagde om haar met zijn flank overeind te duwen. ”We gaan weer terug naar het kamp.”