I will love you either way

Haar straf was uitgesproken. Ze had geen apprentice meer, maar ze had nu wel een nieuwe mentor erbij gekregen: Crystalstar zou zichzelf over haar ontfermen en haar een corrigerende training geven. Wat dat ook mocht inhouden, het maakte Blossomhail niet veel uit. Ze was niet boos op zichzelf, noch gaf ze zichzelf de schuld van het feit dat Berrypaw aan Stormbriar was gegeven. Ze stelde zich vragen bij het feit dat Crystalstar zo’n moeilijke apprentice had gegeven aan een warrior die zelf nog alle aspecten van het warrior-zijn moest ontdekken en naar Blossomhail’s idee niet de juiste mindset had om een moeilijke apprentice als Berrypaw de kneepjes van het vak te leren, maar dat lag nu niet meer in haar poten. Dat ze niet meer naar Gatherings mocht gaan tot haar straf over was, was jammer, maar niet iets waar ze onder leed. Want naar alle eerlijkheid? Het belangrijkste zat in haar Clan. Dat moest ze niet zoeken bij Fourtrees. De nieuwtjes van the Gatherings zouden zich toch snel verspreiden zodra haar Clanmates terug waren, dus dat was niet zo’n gigantische straf. De publiekelijke vernedering was ook niet zo erg. Crystalstar had haar doel niet bereikt en als ze dacht dat een training in haar voordeel zou werken, dan had ze het mis. Blossomhail had een behoorlijk sterk karakter en ze had nog steeds het gevoel dat ze juist gehandeld had. Als Crystalstar haar als een apprentice wilde behandelen omdat ze niet op één lijn zaten, dan was dat haar probleem. Blossomhail hoorde pootstappen achter zich en draaide haar kopje om zodat ze de kat aan kon kijken die belangrijk voor haar was geworden op korte tijd. Een zachte blik verscheen in haar ogen, maar er was ook een uitdaging te vinden in haar blauwe blik. Wat ging de kater van dit alles zeggen?

Hij had vol spanning naar alles geluisterd. Hij had aan de kant van Blossomhail gestaan toen zijn vriendin met Rose het kamp binnenkwam. Hij had geprobeerd haar te beschermen. Verder had hij geprobeerd zichzelf niet al te veel te vermengen met dat gedoe tenzij het de verkeerde gang op ging. Hyenafang had vol spanning naar de straffen van Blossomhail en Icecream geluisterd en die vielen gelukkig mee. De kater was Crystalstar dankbaar dat ze zijn vrienden niet verbannen had. Was dat wel het geval geweest, dan had de snow bengal zeker ingegrepen. Dan zou hij smeken om de straffen te veranderen. Hij kon niet nog meer drama aan. Niet op dit moment. Terwijl de kater rondwandelde, drong de geur van Blossomhail zijn neus binnen. Hij voelde hoe hij gelijk al zijn energie terugkreeg en besloot de poes dan maar op te zoeken. Wie weet had ze steun nodig. Zo niet dan niet, maar bij hem mocht ze het kwijt. Daar waren vrienden voor. Het duurde niet lang voordat hij oog in oog stond met haar. Hij had een warme blik en een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Het boeide hem helemaal niks dat het grootste deel haar een verrader vond. Het boeide hem niks dat ze straf had en haar daden maakte hem niet anders over haar denken. Ze had enkel haar hart gevolgd en dat was een goed ding. Haar hartje lag niet aan de duistere kant dus wat was het probleem er van? Ja misschien had dit anders kunnen verlopen, maar ach, wie weet had Crystalstar wel een andere keuze gemaakt als dit niet allemaal gebeurd was. "Blossomhail," miauwde Hyenafang zachtjes met een warme stem. Niks in zijn houding leek boos op haar. Niks leek teleurgesteld. Het enige wat hij liet zien, waren zijn warme blik en glimlach. Hij was niet boos. Ze had enkel gedaan wat goed leek voor haar.

De blik in zijn ogen bracht haar aan het wankelen. De sterke houding die ze zichzelf had aangemeten om te dealen met de negatieve reacties van haar Clanmates en zichzelf niet te laten zwichten voor Crystalstar’s idealen begon te wankelen en ze merkte tot haar frustratie op dat zijn gezicht wazig werd. Een brok vormde zich in haar keel en ze knipperde een paar keer met haar ogen, waardoor natte strepen over haar wangen naar beneden trokken. Het voelde verkeerd aan, maar ergens ook weer niet. Misschien was het de hunkering naar een vriendelijk gezicht, waarschijnlijk was het omdat ze Hyenafang als meer dan een vriend was gaan zien, maar StarClan wist hoezeer ze een vriendelijk gezicht kon gebruiken op dit moment. De poes wankelde naar voren en duwde haar neusje in zijn nek, waar ze de steun zocht die bij zo veel andere katten op dit moment ontbrak. ”Ik hou van je,” waren de verrassende woorden die uit haar bek kwamen. Ze had gedacht dat ze zichzelf ging verontschuldigen. Ze had gedacht dat ze hem ging smeken om vergiffenis. Maar waarvoor zou ze dat doen? Ze had in haar ogen nog steeds niks verkeerds gedaan. Ze had haar hart gevolgd en dat had zich als een klap terug weerkaatst in haar gezicht, maar ze kon zichzelf tenminste nog in haar eigen weerspiegeling aan blijven kijken en aanhouden dat ze nooit was gezwicht voor de meningen of de wil van anderen. Ze had niks om sorry voor te zeggen. Ze had alleen het gevoel dat ze tijd zou verspillen als ze Hyenafang niet zou vertellen hoe dat ze zich zou voelen. Dat was het enige waar ze spijt om kon krijgen als Crystalstar van gedachten zou veranderen en haar alsnog uit de Clan zou gooien. Dat ze dit niet gezegd zou hebben.

Het deed hem zeer om te zien dat ze verdriet had. Dat ze het moeilijk had. Hyenafang wist als geen ander hoe het voelde, maar Blossomhail verdiende dit niet. Ze was een goede poes die opstond voor wat juist was. En hij? Hij was gewoon een lafaard die het verdiende om het moeilijk te hebben. Op z'n minst kon hij haar proberen te troosten. Daar was de kater wel goed in. In vrienden zijn. De ogen van de kater werden even groot van verbazing toen Blossomhail haar neusje in zijn nek duwde, maar ze veranderden al snel in een warme, gelukkige blik. Bij haar woorden voelde hij zijn hart sneller kloppen. De woorden die hij al heel lang wilde horen, maar waarvoor niemand genoeg om hem had gegeven. Eindelijk voelde ook hij zich dolgelukkig. Niet meer zo eenzaam. "Ik hou ook van jou," fluisterde de snow bengal zachtjes waarna hij zijn kop op haar schouder liet rusten. "Er is niemand in de hele wereld van wie ik meer hou. Een poes die aardig is, slim en een geweldige warrior. Eentje die durft op te staan voor wat het juiste is." Zijn stem klonk zacht en warm. Hij hoopte dat dit een beetje hielp. Hyenafang zette een stapje achteruit en zocht haar mooie, blauwe ogen. "Ik zal er altijd voor je zijn, Blossomhail. Dat beloof ik je,"

Het was niet zo moeilijk geweest om toe te geven wat ze voelde. Het was ook niet zo’n verrassing dat Hyenafang haar woorden bevestigde. Ze had altijd al wel geweten dat de kater meer voor haar voelde, wat waarschijnlijk ook één van de redenen was waarom ze het zo snel toe had gelaten bij zichzelf. Ze was er niet naar opzoek geweest en voor haar had het nog wel even mogen duren, maar nu dat het zo was, kon ze niet anders dan ervan genieten. Voor zover haar gevoel dat nu toeliet, tenminste. Het was haar lichtpuntje in de duisternis. Iedereen zou zijn rug naar haar toekeren, maar het was goed om te weten dat Hyenafang niet één van die katten zou zijn. Ze had niet geweten wat ze had moeten doen als dat wél zo was geweest. Alleen was het nog niet voorbij. Crystalstar zou haar nog steeds willen vormen naar haar idealen en Blossomhail zou proberen om niet te buigen. Dat zou nog steeds kunnen resulteren in een verbanning, maar zou StarClan dat echt toestaan? Blossomhail slikte en probeerde zich te focussen op de woorden die Hyenafang tegen haar sprak. ”Dat heeft me anders niet zo geholpen nu, maar ik ben blij dat je er zo over denkt,” fluisterde ze. Misschien waren er nog wel anderen die er zo over dachten, maar durfden ze het niet hardop te zeggen. Uit angst voor vergelding. Blossomhail keek Hyenafang aan toen dat hij zijn woorden sprak en gaf een knikje. ”Ze hebben me Berrypaw afgepakt en een deel van mijn vrijheid, maar het voelt goed om te weten dat tenminste niet àlle goede dingen afgepakt kunnen worden,” zei ze op een zachte toon. Ze deed een stap naar voren en drukte haar neusje tegen de zijne aan. ”Al wil ik niet dat mijn acties en woorden gevolgen voor jou hebben. Beloof me dat je je wat er ook gebeurt buiten houdt. Dat je niet meer voor me opkomt als je merkt dat het een verloren zaak is. Dat je… dat je me niet achtervolgt als Crystalstar op andere gedachten gebracht zou worden.” Ze keek hem met een mengeling van wanhoop en strengheid aan in haar blik. Ze wilde niet dat hij de Clan de rug toe zou keren voor haar in het meest extreme geval. Dat wilde ze absoluut niet.

Zijn blik was zacht terwijl hij naar Blossomhail luisterde. Het was duidelijk zwaar voor haar, maar dat was juist een extra reden om haar te blijven steunen. Om haar extra te steunen. "Dat zal hen nooit lukken," verzekerde hij haar nadat hij zijn neusje tegen de van haar duwde. Hij zal altijd van haar houden zelfs al deed ze de stomste dingen. Boos zou hij kunnen worden, maar zonder haar zou er enkel een leeg gat in hem overblijven. De snow bengal keek haar ernstig aan bij haar woorden. Waarom zou hij het niet voor haar opnemen al was het hopeloos? Wat moest hij anders doen?! Zij was alles wat hij wilde. "Ik kan je veel beloven, maar dat niet," miauwde Hyenafang met een stem die geen tegenspraak duldde. Zelfs al zou hij haar dit beloven dan zou hij het alsnog niet kunnen tegenhouden als de mooie poes in de problemen kwam. Hyenafang zou haar nooit kunnen beloven om niet voor haar op te komen. Hoe hulpeloos de situatie ook was.

Hyenfang’s woorden zorgden voor iets wat ze al een tijdje niet meer had gevoeld. Hoop. Het was heel verfrissend om eens géén beschuldiging te horen of een treiterende opmerking. En om een liefdevolle blik naar haar gericht te zien hebben. Want StarClan wist hoe erg ze er naar hunkerde op dit moment. Om een vriendelijk gezicht in haar Clan tegen te komen, eentje op wie ze kon rekenen en die haar niet de rug toe zou keren. De tranen stroomden enkel harder over haar wangen toen dat hij zijn woorden sprak en ze kon enkel reageren door haar neusje dieper in zijn schoudervacht te duwen. Zijn geur troostte haar, zijn woorden troostten haar en zijn aanwezigheid troostte haar. Het was precies wat ze nodig had. Zijn volgende opmerking zorgde echter dat ze haar neus met heen ruk uit zijn vacht haalde en hem geschrokken aankeek. ”Zou je…” Ze durfde het bijna niet te vragen. StarClan, het voelde zo foút om dit te vragen. Maar er was ergens die diepe hunkering in haar dat ernaar verlangde om toch érgens zeker van te kunnen zijn. ”Zou jij je Clan achter je laten om mij achterna te gaan, Hyenafang?” prevelde ze op een zachte toon. Ze kon hem niet garanderen dat haar acties er niet voor zouden zorgen dat ze alsnog uit de Clan werd gegooid. De reacties van haar Clanmates lokten een bepaald gevoel bij haar uit die ervoor zorgde dat ze steeds onvoorzichtiger werd in haar woorden en in haar daden. En ergens wilde Blossomhail zekerheid hebben dat als dat gevolgen voor haar zou hebben, dat ze tenminste één kat had waar op kon steunen. Hoe egoïstisch dat dan ook van haar was.