Kleine blauwe bloem waar ben je? [Patrol]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wow, oké. Gingen ze dit nu echt doen? Ze was oprecht verbaasd toen hij naar haar snauwde. Ze hief haar kin wat omhoog en keek al even pissig terug. Misschien had ze het verdiend, maar ergens had ze verwacht dat hij en zijn engelengeduld haar wel konden hebben. Maar nee, ze gingen ruzie hebben. Alweer. ‘Oh, en als ik niets weet, is het niet handig dat ik het wel weet, Hermit?’ miauwde ze al even fel terug. Hij vertelde zelfs dat ze een psychopaat was, en ze snoof bitter terug. Dat kon ze wel geloven. ‘Als ze zo "gevaarlijk" is.’ Ze kon het niet helpen om spottend te klinken. Ze wilde haar vijand niet groter maken dan ze was. Cottonflower kwam wat overeind. Ze keek hem strijdlustig aan en de hele lammetjes om haar heen konden haar ook een worst schelen. Ze gingen dit doen, en dan zou ze het goed doen. ‘Het is niet alsof je me ooit wat vertelt, Hermit. Ik moet van Crystalstar horen waar je gelukkig van wordt en van Carrioncough dat je een droogpoot bent!’ Daar, daar was het er ook uit van haar. Alles wat ze al die tijd geheim gehouden had, omdat ze dacht dat ze wist wat ze aan hem had. Dat het op zijn eigen tijd wel kwam, omdat ze zich niet kapot liet maken door anderen. Maar het was eruit voor ze er erg in had en ergens gaf ze die twee precies wat ze wilden, hen uit elkaar.}

Soms waren ze als vuur en vuur. En op dat soort momenten kon hij niet met, maar ook niet zonder haar. Momenteel wilde hij het allerliefst snauwen dat ze haar klep moest houden, maar het greintje volwassenheid dat er in hem zat hield hem tegen. Het ongezonde patroon waar hij en Crystalstar zich in zijn apprenticetijd in hadden verkeerd ging zich niet voortzetten in de relatie met zijn meisje. Alsjeblieft niet. Maar dat kon alleen als ze een keer ging luisteren. "Ik heb je net toch wat verteld!" Riep hij verontwaardigd. Eindelijk stelde hij zich open, en dit was wat hij ervoor terugkreeg. "Ik vertel je meer dan iedereen, zelfs meer dan Shrimp. Waarom luister je nou nooit?" Zijn klauwen boorden zich in de droge grond. Voor even was hij hun hele missie vergeten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower staarde alleen pissig terug naar hem, terwijl hij begon terug te stribbelen. Oh soms wilde ze hem gewoon door elkaar heen schudden om hem proberen haar te begrijpen. Maar nee, zij moest maar luisteren. ‘Ik luister ook, Hermit. Echt.’ Ze zette een stap dichter naar hem toe. ‘Maar ik ga me niet inhouden op te komen voor mezelf, enkel omdat je haar een psychopaat noemt,’ miauwde ze stellig terug. Cottonflower was een strijder en dat was het enige wat ze nog had, een grote bek opzetten en misbruik maken van haar situatie, voor zolang dat nog kon. ‘Ik ben steeds zo.. boos. Op haar, op Carrioncough, op iedereen. Ik wil niet ook nog boos moeten zijn op jou.’ Ze had er gewoon niet de energie voor. En ze wilde hem niet kwijt. Ze was zijn enige lichtpuntje in haar leven, bij wie ze zichzelf kon zijn, waar ze zich geen zorgen over hoefde te maken. Niet zoals over haar kleine broertjes en zusjes. Niet zoals over haar ouders.}

Eigenwijs gooide hij zijn kop opzij toen ze naar hem toe stapte. Ze was soms zo achterlijk koppig. Waar hij nog meer tegenstijd verwachte, zei ze echter iets wat hem brak. De kater bleef even stil, waarna hij haar eindelijk weer durfde aan te kijken. Had hij nou echt zo tegen haar gedaan? "Ik wil dat ook niet.." Zuchtte hij, waarna hij kort vooroverboog en met zijn neus haar wang aantikte. "Cotton. Crystalstar heeft iemand iets heel ergs aangedaan, iets wat ik je niet kan vertellen omdat ik ons dan beiden in gevaar breng. Maar ik ben zo bang dat ze dat jou ook aandoet, of nog erger. En we moeten ons nu gewoon focussen op het vinden van je moeder.. Ik.." Gefrustreerd liet hij zijn kop hangen. Hij wilde haar zo graag alles vertellen, over Arcticwolf en Seamist en alles waar hij Crystalstar verder nog van verdacht, maar het kon gewoon niet. "Ik wil je gewoon niet kwijt. En ik heb je blinde vertrouwen nodig om je te kunnen beschermen." Zijn ogen zochten de hare. Er was oprechte bezorgdheid vanaf te lezen. "Kun je me dat geven?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze kreeg zelfs nog attitude van hem terug. Cottonflower moest nu haar best doen om zelf geduldig te blijven, want ze vond nog steeds dat ze volledig in haar recht stond om boos op hem te zijn. Ze koos ervoor om dat niet te doen, ergens had ze de energie ook niet voor. Maar het was weer goed toen zijn neus haar wang aanraakte. Kort sloot ze haar ogen en ergens wilde ze hem dwingen om hier en nu, in een veld in niemandsland, te gaan liggen en om haar heen te krullen. En dan zouden ze de hele nacht kunnen praten, over alles. Maar hij maakte direct al bekend dat dat niet zijn plan was. Beledigd keek ze hem aan. Waarom mocht ze het niet weten? Wie beschermde hij nou? Haar, zichzelf, of hun "psychopate" leider. Waarom mocht ze die verschrikkelijke dingen niet weten? En toen hij over vertrouwen begon, trok ze kort met haar bovenlip. Hij bedoelde het goed, ze wist het, dat hij diep van binnen dit goed bedoelde. Maar het was zo krom. Zij mocht dingen niet weten, waarom niet? Zij moest hem vertrouwen, maar intussen. ‘Alleen als jij mij blind vertrouwt.’ Nu realiseerde ze pas hoe platonisch hun relatie eigenlijk nog was. En met iedere ruzie die ze hadden, had ze wel het gevoel dat ze meer samen wortelden. Maar toch, er hing nog zoveel in de lucht tussen hen in. En toen werd haar kwade blik langzaam zachter, bijna smekend. Ze was geen kind, geen hulpeloos iemand die beschermd moest worden. Ze kon haar eigen boontjes doppen. En ze twijfelde eraan dat hij haar volledig vertrouwde. Waarom wilde hij daarom al die dingen niet tegen haar zeggen?}

Het antwoord dat hij kreeg viel te verwachten. Hoe kon ze hem immers blind volgen als hij niet hetzelfde deed? De kater haalde diep uit, zuchtte bijna en knikte toen zachtjes zijn kop. "Ja." Kwam er simpelweg uit zijn mond. En dat was alles wat hij nog nodig had: een "ja". Een lichte, speelse glimlach krulde zijn lippen omhoog. "Maar alleen als je geen stomme dingen meer doet." Zijn toon en uitdrukking lieten duidelijk blijken dat hij het niet oordelend bedoelde, maar hij voelde zich meteen een beetje stom. Waarom kon hij pijnlijke, serieuze gesprekken nou nooit voor langer dan drie tellen volhouden?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower wilde het liefst haar bek weer open trekken, ruzie maken, over hoe stom zijn woordkeuze was, hoe het haar kleineerde, hoe ze weg wilde stampen. Maar ergens in een stemmetje in haar achterhoofd wist ze dat hij het goed bedoelde. Dat in zijn gedachten hij het beste voor haar inhad, dat ze zich misschien niet zo moest aanstellen. Ergens wilde ze hem dus ook smoren toen hij zei dat ze geen stomme dingen moest doen. Maar in plaats daarvan rolde ze overdreven met haar ogen en blies geïrriteerd. ‘Ik doe geen stomme dingen, stomme dingen bemoeien zich met mij,’ brieste ze. Ze drukte haar neusje vervolgens tegen zijn wang. ‘Je kan maar beter gelijk hebben, anders bekleed ik mijn nest met je pels,’ murmelde ze, waarbij ze haar bitterheid niet helemaal kon verbergen. Stomme, Hermitshell. Ze wilde nooit gedwongen volwassen met hem worden. Ze zuchtte en duwde haar kop in zijn nekvacht.}

Perfecte woordkeuze, Hermit. Lekker gedaan. Gelukkig gaf zijn vriendin toe, op de misschien wel minst enthousiaste manier mogelijk. Maar ze gaf toe. Met een warme glimlach keek hij haar aan, het dreigement negerend. Natuurlijk knaagde er een duidelijke irritatie aan hem, maar hij was al blij genoeg met dit resultaat. "Dankje." Mompelde hij, waarna hij zijn kop liefkozend langs haar schouder bewoog. "Ik ben er voor je, hè." En nu kon ze maar beter niks bijdehands zeggen, want hij deed toch echt wel zijn best.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower zuchtte diep terwijl ze tegen hem aan stond. Alles was gewoon stom op het moment. Hij ook. Maar ze was gek op hem, dus hij kreeg vrijpas. Bij ieder ander had ze een scène geschopt. En ergens was ze ook wel blij dat ze hem blij kom maken, want de "dankje" klonk als een hele opluchting van zijn kant. Bovendien knuffelde hij haar weer dus zo boos kon hij ook niet zijn. En toen hij sprak dat hij er voor haar was, knikte ze in zijn vacht. ‘Ik weet het,’ sprak ze tegen hem. Uiteindelijk wist ze zich los te breken van hem en keek over het veld. De schaapjes waren al lang weer vertrokken, en er was verder niets meer te zien. ‘Laten we maar naar huis gaan, er is hier toch niets,’ miauwde ze bitter. Cottonflower wist het, hij wist het. Wat deden ze hier nog? Haar moeder was meegenomen door tweebenen, ze was waarschijnlijk mijlen hier vandaan.}

Als ze beiden wat jonger waren geweest, dan had er ongetwijfeld een de hel losgebroken. Maar ze waren volwassen, in ieder geval volwassen genoeg om dit goed op te lossen. En daar was hij zo ongelofelijk blij mee. Haar bittere woorden die volgden vertroebelden dat prettige gevoel. Even keek hij haar enkel aan, niet wetend wat hij moest doen. Haast was hij voor de "het komt wel goed" gedaan, maar als zelfs zij aangaf dat het kansloos was, dan kon hij daar niks meer aan veranderen. Blueflower was ver weg, of dood. "Ja. Ik denk dat je gelijk hebt.." Zuchtte hij dan ook uiteindelijk, waarna hij zich suggestief omdraaide. "Als je weer gaat zoeken, dan wil ik altijd mee. Vergeet dat niet." Een minuscuul lachje verscheen op zijn mond. Wat een shitzooi.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower wist dat ze realistisch moest zijn. En toen hij sprak dat ze gelijk had, en dat hij wel weer mee wilde zoeken, haalde ze ook onverschillig zijn schouders op. ‘Ik ben niet dom, Hermit,’ miauwde ze zachtjes. ‘Ik hou alleen deze.. dit.. De hoop hoog voor mijn broertjes en zusjes,’ voegde ze er stilletjes aan toe. Want dat was waarom ze hier waren, uiteindelijk. Dat was waarom ze ruzie hadden, om de realiteit te vermijden. Ze schudde haar kop en draaide zich bij hem weg, even ging haar blik langs de horizon, waarna ze hemelsbreed de snelste weg naar huis koos.}

Na haar woorden volgde er een lange stilte waarin ze zij aan zij naar huis liepen. In een andere context had hij misschien een race voorgesteld om haar op te vrolijken, net zoals vroeger. Maar zelfs hij begreep dat dit niet het moment was. "Ik snap het.." Mompelde hij uiteindelijk. Meer hoefde hij niet te zeggen. Sommige dingen nou eenmaal niet te worden uitgesproken.

[Topic uit?]