Arsonist's Lullaby

Het was nog niet heel lang geleden dat hij deze plek tot de zijne gemaakt had. Het kleine schuurtje dat er stond was het pareltje van dit landschap. Verder was het vrij leeg. Er waren maar enkele bomen - knotswilgen, naast het schuurtje geplant door mensen. Bovendien was het ook vrij klein. Natuurlijk was hij vlakbij Thunderclan; het bos hield hij echter wel op veilige afstand. Er lag een sloot naast zijn schuur, en een groot stuk weiland dat hier weer aan grensde, dat verwilderd en onbekommerd was. Prooi was er niet veel, daar moest hij iedere dag naar op zoek. Toch had hij nu een soort plek om naar thuis te komen, wat niet.. Vervelend was. Hoewel het ook ergens heel triest voelde om blij te zijn met zoiets kleins en vervallen als zijn schuur, was het beter dan de dagen die hij als nomade geleefd had.

Misschien zei zijn nieuwe leefstijl ook wat over hoe hij zich ontwikkelt had het afgelopen jaar. Acties die hij eerder gedaan had werden plots weer afgrijselijk om te bedenken, de energie die hij eerder gehad had om te overleven in de zwaarste omstandigheden trok uit hem weg, en zijn vuur was aan het uitdoven. Er zat een leegte in hem, die bedrukkend en zwaar was om dagelijks te zien en te voelen, al was het ergens beter dan de maniak die hij ook in zich gehad had.

Soms keek hij in het slootje naast zijn huis, het water ondiep en troebel. Dan zag hij zichzelf, het lege omhulsel van de man die hij ooit geweest was. En bedacht hij zich hoe het zou zijn als hij nu nog in Thunderclan woonde, bij iedereen waar hij niet meer de energie voor had om ze te haten. Die tijd lag ook achter hem. Ergens miste hij het ontzettend om familie te hebben. Om iemand te hebben waar hij mee kon praten, al ging het maar over het weer. Diepgang kon hij toch niet meer opzoeken, dat beangstigde hemzelf al - laat staan dat hij dit dan ook nog met iemand delen moest. Nee, liever dacht hij niet al te veel na, hield hij zich bezig met taken als jagen om zichzelf druk te houden en zijn aandacht bij enkel dat te houden.

Ra zuchtte. De naamkeuze die hij ooit zo egoïstisch gekozen had, leek nu haast ironisch. Het was duidelijk dat hij geen god was. Hij had geluk gehad in het leven, al voelde dat niet zo. Nee, hij voelde zich alleen, zo vreselijk alleen. Liever had hij gewild dat hij was gestorven met Nazca, al die jaren terug, in de bergen. Helaas voor hem moest hij doorleven en was hij te bang om er zelf een einde aan te maken. Hij wist ook niet zeker of hij het zou willen, mocht de kans zich opdoen. Wel wist hij dat hij moe was. Klaar. Dat hij rust wilde, maar iedere dag door moest. Maar ergens wist hij dat hij de rust ook niet verdiende. Hij was hier, zonder wie dan ook, met land wat hij opnieuw verkregen had onder het lijden van een ander. Hij was een monster, de dingen die hij gedaan had waren verschrikkelijk. Hij verdiende het om net zo hard teruggepakt te worden. Het einde zou alleen maar te genadig zijn.

Dus ging hij weer op pad, met lood in zijn schoenen, om iets van prooi te vinden. Het bos hield hij wijselijk achter zich terwijl hij begon met lopen, over niemandsland, in de hoop wat te ruiken.
- Benoem 7 gevoelens in één post [2p]
- Adelaar