Kleine blauwe bloem waar ben je? [Patrol]

Zodra het moment hiervoor was aangebroken, had hij zich direct aangemeld voor de search patrol. Hij moest en zou Cottonflower steunen bij de zoektocht naar haar moeder. Hoe kon hij haar dit immers alleen laten doen? Zijn lieve meisje had hem meer dan ooit nodig. En ook hij voelde de behoefte om naar hun deputy te zoeken. Iets aan Carrions benoeming lag hem namelijk niet lekker. Dat het om zijn vermoedens rondom Crystalstar en gevoelens ging, dat hoefde niemand te weten. Nu het eindelijk goed ging tussen hem en zijn mentor was hij niet van plan dat met een puberale roddel te verpesten. Hermitshell stapte met een rechte rug op zwarte kater af en knikte hem ter begroeting toe. Wat hij ook over de kater te zeggen had, het was in ieder geval respectabel dat hij deze patrol had georganiseerd. Dat betekende nog niet dat hij hem in deze positie vertrouwde.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het kwam meer door Hermitshell dat ze hier nu stond. In de uren die voorbij waren gekropen was er nog altijd geen teken van haar moeder. En waarom hij in het rogue territorium wilde zoeken, was haar ook te nabij. Bovendien was ze hier al geweest, meerdere keren. Geen spoor. Maar dagen konden veranderen en wanhoop was haar nabij. Plus wilde ze de kans niet missen op Carrioncough een steek na te geven. Ze keek hem niet eens aan toen ze op de plek kwam waar ze afgesproken hadden. Hermitshell stond er al en ze blikte of bloosde niet toen ze haar neus tegen zijn wang duwde. Vervolgens keek ze naar de horizon, haar rug naar de wannabe deputy. ‘Als leider van deze patrol, ontsla ik je van je taak om hier te zijn.’ De woorden waren duidelijk bedoeld voor Carrioncough, hij wist het. Ze keek om haar schouder en haar ogen priemden kort en vurig naar hem. ‘Doei.’}

De jonge tom kon het niet laten om ongegeneerd te grinniken toen Cottonflower hun Deputy zomaar ontsloeg. De doei deed het 'm pas echt. Wat was ze toch leuk. De zwarte kater vond het duidelijk niet zo tof, maar wist zich verder ook geen raad met de situatie. Heerlijk. Toen hij eenmaal uit het oog was verdwenen richtte Hermitshell zich op zijn vriendin. "Het ziet er naar uit dat we met z'n tweetjes zijn." Zielig weinig en vrij deprimerend. Aan de andere kant vond hij het nog zo erg niet om alleen met haar te zijn.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hij vertrok. Meneer de deputy vertrok ook echt. Toen ze hem de rug had toegekeerd stond er een brede grijns toen ze hem door het struikgewas hoorde verdwijnen. En toen Hermitshell weer bij haar kwam, kon ze het niet laten dat haar ogen twinkelden, eindelijk weer. Een ondeugende giechel kwam over haal lippen. ‘Was dat goed, of was dat goed?’ sprak ze geamuseerd. Een nieuwe lach kwam over haar lippen terwijl ze weer opstond, waarna ze haar kopje spinnend langs de zijne streek. ‘Ik zou niet anders willen,’ miauwde ze zoetjes toen hij sprak dat ze met zijn tweetjes waren. ‘En ik ben de leider, dus jij moet lekker doen wat ik zeg.’ Ze stak haar tong naar hem uit, en even was ze vergeten waar ze eigenlijk mee bezig was.}

Cottonflower was voor eventjes blij en dat was het belangrijkste. "Dat was goed." Grinnikte hij. Aha, en nu moest hij haar sloofje uithangen. Was was ze toch lekker brutaal. Overdreven rolde hij met zijn ogen, alsof naar haar luisteren het ergste was wat hem kon overkomen. Zijn jongensachtige gedoe werd verstoord door een plotselinge lichtbak uit de hemel die een duidelijke lijn vormde. Met grote ogen keek hij zijn vriendin aan. "Wat zeg je leider, gaan we het volgen?" De vraag was eerder retorisch, want de crèmekleurige kater stapte al naar voren. Zo'n overduidelijk teken van StarClan konden ze niet negeren.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflowers mondhoeken gingen weer even omhoog. Ze probeerde even niet te denken hoe ruk haar hele leven nu was, ze had een kleine overwinning gehad. Carrioncough was als een parasiet haar leven in gekomen. Misschien hardnekkig, maar parasieten konden verdelgd worden. Een giechel rolde over haar lippen toen Hermitshell overdreven met zijn ogen rolde en ergens wilde ze direct stoppen met hun hele queeste, voor een momentje, en hem tegen de grond drukken. Maar die gedachte, inclusief opmerkingen die ze voor hem had voorbereid, werden verstoord door een licht dat de weg bijna leek te wijzen. Haar ogen volgden de curieuze speling van het licht, en Hermitshell ging direct over op serieuze modus, soort van. ‘Je zegt ja, maar je doet nee,’ miauwde ze, toen hij al naar voren had gestapt zonder de zegen van haar heilige leiderschap. Ze sprong naar voren en draafde naast hem. Ze drukte haar schouder speels tegen de zijne. ‘Pas op hoor, straks geef ik je straf.’ Maar zonder verder nog tegen de pruttelen liep ze naast hem het pad van licht af, haar ogen strak naar voren gericht, zo nu en dan naar boven om uit te zoeken waar het vandaan kwam.}

"Oh nee, spaar me!" Plaagde hij zijn stomme vriendinnetje. Zoals hij inmiddels wel gewend van haar was geworden probeerde ze hem in te halen, te overtreffen. Wat was ze toch leuk. Het was weer net zoals toen ze apprentice was en probeerde te overcompenseren. Als deze missie niet zo belangrijk was geweest, dan had hij haar al lang tegen de grond gedrukt. Maar daar had ze nu ongetwijfeld geen behoefte aan. Wie wilde dan dan ook, onder het licht van StarClan terwijl je je moeder hoorde te zoeken? Bijna schaamde hij zich voor zijn verlangens, bijna. De crèmekleurige kater kwam tot halt toen ze bij een kruising aankwamen. Dieper het woud in gaan leek hem vrij onlogisch, aangezien Blueflower veel waarschijnlijker bij Twolegs was en die meer voorkwamen in de velden. Maar voor het idee zou hij het toch nog even navragen. "Wat doen we, Cottonstar?" Er dansten speelse lichtjes in zijn ogen. Ze deden samen haast té blij voor de situatie.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het was welkome afleiding. Een klein overwinninkje hier, een lachje daar. En een blik die ze met Hermitshell deelde, waarvoor haar voorouders een oogje dicht zouden moeten knijpen. Ze beet op haar onderlip terwijl ze naar hem glimlachte. En toen hij haar Cottonstar noemde, moest ze giechelen. ‘Oh ja, noem me vaker zo,’ snorde ze terwijl ze nu pas doorkreeg dat het zonlicht was verdwenen. Misschien was het toch geen teken geweest.. Misschien was zonlicht soms gewoon alleen maar zonlicht. Maar ze werd weer even in de realiteit geworpen toen ze op een kruising gekomen waren. Oh ja. Een beetje een grimmige uitdrukking verving haar lach, en ze draaide een rondje op haar as. Het bos in vond ze maar niets, ze was geen Thunderclanner. Ze had niet hun instincten in dicht woud, dus ging haar blik al snel naar het makkelijke bereisbare veld. Hier en daar was een tweebeen nest, dat wist ze van vorige uitjes. En Blueflower was meegenomen door tweebenen, dus daar moesten ze heen. Een donker woud had ze haar weg uiteindelijk wel in terug weten te vinden. Dus ze boog af naar rechts en liep de groene velden op. ‘Als ze ergens is, is het bij de tweebenen,’ miauwde ze op een stuk zachtere toon tegen Hermitshell. Haar blauwe ogen dreven langs de horizon.}

De stemming sloeg direct om bij de herinnering aan waar ze hier eigenlijk voor kwamen. De kater wierp Cottonflower een eerbiedig knikje toen ze concludeerde dat haar moeder bij de twolegs moest zijn. "Ja, dat lijkt me het meest logische." Zuchtte hij nu ook zachtjes. Was ze maar verloren gelopen in het bos. Dan zat de clan nu niet vast aan Carrioncough en was zijn vriendin niet zo'n mentaal wrak. In stilte liepen ze verder. Ergens wilde hij de sfeer weer maken zoals net, maar hij was bang dat een flauwe opmerking haar alleen maar kwaad zou maken. In plaats daarvan besloot hij de stilte met een ietwat serieuzer onderwerp te verbreken. "Hoe gaat het nu eigenlijk tussen jou en Crystalstar?" Waarschijnlijk niet bepaald goed.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower liet hun tempo wat zakker nu de sfeer wat bedompter werd. Hermitshell voelde het aan en ergens wilde ze dat ze tenminste voor hem haar oude zelf weer meer naar boven kon halen. Maar ze voelde zich bijna schuldig om zich vrolijk te voelen, terwijl haar moeder weg was. Alsof ze dat recht nog niet weer verdiend had. Toch had dat moment van net, de kleine overwinningen, de oprechte lachjes haar goed gedaan. Toch moest Hermitshell dit moment nog verergeren. Er ergens snapte ze zijn vraag wel, ergens. Crystalstar was zijn familie, praktisch zijn idool, of hoe hun relatie ook maar in elkaar stak. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Alleen de gedachte aan de leider kon haar al kwaad maken. ‘Sorry, Hermit. Ik weet dat het familie van je is, maar ik kan dat wijf niet uitstaan.’ Ze wist niet eens waar ze moest beginnen. Haar slechte keuze in deputy, haar gebrek aan empathie, het feit dat ze haar en Hermitshell uit elkaar wilde drijven. ‘Ik heb haar verteld dat ze uit mijn buurt moet blijven.’ En ze had er geen seconde spijt van gehad.}

Misschien had hij het beter niet kunnen vragen, want hij had haar antwoord eigenlijk wel verwacht. Bij het eerste stukje wist hij nog een grinnikje te laten klinken. Zo dacht hij immers ook ooit over haar. Oh, wat had ze hem een zware apprenticetijd gegeven, maar ook een hele nuttige. Zonder haar was hij nooit zo sterk geweest als dat hij nu was. Maar toen ze zei dat ze Crystalstar vertelde dat zij uit haar buurt moest blijven viel zijn bek open. "Wat?? Ben je op je hoofd gevallen??" Hun leader had hém al bijna verbannen. Wat kon ze zijn lieve vriendinnetje dan wel niet aandoen? Het moment werd wild onderbroken door een vreemde geur, gevolgd door het aanzicht van een vreemd dier. Zijn oren schoten gespannen naar achteren. Zonder verder nog iets te zeggen bestudeerde hij het wild bewegende dier, tot hij goed genoeg had gekeken om tot de conclusie te komen dat het een "schaap" was. Althans, als de omschrijving van de WindClanner die hij ooit op een Gathering sprak juist was. Hoe zo'n beest zich gedroeg wist hij verder niet. Alsof hun gesprek zojuist niet had plaatsgevonden keek hij opzij "Wat zeg je, een kijkje nemen of gaan we eromheen?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell leek niet bepaald blij met wat ze had gedaan. Haar ogen flitsten weer vurig naar hem. ‘Helemaal niet! Want het werkte.’ Ze rolde haar ogen en schudde haar kop een keer, voordat ze weer voor zich uit keek. ‘Ik laat niet over me heen lopen. En werkelijk, wat kan ze me echt maken?’ Cottonflower wist maar al te goed misbruik te maken van haar situatie. Een rouwende dochter straf geven? Dat kon niet goed zijn voor haar imago in de clan. En bovendien, ze zou Hermitshell tegen haar krijgen, en Cottonflower wist hoe veel Crystalstar om haar vriendje gaf. Dat merkte ze wel hoeveel moeite ze deed om hem van hem te verjagen. De arrogantie had ze aangeleerd door lang enig kind te zijn, en alles te krijgen wat haar hartje begeerde. En tegen de tijd dat haar moeder haar tweede nest kreeg, stond ze al op eigen benen. Bovendien voelde ze dat ze nog altijd die favorietenrol had, hoe cru het ook was. Zeker bij haar vader. Ze kreeg niet lang de tijd om geïrriteerd te zijn op Hermishell. Ze wist immers prima waar ze mee bezig was, want andere diertjes kwamen op hun netvliezen. De wollige, stuiterende beestjes leken zo vredig. Ze had ze nog nooit gezien, en haar ogen lichtten weer een beetje op. ‘Aww,’ miauwde ze zoetjes. Ze keek toen naar Hermitshell, die vervolgens vroeg wat ze zouden moeten doen. Het was een afleiding, totaal niet de missie, maar.. kijk nou! ‘Ze zijn zo snoezig! Bijna net zo wollig als jij,’ snorde ze met een glimlachje om haar lippen. ‘Een kijkje nemen kan geen kwaad..’ voegde ze er een beetje twijfelend aan toe, toch was er een speelse blik in haar ogen te lezen, en toen zette ze zichzelf af op haar hakken. Ze rende het veld in en probeerde dichterbij te komen, terwijl ze nog deels verhuld was in was hoger gras.}

De onderbreking kwam misschien wel op het slechtste moment ooit. Hoe kon hij boos op haar doen, nu ze hem zo plaagde met haar schattige snoet? "Ja.. ja oké." Murmelde hij, niet goed wetende hoe hij zich moest gedragen. In stilte bewoog het gezelschap zich op het beest af, wat al snel groter bleek te zijn dan hij vanaf een afstand had gedacht. Het had hen nog niet opgemerkt. "Ze heeft mij ooit bijna verbannen." Kwam er uit het niets. "Toen ik nog haar apprentice was. Ik werd kwaad omdat ze me niet kon trainen toen ze zwanger was van haar kittens en.. het liep uit de hand." Zijn stem werd heser en heser en hij durfde het niet aan om haar kant op te kijken. Zij was de eerste met wie hij dit ooit vertrouwde. "Ze dreigde met dat ik "mijn zusje" achterna zou gaan. Je snapt vast dat ik dat niet pikte." Een mager glimlachje verscheen op zijn gezicht. Ondanks het prikkeldraad in zijn keel, werden zijn ogen niet waterig. "Ze is gevaarlijk, Cotton. Luister naar haar, of je bent binnenkort geen RiverClanner meer."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was helemaal afgeleid door het dartele lammetje. Eventjes leek de wereld om het zorgeloze, vrolijke kind te draaien. Maar al snel was ze niet meer alleen en vertelde Hermitshell opeens dat ze hem bijna verbannen had. Cottonflower kreeg een frons op haar gezicht, en ze wilde al snel ertegenin gaan dat het slechts praatjes waren en geen daden. Maar ze beet op haar tong, want ergens herkende ze dat dit.. lastig was voor Hermitshell om haar te vertellen. Maar hij vertelde haar dat ze naar haar moest luisteren. Het deed haar nekharen wat overeind komen. ‘Ik moet helemaal niets,’ siste ze misschien feller dan ze wilde terug naar hem. Het was helemaal niet zijn schuld, maar Crystalstar was gewoon nu niet iemand waar ze ook maar haar gedachten vuil aan wilde maken. Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘Misschien wil ik wel niet meer een Riverclanner zijn als het zo gaat.’ Het waren allemaal grote praatjes. Natuurlijk wilde ze niet weg van huis, maar ze weigerde ook maar haar vechtlust te laten varen. Het was het enige wat ze nog had. ‘Ik ben niet bang voor haar, en jij zou dat ook niet moeten zijn. Helemaal jou niet, jij bent haar gouden jongetje.’ En dat was het probleem. Crystalstar kon het gewoon niet hebben dat ze hem kwijtraakte ten koste van haar. Hoe ze elkaar uit elkaar probeerde te praten, hoe vervolgens magisch Carrioncough dat ook probeerde. Maar hoe ze nu ook met Hermitshell bikkelde, hoe dat vaak genoeg gebeurde, ze kon niet zonder hem.}

Waarom had hij compassie verwacht van iemand die nu zo duidelijk niet normaal kon nadenken? Gefrustreerd zwiepte hij met zijn staart over het gras. Hij had haar iets heel persoonlijks verteld en dit was hoe ze reageerde, met achterlijke uitspraken die ze niet meende. Het laatste wat ze zei maakte hem pas echt kwaad. "Jij weet niks, Cotton. Je weet verdomme helemaal niks." Snauwde hij nu, denkend aan Seamist. "Je hebt geen idee waar ze toe in staat is. Ik wel. Ik weet alles. Ze mag dan misschien van mij houden, maar Crystalstar is een fking psychopaat." Had hij al teveel gezegd? Was dit risico het waar om zijn vriendin uit de klauwen van hun leader te houden?