Shitty life

Thuis. Wat was thuis nou eigenlijk voor Willowtear? De poes zonder verleden, de poes zonder geboorte plaats. Niemand wist waar ze vandaan kwam, niemand had een flauw benul van wie ze nou eigenlijk kwam. Jaren lang had ze geloofd dat haar ouders Chesnutfur en Blossompetal waren, maar dat waren ze niet. Wie weet had ze broertjes en zusjes? Nichtjes en neefjes? Misschien had ze een ellenlange stamboom. Misschien was ze wel van iemand, iemand die het zich helemaal niet had kunnen veroorloven haar te verliezen. Wie weet was ze wel heel veel waard? Had ze eigenlijk een belletje om haar nek moeten hebben, en ingeënt zijn tegen alle ziektes, niet bang hoeven zijn om vermoord te worden in een gevecht. Wat voor een gevecht dan ook. Ze hoefde de pijn van het verliezen van haar ouders helemaal niet te voelen, misschien leefde haar echte moeder wel? Misschien had ze daar nu lekker naast kunnen leggen. Of was ze misschien een straatkat, maar toch iemand die van haar hield en er kapot van was dat ze haar kwijt waren. Of was ze juist een afdankertje, iemand die ze niet wilden? Zag ze er zwak uit bij de geboorte? Mankeerde ze iets raars? Wat was het allemaal waard in het eind, deze gedachtes waren het allemaal niet waard. Ergens voelde Willowtear haat, voor de kater Burningfire die alles had verteld. Maar aan de andere kant voelde ze ook dankbaarheid, dat hij haar, haar ware aard had laten zien. Ze zuchtte diep, en stapte stevig door, ze keek niet eens omhoog en liet haar instinct bepalen waar ze heen liep. De bevroren blaadjes kraakten onder haar kleine pootkussentjes, normaal speelde ze er mee, maar het lukte gewoon niet. Willow wilde ook niet echt de zielige, drama, en bedroefde poes uithangen. Maar het lukte haar niet om gewoon vrolijk te zijn. Misschien was ze wel gewoon gemaakt voor het kittypet leven? Misschien moest ze maar voor een deur staan mauwen, maar aan de andere kant wilde ze het niet. Weer slaakte ze een klagende, diepe zucht. Zou ze in staat zijn de Clan te kunnen verlaten, rond te gaan trekken en te gaan experimenteren, op zoek gaan naar familie? Eventuele broers, zussen die haar dan plotseling aardig vonden. Waarschijnlijk waren ze Willow allang vergeten, dachten ze dat ze dood was en gingen ze verder met hen leven. Maar Willow kon zich helemaal niks herinneren van de eerste paar dagen van haar leven. Ze kon zich geen gezichten herinneren, geen geuren, helemaal niks. Was ze blind geweest? Had ze geen reukvermogen? Als er nou iemand was, die het haar kon vertellen, ook al was het, het minste, en lulligste dat iemand ooit tegen haar had kunnen zeggen; ze zou er zo dankbaar voor zijn. Willowtear voelde diepe jaloezie voor de katten die liefde hadden, een familie, maar vooral littermates waar ze tegen op konden krullen, die haar gevoelens deelde. Misschien waarmee ze de training had kunnen delen, ze wilde, gelukkig zijn. Willow wilde verder met haar leven, maar het leek alsof ze telkens verder werd terug gezogen zodra ze een stap vooruit wilde zetten. Waarom was alles zo gecompliceerd? Kon het niet gewoon makkelijk zijn? Kon ze niet voor één keer een mauw slaken en er kwamen anderen die er wat van haar jeugd kon vertellen. Ze wilde het zo graag, er was een zo diep verlangen naar het weten, kennis hebben. Ze wilde trots zijn op het feit dat ze niet Clangeboren was. Maar dat kon ze niet als ze niks wist van haar zelf. Ze wist niet eens haar naam! Gefrustreerd zette Willowtear haar nagels in de bruine aarde. Dit was niet haar echte naam, dit was de naam die haar nep ouders, haar nep thuis, en haar nep vrienden haar hadden gegeven. Willowtear merkte dat ze richting de fourtree’s was gelopen, de bries van de vier grote bomen kwam haar te gemoed en liet haar rillen. Ze daalde rustig af, en liet zich vallen tegen de rots waar de leiders altijd op stonden. Ze sloot haar ogen, en probeerde haar hoofd zo goed mogenlijk leeg te maken. Just breathe.