Hello, Shadowclan warrior [Squirreltail]

De blauwgrijze kater beende met lichte, haast geruisloze passen door de steriel witte sneeuwlaag. Het koude tapijt was vers aangedikt dor nieuwe vlokken, die nog steeds uit de lucht dwarrelden. Zijn vurig gele ogen volgden nieuwsgierig de vallende sneeuw, de starclan had hun witte bladeren voor de eerste manen uitgestrooid sinds de tijd Lionpath nog een kitten was, toen zijn moeder nog leefde. De jonge warrior snorde toen een vlok precies op zijn donkere neus viel, het gaf een grappig, uitdagend gevoel. Warm en kou die door elkaar heen flitsten terwijl het vlokje recht voor zijn weetgrage kijkers wegsmolt. Hij was al een halve maan warrior maar de nieuwsgierigheid was nog steeds onafgebroken aanwezig. Lionpath zakte tot schouder hoogte weg in de dikke, koude laag. De dromerige kater was met een grens patrouille op pad gestuurd. Scherpe geuren prikkelden zijn reukzin. markeringen van rivalen en bondgenoten, van gevaarlijke onbekenden en hulpvaardige vrienden. Maar overduidelijk geursporen van katten. De vierboom was dicht bij. Het was de enige plek waar de vier territoria in elkaar overvloeiden, waar er vrede en vijandschap toch valk naast leefde. Al sinds de heerschapij van de grote katten clans was deze heilige grens van bloed gespaard gebleven. Elke volle maan vond hier een vergadering plaats, waar de katten de wapens bij zich neerlegden en elkaar behandelden als vrienden. Dat was de wil van de machtige starclan, als ooit gevochten zou worden tijdens die wapenstilstand, dan zou de hemelse clan haar woede over het woud uitspuwen. Lionpath zag de vier eiken tussen sneeuwwitte landschap opreizen, bomen die de berken en wilgen in het woud tot struiken degradeerden. Een pootvol bladeren probeerde zich aan de gezonde boom wast te klemmen, maar weldra zouden de machtige kruinen volledig kaal zijn. De jonge warrior versnelde nieuwsgierig zijn pas, de koude, harde ondergrond liep naar beneden. De ijzige sneeuw brandde in Lionpath's donkere pootkussen. Er welden tranen op in zijn gele ogen van de gure wind die in zijn gezicht sloeg. De machtige eiken werden steeds groter naarmate hij naderde. De blauwgrijze kater liep opgewonden verder, hij had nog maar één andere keer deze plek aanschouwt, en dat was manen terug. De highrock glansde in het weinige zonlicht dat door de dicht bewolkte, woelige hemel brak. Lionpath spande zijn spieren, kromp in één en sprong. In een oogwenk was hij verwijderd van de koude grond, met een korte strijd kreet suisde de dromerige warrior op de gladde rots af. De krijger lande soepel op het glanzende oppervlak, en lag geen sneeuw meer op de steen, maar een dun laagje doorzichtige rijp verade het ijzige weer. Geschrokken van het koude sloeg hij zijn nagels uit, krabbelend over de glibberige highrock verloor Lionpath zijn evenwicht. Mauwend schoof de kater van het immense stuk steen. Met een doffe klap kwam hij neer in de dikke sneeuwlaag. Een gezonde glimlach verscheen op zijn lippen, de donkere kater grinnikte zachtjes. Hij draaide zich langzaam om en duwde zich recht, kreunend en steunend. Lionpath keek recht in haar blauwgroene ogen, donkere lijnen tekenden haar lichtoranje haren. De poes droeg een vijandige geur mee, die niet bij haar sierlijke, mooie uiterlijk. Shadowclan. "Hallo, shadowclan warrior", mauwde Lionpath vriendelijk. Er klonk geen spat vijandschap in zijn stem, ze waren tenslotte op neutraal terrein. "Moet jij ook op patrouille?", Vervolgde hij met een korte zucht. Lionpath richte zich op de vrouwelijke krijger en wachtte met een dromerige blik haar antwoord af.

[Ik hoop dat je er wat mee kan ^^]

Gatverredamme, het sneeuwde alweer. Ze moest heel erg toegeven, het was leuk geweest in het begin. Je kon er tenslotte best wel leuk mee spelen, en het liet het landschap er ook schitterend uitzien met zijn bevroren pracht. Maar nu had ze er ondertussen al wel weer genoeg van. En ook dat was zacht uitgedrukt, ze was het eigenlijk spuugzat. Het witte sneeuwdeken werd alleen maar groter en groter. Er leek maar geen einde aan te komen, het kwam en kwam. Het was moeilijk voor te stellen dat er daadwerkelijk ook nog eens een einde aan zou komen, dat het ging verdwijnen. Het voelde ook nog eens heel erg koud aan onder haar poten. Nee, erg vrolijk werd ze er niet van. Het tegenovergestelde zelfs.
Nu was ze ook nog eens een keer op een border patrol gestuurd, ook niet iets om van te juichen, vooral als je alleen moest. Anders kon ze nog wel tegen iemand praten, of desnoods iemand tarten of op de zenuwen werken met scherpe opmerkingen, maar als ze alleen was, dan was ze op zichzelf aangewezen. Dan was ze alleen met haar eigen gedachten en dat was zowel verstikkend als verlossend. Aan de ene kant kon ze haar gedachten op een rijtje zetten, ze kon ze dan echter niet meer kwijt. Een zacht zuchtje rolde uit haar mond en kwam als een klein wolkje naar buiten. Welke grens moest ze ook alweer patrouilleren? Vierboom? Ze snapte nog steeds niet waar het goed voor was. Alsof er een clan via vierboom ging binnendringen. Belachelijk idee. Die riverclan katten waren de enigen die daar wat aan hadden, en die gingen toch nooit Shadowclan binnendringen. Wie wou nou Shadowclan binnendringen... Dacht ze bitter, het was het meest rottige territorium. Vol met modder en erg duister. Maar toch wou ze nergens anders leven. Niet in het waterrijke gebied van de Rivierclan, het bosachtige gebied van Sky en Thunderclan of het winderige gebied van de windclan. Nee, dan had ze toch echt liever Shadowclan.
Langzaam liep ze langs de grens van vierboom, haar staart zwiepte achter haar ietwat door de lucht en liet hielp haar haar balans te houden nu ze zo dicht langs de rand liep. Naar beneden tuimelen was het laatste waar ze nu zin in had. Eventjes tuurde ze nonchalant over vierboom heen, om vervolgens haar ogen verrast te vernauwen en te staren. Daar liep nog een kat. Wat deed die daar? Eventjes bleef ze als geworteld op haar plek staan, starende naar de locatie. Maar uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het toch en gleed ze af naar beneden. Haar nagels maakten zachte kras geluiden op de bevroren grond toen ze de helling afgleed, maar ze landde uiteindelijk gracieus en geruisloos in de sneeuw onderaan de helling. Nu zou ze gaan kijken wie ze tegenover zich had.
Met behoedzame pootstappen liep Squirreltail naar de grote rots toe, daar had ze de kater immers voor het laatst gezien voordat ze afdaalde naar beneden. Een sterke geur drong inmiddels haar neusvleugels binnen en liet de vacht van haar neusbrug eventjes rimpelen. Thunderclan... Wat moesten die op vierboom? Ze liep eventjes een rondje om de grote rots heen, maar geen kat meer te bekennen. The heck? Konden Thunderclan katten vliegen ofzo? Ze wist zeker dat ze een kat had gezien... En haar neus bevestigde dat ook. Waar was de kater dan gebleven? Geschrokken sprong ze achteruit toen er ongeveer een vossenlengte voor haar een kat in de sneeuw viel. Maar al snel herstelde de slanke poes zich en liep ze naar de kater toe, "Smaakt de sneeuw?" Vroeg ze droogjes, haar wenkbrauw spottend iets optrekkende. "Hallo, shadowclan warrior" Miauwde de kater tegen haar, "Hallo, Thunderclan Warrior," Miauwde ze terug, op een beleefde toon. Bijna had ze er Thunderclan kluns van gemaakt, maar ze had geen zin om ruzie te stichten. De kater was immers groter dan zij en dan zou ze flink in haar nadeel zijn. Toch bleef ze behoedzaam, haar pluizige staart wantrouwig door de lucht zwiepende. "Moet jij ook op patrouille?" Vroeg de kater vervolgens met een korte zucht. "Correcte conclusie," Reageerde ze, "Uit jouw woorden kan ik denk ik opmaken dat jij in hetzelfde schuitje zit?"

Een zachte glimlach kleurde Lionpath's dunne lippen. Hij had een reactieverwacht als 'Hou je bek, jij stomme slakkeneter' of iets dergelijks, maar het was veel fijner dan dat. De strakke, mooi uitgekozen woorden leken komisch in hun gesprek, dat van rivaal tot rivaal ging. "We hebben inderdaad hetzelfde doeleinde, mijn waarde" mauwde hij keurig. Lionpath zette zich zachtjes neer in de sneeuw. Het gekraak van de dikke sneeuwlaag kringelde op uit de stilte. De jonge kater sloeg zijn van de kou dik opgezette staart deftig voor zijn poten. Met zachte tongstreken begon hij zijn donkere, vochtige haren te wassen. Het warme speeksel gaf een fijn gevoel op zijn koude huid. Een lichte gesnor rolde uit zijn keel. Al snel boog Lionpath het spinnen om tot een voortgang van het gesprek."Ik heb mezelf nog niet voorgesteld", Mauwde hij met een duidelijk gemaakt nette toon. "Mijn naam is Loinpath, ik ben de oudere broer van Wolfpaw en heb nog een zuster genaamt Mapleleaf" Even wachtte de dromerige warrior met het verder zetten van zijn voorstelling. Zachtjes ging hij Lionpath verder met het reinigen van zijn donkere pels. "En u? Wat is uw naam" De bekakte woorden perste hij er tussen twee streken met een zweverige glimlach uit terwijl de warrior zijn gele ogen geïnteresseerd op zijn rivale hield. Het was opgehouden met sneeuwen, de witte laag bleef op zekere hoogte hetzelfde, alsof het één reusachtige smetteloze rivier was die elke boom en elk mos uit het woud verzwolg. Zelfs het Shadowclan territorium zag er keurig uit, doch verscholen zich onder de dikke laag zich enkele minder fijne plekken, waaronder de kraaienplaats en het donderpad. De asgrijze wolken bleven de hemel verbergen. Het waren net enorme, dicht opééngepakte dieren die om de zoveel tijd hun witte vlokken over het woud strooiden. Lionpath wacht met een vriendelijke glimlach het antwoord van de Shadowclan poes af.

[Kort ik weet het °-°]

Squirreltail's staart zwiepte van kant naar kant terwijl ze de Thunderclan warrior aankeek. Met haar slanke, fijne bouw maakte ze in een gevecht geen kans op dit moment tegen Thunderclan Warrior. Ze moest dit dus rustig spelen, steken met woorden, niet met klauwen. En het leek, alsof de Thunderclan Warrior dit voorbeeld ging volgen. Met een ietwat hautaine blik in haar ogen keek Squirreltail de warrior aan, ze was echt niet van plan om zich de kop in te laten drukken door een warrior van een andere clan. En al helemaal niet uit Thunderclan. Ondanks dat ze zich niet eens zo arrogant voelde of uberhaupt was,
"We hebben inderdaad hetzelfde doeleinde, mijn waarde" Miauwde de Thunderclan warrior tegen haar. "Dat is dan erg toevallig," Miauwde Squirreltail kalm en al even beleefd, "Maar sinds wanneer patrouilleerd Thunderclan dit neutrale gebied?" Vervolgde ze, met een licht scherpe ondertoon terwijl ze haar ogen iets vernauwde. Ze ging in een rustige beweging zitten en krulde haar eekhoorn pluizige staart om haar voorpoten heen. Zo bleven ze tenminste nog een beetje warm. ."Ik heb mezelf nog niet voorgesteld", Mauwde Lionpath met een duidelijk gemaakt nette toon. "Mijn naam is Loinpath, ik ben de oudere broer van Wolfpaw en heb nog een zuster genaamt Mapleleaf" Ugh... Wat een irritante kater. Die gemaakt nette toon was om van te braken. Maar alsnog gaf ze het spelletje niet op. Het was een kaatsspel, over en weer. "En u? Wat is uw naam" Vroeg de kater vervolgens aan haar. Squirreltail boog haar kop bijna overdreven beleefd, "Mijn naam? Eerwaarde warrior? Mijn naam is Squirreltail, warrior van de Shadowclan, enige dochter van de dappere warriors Stagleap en Blossomdance" Ook haar toon was gemaakt beleefd. Dit spelletje kon ze prima meespelen en dat kon je zien aan de zachte grijns die op haar lippen speelde en haar mondhoeken lichtjes omhoog liet krullen. Ze tilde haar voorpootje op en gaf eventjes met haar tong wat snelle likken over haar lichtgekleurde tenen. Daarna keek ze Lionpath weer aan, "Aangenaam kennis te maken," En dat klonk nog niet eens zo erg gespeeld.

"Mijn naam? Eerwaarde warrior? Mijn naam is Squirreltail, warrior van de Shadowclan, enige dochter van de dappere warriors Stagleap en Blossomdance", mauwde de poes met een keurige stem. Lionpath grijnsde onwillekeurig bij het horen van Squirreltail's bekakte klank. De dromerige blik vervaagde langzaam uit zijn ogen aangezien het gesprek een richting kreeg, het was geen serieuze kenniswisseling tussen warriors maar een losjes heen en weer spel tussen twee, elkaar vreemde jongelingen. "Aangenaam kennis te maken" Vervolgde Squirreltail. Lionpath maakte een beleefd gebaar met zijn pluizige staart die een contrast tekende met zijn kortere
vacht die zacht glooide over zijn gespierde lichaam. Hij boog zijn kop lichtjes en mauwde met een gewrongen stem: "Insgelijks mevrouw". Met een snelle lik bevochtigde de jonge kater zijn donkere lippen die lichtjes naar boven krulde. De koude droogde al zijn lichaamssappen uit die tussen zijn haren ontsnapten. "Koud hé", Mompelde Lionpath zacht, zijn kakkerige accent vloeide langzaam over in een vriendelijke stem. Hij hield zijn zuinig behaarde kop wat scheef en concentreerde zich nu wat beter op Squirreltail. Haar bouw was niet erg sterk, eerder elegant. Haar pels was licht oranje en werd gebroken door donkerdere lijnen die deden denken aan de grote tijgerclan die honderden generaties terug leefden. Lionpath kruiste de ogen van de jonge poes die glansden als de weerspiegeling van een gezond blad in de lentestroom. Hun groene kleur helde wat over naar het blauw maar de smaragd tint bleef duidelijk overheersend. Hij merkte op dat Squirreltail er een jonger uitzag dan hem, ook al vertelde haar geur hem wat anders. De dromerige kater ging automatisch verder naar haar gedrag. Het was eigen aan hem om katten te evalueren in zijn gedachten, om hun uiterlijk en manier van doen te kunnen ordenen in zijn geheugen. Ze leek een pompeuze poes, al waren de woorden die ze zei niet grof of hooghartig, vriendelijk was het goede woord. Even kwam de gedachte in hem op dat Squirreltail hem probeerde te manipuleren. Achter zijn dromerige aanblik verschenen donkere gedachten. Ideeën haakten zich vast in zijn fragiele gedachtengang die nauwkeurig was opgebouwd en bij de minste tik kon instorten en een pijn hoop vormen. Lionpath wende de bezwaren van zich af en bande ze naar zijn onderbewustzijn, dat waren zorgen voor later. De krijger schudde zijn hoofd met een speelse zwaai terug recht. "We patrouilleren trouwens op neutraal gebied omdat er ook gevaren zijn die elke clan kan deren", Mauwde Lionpath ter antwoord op een eerdere vraag van Squirreltail. Met een vrolijke glimlach vervolgde hij:"En omdat ik de vierbomen nog eens wou zien". De krijger richtte zijn nieuwsgierige, helgele kijkers op de rivaliserende poes. "Maar waarom check jij algemeen territorium? Ik geloof niet dat je zo graag nog eens naar de vierboom kwam loeren" Vroeg Lionpath zacht, een schuchter lachje volgde op zijn vraag. De keurige manier van praten was uit zijn stem gelekt.

Met een rustig gebaar krulde Squirreltail haar pluizige staart over haar lichtgekleurde voorpootjes om dezen te warmen. Het was eenmaal verschrikkelijk koud. Eigenlijk een beetje te koud om stil te zitten, maar ze kon zichzelf wel redden eigenlijk. Ze schudde haar vacht eventjes ietsjes uit en lichte daarna weer haar licht getinte blik op de donkergekleurde en gespierde Thunderclan warrior, nog altijd behoedzaam als altijd. Ondanks dat ze er wel redelijk ontspannen uitzag, tot nu toe was ze nog zo gespannen als een veer van binnen. Ze zat klaar om weg te schieten of juist aan te vallen, al was dat eerdere een betere kans dan het tweede. "Insgelijks mevrouw" Miauwde Lionpath tegen haar, zijn stem klonk akelig verwrongen, Squirreltail had eigenlijk moeite om niet in de lach te schieten om de geforceerde toon, maar met wat moeite hield ze alsnog haar gezicht in de plooi. Ze was echter ietwat verbaasd om de vriendelijkere toon die de Thunderclan warrior opzette tegen haar. "Koud hé" Mompelde de warrior zacht. Squirreltail spitste haar oren eventjes om het geluid op te vangen. "Val eens een keer door het ijs, dan praten we verder," Miauwde ze droogjes, refererende naar het feit dat dat haar laatst was overkomen. Bah, dat was KOUD. Ze rilde eventjes toen ze eraan terug dacht, duidelijk eventjes aangeslagen. Het was dat Thistleheart haar eruit had getrokken... Want anders... Ze was zelfs eventjes onder het ijs geweest, een verschrikkelijke ervaring.
"We patrouilleren trouwens op neutraal gebied omdat er ook gevaren zijn die elke clan kan deren" Squirreltail schrok op uit haar gedachten toen Lionpath weer begon te spreken. Ze boog haar kop iets om zijn woorden te erkennen, "Ik begrijp het," Miauwde ze kalmpesj, met een vriendelijke ondertoon nu, maar Lionpath sprak verder. "En omdat ik de vierbomen nog eens wou zien". Een grijns begon op Squirreltail's lippen te spelen terwijl ze plagerig haar tong uitstak. "Was de reden meer het eerste, of het laatste?" Miauwde ze, lichtjes plagend met een zwiep van haar pluizige staart. Ze tilde haar voorpootje eventjes op en gaf er een lik overheen terwijl ze luisterde naar Lionpath's volgende woorden. "Maar waarom check jij algemeen territorium? Ik geloof niet dat je zo graag nog eens naar de vierboom kwam loeren"
Hier had ze haar antwoord al voor klaar, "Ik zag een Thunderclan warrior hier rondloeren toen ik de grens patrouilleerde, dus ik dacht, ik ga maar eens een kijkje nemen," Legde ze kalmpjes uit terwijl ze zich eventjes uitstrekte.

"Ik zag een Thunderclan warrior hier rondloeren toen ik de grens patrouilleerde, dus ik dacht, ik ga maar eens een kijkje nemen," klonk het tamme antwoord. De strakke sfeer was uit hun gesprek verdampt. Hij legde zich ontspannen in de platgedrukte sneeuw terwijl zijn pluizige staart vrolijk heen en weer zwaaide "Ben ik dan echt zo opvallend ?" Mauwde de kater lichtelijk geamuseerd. Hij wiebelde verveeld heen en weer met zijn hoofd, zoekend naar een onderwerp om het gesprek op verder te bouwen. Lionpath dacht terug aan Squirreltails droge, lichtelijk geïrriteerde reactie toen hij begon over het koude weer. "Ik wil niet vervelend doen", Begon de jongeling zacht. Snel inhaleerde hij de nodige lucht om zijn zin af te werken:"Maar hoe zit dat nu moet dat ijs". Beangstigt voor de reactie van de rossige poes vormde hij zijn lippen om tot een doorzichtige, schaapachtige glimlach. Lionpath vond het aardsmoeilijk om de reacties van anderen te doorgronden, al evalueerde de krijger zijn tegenspelers gedrag, het bleef een zieke taak. Lionpath's familie maakte het hem er in ieder geval niet makkelijker op. Sinds de dood van zijn moeder kon hij bij niemand zijn verhalen meer kwijt. "Ben je er soms doorgezakt" Opperde de warrior. Lionpath beet ongemakkelijk op zijn tong. Het gesprek liep op de klippen, hij probeerde zijn mondhoeken op een overtuigende manier wat in de hoogte te houden maar het mocht niet baten. Met een bange, afwachtende uitdrukking op zijn jonge snoet, wachtte Lionpath af op Squirreltail's reactie.

Kort >.<

Een gaap ontsnapte uit Squirreltail's mond terwijl ze zich eventjes uitrekte. Nog niet eens uit slaperigheid, maar gewoon omdat ze uit automatisme moest gapen bij uitrekken. Daarna richtte ze haar ogen weer op Thunderclan warrior. "Ben ik dan echt zo opvallend ?" Vroeg de kater, met een licht geamuseerde toon in zijn stem. Plagerig keek Squirreltail hem aan om haar reactie te geven, "Ik kan daar geen antwoord op geven, misschien ben ik wel gewoon oplettend," Miauwde ze vrolijk, waarnaar ze hem een plagerige knipoog gaf. Ze keek eventjes naar de lucht, om te peilen hoe laat het nou eigenlijk was. Ze werd echter onderbroken door Lionpath's stem en keek met een vragende glimlach hem weer aan. "Ik wil niet vervelend doen" Vroeg de kater aan haar. Een vragende frons kwam op haar voorhoofd te voorschijn, "Ja?" Vroeg ze. Die pickup line ergerde haar een beetje, het werd meestal gevolgd door iets naars. "Maar hoe zit dat nu moet dat ijs" Vroeg hij vervolgens. Oh, dat viel wel mee. Haar wenkbrauwen schoten ietwat verbaasd omhoog, ze had iets veel ergers verwacht als vraag, al wist ze niet precies wat dan. "Oh, dat," Miauwde ze luchtig. Ze dacht eventjes na hoe ze het ging brengen zonder totaal gezichtsverlies te leiden. "Ben je er soms doorgezakt" Onderbrak hij haar gedachtes. Eventjes bleef ze stil, "Ja, dat is inderdaad het geval," Miauwde ze uiteindelijk, "Ongeveer dan," Weer bleef ze eventjes stil, het was nog redelijk vers. "In het Shadowclan gebied hebben we een aantal kleine meertjes, en die waren allemaal bevroren. Ik was op een omgevallen boomstam geklommen die over zo'n meertje heen hing om naar de vissen te kijken. Toen kwam Thistleheart langs en we raakten aan de praat, ik raakte echter afgeleid en gleed van de door het ijs glibberig gemaakte boomstam en door het impact brak het ijs, Thistleheart heeft me eruit getrokken," Vertelde ze, "Genoeg informatie?" Ergens zat het haar toch niet zo lekker zoveel informatie weg te geven aan een kat in een andere clan. "Het was zo koud... En op het gegeven moment zat ik ook even onder het ijs... Het was.. verschrikkelijk.." De laatste woorden waren eerder een murmuling, bijna onverstaanbaar.

Lionpath spitse zijn oren, luisterend naar Squirrel's uitleg. Een onzekere glans bescheen zijn helgele ogen terwijl de opes haar verhaal begon te doen:"Ongeveer dan," De schadowclan hield even haar mond maar voor Lionpath iets kon zeggen ging ze terug verder: "het Shadowclan gebied hebben we een aantal kleine meertjes, en die waren allemaal bevroren. Ik was op een omgevallen boomstam geklommen die over zo'n meertje heen hing om naar de vissen te kijken. Toen kwam Thistleheart langs en we raakten aan de praat, ik raakte echter afgeleid en gleed van de door het ijs glibberig gemaakte boomstam en door het impact brak het ijs, Thistleheart heeft me eruit getrokken" Lionpath voelde een zuivere sympathie voor Thistleheart naar boven komen. Het was een ware krijger, met een hart dat loyaal en moedig was, begreep de jongeling. Hij besloot zijn kijk op Shadowclan katten te veranderen, het waren waarschijnlijk geen donkere, kille wezens die doodden bij het minste of het geringste. Het waren katten zoals zij, zoals de andere clans. "Genoeg informatie?" Mauwde Squirreltail. In Lionpath's oren klonk het wat scherp, maar hij kon het haar niet kwalijk nemen, herinneringen ophalen aan donkere momenten was moeilijk, pijnlijk. "Die Thistleheart lijkt me een echte held" Reageerde de dromerige kater onder de indruk. "Het was zo koud... En op het gegeven moment zat ik ook even onder het ijs... Het was.. verschrikkelijk.." murmelde ze. De woorden leken naarmate haar zin eindigde hun klank te verliezen. "Dat begrijp ik... denk ik ", Mompelde Lionpath met een ingetoomde stem. Hij besloot hun gesprek naar een vrolijkere weg te leiden. "Ik moet zo nodig het gesprek weer lam leggen" Mauwde de donkere kater met een vrolijk lachje. "laten we het over wat fijners hebben", Stelde Lionpath voor. "Nieuwblad of zo"

Onderwerp: Re: Hello, Shadowclan warrior [Squirreltail]