Lonly

Silverflower liep het kamp uit. Het was nog vroeg iedereen sliep. Ze zuchten. Sinds dat ze warrior is is het niet leukze meer! Ze was alleen! Moonstream was weg! Ze misten haar. Er was niemand meer! Ze rende door het bos. Ze wilde alles slopen uit boosheid en verdriet maar waarom was ze zo boos en op wie? Op zich zelf niet, op moonstream niet, op niemand, eigenlijk ze was gewoon boos op de hele wereld! Waarom deed de starclan haar dit aan? Waarom moest zij depresief haar leven door? Ze zou alles op geven om haar oude leven terug te krijgen. Wat zou er met Moonstream gebeurt zijn? Ze rende naar de vierboom. Het enige stukje niemandsland waar iedereen mog komen. Ze ging op de grond zitten. Ze keek naar de grond. een traan viel op de grond. Wat moest ze nu nog?!

-inspi loos-

(sorry verkeerde account)

Jaypaw was op weg naar de vierboom. hij zag een kat. zijn hart begon sneller te slaan. Het was een Warrior! Hij bleef een tijdje zitten. hij wou zich net omkeren toen hij een traan van de poes op de grond zag vallen. Nu kon Jaypaw de verleiding niet weerstaan om naar de poes te lopen. ''Hallo.'' fluisterde hij tegen de poes. Hij keek de poes aardig aan. ''Ben je verdrietig om iets?'' fluisterde hij in haar oor. Hij keek de poes aan. Hij zag aa haar lichaamstaal hoe treurig ze was. Jaypaw ging voor de poes zitten. ''Ik zie geen andere katten. Voel je je eenzaam?'' vroeg hij aardig aan de poes. Jaypaw had zelf ook veel meegemaakt. Dat wist hij wel. Hij heeft nog nooit met iemand anders zijn verdriet gedeeld. Hij keek de poes bemoedigend aan om gewoon aan hem te vertellen wat er aan de hand was.

Met een treurig oog staart de een zilver/grijze poes via haar hol naar buiten. Het labirynt vban takken die ze in de struiken had gebouwt was erg hading geweest voor katten die zich erin hadden gewaagd, maar doordat ze zich steeds weer verliepen maakten ze zich snel uit de poten. Hoewel ze maar een goede oog had kon ze best nog goed jagen, maar ze moest zich beter consentreren voor ze haar prooi besprong. Het was gek, maar Moonstream had het gevoel dat ze naar viervoom toe moest gaan. Misschien had Starclan het haar toch vergeven dat ze zo kwaad tegen haar clan had gedaan en haar nu een taak gaven om die richtign op te gaan. Ze zou dan wel om een van de terretoria van de Rivierclan of de Thunderclan moeten lopen. Moonstream koos voor de Thunderclan, want dat Terretorium was niet tot over de rivier waar hun grens lag. Moonstream zetten haar poten stevig onder haar lichaam en rende om het terretoria van de Thunderclan zo vlak naast de grens en er voor zorgend dat ze haar poten buiten de Thunderclan terretorium zetten om geen boze klachten te krijgen. De geur die over waaide was al erg genoeg. Ze trippelde langs de andere kant van de slangenrosten en behiel ver genoeg afstand om geen slangen tegen te komen. Moonstream sprong van rots naar rots en kwam zo aan de slangenrotsen en rook de bedervelijke geur van het donderpad. De monsters liepen nu niet op hun pad en ze renden zo snel als ze kon over het gras dat aan het donderpad lag. Ze wilde zo snel mogelijk weg hier en had een bloedhekel aan het donderpad waar die doodsogen overheen kwamen en elke kat zouden doden die ze maar in hun blikveld kregen. De vier grote eikenbomen kwamen al in zich en Moon begon opgelucht adem te halen, maar ze had te vroeg de opluchting in stilte geroepen, want ze hoorde achterzich het gedender van een monster dat zich zo laat nog op het donderpad begaf. Met haar oren in haar nek zetten Moonstream er nog een tandje snelheid bij, maar ze was niet snel genoeg en sprong de struiken in waar het Thunderclan terretorium vanaf was gekomen bij maanhoog. Ze was gedwongen, want anders had ze dat nooit gedaan. Moonstream rolde door de struiken heen en maakte snelheid door van de heuvel af te rollen. Ze hielt haar adem in en wachten af tot ze tot stilstand zou komen te liggen, maar ze rolde door tot ze hard tegen de hoge rots aan kwam. Duizelig ging ze overeind zitten en schudden haar kop even voor ze rond zich heen keek. Was Starclan haar aan het uit testen? Moonstream hoorde stemmen en keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam, maar herkende nog niemand doordat haar beeld nog wazig was, maar na een paar keer goed geknipperd te hebben herkende ze een van de twee katten die ze uit de rivierclan kwam. 'Silverflower?' vroeg moonstream en wilde gaan staan, maar haar duizeligheid verbood het haar om op te staan.

''Hallo.'' fluisterde een kater in haar oor. Het was Jaypaw een leerling van de Thunderclan. Ze had geen zin in ruzie. 'Hey' Zei ze zacht terug. ''Ben je verdrietig om iets?'' fluisterde de leerling in haar oor. Eigenlijk vond ze dat de kater zich er niet mee moest bemoeien maar ze wilde niet boos reageren, dus ze besloot haar mond te houden. ''Ik zie geen andere katten. Voel je je eenzaam?'' vroeg hij. Het klonk begripvol. 'Ja... Heb je ooit zoiets mee gemaak, dat je het gevoel hebt, dat iedereen je heeft laten vallen?' Vroeg ze. Haar hooft was naar de grond gericht.

'Silverflower?' hoorde ze een ongelovige stem vragen. Ze herkende deze stem uit duizende! Ze keek om. Zonder zich af te vragen waarom Moonstream op de grond lag rende ze op haar af. 'Moonsteam! Ik mis je! Hoe gaat het met je,... Wat is er met je gebeurt?' Ze stelde veel vragen in één keer. Eigenlijk wist ze niet wat ze moest vragen. Er was zo veel te vragen, maar tegelijkentijd wilde ze niks zeggen. Ze likte Moonstream's kop.


[/td][/tr][/table]

( Silverflower liever in een andere kleur praten dit is latig lezen. )

Moonstream keek nog wat beter en zag een jonge kat die naar de Thunderclan rook. Ze ging verliggen en werkte zich op tot Zithouding. Gelukkig was Silverflower niet vijandig gestelt zoals Dreamheart wel had gedaan. Blijheid overspoelde haar alsof ze zo de rivier in was gesprongen. De likt van haar beste vriendin deed haar meer dan goed en ze had voor even geen last meer van haar verblinde oog alsof ze haar et die lik weer voor een paar seconden had kunnen laten zien, maar in feiten had Moonstream met haar hart gekeken en Silverflower was nog net zo voor ze was verbannen geweest om een reden die niet gepast had. Uit Silverflower mond spoelde een reeks van vragen en een flauwe glimlach speelde over haar lippen. 'Silverflower ik mis jouw ook, maar het gaat wel ookal heb ik nu nog maar een oog om mee te kunnen zien. En je laatste vraag is een heel heel lang verhaal.' zei Moonstream en likte Silver terug over haar koppie. Het voelde goed dat ze nog eentje in de clan had die haar nog goed gezint was. Maar ze hoopte dat Thunderstorm haar zuster er ook zo over dacht als Silverflower deed. Als da ze was misschien dat ze haar beste vriendin over kon halen om haar zus eens hierheen te brengen?

'Ja... Heb je ooit zoiets mee gemaak, dat je het gevoel hebt, dat iedereen je heeft laten vallen?' Zei de poes. ''Ja.... Mijn moeder is overleden bij de geboorte en uit woede is mijn vader met mijn usje vertrokken...'' Hij stopte even. ''Toen ik pleegouders kreeg kreeg ik er ook meteen een pleegzusje bij... Die overleden ookal weer heel snel...'' Hij had het vertelt aan een riverclan poes. maar dat kon hem niet schelen. 'Silverflower?' Hoorde Jaypaw plotseling een poes zeggen. 'Moonsteam! Ik mis je! Hoe gaat het met je,... Wat is er met je gebeurt?' zei de poes en Jaypaw werd helemaal aan de kant gezet... 'Silverflower ik mis jouw ook, maar het gaat wel ookal heb ik nu nog maar een oog om mee te kunnen zien. En je laatste vraag is een heel heel lang verhaal.' zei de andere poes die dus Moonstream bleek te heten. Jaypaw zuchtte. Ze waren hem helemaal vergeten.