[Newtspark] Getting drunk on sundays

_{Cottonflower kon een giechel niet onderdrukken toen Carrioncough een trap in zijn ballen kreeg. Zijn piepgeluidje was bijzonder vermakelijk, en even, al was het maar een seconde, was de oude Cottonflower terug. Maar ze werd al snel terug in de realiteit gegooid door de geur van bloed en de dreigende woorden van Carrioncough. Hij besloot hier voor Crystalstar. Oké dan, wat hij wilde. Hopelijk zou het hem ook weer in zijn reet bijten. Cottonflower wist niet meer precies aan welke kant ze stond. Ze haatte beide deze katten. ‘Nou, heeft nu verdomme iedereen zijn zin?’ miauwde ze. Het feestje was niet geëindigd als ze wilde. Ze had gewonnen, Carrioncough moest het allemaal komen verpesten. Haar crèmekleurige vacht was op verscheidene plekken besmeurd met bloed, en haar oor was nog steeds niet opgehouden met bloeden. ‘Ren naar huis, kruidenslet, voordat je niet meer kan rennen,’ gromde ze nog een laatste keer, waarbij ze een stap naar voren zette. ‘Laatste waarschuwing.’}  

_{Newtspark sprong overeind en wankelde op haar poten. De wond die de kater had achtergelaten op haar hals was geen slagaderlijke bloeding, maar hij was diep genoeg om zorg nodig te hebben. Net zoals de wond op de zijkant van haar kop en de schaaf-, bijt- en klauwwonden op de rest van haar lichaam. Ze had Carrioncough in zijn gevoeligste delen weten te raken en even was ze toch wel een beetje trots op haarzelf, al zag ze eruit alsof ze door de kattin in the dark forest onder handen genomen was. Haar blik gleed naar de poes die haar mond weer besloot te openen. Newtspark snoof. Ze had haar tong eruit moeten rukken toen ze daar de kans voor had gehad. Er kwam een dreigement uit haar mond en ze klemde haar kaken op elkaar. Nee. Ze had al teveel weggerend. Cottonflower zetten een stap dichter naar haar toe, maar Newt bleef staan waar ze stond. Ze was niet bang voor de dood of voor wat er verder nog komen zou. Nee. Ze zou niet meer rennen zoals ze vroeger gedaan had.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Newtspark bleef staan. Ze was in ieder geval niet weer zo dom om aan te vallen. Ze was in de minderheid, ze ieder aan alle kanten. Ze had verloren, ze moest zich overgeven. Cottonflower gronde dreigend toen Carrioncough weer sprak. 'Je hebt verloren,' miauwde ze kleinerend. 'Vertel het maar aan je Thunderclan vriendjes,' voegde ze er uitdagend aan toe. Alsof ze naar haar zouden luisteren, ze was niet echt Thunderclan. Ze voelde zich misselijk dat het met Carrioncough moest, maar niemand zou deze overwinning nog van haar stelen. En dit zou hun geheimpje zijn. Wie was bereid meer te verliezen? De code was gebroken vandaag. Misschien was het karma.}

_{De twee katten tegenover haar hadden de code gebroken. Een code die als heilig gezien was hadden ze uit het raam gedonderd en ze wist dat ze de karma hiervan nog niet betaald hadden. Althans, dat hoopte ze maar aangezien starclan haar nooit geantwoord had. Een kant van haar lip trok zich op tot een snauw, maar meer dan dat kwam er niet uit. Minuten geleden had haar lichaam haar al aan gegeven niet verder te kunnen, maar ze had er niet naar geluisterd door de adrenaline die door haar stroomde. Adrenaline die nu verdwenen was waardoor haar lichaam de klap moest opvangen van de pijn en vermoeidheid. Newtspark gaf eindelijk over aan de vlekjes die danste voor haar ogen en ze stortten ter aarde terwijl ze duisternis haar opslokte buiten bewustzijn.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Newtspark rende niet. Nee, de medicine cat ging knock-out. Cottonflower stond met een bek vol tanden, even deelde ze een blik met Carrioncough. Nou, ze hadden het nu echt voor elkaar. Cottonflower haar eerste instinct was de poes achterlaten, haar overlevingskansen laten bepalen door Starclan en hoe snel Remnantpaw kon rennen. Maar ze kon haar gedachten niet hardop uitspreken, of Carrioncough greep de poes al bij haar nekvel. 'Wat ga je doen?' siste ze fel. Het was ook zijn probleem, zij wilde er niets meer mee te maken hebben. Cottonflower was zelf ook niet meer in de beste toestand, en hoe langer ze stond te wachten en niets aan het doen was, hoe meer haar spieren begonnen te protesteren.
Carrioncough sleepte het lijf mee terug richting huis. De idioot, de stomme idioot. Cottonflower wilde hier niet medeplichtig van zijn. Ze weigerde ook maar één seconde mee te werken aan.. wat dit ook moest voorstellen. Dus zodra ze de rivier had gevonden, sprong ze in het water en klemde haar kaken op elkaar. Zo werden al haar wondjes automatisch gewassen en deed het water zijn best om het meeste bloed uit haar vacht los te weken. En ze bleef doorzwemmen. Doei Carrion, doei Newt. Ze mochten voor haar part overvallen worden door een Thunderclan patrol, ze zou niet twee keer knipperen.}

<sub>Het was niet ver van waar ze was flauwgevallen tot waar ze met haar kop onderwater geduwd werd, maar het duurde lang zat. Een paar keer opende ze haar ogen en zag ze wazig dat ze bewogen, voelde ze ergens ver weg dat ze meegenomen werd aan haar nekvel, maar elke keer als die realisatie haar wilde wakker maken was ze alweer weg. Elke keer had de duisternis haar weer weggetrokken van haar bewustzijn.

Het eerst waar ze echt wakker van leek te worden was het oude water, dat en het feit dat ze niet kon ademen. Ze had immers geen kieuwen en water was nou niet iets wat ze dagelijks haar kop in stopte om te oefenen. Carrioncough trok haar weer naar boven en hoestend en happend naar adem lag ze op de grond.</sub>

_{Haar kop viel hard op de oever van de rivier toen Carrioncough haar kop abrupt losliet en ze kreunde zacht van de pijn. "Wie ben je" ze keek hem recht in zijn ogen aan terwijl ze langzaam overeind krabbelde. "Waarom heb je me meegenomen" haar stem klonk rauw van het water en het gegil, maar dat maakte haar niet uit. Het maakte allemaal niet uit. Als ze geluk had zou Eveningstar geen genade tonen zoals ze Stagtine geen genade had getoond. Liever dat dan dat ze langzaam zou sterven door haar wonden die geïnfecteerd zouden raken. De poes waarmee ze in eerste instantie had gevochten had het hazenpad gekozen en had hun verlaten, blijkbaar al voordat ze wakker was geworden. Newtspark stond als een pasgeboren veulen wankel op haar poten en bestudeerde haar omgeving voor zover dat lukte.}

_{Zonder haar te antwoorden keerde de kater zich om om te verdwijnen, maar zo makkelijk liet de shadowclanner dit niet tot een einde komen. Nee. Ze had al genoeg domme dingen gedaan vandaag en nog een extra dom ding erbij kon ook geen kwaad meer. De woorden die ze daarna uitsprak zei ze puur uit frustratie en onbegrip, al was het onzeker wat haar rang was in de ogen van de sterren. "Jij komt nooit meer in starclan terecht." Spuugde ze naar de kater waarvan ze zijn naam niet eens wist. Samen zouden ze elkaar misschien wel weer zien in het donkerste gedeelte tussen de sterren. In een plek waar ze zwak schenen, hun licht verscholen achter de dichte mist en de duisternis.}

Carrion's perspectief, geschreven door Beertje:

Carrioncough rende zo snel zijn poten hem konden dragen. Als smeltende sneeuw was hij verdwenen voor de ogen van Newtspark. Verschillende gedachten spookten door zijn hoofd. Hij had dit vast helemaal verkeerd aangepakt. Oh Starclan. Zijn maag kromp bijeen. Hij had een Medicine cat aangevallen. Dit betekende oorlog, niet enkel met Thunderclan, maar ook met Starclan zelf. Zonder te stoppen rende hij langs Crystalstar heen en met een zwiep van zijn staart marcheerde hij de leaders den in. Daar draaide hij zich om. Nu pas kwam de paniek opzetten. Zijn ogen waren groot. Hoe moest hij dit zo efficiënt mogelijk samenvatten? "Cottonflower en Newtspark waren in een gevecht verwikkeld omdat Newtspark Rookchirp vermoord heeft en ik ben er tussen gekomen, maar ze is flauw gevallen en ik heb haar naar de rivier gebracht om haar wakker te maken. Ik-ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik heb haar de kans gegeven om te vluchten ik..." Hij keek eerst in de diep zeeblauwe ogen, maar staarde nu naar zijn poten. "Ze heeft Rookchirp vermoord, een medicine cat..."


In alle verwarring keek Crystalstar haar deputy aan. nog nooit had ze Carrioncough gestrest gezien. Hij leek altijd zo kalm en vastberaden. Het was bijna eng om hem anders te zien. De hoop dat zijn woorden die angst zouden verlichten bleek ook tevergeefs te zijn. De grijze leader nam een paar tellen om de woorden tot zich door te laten dringen. Cottonflower had gevochten met een Medicine Cat, de kat die weggestuurd was uit haar eigen clan en nu bij Thunderclan hoorde. Zij had Rookchirp gedood. En ze was hier, hier op Riverclan's territorium. "Breng me naar haar toe."

Toen Crystalstar aankwam was de crèmekleurige kattin nog niet gevlucht. Nog steeds zat ze op háár territorium. De leader wist nog steeds niet precies wat er gebeurd was, maar ze besloot maar niet direct voor de aanval te gaan. "Newtspark." Mauwde ze, haar toon strenger dan ooit. Haar diepe geloof in vertrouwen in Starclan maakten haar huiverig om te ver te stappen. Newtspark was immers een Medicine Cat, voor zover zíj wist. "Wat is er gebeurd? Zeg op, ik wil het uit jouw mond horen." Commandeerde ze de jongere kattin. Ze vertrouwde Carrioncough met haar clan, maar ze wist niet in hoeverre zijn verhaal vertekend kon zijn. Ze moest de ander de kans geven te spreken.

_{De flame point kwam overeind, maar haar ledematen waren nog te zwak, haar spieren te vermoeid. Door het water wat ze had binnengekregen bleef ze hoesten en proesten. Ze probeerde weg te komen maar veel verder dan een paar stappen kwam ze niet. De strenge stem van de riverclan leader liet haar verschrikt opkijken, in haar blik niks anders dan verwarring en angst. Haar eigen verwondingen waren er het ergste aantoe. Cottonflower had wat krassen hier en daar en een flink bloedend oor en Carrioncough had alleen een gekneusd ego. ”Crystalstar,” begon ze zacht. Even gleed haar blik naar de deputy voordat deze weer op de poes viel. ”Een riverclan warrior viel me aan op het rogue territory.” Vertelde ze haar. Met haar rechteroog dichtgeknepen door de wond van Cottonflower en een ineengedoken houding leek ze onschuldig. Gewoon een voorbijganger die werd aangevallen. ”Ik probeerde haar te troosten, maar ze was kwaad en viel me aan.” Het was geen onbekend nieuws dat Blueflower verdwenen was, misschien wel dood. Newtspark herhaalde het stukje dat zij werd aangevallen, misschien wel omdst ze in shock raakte. Wie zou het zeggen. Ze was echter nog steeds een medicine cat al had starclan haar niet geantwoord de laatste keer. Ze zouden terugkomen.}

Je hoefde geen medicine cat te zijn om te zien dat Newtspark erg verzwakt was. Ergens was Crystalstar daar wel tevreden mee, het zou ervoor zorgen dat de ander niks probeerde uit te halen. Ze was duidelijk toegetakeld door een andere kat, daar was in ieder geval niks van gelogen. Desondanks toonde de Leader weinig medelijden, ze had immers zojuist nogal verontrustend nieuws gehoord. Nieuws dat zelfs háár sympathie voor Cottonflower zou doen voelen. "Carrioncough, waarom heeft een van onze Warriors dit gedaan? Wat was haar reden?" Vroeg Crystalstar aan haar deputy, duidend op Rookchirp's moord. Ze liet opzettelijk de naam van Cottonflower buiten beschouwing, voor het geval Newtspark die nog niet kende.

_{Newtspark schudde met haar kop. ”Dat is niet waar.” Begon ze nadat Carrioncough vertelde dat ze Rookchirp vermoord had. ”Ik was daar toen het gebeurde. Rookchirp viel mij aan en is daarbij om het leven gekomen. Het was zelfverdediging.” Haar blik gleed van Carrioncough naar Crystalstar en geen enkele spier op haar snuit vertoonde dat ze loog. Het was verre van zelfverdediging geweest, al had ze hopelijk het voordeel van de twijfel doordat het gevecht rommelig was geweest en ze niet in het midden van het veld aan het vechten waren geweest. ”Ik zou daar nooit over opscheppen.” Met een zachte stem en haar oren die zich in haar nek draaide schudde ze met haar kop. ”Ik heb spijt van mijn beslissing die avond en Rookchirp had niet mogen sterven, maar ik heb haar gesproken in starclan.” Het waren niet zozeer leugens. Die hele avond en alles wat daartoe geleid had had haar in een tweestrijd gebracht. Het bloed en de oorlog. De rogue die daarna in de clan werd gelaten door Acornstar. Newtspark zuchtte zachtjes voordat ze haar mond weer opende. ”Zij heeft mij vergeven, iets wat ik nooit had verwacht maar iets waarvoor ik haar zeer dankbaar ben.” Newtspark was immers een medicine cat die samenwerkte met de sterren. Waarom zou ze daarover liegen? ” Ik ben hier niet de slechterik, Crystalstar..”}

In doodse stilte keek Crystalstar toe terwijl de twee katten hun kant van het verhaal probeerden op te dringen. Ze was uiteraard meer geneigd om haar deputy te geloven, maar hij was er ook niet bij geweest. Newtspark was wel degelijk een medicine cat, dus er was een prima kans dat ze Rookchirp inderdaad gezien had. Maar iets aan het verhaal zinde Crystalstar niet. Rookchirp was altijd fiers en strijdlustig geweest, zelfs in al haar zwakte; de Leader kon het zich niet voorstellen dat die kattin zo snel zou vergeven, zelfs vanuit Starclan. Echter had ze geen bewijs, en zou ze zichzelf niet belachelijk maken door haar eigen theorieën in te zetten als argumenten. "Er is geen manier voor me om erachter te komen wie de waarheid spreekt." Sprak de Riverclan leader, terwijl ze Newtspark indringend aanstaarde, proberend een twijfeling op te vangen. Toen die niet kwam wenkte ze met haar staart. "Je bent niet dodelijk gewond, verdwijn van mijn territorium. Laat het een les voor iedereen zijn, deze grenzen zijn er niet om gezellige praatjes te maken. Volgende keer dat ik hier een Thunderclankat aantref, zal ik minder geduldig zijn." Het was niet Newtspark's verhaal, maar het gevoel dat Crystalstar zo wantrouwig maakte. Dat kon ze echter niet zeggen zonder achterlijk te klinken, en dus probeerde ze de kattin maar gewoon weg te werken.

<sub>In stilte liet ze haar blik tussen de twee riverclanners heen en weer glijden. Zelf had ze nu het voordeel van de twijfel, dit omdat Carrioncough er pas later bijgekomen was en Cottonflower het hazenpad naar huis had gepakt. Newtspark luisterde naar de poes en met een zachte, opgeluchte zucht knikte ze, al kon ze haar grote mond niet onder bedwang houden. Ik niet naar de grenzen. We waren in het rogue gebied. Jouw deputy had mij meegenomen.” De flame point keerde zich ietwat wankel om voordat ze weg liep en zich mentaal voorbereide op wat er zou komen in thunderclan.

-newt topic uit</sub>