Wicked game

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Alles deed hem aan haar herinneren. Hij begreep niet dat het zo aan hem bleef hangen. Hun liefde was zo kort geweest, maar zo intens. Geen enkele zonsopgang zou meer hetzelfde zijn. En nu hij hier door niemandsland liep, deed elke braamstruik een nieuwe herinnering opwekken. Haar plezierige lach, de uitdagende blik in haar ogen, hoe hij aan haar lippen hing, hoe hij toen al niet afscheid kon nemen. Maar alles was anders nu. De jongensachtige grijns op zijn gezicht was vervangen door een zwaarmoedige frons. De jeugdigheid nu helemaal uit zijn gezicht gewassen. Hij was geen jongen meer. En toch, het zicht alleen al deed zijn hart weer een slag overslaan. Het was zo lang geleden. En de herinneringen aan hun laatste ontmoeting waren wreed, bloederig. Maar haar woorden hadden nog het meest pijn gedaan. Hij wierp zijn blik af en kneep zijn ogen dicht. Hij had haar zo gemist. Zo, zo ontzettend erg. Maar alles was anders nu. ’Seamist..’

[dicht]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze zag er ook anders uit. Maar het leven leek minder vriendelijk voor haar te zijn geweest. Misschien was dat het schild wat zij droeg. Ze was een schim van wat ze ooit was. De echte haar. Of tenminste, hij had gedacht dat hij haar ooit had gekend. En nu hij haar aankeek, was de eerste drang om zich over haar te bekommeren, om te vragen of het goed met haar ging. Maar hij had haar wantrouwend gemaakt. Eén ding was een feit, en zij had haar tong voorbij gesproken. En zo bleven ze staan. Hij keek naar haar, en zij keek naar hem. Haar prachtige ogen waren.. angstig? Groot. Ze herkende haar zo bijna niet meer. Hoofdschuddend keek hij haar aan, en een bittere lach rolde over zijn lippen. ‘Ben je bang voor mij?’ Was hij ooit niet eerlijk tegen haar geweest? Had hij haar ooit verdomme met een tengel verkeerd aangeraakt? Hij zou bang moeten zijn voor haar, en haar moordlustige vriendje en hun achterbakse leider die in het complot zat! Of misschien wist ze dat ze het had verneukt, voor haarzelf, voor hun kinderen, voor hen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was dat Settleddust wist wie ze was, maar anders had hij nooit herkend wie voor hem stond. Als een hert in de koplampen, zo stond ze angstig en verstijfd naar hem te kijken. Hij had nooit verwacht dat ze bang zou zijn. Alles wat ze ooit waren, het leek alsof het nooit bestaan had. En toch moest ze eens weten hoe ze altijd door zijn gedachte spookte, altijd. Ze teisterde hem in zijn dromen, hij zag haar iedere dag in zijn kittens. Maar misschien moest hij eindelijk eens naar zijn hoofd gaan luisteren, en dat onnozele hart van hem voor eeuwig weg stoppen. Ze beantwoordde zijn vraag met een vraag. Ze gaf tenminste nog niet toe, al was het overduidelijk. Hij vroeg zich stilletjes af wanneer het was omgeslagen, dat het zover had moeten komen. ‘Nee,’ antwoordde hij simpel. Het was de waarheid. Hij beschermde zijn kittens en ook haar. Haar naam zou nooit in Shadowclans grenzen vallen. Niet door hem uitgesproken. Seamist leek afgeleid, op zoek naar een uitweg, of misschien naar iemand anders? De deputies blik volgde de hare en hij drukte zijn oren wantrouwend naar achteren. ‘Ben je alleen gekomen?’ Was dit weer een val?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dat wist ze niet. Het leek een oprecht antwoord. Misschien had ze vorige keer ook oprecht niet geweten wie op hen stond te wachten. Maar Crystalstar had het geweten. Settleddust keek gefrustreerd naar de grond. Zoveel wist hij niet, zoveel gedachten hadden hem nachten lang wakker gehouden. Hij wilde iemand de schuld kunnen geven, maar helaas kwam hij op het einde van de dag altijd weer bij hemzelf terecht. Hij had dit begonnen, met haar, en nu zaten ze op de blaren. Het was precies zoals de code hun had verteld. En zij hadden het genegeerd, want alles zou het wel waard zijn. Was dat het wel? Zou hij hun kittens wegwensen, de mooie dagen die ze hadden gehad? Zijn blik ging weer naar de hare, die van hem weg deinsde, die weg wilde. En voor hij het door had, had hij weer een stap naar voren gezet. Alweer kon hij nog geen afscheid nemen. ‘Nee, wacht!’ miauwde hij gehaast. Hij wilde haar niet wegjagen, maar ondanks alles.. ze hadden zoveel om over te praten. Vervloek een gebroken hart, maar hij kon haar niet weer zien weglopen. ‘Loop met mij?’ miauwde hij zachtjes. ‘Alsjeblieft..’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De afwijzing sneed hem het meest. Ze was bang voor hem. Voor wat? Dat hij boos op haar zou zijn? Ja, hij zou woedend zijn, voor even. Maar ergens wist hij ook dat hij daarna sorry zou zeggen, de tranen weg zou likken en haar zweren nooit meer zijn stem te verheffen. Ze wist dat hij niet lang boos op haar kon zijn. Hij was kwaad geweest toen ze vertelde dat hij de kittens moest meenemen, maar ook toen had hij zijn mening verandert. Hij zou bij haar staan als het moest. Hij zou nog honderd keer door de Dark Forest rennen en terug, vechtend om haar de volgende morgen weer te kunnen beschermen. Want dat was het spel dat ze speelden, toch? Ze zeiden niets, bleven weg van elkaar, om elkaar en hun kittens te beschermen. Ze martelden zichzelf iedere dag, in de naam van hun kinderen. Ze dreven uit elkaar, maar datgene wat ze hadden, dat echt en puur was, dat zou ze voor altijd verbinden. En toen ze vertelde dat het niet kon, hoorde hij ook dat zij het niet wilde, maar dacht dat ze het moest doen. En dan zouden ze hetzelfde weer voor manen en manen en manen doen, totdat ze stierven. Als niet nu, dan wanneer?

Zijn ogen trilden van emoties toen hij naar haar keek. Een trillende ademhaling volgde. Ze was nog niet weg. Hij begroef zijn klauwen gefrustreerd in de grond en beet hard op zijn kaken. Misschien moest hij haar gewoon laten gaan. Het was een verloren zaak. Maar niet als er nog een dwaas over was om ervoor te vechten. ‘Verdomme Seamist, wat kunnen ze ons nog doen?’ Genoeg. Ze konden doodgaan. Hun kittens konden sterven. Dat was de ultieme marteling, nietwaar? Maar hij geloofde er niet in dat de troste Riverclan leider of het narcistische vriendje dat zouden toelaten. En Dimpaw en Tidepaw waren veilig in Shadowclan. Crystalstar leek nog niet van hun bestaan af te weten, ze had het enkel over Brackenpaw gehad. Maar zelf doodgaan zou inmiddels bijna een zoeter bestaan zijn, dan wat ze nu moesten doorstaan. Nu hij haar zo weer zag, hoe een marteling was dat hij haar nooit meer aan zou kunnen raken. Maar ze mochten hem naar de Dark Forest sturen, als dit zo'n zonde was. ‘Ik weet dat je Crystalstar hebt verteld over mij. Starclan mag weten wat je die hond allemaal hebt verteld.’ Zijn hoofd bonkte. Hij wist niet meer wat hij aan het proberen was, aan welke strootjes hij zich probeerde vast te klampen. Hij wilde gewoon zo graag dat er een oplossing was, ergens, tussen al deze pijn en hartenzeer. ‘Ik wil alleen praten, alleen... alleen ons.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was de wanhoop nabij. Dat was wat hij nu aan het doen was. Niets meer dan een wanhopige man op zoek naar verlossing, op betere dagen, hoe het vroeger was. Hij zou bij haar uit de buurt moeten blijven, het was niets meer dan problemen en onheil en hij moest haar gewoon vergeten. Dat was de oplossing, niet was hij hier probeerde te doen. Wat dit moest voorstellen, was niet meer te repareren. Hij was kwaad en gekweld, geterroriseerd door zijn gevoelens en gedachten. Ze wilden hem doodhebben. Seamist had het immers ooit zelf gezegd, hij betekende niets voor haar. Misschien was dat haar ware aard, en werd hij gewoon bespeeld. Was het wel een val. De deputy van Shadowclan vermoorden, wat voor plek van zekerheid zou haar dat wel niet opleveren? Maar hij wilde het niet geloven, want hij zag dezelfde wanhoop in haar ogen. Dat om zichzelf en haar kroost te beschermen. Ze ging er zelf onderdoor. Was dit nog wel leven? En toen ze zijn gedachte bevestigde, keerde zijn maag om. Zij had katten in haar clan die haar geheimen wisten. Hij had de luxe dat bijna iedereen in complete onwetendheid waande. Inkspots en Airwisp zwegen als het graf, hadden nauwelijks munitie om hem op te pakken. Zij daarentegen was in groter gevaar? ‘Wat hebben ze gedaan?’ Er klonk nu duidelijk woede terwijl hij tussen samengeklapte kaken sprak. Arcticwolf stond al manen hoog bovenaan zijn lijstje. De eerstvolgende keer dat hij hem zag, zou hij kort werk van hem maken. Hij zou Starclan niet eens om vergiffenis vragen. Hij was geneigd geweest om Crystalstar wat aan te doen. Maar wat doe je tegen iemand die meerdere keren kon sterven?

En ze begon weer over hem. Hij. Ze hoefden geen namen te noemen om te weten over wie het ging. En haar woorden brachten de meest giftige gedachten in hem op. Want hij was wantrouwig. Want waarom? Wat was Arcticwolf zijn motief om het aan Crystalstar te vertellen. Waarom wilde hij dat wagen? Het was niet logisch. Wilde hij macht over Seamist, wilde hij pronken bij zijn leider dat hij een verrader te pakken had? Wilde hij met haar spelen? Godsamme, hoe had ze van alle kerels hem uit kunnen kiezen als alibi? Het waren woorden die hij nooit hardop zou uitspreken. Want ze was waarschijnlijk net zo wanhopig geweest als hij was geweest, zonder plan terugkeren met kittens. Net zo wanhopig als Airwisp was geweest toen ze haar kindje probeerde te beschermen. En achteraf was altijd zo makkelijk praten, en hij haatte dat hij zo dacht, dat hij haar nooit meer volledig kon vertrouwen. Want op het eind van de dag, ze had het zelf verteld. En hij was bang dat hij dat haar nooit zou kunnen vergeven.

En dat was het. Ze praten niet. Ze konden het elkaar niet uitleggen waarom ze dingen deden. Hij kon al die tijd alleen maar dingen aannemen, en het bracht het ergste in hem naar boven. En ook al nu ze het zo zei, dat ze dacht dat ze geen andere opties meer had. Hij begreep het niet. Eenmaal opende hij zijn mond, om iets te zeggen wat waarschijnlijk meer stuk zou maken dan goed. Waarom zou hij haar nog een trap na geven? Het was gebeurd. Het was voorbij. Voor eeuwig. Hij zette weer een stap dichterbij. Hij wilde haar niet bang maken, hij wilde dit oplossen, al was het onmogelijk, maar misschien konden ze een stap de goede richting op gaan. ‘Ik wilde dat het anders was. Ik wou dat ik kwaad op je kon zijn, Seamist.’ Maar alleen de gedachte al om haar nog meer pijn te doen. ‘Ik wou dat ik dit los kon laten.’ En toen voor het eerst in al die tijd, kwamen de tranen omhoog. Voor het eerst liet hij het naar buiten. Eindelijk. ‘Ik haat dit, ik haat dat we ons leven laten verwoesten. En ik weet dat het moet, ik weet dat het niet anders kan. Maar bij de sterren, ik.. ik kan niet ophouden met denken wat als het anders was.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy had deze dag al duizenden keren in zijn hoofd afgespeeld. Hij zou Seamist het vuur aan de schenen hebben gelegd, hij zou haar vertellen wat ze had gedaan en hoe ze hem, zijn kittens in gevaar had gebracht. Door Riverclan chantage materiaal over hem te geven. Als alles uit zou komen, hoe lang zou het duren voordat ook Dimpaw en Tidepaws levens verpest zouden worden? Ze zouden moeten doorstaan wat hij had doorstaan toen hij een kitten was. Maar er zou meer spotlight op liggen, want hij zou een deputy zijn. Hij zou van zijn rang worden gestript, al zijn eer, al zijn respect, en verbannen worden. En hij zou het in stilte doorgaan. Maar wat van hun kinderen, die hun hele leven met die schaamte moesten leven? Dat stempel op hun voorhoofd hebben? Dus hij zou Seamist de schuld geven. Hij zou eindelijk van haar verlost zijn en dan was het voorbij. Maar het was nooit voorbij.

Alles. Hij had geen idee van haar leven. De dagen die hij haar niet hadden gezien waren manen geworden. En voor even kwam de bitterheid weer binnen. Hij drukte zijn oren naar achteren toen ze sprak. Loyaliteit was een grappig iets. Clan boven familie, boven vrienden. Dat werd er van je verwacht. Zijn klauwen groeven zich dieper in de aarde. ‘Ik neem aan dat ik je moet feliciteren met je kittens.’ Hij kopieerde haar kille toon klakkeloos. De gedachte alleen al liet hem walgen, zo erg dat hij het bijna had verdrongen. Hij weigerde het voor te stellen haar, met hem. Kittens aan haar buik die niet van hem waren. Woord doet daad, dat leek maar weer. Ze had het gezegd die dag bij de honden, toen ze zijn hart had gebroken. Ze zou zichzelf, lichaam en ziel aan hem geven, en dan zouden alle zondes vergeven zijn? Was dat hoe het ging? Jezelf verkopen voor een ticket naar het paradijs?

Alleen de hoop dat er tussen alles een uitweg was. In het perfecte leven dat hij haar voor alles kon vergeven, dat ze uren konden praten en dat ze elkaar eindelijk weer zouden begrijpen. Dat ze die herinneringen in het verleden zouden kunnen begraven en dan het opstappen was waar ze waren gebleven. De tranen staken in zijn ogen, dropen als vergif in de vacht op zijn wangen en brandden op zijn huid. Hij probeerde om een uitweg te vinden, maar hij moest er ook aan geloven dat die er niet meer was. Dat hij er nooit was geweest sinds de dag dat Morningkit was gestorven. En toch schudde hij nee toen ze sprak dat het over was. En toen ze smeekte dat hij weg moest gaan, bleef hij zijn kop schudden. Hoe kon hij haar ooit vergeten? Zij was de zon en de maan, degene waar zijn wereld om draaide, diegene die hij had uitgekozen. Zij was het bloed in zijn aderen, dat wat zijn hart deed kloppen. Een lach zou hem kunnen vloeren en hij zou naar het einde van de wereld gaan en terug om haar te beschermen. ‘Dat kan ik niet..’ sprak hij bibberend. Zijn hart reikte naar haar, het zou het altijd doen. Hij zou alles voor haar doen, maar vergeten kon hij niet. Hij kon niet doen alsof ze niet bestond. Want ondanks alles.. ‘Jij bent het beste wat ik heb meegemaakt.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De stilte was te snijden, maar in plaats daarvan leek hij alles te horen wat in zijn lichaam gebeurde. Het bonzen van zijn hart, het bloed dat door zijn oren stroomde, de lucht die stokkend in zijn longen kwam. Hij tintelde, hij wist niet wat er gebeurde. Maar alles deed hem zo pijn. Zij deed hem pijn. De waarheid was hard, en ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Maar dit was echt, toch? Hij had haar weer bij haar neergestort, gesmeekt voor haar om te blijven, om te spreken, om dingen uit te leggen, uit te praten. Hij kreeg geen woord, enkel dat ze deed wat ze moest doen. Enkel angstige ogen. Het was niet eerlijk. Dit was niet eerlijk. Wat maakte het allemaal nog uit? Was het niet al marteling genoeg dat hij zijn kinderen alleen van een afstandje kon bekijken? Zij was de enige die het kon begrijpen, het echt kon begrijpen. Alles voor hun kinderen, zo ging het toch?

Maar ze deinsde enkel terug. Sneller, grotere stappen. Dat was het dan. Ze gaf op aan hem. Misschien moest hij gewoon accepteren dat ze niets meer met hem te maken wilde hebben. De deputy drukte zijn oren naar achteren en keek nog een keer gepijnigd naar haar. ‘Seamist, doe dit niet..’ prevelde hij nog als een laatste wanhopige actie. Op dit punt wilde hij niet eens meer dat liefde beantwoord was. Hij wilde gewoon.. gewoon iemand om te hebben, die hem begreep als geen ander. Hij was misselijk van de geheimen. Maar ze verdween. Ze was niets meer dan een geest. En toen ze het op een lopen begon te zetten, ging er een knop bij hem op. Hij sloeg een poot kwaad in de grond en een kwade vonk wakkerde op in zijn ogen. ‘Ja, ren maar!’ snauwde hij haar na. Want dat was de oplossing, hm? Terug naar die cirkel, die hel waarin ze leefden. Maar zij moest loyaal zijn aan haar clan, en hij aan de zijne. Nog een dierlijke schreeuw kwam uit zijn bek, de emotie, die pijn die eruit moest. Hij boog vervolgens zijn kop naar voren en haalde ruw zijn poot langs zijn ogen. Oké dan, hij zou geven wat ze wilde. Als dat het laatste was wat hij voor haar kon doen. Dit was voorbij.

In een alternatief universum was hij haar achterna gegaan. Haar gesmeekt om met hem weg te rennen. Hun kinderen op te halen en alles achter te laten. Maar ze wisten beide dat het niet anders kon. Ze waren weer terug bij af. Andere katten hadden hem nodig, en opeens stonden ze daar weer op Fourtrees, de geur van bloed in de lucht en hun jongste kindje onder de grond. Hij moest deputy zijn en zij.. zij konden nooit meer naast elkaar lopen.

Hij had een clan te leiden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Was het een uitdaging? Of gewoon zijn manier om met dit hartenbreek te dealen. Kwaad zijn was makkelijker dan verdrietig. Maar hij voelde nu duizend emoties als een donderstorm door elkaar heen. Schreeuwen, huilen, janken, het zou niets goed maken. En zij wilde niet meer vechten, zij wilde wegrennen. Nou, stik er dan maar in. Hij stond te trillen op haar poten hoe hij haar gevlekte vacht tussen de struiken zag verdwijnen. Nog voor één moment deelden ze een blik. Hijgend keek hij hoe ze daar stond, de hartslagen leken dagen te uren. Allen ging in slow-motion, en hij zag dat ze ook aan het leiden was. Ergens daar diep van binnen, zat dezelfde wanhoop en liefde genesteld. Beiden wilden ze het beste doen, maar er was gewoon geen goede keuze in hun situatie. Alle wegen leidden naar een andere hel. Hij probeerde alleen degene te vinden die het minst heet zou branden.

En in dat koude moment, dat tijd en ruimte even stil leek te staan, wendde zij haar blik na uiteindelijk weer af. De tijd versnelde weer en het was alsof iemand een ijskoude regen had opgeroepen. Trillend haalde hij adem, snuivend kwam het weer naar buiten. Nog eenmaal schudde hij met zijn kop. Hoe had het zo ver kunnen komen? Vervolgens ging zijn blik weer naar de hemel en knipperde hij de resten van de tranen weg. Het was klaar nu. Over en uit. Alles waar hij die manen op had zitten hopen, over had gedroomd, over had zitten peinzen en piekeren, was nu voorbij. Nu kon hij weer naar terug naar zijn dagelijkse chaos in Shadowclan. Verbitterd keerde hij zich om.

Dit was het dan.