[Newtspark] Getting drunk on sundays

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oké, misschien moest ze haar training voor één ding bedanken. Ze hoorde de doffe klap toen Newtspark een boom raakte en bleef liggen. Cottonflower moest zichzelf op haar poten forceren. Hoewel haar flanken zwoegden voor adem, liep ze naar haar tegenstander. Cottonflower probeerde grof haar poot op de hals van de flamepoint te zetten en met een grom bracht ze haar kop dichterbij. ‘Heb je er al genoeg van?’ miauwde ze spottend. Ze was aan de verliezende hand, dus wat wilde ze nog proberen dan? Cottonflower had toegang tot al haar zwakke plekken. Ze kon haar dood maken. Maar dat was een brug die zij niet over ging. Er was nog altijd iets van eer waar ze naar streefde.}

_{Newt likte haar lippen. Een gewoonte die ze had aangeleerd sinds ze voor het eerst echt bloed had geproefd. Een gewoonte die ze had aangeleerd, bijna om het denkbeeldige bloed weg te likken. De poot van Cottonflower stond op haar hals, maar doordat Newtspark er verslagen bij lag was de druk niet te groot om niet meer te kunnen bewegen. "Nee." Snauwde ze en als de slang die ze was glibberde ze onder haar poot vandaan. "Niet totdat ik nog zo'n smerige riverclanner onder de grond stop." Ze zouden één voor een uitgeroeid worden. Eén voor één zouden ze boeten voor wat ze Twistedheart aangedaan hadden, want dat was ze nog lang niet vergeten. Nee. Haar tijd van de regels volgen was voorbij en ze zou het spelletje net zo smerig spelen als Crystalstar toen.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze had haar moeten vermoorden, daar en dan. Maar de slang wist zich weer uit haar greep te glippen. Maar ze viel niet aan, ze was niet meer in staat. Dus toen ze eenmaal stond, sprong Cottonspark weer naar haar toe. Ze wilde iets anders proberen, dus sprong ze richting haar heup, uit de regio van haar voorste klauwen. Ze deed weer wat ze steeds probeerde, haar naar de grond werken en schade toebrengen. Ze probeerde het begin van haar staart te grijpen, en hard te bijten. Dat zou de eerste keer zijn dat ze gericht met haar tanden schade wilde maken. Ze kende de smaak van bloed niet, maar als het moest om zichzelf te beschermen, dan zou ze het doen. Zij bedreigde haar, dreigde dat ze onder de grond moest. Dat was een heidense begrafenis. Zij wilde het tenminste het zeemansgraf dat ze verdiende. Maar niet vandaag, nog lang niet.}

_{Ze voelde zich zo onbegrepen in de clan waar ze nu woonde. Er was niemand die haar tranen droogde na een huilbui en niemand die vrijwillig met haar mee zou gaan kruiden zoeken. Alles had zich opgestapeld en door die opstapelingen stond ze nu hier. Alle woede die ze had was eruit gestroomd en nu was ze op. Ze was moe en haar poten deden niet meer wat ze wilde dat ze deden. De klap die ze gemaakt had tegen de boom had haar kop een flinke tik gegeven en ook een aantal kleine schaafwonden achtergelaten op haar lichaam. Zwarte vlekken danste voor haar ogen en voor ze het wist had de riverclanner haar volgende zet al gemaakt. Kaken klemde zich om haar staart en Newtspark gilde van de pijn. De tanden boorde door haar vacht en tranen prikte in haar ogen van de pijn.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower proefde bloed en ergens maakte de smaak haar kotsmisselijk. Maar het betekende dat haar doel raak was en haar tegenstander weer zwakker werd. Ze hoorde de medicine cat kermen van de pijn en het gaf haar weer een bevestiging om door te gaan. Ze was aan het winnen en ze wilde haar horen smeken voor d'r zielige leventje. Maar voordat ze door kon gaan, hoorde ze maar een al te bekende stem. Wat deed hij hier. Met een flits keek ze op in zijn gore gezicht en ze spuwde het bloed wat ze in haar mond hand gevangen naar hem toe. Hij kon schreeuwen wat hij wilde, hij kon vinden wat hij wilde. Ze vernauwde haar ogen en opeens was Newtspark niet echt meer van belang. Ze was verslagen en bovendien had ze opeens een vriendje. ‘Jij geeft mij geen orders,’ snauwde ze naar hem. Ze zat nog vol adrenaline, dus hij had een verkeerd moment gekozen om in haar weg te staan. ‘Of jij wil klappen vangen voor de Thunderclanner.’}

_{De bulderende stem van een onbekende kater liet de poes haar staart loslaten en Newtspark hapte naar adem als een vis op het drogen. Ze kwam onder de riverclanner vandaan en stond erbij alsof ze met haar ziel onder haar poten stond. In elkaar gedoken en met tranen in haar ogen keek ze naar de riverclanner die erbij was gekomen. De situatie was in haar voordeel. Carrioncough was aangekomen terwijl Newtspark in haar staart gebeten werd en onder Cottonflower lag. Het enige wat erop duidde dat zij terug had gevochten was het bloed wat haar lange pels had doorweekt. De zwarte vlekken die voor haar ogen danste waren nog niet verdwenen en ietwat wankel stond ze op haar poten. Ze maakte het misschien nog wat erger dan hoe ze zich echt voelde, maar zo zou ze minder in de problemen komen. Hopelijk.}

_{Cottonflower haar neusvleugels stonden wijd gespreid, terwijl ze kookte van woede. Waarom was hij er altijd. Hij was geobsedeerd. Ze had hem gewaarschuwd een andere hobby te zoeken, en luisteren, nee. Ze was in staat om hem te slaan, ze zou alle consequenties accepteren want het zou het zo waard zijn. Ze lachte schamper om zijn woorden, terwijl Newtspark een uitweg wist te vinden. Cottonflower zou rennen als ze haar was, want ze had door Carrioncough ergere verwondingen kunnen voorkomen. ‘Die medicine cat heeft wel Rookflight vermoord en ze pronkte ermee. Oké kerel, je kan me niet overtuigen dat ze het niet verdient.’ Ze hield haar blik op hem gericht, dook geen seconde in elkaar toen hij zichzelf groot maakte. Hij kon haar niet bang maken. ‘En ik weet niet of je het nog weet, maar jij bent mijn deputy niet. Jouw feiten zijn mijn fictie.’ Starclan kon haar neerbliksemen als ze het niet eens met haar waren. Het zou haar niet stoppen, niet nu ze nog trilde van woede en adrenaline, haar flanken nog steeds zwoegend naar adem.}

_{Haar blik viel op de apprentice die aan kwam lopen en ze snoof. Met haar kop wat hoger in de lucht en een nieuw vuur in haar ogen wendde ze haar kop af naar Cotton. Newtspark klemde haar kaken op elkaar en sprong op de riverclan poes af. "Ik pronk nergens mee, schat" gromde ze kwaad terwijl ze haar klauwen weer in de schouders van de poes probeerde te zetten. Haar kracht was afgenomen maar ze wilde slaan. Ze wilde bloed en het boeide op dat moment niet meer wie er in de buurt was. Ze was nog steeds veel te boos. "Het enige waar ik mee zou gaan pronken is wanneer je onder de grond ligt." Fluisterde ze in haar oor, zacht genoeg dat niemand anders het zou horen. Nee. Dit waren woorden die alleen voor haar bedoeld waren. Het was een belofte.}

_{De bitch viel haar gewoon nog weer aan. Was ze nou dom, gestoord, of gewoon bezeten? Dacht ze dat Carrioncough aan haar kant stond? Ze had een klein breukje wel in zijn blik gevonden. Hij zou haar gelijk moeten geven, en hij zou het haten. Misschien toch nog een pluspunt van zijn onbeschofte onderbreking. Dit was haar gevecht geweest, niet die van die eikel die waarschijnlijk iets te compenseren had. Even maakten Newtsparks klauwen contact met haar vacht en siste ze, waarna ze nog iets in haar oor gefluisterd kreeg. Ja ja, grootpraat van een verliezer. ‘Kijk er naar uit,’ gromde ze terug. Newtspark zou sterven als ze dat zou proberen. Geen Carrioncough zou haar dan nog redden. Maar de Riverclan kater moest zo nodig weer zich ermee bemoeien, maar tenminste stond ze nog aan haar kant. Als hij dat niet had gedaan, waren de poppen helemaal aan het dansen geweest. Met een wanhopige schreeuw sloeg ze haar klauw nog één keer uit naar het gezicht van de medicine cat.}

_{De klauwen van de deputy boorde in haar schouders zoals die van haar net nog in die van Cottonflower hadden gezeten. Echter gingen die van de oudere kater dieper en had hij sterkere poten.Een nieuwe, diepe kras sierde haar kop nadat Cottonflower haar geraakt had en nu lag ze onder de volgende riverclanner. Misschien was ze toch wel een beetje een sloerie. "Zou je dit nou wel doen?" Newtspark moest zachtjes lachen en ze was er vrij zeker van dat ze eruit zag alsof ze helemaal gestoord was. "Straks laten ze je niet meer toe in Starclan. Wat moet je dan? De rest van je tijd slijten tussen de kattin the dark forest?" Ze wist hoe het daar was. De brandende blikken en het hete zand onder haar poten. Ze voelde het elke dag van het moment dat ze wakker werd totdat ze ging slapen, maar ook dan was ze meestal niet veilig voor de trucjes die haar hoofd met haar speelde. De flame point likte haar lippen en met grote ogen met een sprankje waanzin keek ze de kater in zijn ogen aan. "Doe het. Je weet dat je het wilt." Sprak ze zachtjes. Haar slagader lag onbeschermd voor hem. Als hij lef had dan zou hij er een einde aan maken. Een einde aan de waanzin. Ondertussen probeerde ze met haar voorpoot naar hem uit te halen, iets te raken zoals ze dat ook bij Cotton had geprobeerd, maar de stem van de thunderclan apprentice liet haar haar poot in de lucht stilhouden. Nogmaals moest ze lachen. "Prima. Dan ga ik terug naar huis. Terug naar shadowclan." Spuugde ze haar toe. "Je geloofde dat lulverhaal van laatst toch niet echt he?" Oh nee, nee, nee. Ze had haar voorgelogen. Ze had ze allemaal voorgelogen. Ze hadden háár voorgelogen. Als ze hier klaar was mocht ze gewoon weer naar huis. Acorn zou haar met open poten verwelkomen. Ze had het alleen verteld om in haar kop te kruipen. Steeds dieper en dieper totdat ze diepe wortels had zitten in haar gedachten en ze er altijd een beetje bij zou zijn. In elke schaduw en elk ritselend blaadje. Elke keer als er een stem verheven zou werd.}

_{Nog één keer raak. Ze hoopte dat de wond diep genoeg was om de medicine cat een permanent souvenir mee te geven. En opeens bewoog het gevecht van haar weg en was het Carrioncough die zich op de medicine cat stortte. Oh hoe de rollen nu waren omgekeerd. Ze wilde ergens bijna zijn woorden herhalen. "Een medicine cat aanvallen is ten strengste verboden". Maar Newtspark verdiende het, ze lokte het gewoon uit. Nu weer. Ze zocht haar vijanden slecht uit, want ze zag een klauw van de zwart-witte kater naar d'r hals gaan. Pas nu had Cottonflower door dat er nog een kat op het toneel was verschenen en langs de zijlijn stond, maar na snauw van de Riverclan kater verdween ze weer. Haar blauwe ogen gingen weer naar het toneel voor haar, en de ziekelijke gedachte vormde zich in haar kop. Doe het. Vermoord haar. Verdoem jezelf en Crystalstar heeft geen keuze om je te verbannen. Doe het, doe het, doe het! Newtspark kon geen moment geleden nauwelijks nog op haar poten staan. Ze was het offerlam.}

_{"Een deputy die een medicine cat aanvalt ook niet," grinnikte ze. Het was al vrij snel duidelijk wie hij was in de clan, een deputy had nou eenmaal meestal de uitstraling van een Fox-hearted, een beschrijving die perfect bij deze kater paste. Remnantpaw verdween en woest begon ze onder de kater te trappelen en te slaan. Starclan had haar verlaten en nu lag ze hier, maar waar ze morgen zou liggen was nog zo onzeker. Eveningstar en Spottedrain zouden er vast en zeker bij gehaald worden en het feit dat ze de leader niet kende maakte haar kansen om dit te winnen klein. Ze was eenmaal niet op goede voet begonnen. Haar gedachtengang werd verstoord door Carrioncough die besloot ineens de stoere man uit te hangen, heel irritant. Zijn tanden doorboorde het vlees in haar hals en Newtspark begon naar adem te happen terwijl de tranen opwelde in haar ogen van de pijn. Kwaad probeerde ze met haar achterpoten tegen hem aan te trappen. Zijn buik, zijn edele delen, iets waardoor hij haar los zou laten.}