[Leader ceremony] Whisper as the rats in the wall

Het was fijn. Het was fijn om dit met Thornstar te doen. Straks zou hij weer Thornface zijn. Daar zou ze aan moeten wennen. Ze kende hem al zo lang als Thornstar. Haar leader, haar vriend. Haar steun en toeverlaat en misschien zelfs wel een beetje een soort vader. Ze waren het lang niet altijd met elkaar eens geweest, maar dat was goed. Hij had haar afgeremd en dat was ook nodig geweest. Anders had ze dingen gedaan, waar ze achteraf spijt van zou hebben gehad. Daardoor was ze wel eens kwaad op hem geweest, maar nooit voor lang. Ze hadden het altijd weer uitgepraat en hij had dan gelijk gehad, in de meeste gevallen. Eigenlijk bijna altijd. Ze was jong en onbezonnen geweest, wispelturig en vurig. Dat was ze nog steeds, maar ze was ook ouder. Ze was berekender geworden, maar rustiger? Nee, dat was dan weer niet te zeggen. Ze was pittig en dat zou ze altijd blijven. Of ThunderClan dat nodig had, daar zouden ze vanzelf achter komen. Ze keek opzij naar Thornstar, hij ging zijn levens aan haar geven. Allemaal. Hij was er nog geen één verloren. Zou zij dat ook kunnen? Zou zij ook zo slim en doortrapt zijn. Zo groots, zo machtig. Zo machtig als Stagtine had willen worden, maar nooit had kunnen zijn. Even verduisterde haar blik. Ze knipperde met haar ogen, waardoor het ook weer direct verdween. Ze waren inmiddels bij mothermouth aangekomen. “Ik ben er klaar voor.” Fluisterde ze tegen Thornstar. Het was zacht, maar wel duidelijk. Ze was er echt klaar voor. Eventjes dan. Daarna fladderde ze weer. Schoten haar gedachten weer alle kanten op, maar dat liet ze Thornstar niet zien. Hij mocht het niet zien, dan zou hij zich misschien bedenken. Dat wilde ze niet, dat wilde ze niet voor hem. Ze wilde het niet nog lastiger voor hem maken dan het al was. Dus stapte ze naar binnen. Daar gingen ze dan.

Dit was het dan. Dit was waar ze altijd voor geleefd had. Waar ze van gedroomd had. Dit was waar ze altijd voor had gestaan. De verhalen die Shark haar had verteld, die haar vader met haar had gedeeld. Tijdens hun stiekeme trainingen. Hoe ze de vorige leaders had zien opstaan, maar ook hoe ze zelf was gegroeid. Hoe ze steeds sterker was geworden, hoe ze alle woorden achter haar rug om had genegeerd. Hoe ze had geleerd er niet meer op te reageren, er niet meer op te letten. Hoe het het minste stak en hoe het op een gegeven moment was gaan verwateren. Misschien sluimerde het nog op de achtergrond, maar zij had er geen last meer van. Ze lette er niet meer op. Er waren maar enkele katten die wisten dat Shark haar vader was. Rascal wist het, Jaytail wist het. Meer niet binnen ThunderClan. Natuurlijk ze wisten dat het een BloodClanner was geweest. Dat haar moeder, Kali. Was overgelopen naar BloodClan. Maar ach, deed het er allemaal nog toe. Ze stond hier toch. Hier voor de moonstone. Ondanks dat. Ze had toch laten zien hoeveel ze voor ThunderClan kon zijn en wat ze er voor over had. Zelfs het offer van haar kittens. Hoe hard dat ook was. Ze gaf Thornstar een knikje. Toen drukte ze haar neus tegen de moonstone aan. Langzaam gleden haar oogleden dicht.

Ze hoorde zachte fluisteringen. Ze hoorde gekraak doordat de dode taken van de bomen bewogen in de wind, maar ze zag vooral duisternis. Dit klopte niet. Ze wist het zo snel ze haar ogen open deed. Ze was hier eerder geweest.

[Gesloten]

Roseburn was al een lange tijd dood. Hierdoor was ze niet alleen bekend geraakt met de plek waar haar eeuwigheid lag, maar ook met diens idealen, ervaringen en pijn. Fluisteringen in de wind, snauwende opmerkingen of verhalen vol leed - het deed haar doen realiseren dat de fout niet alleen bij Riverclan gelegen had. Dat niet alleen haar moeder de duivel in zich gehad had. Nee; iedereen die Starclan aanbad, omarmde verdoemenis. Ze realiseerde zich in haar koude, verbitterde hiernamaals dat ze een nieuwe missie had. Ze zou het probleem aanpakken bij de wortels, om zo het verderf weg te wieden.
Strak volgde Rose hun bewegingen, haar lichaam gespannen en haar lichtblauwe ogen koud als ijs. Opnieuw stond er iemand in lijn om een pact te sluiten met de duivel. Dit keer zou ze echter ingrijpen; zou ze haar eigen klauwen in diens hart slaan. Eveningglow de kou laten voelen, die hier altijd aanwezig was. Ze zou haar laten zien wat het leven echt inhield.
Vandaar dat ze diens geest naar Dark Forest begeleidde, trok haar onder de neus van Starclan vandaan. Ze ging tegenover haar zitten, staart net om de poten heen geslagen, en wachtte geduldig tot ze wakker werd. "Eveningglow," sprak ze toen met een venijnige glimlach op haar lippen, haar stem zoet. "Welkom in Dark Forest."

Er verscheen een gevlekte poes voor haar neus. Ze kende haar niet. Maar dat ze kil was merkte ze direct. Deze plek. Het deed iets met je. Ze voelde van alles aan haar hart knagen. Al haar onzekerheden, al haar falen. Ze porden haar, treiterden haar. Probeerden de aandacht op hun te vestigen, in plaats van op de kattin voor haar. Dat moest ze weten. Dat moest ze zien. Terwijl ze haar welkom heette in Dark Forest. Ze had geweten waar ze was. Ze had het geweten zo snel ze haar ogen had open gedaan. Toch was deze bevestiging niet geruststellend. Ze voelde haar ademhaling even haperen, al had ze het niet gewild. Hoefde ze hier eigenlijk nog wel adem te halen? Waarom was ze hier. Ze was eerder weer wakker geworden uit Dark Forest, maar gebeurde dat nog een keer. Of zouden ze haar nu vast houden. Moest ze ThunderClan alleen laten, haar kittens weer in de steek laten. Doordat haar hart niet puur genoeg was. Waarom was ze hier anders. Ze was niet puur genoeg. Starclan wilde haar niet. Toch herstelde ze zich. Rechtte ze haar schouders en keek de gevlekte poes zo goed en zo kwaad als het ging recht aan. Hoe erg alles haar ook de neiging gaf om weg te kijken. Om haar nagels uit hun hulzen te doen glijden en die krijsend in het scharminkel voor haar te duwen. Krijsend dat ze haar moest laten gaan, dat ze hier niet hoorde te zijn. Dit was lelijk. Te lelijk. Woorden konden tegen haar gebruikt worden. Dus zei ze niks, keek ze haar enkel aan. Hield ze zichzelf vast op haar plek, terwijl haar angsten aan haar bleven knagen. Haar bleven treiteren. Ze lachte haar uit. Alles lachte haar uit.

Calculerend keek ze naar de ander. Nauwlettend hield ze in de gaten wat diens lichaamsstaal verried. Het was te zien dat Eveningglow zich niet op haar gemak voelde, dat ze niet verwacht had hier te zijn. Roseburn wist dat ze voorzichtig moest zijn met haar woorden, wilde ze de ander aan haar kant krijgen. "Je vraagt je af waarom je hier bent, niet?" vervolgde ze toen, haar glimlach nu sympathieker. Rustig kwam ze overeind, en bracht haar gehavende lichaam dichter naar de ander. De wonden die haar moeder gemaakt hadden nog vers, alsof ze net toegebracht waren. "Helaas is het de waarheid dat Starclan niet zo weldadig en vriendelijk is als velen denken. Onder het mom van het grotere goed verrichten ze onethische en schrikaanjagende acties. Zoals bijvoorbeeld de overstromingen van laatst - weet je wat hun reden ervoor was? Het werd te druk in het bos. Er moesten doden vallen." Haar ogen stonden groot en bovenal serieus. Haar stem had iets dwingends, alsof het uiterst belangrijk was dat Eveningglow haar verhaal goed volgde. "Bovendien ben ik niet degene die je hier gehaald heeft. Het was Starclan die mij de taak gaf om je hier te halen. Om je een les te leren, voordat je je levens van hen mocht krijgen." Ze keek weg van de ander, schudde haar kop terwijl haar oren naar achteren duwden. "Ze vinden je nog niet waardig genoeg - vinden zichzelf te heilig voor halfbloedjes zoals jij. Ze voelen zichzelf zo- zo superieur, hoog en machtig. Wanneer je net niet helemaal in het plaatje past, beland je hier."

De andere kattin zei haar dat ze zich vast afvroeg waarom ze in Dark Forest was. Uhm ja, nogal ja. Ze had verwacht om in StarClan wakker te worden. Om de levens die Thornstar ging inleveren te ontvangen. Nu zat ze hier. Met de gevlekte gehavende poes voor haar neus. Natuurlijk vroeg ze zich af wat ze hier deed. Dus gaf ze een kort knikje, al zei ze nog steeds niks. Ze liet eerst de kattin praten. Waarom had ze haar hier naar toe gehaald. Alleen maar om te vertellen hoe slecht StarClan was? Al begon ook dat aan haar te knagen. Van de overstroming had ThunderClan niet heel erg veel last gehad, maar wel van de Elite. Van Stagtine. Van katten in hun eigen Clan. Dat had StarClan ook niet voorkomen. De andere kattin sprak verder, over haar bloed. Over haar afkomst, waar ze nu eenmaal niks aan kon doen. Ze dacht dat ze zichzelf bewezen had. Altijd de goede kant te kiezen, altijd het pad te volgen die StarClan wilde dat ze volgde. En wat was haar dank? Dit. Dit getreiter hier. Het geknaag aan haar hart. Het ingespeel op haar geweten, want de woorden raakten haar. Ze voelde de woorden nog na tetteren in haar gehoorgang. Als een irritante echo. Ze wilden haar niet. Ze pakten haar op het moment dat ze het zwakst was. StarClan leek op Stagtine. Haar was altijd verteld hoe lief en vredig StarClan was. Wat moest ze nog geloven. Wat moest ze nog geloven na zolang gevangen te hebben gezeten. Nadat haar een kitten was afgepakt, haar andere twee voor het leven getraumatiseerd. Onschuldige kittens, die er niks aan hadden kunnen doen. Die haar keuzes hadden moeten ontgelden. Wat moest ze nog geloven. Toen gleden er woorden over haar lippen, maar ze ging niet op de kattin in. Ze ging niet met haar in discussie, of vragen of ze het goed had. Ze vertrouwde niemand, in ThunderClan al niet meer. Waarom zou ze haar dan wel geloven? Haar, een Dark Forest kat. Maar ooh wat knaagde het aan haar, wat vrat het. “Wat wil je van me?” Vroeg ze zo rustig mogelijk. Ze zorgde ervoor dat haar stem niet trilde, al echoden de woorden nog steeds. Schreeuwden ze tegen haar.Leugenaars, allemaal leugenaars!

De kille wind, die altijd over dit gebied leek te strijken, nam wat toe in kracht terwijl ze tegen Eveningglow sprak. Haar woorden zaaide twijfel, zorgde voor onrust en verwarring. Kort streek ze haar staart kalmerend langs de zij van de ander. "Ik wil je helpen," sprak ze met een glimlach. "Starclan zal je zo willen halen om je levens te geven, met mooie woorden en loze beloftes. Want deze levens zorgen er wel voor dat je verbonden bent aan hen, maar ook dat ze de macht hebben over je, dat je niet meer tegen ze in kan gaan, dat ze je kunnen bespelen als een marionet. Vergis je niet, hun denkwijze is ouderwets en schadelijk. Zoals ik al zei, moest ik je een lesje leren van ze, om je te zuiveren van je vuile bloed," vervolgde ze waarbij ze achter Eveningglow langs liep. "Ik zal je dit niet aan doen - ik sta niet achter hun idealen van reinheid.. Je bent denk ik al wel genoeg door ze gestraft, vind je niet? Maar hun plannen van zuivering eindigen niet bij jou. Heel je bloedlijn moet van hen gezuiverd worden, ik heb het ze met eigen oren horen zeggen. Jouw kittens hebben bloed van buiten de clan en zijn ook nog is de clan uitgestapt. Starclan walgt van ze, en wil hen zuiveren door jou heen." Rose zuchtte zachtjes, waarna ze weer voor de ander ging staan. "Vandaar dat ook ik je een leven wil geven." Haar stem wat harder nu, haar ogen kregen iets scherps. "Met mijn leven in je kun je hun beslissingen tegen gaan. Sta je niet volledig onder hun dwang. Heb je nog eigen keuzes te maken." Haar blauwe ogen boorden strak in de gele ogen van de ander, waarna ze twee stappen naar voren zette en haar neus dichterbij bracht. Toch wachtte ze met de aanraking tot ze goedkeuring kreeg van de ander. Haar staart zwiepte gespannen heen en weer.

De gevlekte poes sprak verder. Eveningglow zei weinig, maar elk woord kwam bij haar binnen. Raakte haar recht in haar ziel. Ze wilden haar zuiveren, dan was dit niet de manier. Dit was zeker niet de manier bij haar. Ze was een vechter, een strever. Ze liet zich niet temmen, ze was goed zoals ze was. Als StarClan dat niet kon waarderen, dan hoorde ze daar inderdaad misschien niet thuis. Ze zouden haar straks komen halen. Ze had die levens nodig. Ze wilden haar dus nog wel leader maken. Wat was deze zijweg dan, haar zuivering. Haar straf. Ze vocht zich er wel weer doorheen, maar het maakte haar laaiend. Het maakte haar furieus. De andere kattin wilde haar een leven geven. Een leven waardoor ze eigen keuzes kon maken. Dat was iets wat ze altijd zou willen. Ze wilde geen marionet zijn, geen speelstuk in een spel. Dat was ze geweest toen Claw aan Shark had gevraagd een nestje te verwekken met een ThunderClan poes. Zodat ze hun klauwen in ThunderClan zouden houden. Toen was haar familie al uit elkaar gerukt en nu gebeurde dat weer. Dat was zeker niet haar keuze geweest. Als ze een keuze had gehad. Ze wilde niet langer de pion zijn, ze wilde de koningin worden. Daar had ze voor gevochten, daar zou ze voor blijven vechten. Ze zou ThunderClan leiden met haar keuzes, en van niemand anders. Zelfs StarClan zou daarbij niet in de weg gaan staan. Niet meer. Dus deed ze zelf ook een stap naar voren, tegen de neus van de gevlekte poes voor haar aan. Het vuur in haar felgele ogen brandde in het koude ijs van de blauwe ogen van de andere.

Het was haar gelukt. Met niet meer dan een paar goed gecalculeerde woorden had ze de ander over gehaald. Roseburn huiverde zacht toen haar koude neus in aanraking kwam met de warme van Eveningglow. Ze sloot haar ogen, waarbij ze zacht uitademde en een deel van haar kracht aan de ander gaf. De wind trok hard aan hun vachten, en vries trok over de grond heen, klauwde aan hun poten. "Eveningglow, ik schenk jou het leven grudgeness. Weet wie je fout gedaan heeft, en laat het ze spijten." Haar stem was laag, vergif klonk door haar woorden heen. De herinnering van haar moeder die haar vermoordde herleefde ze opnieuw, samen met Eveningglow. Een donderklap trok over hen heen terwijl haar gegeven leven zich in de ander vestigde. Haar ogen opende zich en wild keek ze naar de ander, die zich oh zo gewillig had laten bespelen. "Ze zijn er voor je," fluisterde ze toen en voorzichtig gaf ze een lik over de wang van de ander. Haar blik schoot toen opzij, naar een Starclanner die Evening nu van haar weg zou trekken. Roseburn had niet genoeg macht hem tegen te houden - immers had ze net een deel van haar kracht aan de she-cat tegenover haar gegeven. "Onthoudt wat ik je verteld heb. Ik ben er voor je, roep me wanneer je me nodig hebt en ik zal naast je staan," drukte ze de ander op het hart met een glinstering in haar ogen.

G O R S E P A W

Distant, everything is scattered

When your mind is shattered and torn apart

In an instant, I can be indifferent

The blame is always shifted from the start

Dagen leken in elkaar over te gaan, smelten samen met de tijd hier in Starclan. Tijd was irrelevant, want je had alle tijd. De zon scheen altijd, de sterren verlichtten altijd je pad. De fases van de maan passeerden als het knipperen van je ogen, en voor je het wist stond je weer oog in oog met geliefdes van de wereld van de levenden. En eens in de zoveel tijd gebeurden er opmerkelijke dingen in Starclan en werden levens vergeven. Iedereen had het aan voelen komen dat Thornstar zijn tijd voorbij was. Hij had gestreden en geleden, maar nooit was hij na zijn ceremonie teruggekeerd naar de sterren om zijn levens te leven. Eén leven was genoeg voor hem en hij gaf ze terug. De verwachting om Eveningglow te ontmoeten in de sterren wachtten de katten dan ook in spanning af. Maar ze kwam niet, en al snel was er het gevoel dat er iets gruwelijk mis was gegaan. Gorsepaw zijn kleine lichaam keek naar zijn voorouders, de vele oudere katten en waarschijnlijk ook wijzer. Leiders en medicine cats en katten getekend door vele gevechten. Maar ze keken hem allemaal met afwachting aan. Dit was wederom zijn verantwoordelijkheid. Het was zijn verantwoordelijkheid geweest om Wolfheart naar de Dark Forest te jagen, zijn moordenaar, hoewel hij hem had geprobeerd te bezoeken. En nu was het zijn verantwoordelijkheid om weer de schaduwen in te gaan en Eveningglow te redden uit de klauwen van de Dark Forest. Hun verleiding te weerstaan. Hij zou niet nog een leider verliezen aan het shaduwenrijk.

Gorsepaw aarzelde toen hij het donkere woud in ging. Hij moest Eveningglow vinden voordat het te laat was. Voordat ze helemaal bedorven was door de valse beloftes, verleiding om de makkelijke weg te kiezen in plaats van de juiste weg. Hij ademde diep in. De sterren in zijn vacht lichtten een aura om hem heen op en het jaagde de katten weg die in het donkere struikgewas op de loer lagen. De kleine kater volgde zijn weg en het wist alsof zijn hart de weg was, want voor hij het wist trof hij Eveningglow aan. Ze stond bij een poes die hij niet kende, noch wilde leren kennen. ‘Eveningglow,’ miauwde hij met een stem die strenger was die bij hem paste. Gorsepaw zag nog net hoe contact tussen hun neuzen verbrak. Een afkeurende blik lag op zijn gezicht, teleurstelling. Hij was te laat. Ze had zich laten verleiden. Maar het was niet te laat om haar helemaal te laten verderven. Gorsepaw rende naar het tweetal toe en er ontstond een oogverblindend licht. Opeens waren ze gehuld in niets meer dan puur wit licht en de Dark Forest om hem heen smolt weg. Gorsepaw leidde de poes mee, weg uit deze stinkende plek. Hij wist waar hij heen moest en toen het oogverblindende licht op begon te breken, stonden ze in een leeg veld. Lang gras waaide in de wind en een zwarte hemel was gevuld met sterren. Overal om hun heen, waar je maar keek, twinkelden ze stilletjes. Gorsepaw keek weer naar de poes, opnieuw was er die teleurstelling te lezen. ‘Wat ze je ook maar in de Dark Forest beloven, het is niet waar. Wraak en geweld is makkelijk, maar het is niet juist. Ik heb het leiders voor jou zien consumeren. Ik weiger om het ook jou te zien consumeren.’ Gorsepaw keek de krachtige poes aan. Ze zou vast niet eens weten wie hij was. Wie hij moest voorstellen. Maar alle leiders naast haar kenden hem. Blazestar, Crystalstar, ze hadden beide een leven van hem gekregen. En nu zou ook de Thunderclan leider een leven van hem krijgen. ‘Starclan zag altijd al jouw potentie. We hebben je zien strijden en je hebt altijd je weg weer terug gevonden naar je clan en je familie. Alle offers die je voor Thunderclan hebt gemaakt. Het zal jou de perfecte leider maken en alleen Starclan kan dat mogelijk maken.’ Gorsepaw kon de ceremonie stoppen als hij wilde. Als ze zou tegenstribbelen, als ze zichzelf nog verder in de klauwen van Dark Forest zou willen laten vallen. Hij kon weigeren haar een star naam te geven. Dit was haar laatste en enige kans.

De kou tintelde door haar poten. Het kwam vanuit de grond trok zo haar pootkussentjes in en liet haar hart een slag overslaan. Haar leven benam haar even de adem. De moord van haar moeder, werd op haar netvlies gebrand. Haar eigen moeder had haar vermoord. Na dat beeld schoot haar eerste nestje erdoor heen. Haar twee door abortus te vroeg geboren kittens, nog lang niet klaar of volgroeid voor de wereld. Grudgeness. Wrok, ooh die voelde ze genoeg. Laat diegene die een fout had begaan spijt voelen. Stagtine. De kater die haar alles had afgenomen. Die nog een kouder hart had dan de kattin hier voor haar. Die kittens had gebruikt, misbruikt. De wrok kronkelde door haar aderen, benam haar bijna opnieuw de adem. Dit keer drong ze het terug, zette ze zich schrap en vocht ze het weer haar hart in. Ooit zou het eruit mogen, maar die tijd kwam nog wel. Hier niet. Niet in Dark Forest. Ze gaf de gevlekte gehavende poes een knikje. “Ik zal het onthouden.” Sprak ze helder. Vlak voordat ze een stem achter haar hoorde. Als een ader gebeten draaide ze zich om. Ze was zo in het moment geweest, er zo door gegrepen. Dat het voelde alsof hij haar losrukte. Ze moest haar ogen wat samen knijpen tegen het oogverblindende licht en toen was het weg. De kilte van Dark Forest trok uit haar aderen weg en dit keer waren de fluistering eerder een soort gezang, streling voor haar oren. Je zou er toch bijna direct zen van worden, bijna. Haar tijd in Dark Forest stond nog te fris in haar geheugen. Haar wantrouwen voor alles en iedereen was nog te groot. Dat was zelfs nog te groot geweest in ThunderClan, bij de katten waarmee ze was opgegroeid. Hoe moest ze dan een wild vreemde vertrouwen. Wie moest ze nog geloven en wie niet? Haarzelf. Enkel haarzelf.
Ze keek de kater voor haar aan, die ook tegen haar begon te praten. Ze praatte allemaal tegen haar. Het voelde zo geforceerd, ze wilde zelf nadenken. Liet haar gewoon even een moment nadenken. Het was te veel, haar kop stond op knappen. Ineens hoorde ze de bewaking van de Elite weer grinniken achter haar tralies. Haar uitjouwen, haar kleineren. Ze hadden haar niet gebroken. Hoe erg ze ook hun best hadden gedaan. Ze had haar niet laten breken, maar het had sporen nagelaten. Dat was niet te voorkomen geweest. Ja, ze had StarClan nodig. Dat wist ze. Hij zei haar dat ze een perfecte leider zou worden, door de offers die ze had gemaakt. Maar was het echt nodig geweest, was dit het juiste pad geweest. Hoe goede leider ze er ook door zou worden. Het had haar familie opnieuw kapot gemaakt en dit keer was het door haar eigen toedoen. Doordat ze Stagtine zijn gang had laten gaan. Ze neeg even respectvol haar kop, want ja ze had hem nodig. Ze had StarClan nodig, maar daarna moest ze even haar rust nemen. Ze moest het eerst allemaal bevatten. Alleen daar was geen tijd voor, er was nooit tijd. Niet voor een leader, niet voor haar. “Ik begrijp het.” Miauwde ze helder. De blik in haar felgele ogen keek de kater voor haar aan. Ik begrijp er helemaal niks meer van, het moet stil worden in mijn kop. Gewoon stil. En opnieuw lachte het haar uit. Dit keer kwam het niet van buiten, maar recht uit haar binnenste. Nee, ze ging zich er niet door laten verteren. De vechtlust kwam terug in haar ogen en ze krabbelde eruit. Opnieuw, steeds maar opnieuw. “Laten we beginnen. Ik ben er klaar voor.” Haar stem was zo zuiver, zo helder, zo puur. Hoorde StarClan dat ook? Of hoorde ze enkel het halve bloed wat door haar aderen stroomde. Het lachte weer, het lachte haar uit. Telkens maar weer. Wie zou er uiteindelijk winnen? Dat ze sterk was was een gegeven, waardoor ze hier nu nog stond.

G O R S E P A W

Distant, everything is scattered

When your mind is shattered and torn apart

In an instant, I can be indifferent

The blame is always shifted from the start

Gorsepaw kon interne worsteling bij de poes zien. Hij herkende het, want het voelde vertrouwd. Hoe lang hij wel niet met zichzelf had geworsteld totdat hij maar één uitweg had gezien. En toen de poes miauwde dat ze het begreep, was hij niet overtuigd. ‘Echt? Het is noodzakelijk dat je het echt begrijpt. StarClan kan levens geven, maar ook nemen. Zie Thornstar. Ik ga niet dezelfde fouten maken. Verraad mijn leven, en ik zal hem terugnemen.’ Een waarschuwing. Een belofte. Gorsepaws woorden klonken dapperder dan hij zich eigenlijk voelde. Hij was klein, en onzeker zoals altijd. Maar hij had zoveel fouten gemaakt, in zijn leven op de grond maar nu ook al in de sterren. Het was hij die Wolfheart had vergeven voor zijn fouten, en fouten bleven gemaakt worden. En hij zou Eveningglow niet zo makkelijk vergeven. Gorsepaw was een langzame leerling, maar hij leerde. En toen Eveningglow opperde dat ze er klaar voor was, dat ze wilde beginnen, vernauwde de kleine rood-witte kater zijn ogen. Ze zou misschien leider worden in Thunderclan, ze was nog niet een leider in Starclan. ‘We zullen zien,’ miauwde hij dan ook.

Gorsepaw kneep één keer zijn ogen dicht, en toen hij ze weer opende leken ze tenmidden een wervelwind te staan. Zijn ogen glommen wit zoals de sterren in zijn vacht en overal om hem heen. En om de wervelwind kwamen hun voorouders, die zouden toekijken naar deze ceremonie. Degene die ook levens zouden geven. En toen stapte hij dichter naar de poes. ‘Met dit leven geven ik je onvoorwaardelijkheid. Dien je clan volgens de code, zonder uitzonderingen, zonder aarzeling, zonder beperkingen. En verwacht er niets voor terug. Wat er ook gebeurt, je clan staat bovenaan en je loyaliteit eraan, je liefde ervoor, is onvoorwaardelijk.’ Toen hij zijn neus omhoog richtte en die van de poes aanraakte, kwamen gevoelens van warmte voor hem boven. Hoe hij zich over Windclan had gevoeld, waar hij nooit aan zijn loyaliteit had getwijfeld, ondanks dat hij er later achter was gekomen dat zijn bloed gemixt was. Dat zijn ouders zijn ouders niet waren. Maar ook het gevoel van liefde. Liefde voor Falconstrike, die ondanks alles, ondanks alle hordes en situaties die hun liefde onmogelijk maakte, dat het altijd zou bestaan. Gorsepaw stapte terug van de grijs-witte poes en haalde een keer diep adem. Hij meende zijn waarschuwing van eerder. Hij meende dat hij teleurgesteld in haar was dat ze zich door de duisternis had laten verleiden, dat ze door hen was aangeraakt. En één stap de verkeerde richting op, en hij zou niet zo vergevingsgezind zijn als hij altijd was geweest. Gorsepaw voegde zich tussen zijn voorouders en zou de ceremonie toekijken als één van de massa.

Hij geloofde haar niet. Ze zag het aan hem. Goed van hem. Hij keek door haar heen. Opnieuw neeg ze haar kop. Dit keer voor hem, respectvol en begripvol. Die keer was het wel echt. Ze ging echt haar best doen, maar wel volgens haar eigen regels. Haar eigen gevoel en van niemand anders. Haar loyaliteit naar StarClan was altijd groot geweest, maar de woorden van de gevlekte poes hadden haar in de war gebracht. Nog verder in de war, dan de getraumatiseerde kattin die ze eigenlijk al was. Het was allemaal te vlak achter elkaar geweest. Haar gevangenschap, haar besef dat haar kittens heel erg ver heen waren, dat Bearkit zijn kaak voor zijn leven scheef zou blijven staan, dat ze Birdkit kwijt was. Het verraad van Stagtine, haar plotsklap ineens verschenen wantrouwen in alles en iedereen. Dat vertrouwen moest langzaam weer groeien, langzaam weer helen. Daar was tijd voor nodig. Die had ze niet gekregen. Diep in haar hart was ze een bange en kleine kattin. Bang voor afwijzing, voor nieuw verraad. Dat was de reden dat ze zelfs StarClan niet vertrouwde, zelfs de kat voor haar neus niet. Nu ze hen in het echt zag. Het was allemaal te vers. Het had meer met haar gedaan dan ze aan zichzelf had willen toegeven, laat staan aan Thornstar. Ze had het voor hem verzwegen, omdat hij ook niet meer de oude was geweest. Niemand was meer de oude geweest die ze altijd vertrouwd had. Het was zo chaotisch. Ze moest het weer herschikken. Toch was er even in dat heldere moment het respect en het begrip die ze voor StarClan voelde terug gekomen. Het was er nog wel, onder die bange kattin.
De StarClan kater deed zijn ogen dicht. Toen hij ze weer opende waren ze wit. Toch was het niet eng, niet creepy zoals in Dark Forest. Hier voelde het veilig, alles trok aan haar. Hier hoor je thuis. Was dat StarClan die dat deed? Die haar naar haar toe probeerde te trekken. Of was dat wel haar eigen gevoel. Wie zou het zeggen, het voelde fijn in ieder geval. Even was ze niet meer bang, niet meer verward. Alles werd helder. Helder en duidelijk, zoals ze altijd naar de buitenwereld deed. Ook in haar hart gingen alle deurtjes open en begonnen de tranen te vloeien. Toen de neus van de kater die van haar aanraakte. Ze huilde nooit, die keren waren op één poot te tellen. Toen Shark was vermoord, bij de abortus van haar eerste nestje en toen ze Bearkit en Beetlekit weer terug had gekregen. Verder nooit. Toch stroomden de tranen nu in haar vacht en huilde ze in stilte. Om alles wat ze verloren had, of wat haar nooit was gegund. Onvoorwaardelijk. Haar liefde voor de Clan was onvoorwaardelijk. Dat voelde ze nu nog sterker. Totdat de kater zich weer terugtrok. Maar niet. Nadat er een zachtjes “Dankjewel.” Over haar lippen was gegleden. Hij had haar hier heen weten te halen. Hij bracht haar weer in het moment waar ze zo lang naar had uitgekeken. Hij liet haar weer inzien wat ze eigenlijk wel had. Wat ze gewoonweg was vergeten, wat was verdoezeld onder alle ellende. Dankjewel… Ze was er weer.

- Leven 1: Grudgeness[Roseburn]
- Leven 2: Unconditionality[Gorsepaw]
- Leven 3: Responsibility[@Oceanstar]
- Leven 4: Boundless[@Cootsnarl]
- Leven 5: Honesty[@Rowanflight]
- Level 6: Curiosity[@Risingpaw]
- Leven 7: Faithness[@Winddancer]
- Leven 8: Persistence[@Honeyspots]
- Leven 9: Implacability[@Polarbear]

WindClan

Leader

Oceanstar had zwijgend toegekeken terwijl Gorsepaw het hoognodige deed om de zilvergrijze cyperse kattin los te maken van de greep van Dark Forest. De grip dat de gevlekte kattin op haar had gehad was iets waar de Leader haar ogen om had vernauwd. Ze miste haar broer die ook gekozen had dat hij de vrede en liefde van Starclan niet verdiende. Het niet verdiende om de verantwoordelijkheid te dragen die bij goede Starclanners hoorde. Haar blik gleed goedkeurend naar Gorsepaw toen deze duidelijk een keuze aan Eveningglow gaf, een belangrijke keuze. Ze moest op hen vertrouwen en hoewel ze Acornstar had weg laten gaan zonder problemen was dat enkel omdat ze wist dat hij de afstand nodig had, ze was beschermend, moederlijk en hield nog steeds zo veel van de levende katten die naar hen op keken. Naar hun voorouders, vele Moons waren voorbij gegaan sinds haar dood maar voor nu stond ze nog vers in het geheugen van sommige katten, de katten die haar persoonlijk hadden gekend.

De vroegere Windclan Leader sloot haar ogen even toen ze de tranen over de wangen van Eveningglow zag vloeien, haar bewegingen werden zachter terwijl ze zich langzaam, schitterend met het licht van Starclan liet verschijnen en op haar af stapte. Haar staart gleed over de rug van de zilveren kattin voordat ze haar voorzichtig, moederlijk tegen zich aan trok. Het maakte niet uit dat de ander ongeveer haar leeftijd was toen ze was overleden, ze was een kind in de ogen van anderen, een kind in de ogen van haar. Het was niet haar kind, maar dat betekende niet dat ze haar niet in bescherming zou nemen. Ze was anders dan Gorsepaw maar dat maakte haar niet minder duidelijk. Ze wist dat Eveningglow zoveel op haar schouders had liggen, zoveel pijn met zich mee droeg en hoewel haar Ceremony haar waarschijnlijk voor even zou ondersteunen had ze nog veel te helen. Ze moest helen, ze was immers voordat ze het wist verantwoordelijk voor een Clan. Dan kon pijn en angst niet de overhand nemen, ze moest stevig op haar vier poten staan.

'Eveningglow.' Haar stem was niet meer dan een fluistering terwijl ze met een warme blik in haar ogen de ander aan keek. Als ze heel eerlijk was zou ook zij waarschijnlijk dezelfde keuze hebben gemaakt met Roseburn als zij had meegemaakt wat Eveningglow de laatste Moons voor haar kiezen had gekregen. 'Welkom in Starclan.' Murmelde ze met een zachte lach om haar lippen terwijl ze beschermend als moeder, zelfs al waren ze niet biologisch verbonden met elkaar, om de ander bleef staan. Sterren glinsterden in haar zachte vacht, lieten de blik in haar ogen stralen, alsof er diamantjes over haar heen waren gelegd. De naam was toepasselijk, Starclan was de Clan van het licht.

Licht zou de pijn niet weg nemen, de ervaringen niet veranderen maar het zou de kattin wel hoop kunnen geven. Als er pracht was in Starclan en de Clan was gebaseerd op hoop dan kon de ander ook iets van die hoop mee terug nemen en hoop kon helen of in het minste energie geven. Haar ogen gleden naar de zilvergrijze kattin. 'Kom steun op mij voor even,' Murmelde ze zachtjes in het oor van Eveningglow, haar de kans gevende om even diep in te ademen. Haar gedachten op een rijtje te zetten, om even enkel te zijn en te zien waar ze stond, te begrijpen dat haar leven in haar poten lag. Ze had voldoende keuzes om te maken als ze Leader was en hoewel ze wist dat elke Leader fouten zou maken, elke kat fouten zou maken; was de intentie belangrijk. Oceanstar bleef zo even staan, ze zou echter niet de Ceremony te lang uitrekken, immers zou Eveningglow snel genoeg weer terug moeten naar haar Clan. Ze had nog geen plek onder hen.

missy

Er kwam een kattin op haar afgestapt. Die haar staart over haar rug liet glijden. Even gleed er een rilling over haar lijf. Ze was niet gewend aan zulke aanrakingen. Ze was zonder haar ouders opgegroeid, met twee pleegmoeders. Die haar de eerste moons genoeg aandacht hadden gegeven. Alleen toen was ze ouder geworden en leek hun interesse te verwateren. Ze had het allemaal alleen moeten doen. Misschien juist daarom was haar bewondering voor deputy’s en leaders zo groot geweest. Die waren er wel altijd, gaven aandacht aan de hele Clan. Aandacht die elke jonge kat nodig had, maar wat bij haar ergens fout was gegaan. Toen had ze haar vader weer gevonden, toen ze apprentice was geworden. Haar vader trainde haar en al genoot ze van die aandacht, was ook hij nooit liefkozend geweest. Wat verwachtte je ook van de commander van de Elite. Dat wilde zij ook groeien in de Clan, gezien worden. Ze had naar hem opgekeken. Haar vader, die later zelfs leader was geworden. Nu stond zij hier. Al had Shark nooit de steun van StarClan gehad, toch voelde ze hem dicht bij haar. In haar hart, hij leefde in haar voort. Wat voor kwaadaardig pad hij ook had bewandeld. Hij bleef haar vader, hij bleef haar grote voorbeeld. Ze miste hem zo. Hoe boos ze ook op hem was geweest, dat ze enkel was geboren voor hun plan. Om hun klauwen in ThunderClan te houden. Ze had van hem gehouden en ze was blij dat hen toch nog een kleine tijd samen gegund was geweest, totdat de hond hem had vermoord. Ze keek de StarClan kattin aan die zich beschermend om haar heen had gezet. Bescherming had zij nooit gehad. Ze had het altijd zelf moeten doen en dit, dit moest ze ook zelf doen. Dus rechtte ze haar schouders en knipperde ze de tranen weg. De kattin had haar steun geboden en dat was een aardig gebaar. Alleen zij was haar Clan niet, ze moest naar hen terug. Ze moest terug naar haar broer. Rascal was er nog wel. Hij was nu bij ThunderClan. Bearkit en Beetlekit waren daar. Ze was niet meer alleen. Haar felgele ogen flonkerden weer toen ze de StarClanner aankeek. Ze gaf haar een knikje, uit dankbaarheid en als teken dat ze er weer klaar voor was. Haar tranen waren gedroogd.

WindClan

Leader

Oceanstar wachtte rustig enkele seconden voor de ander om haar schouders te rechtten om haar eigen doel te kiezen voordat ze verder zou gaan met de Ceremony. Het was wellicht ook wel omdat ze zelf ook ooit daar gestaan had aan de andere kant. Levens had ontvangen en hoewel het een hele eer was; was het ook zwaar. Elk leven gaf meer dimensie aan de kat, een les om te onthouden en vaak was het een pijnlijke les. Starclan kon hun Leaders en andere Clankatten niet beschermen tegen pijn, zelfs als ze dit zouden willen. De felgele ogen van de grijs-witte kattin leken te branden met een hernieuwd vuur voordat ze haar een dankbaar knikje gaf. Het leek erop dat de ander klaar was voor de rest van de Ceremony.

'Dan is het tijd om door te gaan. Ik heb al vele Leaders een leven mogen geven, en ooit heb ik zelf hier ook gestaan zoals jij.' Mauwde de vroegere Leader van Windclan zachtjes voordat er een glimlach om haar lippen ontstond. Ze keurde het goed, er was zelden een moment dat ze dingen af zou keuren. Wetende dat het leven altijd balanceren was, soms op het randje van het slechte. Wat was slecht en wat was goed? Dat was altijd de vraag.

Een Leader was verantwoordelijk, niet alleen voor zichzelf maar ook voor de rest van de Clan. 'Met dit leven geef ik je verantwoordelijkheid. Als Leader ben jij het lichtpunt van de Clan. Beslis jij welke richting de Clan op gaat en moet jij het balans vinden tussen het goede en het slechte. Het is aan jouw om de Clan gezond en sterk te houden, met waar nodig de hulp van je Deputy en Medicine Cat en Medicine Cat Apprentice.' Licht schitterde in de blauwe ogen van de vroegere Windclanner voordat ze haar neus tegen die van de zilver-witte cyperse kattin drukte. Zijzelf haalde diep adem terwijl ze de ander aanraakte, en ze liet zoals bij vele andere Ceremony's zien dwelke keuze haar laatste was geweest. De geboorte die te zwaar was voor haar lichaam, de pijn die waarschijnlijk de ander bekend voor zou komen en de hoop dat haar kittens zelfs zonder moeder die tussen hen liep toch de toekomst voor de Clan konden betekenen. Mits ze hen haar overgebleven levens gaf, ze kon niet nog meer verliezen en de Clan had meer nodig dan zijzelf nog kon geven. De rust en vredigheid die ze voelde met de kennis dat iemand haar taak af zou maken, dat iemand de Clan zou helpen, beschermen en verantwoordelijker zou zijn dan zij op dat moment kon.

Zodra ze klaar was keek ze met schitterende blauwe ogen de ander aan, ze knikte haar toe. Ze begreep haar op een ander level dan Gorsepaw had gedaan. Ze begreep het moederlijke gevoel voor de Clan, en hoewel haar kittens en Clan beide op de eerste plek hadden gestaan, had ze nooit tussen hen kunnen kiezen. Toch snapte ze ook toen als jonge Leader dat om haar kittens het juiste te kunnen bieden ze een sterke rechtvaardige Leader moest zijn. Twijfel hoorde er bij maar met geluk zou ook Eveningglow het laatste gevoel leren kennen, vrede. Vrede met zichzelf en de Clan. Dat was wat ze haar gunde.

missy

Ze zette zich schrap, schrap voor het volgende leven. Ze was er inmiddels achter dat het vrij heftig was om deze te ontvangen. Je beleefde de dood van de andere kat opnieuw, maar voelde het leven in jezelf nog sterker branden. Voelde de last die ermee op je schouders werd gelegd. Een last die ze had geaccepteerd te dragen toen de deputy was geworden, maar waarvan je nooit vooraf kon weten. Hoe zwaar die eigenlijk was. Toch was het goed zo. Ze zou die last dragen, voor ThunderClan. En voor haar kittens, zodat ze hen vanaf nu wel zou kunnen beschermen. Verantwoordelijkheid. De kattin gaf haar het leven verantwoordelijkheid. Ze voelde het offer die ze had gemaakt toen hun neuzen elkaar raakten. Het offer voor haar kittens en ander soort offer dan die zij had moeten maken, maar het kwam op hetzelfde neer. Ze hadden allebei hun Clan er mee proberen te helpen. Met alle kosten die erbij hadden gehoord. De StarClan kat voor haar, had dat moeten bekopen met haar eigen leven. Ze sidderde eventjes, maar toen stapte de andere kattin weer achteruit. Het was weer klaar. Tenminste het derde leven. Ze had er nog heel wat te gaan. Wat ze wel wist, was dat ze hierna vast op zou zijn. Het was pittig, helemaal met het leven van Dark Forest die in haar kronkelde. Elke keer leek het te worstelen als ze weer een leven ontving. Maar goed, dat was haar eigen schuld.

MY LOVE IS PURE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms.
So go as though I've never been gone, in the forest place

[Leader ceremony] Whisper as the rats in the wall 5YHekSb

Zoals Oceanstar verdween, verscheen hij op het toneel. Nog geen paar seconden geleden had hij enorm moeten lachen om de gekke bekken van Cootkit en Cheekykit, maar nu trok de plicht van Starclan aan zijn poten. Eerst leek het op een sterretje dat dichterbij kwam, maar uiteindelijk leek het ook oren te hebben en een staart. Cootsnarl wiebelde met zijn oren. Hij voelde een vreemde kracht aan haar, een donkere ziel. Ze droeg het met zich mee als een nieuw leven. Hmm. De lichtgekleurde kater stopte voor de neus van Eveningglow. Ze deed hem denken aan Amberstorm op een manier. Daarom dat hij haar eerst de beelden wilde tonen. Wetende dat daden belangrijker waren dan woorden.

Zijn leven was niet pijnlijk, maar ook niet zacht. Het voelde als een lichtflits die insloeg en de energie door elk spiertje en elke zenuw van je lichaam droeg. Hij voelde het door zijn lichaam zinderen en het leek of de grond trilde. Binnenin verzamelde de energie zich als een bal van enorme emotie. Toen hij zijn neusje wegtrok werd die energie losgelaten en leek het even alsof hij zweefde. Het gevoel van vrijheid overrompelde hem en waarschijnlijk ook haar. Cootsnarl legde zijn milde blik op haar.

"I grant you the life of Boundless. This life teaches you that sometimes doing goes before thinking. Don't let your stubbornness get in the way of your goals and learn to let go. Dare to speak up for yourself and your clan, because no one else will." Zijn stem echode over de vlakte en weerkaatste op de boomgrens. "Use this life wisely Eveningglow and goodluck! We are always watching you." Zowel zijn lichaamstaal als zijn blik verraadde niets. Hij stapte wat naar achteren voor hij zich omdraaide om te verdwijnen tussen de vele ogen die open waren gegaan bij zijn laatste zin. Ze staarden haar allemaal indringend aan, voordat ook de ogen na een paar seconden verdwenen met de wind, gemaakt tot sterrenstof.

Hij straalde zo helder. Toen hij naar voren kwam. Ze schitterden allemaal, maar hij leek een ster. Terwijl hij naar voren stapte, maar het was toch echt een kater. Er kriebelde iets in haar lijf, hij straalde iets uit. Waardoor ze het gevoel kreeg dat ze zich klein moest maken. Dat hij haar iets ging vertellen, maar in plaats daarvan liet hij haar iets zien. Dit was meer haar level, dit begreep ze beter. Of het kwam meer binnen. Zijn leven schoot dwars door haar heen. Liet een elektrisch geladen stroomstoot door haar lijf schieten en zette haar in brand. Ze kreeg direct zin om haar nagels uit te slaan, om te vechten. Zoals ze dat altijd deed. Boundless. Eerst doen en dan pas denken. Iets wat ze te weinig deed de afgelopen tijd. Ze had veel te veel tijd gehad om te malen, om haat te kweken. In plaats van er iets aan te doen. Ze moest er iets aan doen. Ze gaf de kater een knikje. Toen hij weer achteruit stapte, maar haar nog wel op het hart drukte dat ze haar in de gaten hielden.

Dit keer gingen al die ogen recht door haar ziel. Even kwamen haar nekharen overeind. Ze voelde zich aangestaard, bekeken. Even wist ze niet wat nu meer creepy was. De fluisteringen van Dark Forest of de ogen van StarClan.

You shall rise and rise again

Trots had hij geleefd. Een warrior onder zijn moeder. Een vriend een partner maar nooit een vader. Zijn kinderen waren gestorven en opgegroeid zonder de wetenschap dat hij er voor hen was. Dagelijks vroeg de grijze kater zich nog af of ze hem en zijn geliefde er ooit voor zouden vergeven. Maar de werkelijkheid in die gedachtes bleef prikken als een angel. Ze hadden geen rede om hem te vergeven. Geen rede voor het verraad dat ze gevoeld hebben, wetende dat zoveel katten die er voor hun diende te zijn gelogen hadden.

En waarvoor? Mistgaze leek hem vergeten te zijn, had haar blik gericht op een kater waarvan Rowan wist dat hij nooit tegenop zou kunnen. Ondanks het feit dat hij een monster was, ondanks het feit dat de kater niets voelde voor haar zoals hij voelde. Het maakte niet uit, hij was dood en de kater leefde. Acefray had een hartslag.

Misschien was het beter ook, was het niet zijn apprentice geweest die Thunderclan nu op stelten had getrokken? Was het niet de zoon van zijn mentor geweest die zoveel pijn en moord over de clan bracht, misschien was hij zelf ook niet zo groots en goed als hij had gehoopt.

Zuchtend stapte de grijze kater naar voren. Het verhaal tegen Evening, Thunderclans nieuwe leader, had hij nauwelijks gevolgd, te verloren in zijn eigen gedachtes. Echter wierp hij wel een glimlach over zijn gelaat terwijl hij naar de she-cat stapte. "Eveningglow." Mauwde hij met een respectvolle knik. "Het is eindelijk tijd is het niet?" Zacht spinde hij even en duwde zijn neus voorzichtig tegen de hare. "Ik geef je het leven van eerlijkheid Eveningglow." Mauwde de kater serieus, zijn gouden blik zacht sorry zeggend in niets anders dan houding. Ergens zijn trots winnende van al zijn fouten. "Weet dat eerlijkheid het langst duurt en je de clan er het meest mee helpt. Geheimen houden van hen die je lief hebt zal alleen maar leiden tot pijn." Hij zuchtte en stapte langzaam weg. Zijn dood was een zeldzaam vreedzame geweest. Omringt door de herinnering van zijn doodgeboren babies, de pels van zijn geliefde tegen de zijne. "Wees eerlijk tegen degene van wie je houdt, maar vooral tegen jezelf. Alleen jij kan jouw grootste vijand zijn." Hij glimlachte nog een maal, knikte respectvol met zijn kop en stapte naar achteren. Hij had geen woorden voor zijn kinderen, zijn Mistgaze. Zelfs al zou Evening ze over kunnen brengen, hij had geen woorden voor de pijn die hij voelde bij de gedachten van hen.

Een blik van herkenning gleed over haar gezicht. Bij de volgende kater die naar voren stapte. Het was Rowanflight. Hij groette haar en vroeg of het eindelijk tijd was. Haar snorharen trilden eventjes, toch wel lichtelijk trots. Daarna gaf ze hem een knikje. Ja, het was tijd. Ze had altijd naar dit moment uitgekeken, zich er naar toe gevochten. Al had ze nooit geweten wat het nu eigenlijk moest voorstellen. Nu wist ze het wel. Het was verwarrend, maar ergens ook mooi. Al had ze misschien fouten gemaakt. Toch stond ze hier wel en wilde StarClan haar nog levens geven. Ondanks alles. Ze zagen nog iets in haar. Het drukte op haar schouders, ze moest het alleen nog waar maken. Eerlijkheid. Het leven van Rowanflight. Zijn dood voelde vredig, een stuk minder wreed dan de andere doden die ze al had gevoeld. Toch was het verdrietig, zoals elke dood waarbij katten achterbleven. Geheimen zouden leiden tot pijn. Ja, dat had ze al vaak genoeg gemerkt. Ze had niet veel geheimen, maar wel grote. Wie haar biologische vader was en wie de biologische vader van haar kittens was. Beide geheimen hadden voor de meeste problemen in haar leven gezorgd. Rowanflight had gelijk, geheimen leidde tot pijn. Toch was de eerlijkheid bij deze geheimen misschien ook niet de goede weg geweest, toch? Verzwijgen was beter. Verzwijgen zodat ze eerlijk kon zijn, maar als ze de hele waarheid kon vertellen. Dan deed ze dat natuurlijk, maar soms kon de werkelijkheid juist alleen maar kwaad doen. Dat vond zij. Ze dacht aan Mistgaze, ze wist waar het leven van Rowanflight vandaan kwam. Ze keek hem na toen hij weer in het rijtje katten verdween.