Lost in translation, I wish to break the connection

Storkpaw It's all good girl

Routnose ging aftreden, nieuws wat voor haar ook nieuw was. Het betekende dat zij en Falconstrike overbleven en ze kon zelf nog maar weinig. Falconstrike was volleerd gelukkig, maar ze voelde zich slecht dat ze nutteloos was nu. Na het praten was het zover en moesten ze contact leggen met Starclan, hetgene waar ze tegen op had gekeken. Zwijgend zonder iemand aan te kijken was ze naar de steen gelopen. Hij gloeide, een poort tussen hier en het land van de doden. De grot om hun heen voelde koud aan, enkel de steen stootte ook geen warmte af. De gevlekte poes staarde er naar, haar gezicht verzweeg alle emoties. Als ze de steen aanraakte, dan moest er wat gebeuren als het goed was. En als dat niet zo was? Dat betekende dat Starclan haar niet wou en dan was ze er vanaf. Ze haalde diep adem en ging naar voren om contact te leggen met de steen en met Starclan. Ze sloot haar ogen, niet wetend waar ze wakker wou worden.

Haar ogen waren dichtgeknepen, maar ze had het gevoeld hoe de wereld om haar heen veranderd was. Of eerder, hoe zij naar een andere wereld werd gebracht. Ze hield haar ogen dicht, bang voor wat ze zou zien. Het was stil om haar heen, heel eventjes. Ze hoorde geluid, de wind. Het deed haar denken aan thuis, was ze terug naar Windclan? Gras kriebelde onder haar poten, haar vertellend om haar ogen open te doen. Ze luisterde. Nee, dit was niet Windclan. Dat was zeker. Ze zat in een veld, een waarvan ze het einde niet kon zien. Ze was omringd door de nachtelijke hemel die ze altijd van de grond zag, ver weg en onbereikbaar. Nu zat ze er zelf middenin en het was adembenemend. En eenzaam. Ze was alleen, verlaten in een gebied waar hun voorouders en verloren dierbaren hoorden te zijn. Ze had niet verwacht ze allemaal te zien, enkel begreep ze nog niet wat dit betekende. Moest er iemand komen of zouden ze haar in de steek laten? Zij was zelf degene die niet met ze wou praten eerst, dus wat kon het haar schelen. Behalve dat ze niet wist hoe ze terug moest. Paniek begon haar langzaam over te nemen, beseffend dat ze hier vast zat. Was dit soms een straf? Starclan had immers bewezen hoe wreed ze waren in haar ogen. Dus een poes gevangenhouden die de waarheid al genoeg kende waren ze hier zeker niet te goed voor. Ze staarde in de verte, verder nadenkend over wat dit betekende. Tot er opeens verandering kwam en ze niet alleen meer was.

Elfje

_{Vanaf een afstand had ze toegekeken. Had ze alles in de gaten geprobeerd te houden. Het gras onder haar poten leek nat van de dauwdruppels, maar in de realiteit waren het alleen maar piepkleine sterretjes die hierop leken. Ze was hier al zo lang en toch leek het nog geen dag geleden dat ze haar kinderen had achtergelaten. Haar kindjes die nu al zo groot waren. Haar hart klopte in haar keel en even keek ze nerveus om haar heen, in de hoop snel nog met iemand te ruilen die dit al wel eerder had gedaan.

Echter was daar de tijd niet voor. Storkpaw was er al. Dewberry liep naar haar toe en de sterren die in haar vacht zaten danste met haar mee. "Welkom Storkpaw," begroette ze haar snel met een grote glimlach. Stiekem vond ze het toch wel een beetje spannend allemaal, zeker omdat de poes die voor haar neus stond iemand was geweest die ze vaak voorbij had zien komen. "Welkom in Starclan."}

Storkpaw It's all good girl

De gedaante voor haar...Ze kon niet plaatsen of dit een grap was of een poging om te laten zien dat alles goed was hier. Voor haar ogen was de moeder van haar vriend, de eerste kat die ze dood gezien had. De dag dat ze begon te snappen hoe het werkelijk in elkaar zat, een waarheid die daarna alleen maar gevoedt werd. De Starclan poes begroette haar, vrolijk alsof ze van plan was om een rondleiding te geven. Welkom in Starclan...Maar Storkpaw zou terug keren, ze kwam weer in het land van de levenden terecht. Dewberry niet, net zoals de anderen die hier moesten zitten. De omgeving was prachtig, de sfeer van vrede en rust hing over hun heen samen met de sterren. Het was zo anders, enkel het voelde niet juist. Het zou nooit juist voelen. ''Dewberry..''sprak ze zachtjes, niet wetend wat ze moest doen. Ze wist niet eens zeker of ze de oude moederpoes kon vertrouwen. Starclan was niet te vertrouwen, maar of zij er ook bij hoorde. Ze was een slachtoffer geweest, haar leven was afgepakt ver voor haar tijd. Door Bloodclan, maar was er ooit een poging geweest van Starclan om haar te waarschuwen?

Elfje

_{"Kom," miauwde ze warm en ze opende een poot. "Ik bijt niet hoor als je je daar zorgen over maakte" grinnikte de starclanner om haar eigen grap. De wonden die haar toen fataal waren geworden waren hier niet meer te zien. Starclan had haar wonden geheeld en ze zou er voor altijd zo jong uitzien als toen ze gestorven was. Het liefste dacht ze niet na over hoe haar leven had kunnen zijn als ze nog bij haar kinderen was, nee, in plaats daarvan probeerde ze van haar tijd hier te genieten en katten te leren kennen die ze anders nooit had gekend.

De stilte tussen de twee was niet ongemakkelijk, althans niet voor de grijs met witte poes. Het was een stilte om de omgeving op te nemen en vragen te stellen of voor te bereiden. Vragen die ze met alle liefde zou willen beantwoorden. "Zullen we een stukje lopen?" Stelde ze de jonge medicine cat apprentice voor om de stilte te doorbreken. Er was zoveel moois te zien en wat was er beter dan een wandeling maken in een plek waar de bloemen altijd in bloei stonden.}

Storkpaw It's all good girl

Ze wist echt niet wat ze moest doen, wat ze hier deed. Het hoorde allemaal niet, het paste niet bij elkaar. Zij was toch niet geschikt hiervoor, dus waarom in vredesnaam had Falconstrike begrepen dat ze zijn apprentice moest worden. Misschien had hij zich vergist, tenslotte deed Starclan niet aan duidelijke berichtgevingen voor zover ze wist. Dan zou Dewberry zo aan haar vertellen dat het een foutje was en dan was alles weer zoals het hoorde. Nee, daar zat het in. Niks was zoals het hoorde en daar zorgden zij voor. De grijswitte poes voor haar maakte een grapje, al lachte Storkpaw er niet echt om. Ze wou niks laten merken, immers was ze nog steeds boos. Niet op de oude bekende, maar hier werd ze vast in de gaten gehouden. De 'schijn'heiligen zouden gebruik kunnen maken wanneer zij blij meedeed in hun domein. Dewberry vertelde niks over dat dit niet klopte en nodigde haar uit voor een wandeling. Storkpaw keek langs haar heen naar het oneindige gebied, onzeker over het voorstel. Ze wist al nauwelijks hoe ze hier kwam, laat staan dat ze snapte hoe ze weer terug tot het land van de levenden zou komen. Een zorgelijk gevoel betrad haar. Kon ze wel verder dan dit lopen? ''Kan ik dan wel terug?''vroeg ze met een onrustige blik aan Dewberry. Ze vertrouwde haar, ze hoopte dat ze de waarheid zou weten. Ze hoopte dat Dewberry nog bij hun hoorden.

Elfje

_{Ergens stak het in haar hart dat Storkpaw niet in haar poten liep voor de knuffel die ze wilde, maar ze kon het begrijpen. Langzaam liet ze haar poot weer zakken en forceerde ze een glimlach op haar snuitje. Ze snapte het terughoudende naar starclan toe, zelf was ze immers ook zo geweest toen ze nog jonger was. Ze was zo geweest totdat ze kinderen had gekregen. "Natuurlijk kan je nog terug, Storkpaw" Dewberry zetten een pas verder van de apprentice vandaan. Een wandeling om de gedachten op gang te brengen had nooit iemand slecht gedaan, in tegendeel, het bevorderde het alleen maar naar haar mening.}

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw merkte dat Dewberry niet helemaal vrolijk was zoals ze zich voor deed, maar ze wist niet precies voor wie ze het deed. Was ze teleurgesteld in de calico poes omdat die niet aan haar verwachtingen voldeed, niet aan Starclan's verwachtingen. Ze hoorde vast hier braafjes te zitten, blij te zijn met deze kans. Dewberry stelde haar gerust en Storkpaw geloofde haar, want als Starclan haar uitgekozen had om Medicine Cat te worden zouden ze haar vast niet meteen stelen. Toch? Nou ja, haar poten jeukten om te lopen, ze was onrustig. Ze had al een flink stuk gelopen naar de highstones, maar met de gebeurtenissen daar en nu hier wou ze liever vluchten zoals ze meestal deed. ''Okay, ik volg je''zei ze zachtjes. Hier kon ze niet vluchten, het was overal om haar heen. Ze deed een paar stapjes naar voren en wachtte op de poes. ''Mis je ons?''vroeg ze voorzichtig, een stap verder zettend in dit gesprek. Mistte ze Windclan, haar familie en vrienden? De katten die ze had moeten achterlaten, wachtend totdat zij ook hier terecht kwamen. Dat stak Storkpaw nog het meeste hier aan, aan dit moment. Zij was niet degene die Dewberry moest zien, zij was enkel een bijpersoon geweest in haar leven. Een vriend van haar zoontje, dat was alles.

Elfje