[Leader ceremony] Whisper as the rats in the wall

Het was erg rustig geweest tussen de sterretjes sinds ze er voor het eerst gearriveerd was. Het was moeilijk om te denken dat ze niet meer kon rennen in de wereld onder hen, dat ze alles niet meer recht kon zetten. En dat ze haar mentor niet meer trots zou kunnen maken – dat trok nog steeds zo hard aan haar. Maar ze kon geen rust vinden als ze eeuwen vast zou klampen aan de woede die ze voelde dankzij Lilypool en Aegir. Het deed er toch niet meer toe. Nu was ze vredig tussen de sterren, waar ze andere katten had die haar gedachten konden verzetten. Ze voelde zich niet meer zo eenzaam als ze was toen ze gedumpt was in de rivier, en dat bracht haar het geluk die ze had verlangd in haar laatste momenten.

Afwachtend zag ze hoe Rowanflight naar achteren stapte en zij aanbod kon komen. Haar oranje blik observeerde de zilveren deputy even. Binnenkort zou zij een leader worden, eentje waarvan de apprentice zelf hoopte dat het een goede zou worden. Dat ze zich niet zou overgeven aan de duisternis die zachtjes in haar liep te kronkelen zoals anderen hadden gedaan. Even richtte ze een vriendelijke blik op de kattin en schudde de andere gedachtes, de slechte herinneringen van haar weg. “Hallo Eveningglow”, sprak ze zachtjes voordat ze een erg stille zucht uitliet. “Met dit leven geef ik je curiosity. Sta altijd open om verder te gaan, om nieuwe dingen te leren en te ontdekken. Blijf niet vastzitten, ga altijd door, want alleen zo kan je jezelf en je Clan helpen” Haar ogen glinsterden als de sterretjes rondom hen. Nieuwsgierigheid was een groots geschenk, het was de vonk achter alle goede ideeën, achter alle wijsheden die iedereen kende. Zonder nieuwsgierigheid kon je niet door gaan, dat wilde de apprentice ook meegeven. Dat was wat haar had gemotiveerd om verder te gaan, en hopelijk zou Eveningglow dat ook doen. De apprentice glimlachte nog naar de toekomstige thunderclan leader voor zij ook naar achteren stapte en de volgende toeliet te komen.

Winddancer stapte naar voren toen het haar beurt was. Sterretjes dwarrelden van haar bruin-witte vacht naar beneden terwijl ze wandelde en een warme glimlach stond om haar lippen geplooid, niet langer vervormd door het litteken dat haar gezicht ooit in tweeën gekliefd had. Ze zag er jong en prachtig uit, sereen zoals ze nooit tijdens het leven geweest was; en toch lag er ook een soort vage bezorgdheid in haar houding. Winddancer spendeerde haar dagen met het kijken naar Shadowclan, naar alles wat er aan de hand was, en ze begon zich zorgen te maken over hoe het eraan toeging. Maar daarover ging het nu niet; dit moment was voor Thunderclan, en dan specifiek voor Eveningglow. "Eveningglow.", mauwde de kattin vriendelijk. "Mijn naam is Winddancer en ik kom uit Shadowclan." Het was onwaarschijnlijk dat de ander haar kende - ze was waarschijnlijk nog slechts een kitten geweest toen Winddancer gestorven was, of misschien net een apprentice. "Ik wil jou met dit leven faithfulness, trouw, schenken. Wees trouw, niet alleen aan je clan maar ook aan de katten waarvan je houd en aan jezelf." Dat had ze zelf niet altijd gedaan, en die fouten hadden haar leven getekend. Desondanks hadden die fouten ook gezorgd voor de geboorte van haar prachtige kittens, natuurlijk, en de kracht waarmee die nu hun leven leidden. Winddancer raakte Eveningglow's neusje en gaf het leven zo door; het was een vrij vormeloos leven, bestaand meer uit indrukken en gevoelens. Het deed een mengeling van kleuren over hun netvlies glijden, een beetje gelijkend op een zonsondergang. Het leven duurde in principe niet lang, maar voelde als een eeuwigheid - want trouw was eeuwigdurend. Uiteindelijk kon Winddancer een stap achteruit zetten. "Veel succes!", mauwde ze de kattin nog toe, waarna ze even haar scherpe witte tandjes bloot greens. Daarna draaide de jonge Starclanner zich om en met de sterretjes achter haar aan dwarrelend voegde ze zich terug in de kattenmassa.

_{Inéén gedoken zat de gevlekte poes te wachten. Altijd geduldig. Haar ogen waren inmiddels gevuld met tientallen sterren want hoeveel manen lang verbleef ze immers al niet tussen de sterren? Bij haar geliefden maar weg van haar kinderen. Eveningglow had ook kinderen. Kinderen waar ze naar terugkeren kon sterker dan ooit, gezegend met negen levens om hen te beschermen tot haar dood. Tenminste, kittens die ze niet had weggezonden. Het was al vele manen geleden maar Honeyspots vergat niet. Niet zoiets. Met die beslissing had Honeyspots moeite maar wie was zij om hierover te oordelen? Zij liep immers naast de rivier, niet tussen de hoge bomen. Starclans oordeel over Eveningglow haar beslissing haar eerste nest kittens van het leven te beroven, lag bij de Thunderclanners. Honeyspots haar helderblauwe ogen vernauwde zich lichtelijk terwijl ze de grijswitte she-cat opnam. Ze had vast geen flauw benul ervan wie Honeyspots was. Maar dat deed er niet toe. Ze was hier om een taak te vervullen in de naam van de sterren dus vervullen deed ze dat. Lenig kwam ze overeind, strekte haar voorpoten uit in een werktuigelijk gebaar, in Starclan werden spieren immers nooit moe, en benaderde ze Eveningglow met een lichte dans in haar pas waardoor haar gevederde staart op en neer danste. “Eveningglow.” Sprak ze helder zodat ze de aandacht van de jongere she-cat onmiddellijk vast had. Haar blauwe ogen stonden streng maar schenen met de warmte van tientallen sterren die ook eeuwig aan haar vacht plakte. “Mijn naam is Honeyspots en ik behoor toe aan de rivier,” opende ze kalm zodat er geen twijfel over kon bestaan wie ze was en tot wie ze toebehoorde. “Ontvang dit leven en eer het, want ik geef jou volharding om door te gaan tot het bittere einde hoe lang weg zij ook mogen zijn. Om nooit te wankelen en volharding te tonen om hen te beschermen die dat zelf niet kunnen.” Even zweeg de she-cat terwijl ze haar neus langzaam naar voren bracht om die van Eveningglow aan te raken. Ze stopte op een millimeter vandaan zodat ze bíjna elkaar aanraakte en de lucht gevuld werd met een zwangere pauze. Ze sloot haar ogen zodat de sterren in haar ogen verborgen werden maar die op haar vacht des te feller gingen schijnen. “Volharding in combinatie met moederschap. Wees een moeder die volhardt en al haar kittens beschermt. Moge zij die haar eigen zijn, die van anderen, of elke kat in haar clan.” De implicatie was duidelijk toen Honeyspots haar ogen opende en haar aankeek met een alleswetende blik. Een blik die streng was en een stil oordeel velde die ze nimmer hardop zou uitspreken, voor dat was niet haar plaats. En toen raakte ze Eveningglows neus aan en vloeide haar gevoelens als een wilde zijtak van de rivier over in de she-cat voor haar en was haar werk gedaan. Ze voelde zich lichter toen het voorbij was. Honeyspots opende haar ogen en knikte enkel alvorens ze zich omdraaide en zich weer tussen de sterren voegde.}

Hij had tot het laatste moment moeten wachten, maar de witte kater vond het niet erg. Rust en zekerheid was over hem heen gewassen op het moment dat hij in Starclan terecht was gekomen. Eindelijk was hij weer bij zijn geliefde geweest en kon hij zien hoe de rest van zijn familie uitbloeide zonder dat hij zich ermee bemoeide. De kittens van Firedance deden het geweldig, al maakte hij zich lichte zorgen om de keuzes die Heatherstorm aan het maken was. Mistgaze leek zich steeds dieper in de problemen te werken, maar hij hoopte dat het uiteindelijk weer goed zou komen met zijn dochter. Zijn ogen richtte zich nu eerst op de aanstaande leader van Thunderclan. Thornface had 't geweldig gedaan al die manen, maar Thunderclan had noodzaak aan nieuw bloed en daar was Eveningglow precies geschikt voor. Hij wist zeker dat de kattin het geweldig zou gaan doen, ondanks haar verleden.
Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij in haar richting liep en respectvol zijn kop boog. "Gegroet, Eveningglow," zei hij op een kalme toon. "Je hebt een lange weg voor je gehad en je hebt nog een lange weg te gaan. Laat mij je bijstaan in je tocht." De sneeuwwitte kater stapte naar voren toe en tikte voorzichtig met zijn neusje die van haar aan. "Met dit leven geef ik je Implacability. Laat je niet van je stuk af brengen, wees genadeloos wanneer dat noodzakelijk is, wees onbewegelijk als een steen in de stormwind." Langzaam liet hij de herinnering van zijn laatste gevecht overvloeien naar Eveningglow. De strijd die hij gevoerd had tegen een tegenstander die hij niet had kunnen zien, maar wie hij niet zomaar had laten winnen. Zijn klauwen hadden een lichaam geraakt en hij wist zeker dat hij zijn aanvaller had verwond. Een aanvaller die nog steeds ergens rondsloop.
Een pijnlijke blik lag in zijn ogen toen hij terugstapte en hij knikte de kattin toe. "Welkom Eveningstar. Dat Thunderclan een goede tijd tegemoet mag gaan onder jouw leiding. Succes," zei hij daarna, zijn diepe stem vol met respect voor de gloednieuwe leider van zijn oude clan, voordat hij zich terugvoegde bij de met sterren gevulde katten in de circle.