Ceremonie 01-07-'21

Zijn blik ging naar de rots en hij zuchtte zachtjes. Hij had een aantal mededelingen te doen vandaag en daarnaast een ceremonie te doen. Zijn jongste kittens zouden eindelijk apprentices worden, ook al zou niemand nog steeds weten dat ze van hem waren en niet van zijn broer. Tegelijkertijd kon hij daar gebruik van maken door een als zijn eigen apprentice te nemen. Wat ook wel moest met het aantal apprentices dat ze momenteel hadden in shadowclan. Hij klom de rots op en nam plaats, terwijl hij zijn blik over het kamp liet gaan. Hoe vaak zou hij hier nog zitten? Hoe vaak zou hij nog een ceremonie doen? Met nog maar twee levens over was dat onvoorspelbaar. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen voor een ceremonie." Riep hij door het kamp heen.

De eerste katten begonnen zich te verzamelen en hij liet zijn blik over de kittens gaan. Er waren er een aantal tenslotte die aan de beurt waren om apprentices te worden. "Allereerst zijn er een aantal kittens die de leeftijd van zes manen hebben bereikt en klaar zijn om apprentices te worden." Begon hij rustig. "Earthkit, Barkingkit, Haughtykit en Marshykit kom maar naar voren." Voor drie van de kittens was hij een oom, maar eigenlijk was hij hun vader. Natuurlijk was hij daardoor trots dat ze apprentices werden, maar wist dat hij het niet te veel kon laten zien. Hij focuste zich dan ook eerst op de kitten die niet van hem was. "Earthkit, van nu af aan zal jij bekend staan als Earthpaw en je mentor zal Salamanderstep zijn." Hij wachtte geduldig tot de mentor en apprentice elkaar begroet hadden voor hij verder gingen. "Haughtykit, van nu af aan zal jij bekend staan als Haughtypaw. Je mentor zal Ravenstrike zijn." Hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden en niks te laten merken. "Marshykit, jij zal vanaf nu bekend staan als Marshypaw. Jouw mentor zal Beechresin zijn." Normaal zou hij proberen om familie niet aan elkaar te geven qua mentoren, maar in dit geval was het niet alsof zijn dochter dacht dat de jonge apprentice haar jongere broertje was. Hij liet zijn blik naar de laatste kitten gaan en glimlachte iets. "Barkingkit, van nu af aan zal jij bekend staan als Barkingpaw. Ikzelf zal jouw mentor zijn." Hij sprong kort van de steen af om de apprentice te begroeten en zijn neus tegen die van de jonge kater aan te drukken. Misschien had hij dit gedaan om toch een deel van het leven van de jonge kater te zijn, maar het voornaamste was dat hij geen geschikte mentor verder kon bedenken.

Hij klom weer terug de rots op. Tenslotte was de ceremonie nog niet afgelopen. Hij had nog wat te doen. "Serpentpaw, kom maar naar voren." Hij wenkte zijn apprentice naar voren toe. "Serpentpaw heeft me van de vloed gered en daardoor haar plek terug verdiend in de clan." Begon hij rustig. "Dit betekent ook dat het tijd voor haar is om een warrior te worden." Hij kon haar moeilijk langer een apprentice houden wist hij. Vooral niet na wat ze had gedaan. "Serpentpaw, beloof je de warrior code te eren, loyaal te zijn en je clan te beschermen ook al kost dit je je leven?" Hij wachtte tot ze ermee ingestemd had. "Dan zal ik je nu je warriornaam geven. Serpentpaw, van nu af aan zal jij bekend staan als Serpentcoil." Hij knikte haar kort toe. Dit was wat ze gewild had niet? En ze had hem van zijn andere twee levens kunnen beroven als ze dat gewild had, maar had dat niet gedaan.

Maar hij had nog wat dingen mede te delen. Tenslotte waren er wat meer vragen naar voren gekomen recentelijk. "Dan heb ik nog wat dingen mede te delen." Begon hij rustig. "Het water staat nog steeds hoog, waardoor de hoeveelheid prooi en kruiden laag is. Als het prooitekort echt een probleem gaat vormen zullen we naar andere plekken gaan kijken om te gaan jagen." Hij wilde de carrionplace het liefst niet gebruiken tenzij het echt nodig was, maar het was altijd een mogelijkheid. Een andere mogelijkheid was om buiten hun eigen territorium te gaan kijken, maar dat gebied van het bos was waarschijnlijk gevaarlijk om te komen. "En verder hebben de meeste wel meegekregen wat er zich heeft voorgedaan met Newtspark. Momenteel wordt er onderzocht wat er precies gebeurd is met de prophecies." Hij wist het zelf ook niet meer, maar dat kon hij moeilijk laten zien voor de clan. Niet weer. Het moment dat Peppermint de prophecy had verteld, die helemaal niet overeen kwam met wat Newtspark hem verteld had, wist hij dat dit uitgezocht moest worden. "Dan is hiermee de ceremonie beëindigd." Hij sprong van de rots af en wachtte daar.

lijstje:

_{Met een kleine glimlach zat de poes daar. Ze wist dat dit het moment was dat haar kleine kindjes ineens apprentices zouden worden. Apprentice. Het voelde nog als gisteren dat ze de nursery in waggelde en op het punt stond om te ontploffen. Hoewel Tarragonstride al wel zijn vermoedens had dat de kittens niet van hem waren had ze het hem niet verteld, hem niet en ook Acornstar niet dat hij zo zijn vermoedens had. Het waren grote mensen problemen waar ze haar oogappeltjes niet mee op wilde schepen. Oom, vader, wat maakte het uit. Met tranen in haar ogen keek ze toe hoe ze tot apprentice benoemd werden en hun mentoren toegewezen kregen. Het liefste had ze ze nu in haar poten geslagen en niet meer losgelaten totdat ze zich schaamde voor de liefde van hun moeder, maar ze bleef zitten. Dit was hun moment en ze kon nu al niet trotser meer zijn.}

Zijn blik ging kort naar Lovebird, die niet direct naar voren leek te gaan om hun kittens te feliciteren, maar hij kon de trotse blik in haar ogen zien. Een blik die hij zelf niet goed kon laten zien of een waar hij voorzichtig mee moest zijn. Toch voelde het goed dat hij bij een van zijn kittens nu tenminste wat inspraak zou hebben. Al was het maar in zijn training om een warrior te worden. Waarschijnlijk zou hij ook zijn laatste apprentice zijn, want na Barkingpaw zag hij zichzelf niet nog een apprentice opleiden als hij heel eerlijk was. Barkingpaw kwam op hem afgelopen en de glimlach van de apprentice was aanstekelijk. Natuurlijk kwam de vraag wanneer ze zouden gaan beginnen, dat vroeg elke apprentice tenslotte. "Zoek eerst maar een nest uit in de apprentices den, daarna kunnen we wel een stuk van het territorium gaan verkennen." Tenslotte was er nu niet zoveel territorium als normaal om te verkennen met de overstromingen. Misschien konden ze het vandaag nog gedaan krijgen.

Marshykit was vrolijk naast zijn moeder meegelopen, wetende wat er zou gebeuren. Het was zo ver. Zijn rollenspellen zouden echt worden, wat spannend! Even greens hij bij de energieke duw van Barkingkit. Zijn energie was aanstekelijk, maar zorgde er ook voor dat hij met zijn pootjes op de grond kwam te staan. Het was zo ver? Even keek hij achterom naar de nursery. Betekende dat, dat hij niet meer mocht spelen? De jonge kater beet even op zijn lip, bij de twijfelende kriebels die in zijn buik opborrelden. Hij slenterde rustig verder en liet zijn blik nog even op de nursery hangen, waarna hij zich uiteindelijk toch tussen zijn broertjes zette. Hij ademde een paar keer diep in en liet zijn blik even van mama naar papa gaan, waarna hij zijn blik naar Acornstar liet gaan, die gestart was met de ceremonie. "Earthkit, Barkingkit, Haughtykit en Marshykit kom maar naar voren." Daar was het dan. Hij zette onbewust samen met de andere kittens een stap naar voren. Eventjes waande hij zich op een andere planeet, waar alle katten om hem heen verdwenen, behalve de katten die voor hem van belang waren op dit moment. Zijn mede-kittens, mama, papa en Acornstar die de ceremonie aan het leiden was. Earthkit en Haughtykit kwamen als eerste aan bod, waarna ook hij aangesproken werd. "Marshykit, jij zal vanaf nu bekend staan als Marshypaw. Jouw mentor zal Beechresin zijn." Van zodra er een andere naam genoemd werd, een naam die niet op zijn planeetje voorkwam, werd hij terug getrokken naar deze wereld. Marshy knipperde wat verward met zijn oogjes, zoekende naar Beechresin. Gelukkig voor hem, stapte ze naar voren, waarna hij haar voorbeeld volgde en naar haar toe stapte om haar te begroeten. Wat er verder volgde van informatie ging aan hem voorbij. Marshypaw liet zijn blik naar zijn broertjes gaan, die ieders hun mentor hadden gekregen. Vervolgens keek hij naar zijn papa en mama, waar zijn blik bleef rusten. Hij wilde het liefst zijn neus in haar vacht gaan duwen om te vluchten van de onwetendheid. Wat moest er nu gebeuren? Hij trok eventjes met zijn oortje en liet zijn blik vervolgens naar Beechresin gaan. Hij was in het begin altijd wat ingetogen, had even tijd nodig om te acclimatiseren. Al zou het niet lang duren voordat hij terug zijn vrolijke actieve zelve was.