I saw the part of you

Het was avond. Haar hele lichaam deed zeer van een lange dag trainen, maar het was een goede soort pijn. Dit vertelde haar dat ze sterker en beter werd, behendiger en een betere jager en vechter. Ze moest heel hard werken om ervoor te zorgen dat ze vooruit ging, want haar lichaam had moeite met leren en ze was niet zo snel zoals sommige andere apprentices. Maar Tidepaw was optimistisch in haar kern, ook al kon ze zeer voorzichtig of dramatisch zijn soms. Ze wist dat ze er zou komen, dat ze uiteindelijk even goed zou zijn als de anderen - ook al was ze dat nu nog niet en ook al kostte het haar nu zo veel meer moeite om uiteindelijk tot een ondermaats resultaat te komen. De jonge kattin nam een prooi van de stapel en keek om zich heen. Newtpaw zag ze nog nergens; was die nog aan het werken, misschien? Tidepaw stapte naar de medicine cat's den en bleef in de opening staan. Ze legde de prooi aan haar poten en tuurde naar binnen. "N-newt?", vroeg ze voorzichtig, niet zeker of de ander daar wel was. "W-wil je s-s-samen e-eten?", vroeg ze toen. Want het was belangrijk om pauze te nemen en Tidepaw miste haar vriendin wel. Nu ze apprentice was had ze zo veel minder tijd om veel met haar om te gaan, zoals toen ze kitten geweest was.

_{Newtpaw was druk met her ordenen en aanvullen van de kruiden die ze had. Een grote hoeveelheid van de voorraad die ze hadden was er sneller doorheen gegaan dan ze had gehoopt. De kou hield langer aan en het was maar de vraag wanneer ze sommige kruiden weer vers zou kunnen plukken. Wanneer de spinnetjes weer hun web zouden maken. ”N-newt? W-wil je s-samen e-eten?” Met een kleine glimlach keek de flame point naar de apprentice. Gezichtsuitdrukkingen deden pijn door de krassen op haar wang. De huid was warm en rood en het feit dat ze er misschien niet zo goed voor zorgde als zou moeten deed het ook geen goed. Nee. Maar nu had ze geen tijd om daaraan te denken. ”Kijk toch eens hoe hard je gegroeid bent kleine muis,” miauwde ze en langzaam liep ze naar haar toe terwijl ze haar van top tot teen bestudeerde. Een trotse twinkeling in haar blauwe ogen verscheen vanaf het moment dat ze haar zag. Ja. Ze was haar vriendin en soms voelde ze als haar eigen vlees en bloed. Tidepaw was het dichtste dat ze bij eigen kinderen zou komen. ”Nog even en je bent warrior” snorde de poes waarna ze haar neusje tegen haar wang duwde. Ze had haar gemist. De laatste keer dat ze elkaar echt gesproken hadden was toen Tidepaw nog Tidekit was. Dat voelde zo lang geleden. ”En natuurlijk wil ik samen met je eten”}

Newtpaw had rode krassen op haar wang, wat ergens wel een eng aanzicht was. Maar ze was oké, toch relatief, en dat zou genoeg moeten zijn. Tidepaw snorde zachtjes toen de oudere kattin mauwde dat ze gegroeid was - ja, dat was wel waar, ze leek ineens de hoogte ingeschoten. Tidepaw was groter dan ze zich voelde, moest zelfs naar beneden kijken om de kleine medicine cat aan te kijken. Dat voelde raar. Alsof ze meer plaats in beslag nam dan ze eigenlijk zou moeten nemen. Toen Newtpaw dat ze samen zouden eten, nam de apprentice de prooi die ze neergelegd had weer op en ging ze de ander voor naar buiten. Niet zo ver buiten de uitgang van de medicine cats den ging ze zitten. Met haar voorpootje schoof ze de prooi naar Newtpaw, ten teken dat die de eerste hap mocht nemen. Ze had immers al heel hard gewerkt vandaag en verdiende respect, niet alleen voor haar rang maar ook voor alles wat ze voor de clan deed.

Tidepaw nam een hap van de prooi toen Newtpaw die aanbood en keek al knabbelend de medicine cat apprentice aan. "T-traag.", antwoordde ze de vraag hoe haar trainingen gingen. Ze was niet heel snel in het leren van al die dingen, dat merkte ze wel - maar ze zou ervoor werken, want dat was hoe het hoorde, toch? En ze deed het graag, het trainen, vooral omdat ze dan met Settleddust was en niet alleen. De vriend van haar vader deed haar ook veilig voelen, zoals bijvoorbeeld toen ze langs de grenzen geweest waren. Alleen zou ze dat nooit gedurfd hebben! "E-en de j-jouwe?", vroeg ze toen, de prooi ondertussen terugschuivend zodat Newtpaw een hap kon nemen. De Medicine cat apprentice leerde vast allemaal superinteressante dingen waar zij nooit zelfs maar over na zou denken. Maar bovenal was ze nieuwsgierig wat haar vriendin zoal deed in een dag, wat haar bezighield, wat ze leuk vond en wat niet. Van het warriorzijn wist ze ondertussen best al wat, toch in grote lijnen, maar het leven van een medicine cat was zo.. Abstract. En ze wou kunnen verbinden met de ander!

Newtpaw vertelde dat ze veel moest onthouden, en toen dat ze het vandaag gehad hadden over bevallingen. Tidepaw's oogjes werden groot. Wow, dat klonk heel eng! En ook een beetje cool. Maar vooral eng. "H-hoe gaat d-dat dan?", vroeg ze nieuwsgierig. Het poesje wist nog niet bijzonder veel over de voortplanting. Het hele bloemetjes en bijtjes verhaal was nog maar een vage notie in haar brein.. Maar bevallingen had ze onbewust wel meegemaakt, zowel die van zichzelf - al wist ze daar niets meer van, natuurlijk - als die van kittens jonger dan haar toen ze nog in de nursery geslapen had. Veel meer dan dat het pijn deed had ze nooit echt meegekregen. In ieder geval klonk het niet als iets dat ze zelf ooit zou willen proberen, brrr.