[Crystalstar] As I slowly descent further down

Nooit was er zo'n zachtheid bij haar in bed geweest. Katers waren nu eenmaal anders: harder, gespierder, misschien ook wel gretiger. Crystalstar had zich goed op haar gemak gevoeld bij haar twee partners, maar ze was altijd de kleine geweest. En nu was eens de grote, ookal was de context heel anders. Ook zij had zo haar twijfels voordat ze het nest instapte. Ze voelde zich verlegen en zenuwachtig, hoewel ze niet precies wist waarvoor. Maar ze zette door, en snel genoeg zaten ze naast elkaar in het zachte nest.

Langzaam liet Crystalstar zich zakken, en ging ze op haar zij liggen, met haar sterke poten voorzichtig rond Seamist's slanke lichaam. Ze kon het niet helpen en grinnikte zachtjes toen die vroeg of ze niet teveel ruimte innam. "Ik heb nog nooit met zo'n kleine kat als jij in een nest gelegen." Fluisterde ze, en ze krulde zich om de andere kattin heen, een en al tederheid en voorzichtige bewegingen, alsof ze iets breekbaars omhelsde. "Is.. is dit goed?" Mompelde ze, nog steeds een beetje onzeker over allerlei onbenullige zaken die altijd opspeelden als ze zich voor iemand opende. "Je bent erg zacht.."

Het scheen even te duren voordat Seamist zich een beetje kon ontspannen. Vreemd genoeg deed het Crystalstar denken aan haar eerste keren met een ander. Ze hadden zich altijd wat zekerder opgesteld dan zij, maar uiteindelijk hadden ze net zo zenuwachtig gebleken. Maar het duurde niet lang, en al snel lag de calico dichter tegen haar aan genesteld. Ze was zo dichtbij dat Crystalstal haar hart voelde, dat snel tekeer ging. Er was nog steeds wel iets van stijfheid in de twee te vinden, maar dat was vooral een kwestie van het nieuwe ervan, en de ommekeer van omstandigheden.

Ze probeerde Seamist zich in ieder geval zo welkom mogelijk te laten voelen, en keek liggend in haar verschillend gekleurde ogen. De andere kattin vertelde haar dat nog nooit iemand een opmerking over haar zachtheid had gemaakt. Crystalstal glimlachte en schudde haar kop. "Misschien is iedereen te afgeleid door andere mooie delen." Dat was een gewaagde opmerking, maar ze had hem spontaan gemaakt en voelde zich er niet slecht over. Opnieuw verliet een grinnik haar keel toen Seamist opmerkte dat ze nooit met een leader had geslapen. "Dan voel ik me vereerd om te eerste te zijn." Fluisterde ze. Ze verstrekte haar omhelzing ietwat, en bracht Seamist dichter tegen zich aan, zo dichtbij dat het gezicht van de ander wazig werd. Het was dichtbij nagenoeg om haar ademhaling te horen, en het voelde allemaal goed.

Een bekend gevoel golfde over haar heen toen Crystalstar Seamist dicht tegen zich aan drukte en haar geur opsnoof. Het werd opeens een stuk warmer in het den, en ze voelde dat die van warmte vooral uit haar zelf kwam. Ze voelde haar wangen verhitten, en haar borst, en meer dan dat alleen. Waar ze eerst alleen de troost van aanwezigheid had gewild, begonnen er plotseling ook andere gedachten in haar op te komen. Niet eerder had ze ook maar een hint hiervan gevoeld als ze Seamist zag, ze had alleen maar een afkeurend gevoel gehad. Maar nu..

Seamist probeerde haar compliment met wat verlegenheid af te wenden, en een nieuwe glimlach speelde over Crystalstar's lippen. "Misschien ben ik niet degene van wie je dat wilt horen, maar ik verzeker je dat je erg aantrekkelijk bent." Murmelde de oudere kattin. Ze bracht haar gezicht nog wat dichter bij Seamist's kopje en likte haar bijna liefkozend over haar wang. Bijna was ze verder gegaan, bijna was ze op de ander geklommen, maar ze had zichzelf tegengehouden. Die verwarring kon ze hen beiden niet aan doen, toch? "Het is donker buiten.. en stil" Observeerde ze. Toen Seamist haar was komen bezoeken was de schemering al ingegaan, maar nu waren de laatste gesprekken uit het kamp weggestorven. Het enige wat er te horen was, was het ruisen van de rivier.

Wat zou dit met Seamist doen? Ergens was ze bang dat de kattin zich misschien wel onder druk gezet voelde om er in mee te spelen, dat ze het deed omdat ze nog steeds bang was voor Crystalstar. Maar nee, daar was het veel te écht voor geweest. Ze zou het gewoon moeten vragen, zodat Seamist wist dat ze ook om haar gemak gaf. De warmte werd steeds sterker, steeds aanlokkelijker. Het werd steeds lastiger om zich ervan te weerhouden om gewoon te pakken wat ze nu wilde hebben.

Met haar poten om Seamist's nek geslagen luisterde Crystalstar naar het geluid van de rivier. Haar rivier, het bewijs dat zij nog steeds was waar ze hoorde te zijn. Nu durfde Seamist haar compliment wel aan te nemen, en met een verlegen blik, die Crystalstar nog meer verwarmde, bedankte ze haar leader. Het gloeiende gevoel nam nog verder toe toen ze haar eigen complimentje gaf. Toen ze daarna over Arcticwolf begon maakte de grijze kattin een zacht sussend geluidje. "Niet aan denken, ik weet hoe het zit. Je hoeft niet bang te zijn." Beloofde ze zachtjes. Nu kon ze het niet meer hebben om nog langer op dezelfde manier stil te liggen. Langzaam richtte Crystalstar zich op, en liet ze een deel van haar gewicht op Seamist rusten, zodat ze zijwaarts op de ander neerkeek. Meteen bekroop sloeg de twijfel weer toe. "Is dit oké? Ga ik niet te ver?" Fluisterde ze in het donker, de tweekleurige ogen zoekend. Het voelde zo juist, maar als Seamist het niet wilde.. "Doe het niet voor mij." Gebood ze de jongere poes.

Sinds Shellkit had ze niemand meer zo dichtbij laten komen, bang voor de gevolgen. Maar met een poes was alles anders, Seamist kon haar geen kittens geven. Ingespannen wachtte Crystalstar het antwoord van de kleinere kattin af, die duidelijk geschokt was door haar handelingen. Met elke tel die voorbij ging werd ze er zekerder van dat ze afgewezen zou worden, dat ze het nu toch nu geruïneerd had en Seamist alleen maar ongemakkelijk en misschien wel bang had gemaakt. Waarom had ze het gevraagd, waarom had ze Seamist gevraagd hier antwoord op te geven? Ze had haar zo veel pijn aan gedaan, natuurlijk wilde ze niets doen met Crystalstar. De leader legde gespannen haar oren in haar nek en wilde zich net van de ander af tillen toen ze het antwoord kreeg.

Het was oké. Een paar tellen kon Crystalstar alleen maar verbaasd kijken, en toen brak er een glimlach op haar gezicht. Het was een glimlach waarin niets dan liefde, en misschien verlangen, te zien was. En toen liet ze zich volledig op Seamist zakken. Ze ging met haar kop door de zachte vacht en snorde gelukkig. De wereld was nog steeds alleen het den en Seamist, en leek nu steeds meer alleen Seamist te worden. "Ik wil niet dat je hier spijt van krijgt, ik wil je alleen als je mij wilt." Fluisterde ze met een horse stem. Het was niet de bedoeling te snel te gaan, maar ze had zo lang gewacht op de kans om weer warmte te voelen, en ze had zo het gevoel dat dit de kat was met wie het klopte. Crystalstar dirigeerde Seamist voorzichtig op haar rug, zodat de twee kattinnen elkaar aankeken in het duister. "Echt mooi.."

Niet helemaal safe voor iedereen, lezen op eigen risico:

Het leek een prachtige eeuwigheid te duren voordat ze allebei genoeg hadden gehad. Crystalstar rolde op haar zij en keek zijdelings naar Seamist, die behoorlijk vermoeid leek. Ze glimlachte lichtjes, nog steeds genietend van de nasleep. Het duurde even voordat er iets van twijfel naar binnen begon te lekken, maar natuurlijk kwam het gauw genoeg. Crystalstar zuchtte, ze wist dat dit ernstige consequenties zou hebben. En hoe erg ze haar best ook deed om de gedachten buiten te houden, doemde er een aantal scenario's op waarbij deze daad haar behoorlijk zou schaden. Aan de andere kant was er Seamist, die nu zo mooi in haar nest lag, en die ze nog steeds bij zich wilde hebben.

"Ik zal je beschermen." Fluisterde ze, en ze hielt de ander in een losse omhelzing. Na dit voorval kon ze niet echt anders. Ze kon moeilijk tegen Seamist zeggen dat ze Arcticwolf nu in haar eentje mocht trotseren, en dat ze had moeten weten wat er van zou komen. Als ze dit deed, dan moest ze ook de gevolgen dragen. "Zelfs als je me nooit meer wilt aankijken, en je met iemand anders gelukkig wordt, zal ik je beschermen. Dat zweer ik, voor alles wat me dierbaar is." En ze liet haar zwaar geworden oogleden zakken, nadenkend over de avond.