[Crystalstar] As I slowly descent further down

Misschien was Seamist ouder en verbetener, maar degene die ze tegenover zich kreeg had een verbittering doorgemaakt waar je maar moeilijk van terugkeerde. Het zou nog een zwaar karwei worden om een goed gesprek uit Crystalstar te krijgen.

Deze keer was ze alleen in het den, Smokegaze was nergens te bekennen. Ze had het de laatste tijd moeilijk gevonden om nog met een ander in hetzelfde nest te slapen, en sommige avonden vroeg ze haar mate dan ook om haar wat ruimte te geven. Gelukkig had ze de liefste partner in het hele woud, en leek hij het te begrijpen. Toen de veelkleurige gedaante in opening van haar den verscheen richtte Crystalstar haar ogen omhoog. Ze was goed verzorgd, haar vacht glansde en haar staart lag netjes rond haar poten. En toch was er iets mis. De leader had weinig willen eten na het incident, en haar gebrekkige dieet had haar met een ingevallen gelaat achtergelaten, die een schaduw over haar gewoonlijke knapheid wierp. "Seamist." Mauwde ze zachtjes, bijna statisch. "Kom binnen." Dwong ze zichzelf erachteraan te plakken.

Het was noodzakelijk geweest om Seamist over te leveren aan Arcticwolf. Crystalstar zou er altijd bij blijven dat dat het beste was geweest voor de jonge kattin. Anders had ze haar moeten verbannen. Daarbij wilde ze Arcticwolf tevreden houden, hij had teveel voor haar gedaan om aan de kant te worden geschoven. Desondanks wist de leader hoe het tussen de partners zat, als er al liefde was, was die eenzijdig.

Een frons verscheen op haar gezicht toen Seamist het nieuws bracht. Dat kon er nog wel bij. Zij verloor haar kitten, en dit stel werd met een nestje opgescheept. Haar stilte duurde net iets te lang, een moment waarin ze het gezicht van Seamist goed bestudeerde en nadacht. Iets in haar wilde de kattin pijn doen, enkel om het feit dat zij, de verrader, wel gezegend leek. Maar was het wel een zegen, als ze het van hém moest ontvangen. Crystalstar kon zich niet voorstellen hoe hun nachten samen waren. "Goed werk, dat zal de laatste twijfels wel uitdoven, denk je niet?" Alsof zij niet doorhad waar dit om ging. Alsof zij geloofde dat Seamist Arcticwolf naar binnen liet omdat ze zo graag meer kittens wilde. Het ging allemaal om bewijzen, aan haar mate, en aan haar leader. "Ik hoop dat je je op ze verheugd." Dat laatste zei ze met zoveel zakelijkheid dat de boodschap compleet omgekeerd werd.

Wat had ze kunnen verwachten na die woorden? Wat had ze gehoopt te horen? Had ze Seamist boos willen hebben, gewild dat ze begon te schreeuwen, zodat ze haar erop kon wijzen wie wie beschermde? Misschien was dat het inderdaad, of misschien had ze gewoon niet de kracht kunnen opbrengen om de ander een waardige reactie te zijn. Hoe het ook zij, Crystalstar was niet blij met het totale gebrek aan emoties dat Seamist toonde.

"Daar ben ik zeker van.. En gefeliciteerd, ik hoop dat dit een overwinning is. Op welke manier dan ook." Antwoordde ze op een wat zachtere toon. Het was geen schaamte die haar vulde, meer een soort leegte. Maar ze wilde ergens niet dat Seamist haar zou haten, of zou vrezen. "Je bent eerder moeder geworden, dus ik ben bang dat ik je weinig te bieden heb met mijn ervaringen." Vervolgde ze, proberend iets van gemeenschap in het gesprek te brengen. In plaats daarvan werd ze alleen maar nog meer aan verlies herinnerd, en bijna brak Crystalstar.

Nu moest ze kiezen. Als ze Seamist weg liet lopen zou dat het einde zijn van de kans op een vriendelijke relatie tussen de twee. Dan zou de herinnering van haar koude reactie op het nieuws van kittens hetgeen zijn dat de ander met haar associeerde. Als ze nog verder praatte bestond de kans dat ze teveel medeleven voor Seamist zou gaan voelen, wat nog gevaarlijk kon zijn. Ze zou nu een keuze moeten maken, voordat de kattin haar den uit was.

"Seamist." Sprak ze zachtjes. Ze had pas met Settleddust gepraat, en toen had ze gezegd dat Seamist een kattin was met haar hart op de juiste plek, hoewel dat hart misschien een beetje te zacht was. "Het spijt me dat je niet van je mate kunt houden, en dat je toch bij hem moet blijven."
Ze zuchtte diep, spijt vertonen was niet haar sterkste punt. "Je moest het voor me doen. Anders had ik geen andere keus dan je verbannen. Je bent sterk geweest, je hebt de clan ver voor jezelf gezet. En daarvoor bedank ik je." Haar groene ogen vonden die van Seamist. "Ik ben te vertrouwen, en jij en de kittens vallen onder mijn bescherming, zoals iedere kat in Riverclan."

Wat zou zij hebben gedaan als ze in Seamist's situatie had gezeten? Als ze jonge en verliefd was geweest. Zou ze hebben toegegeven aan de kater, en dit alles geriskeerd hebben? Crystalstar wilde graag geloven van niet, maar iets in haar was niet zo zeker. Ze had jonge, vurige liefde gekend, en wist dat er maar weinig was wat daar tegenop had kunnen wegen. Maar toch moest ze hard zijn, want regels waren regels. Zij was de leider die haar clan's eer moest bewaken, en haar Starclan's gratie moest behouden, en daar pasten geen interclanse relaties bij.

"Riverclan zal nooit weten wat er gebeurd is, of waar je kittens vandaan komen. Als Arcticwolf zijn mond voorbij praat, zullen de gevolgen voor hem niet lichter zijn dan voor jou." Dat was alles wat ze Seamist te bieden had, dan en bescherming. Ze kon haar moeilijk het leven teruggeven waar ze naar verlangde, en nog minder kon ze haar Settleddust geven. Ze zuchtte en liep op Seamist toe. Ergens was ze bang dat die terug zou deinzen voor haar aanraking. Voorzichtig wreef ze haar wang tegen die van de andere kattin. "Ik weet dat je me haat, of in ieder geval dat je bang voor me bent. Maar ik wil je echt het beste geven." Zou ze het vertellen? Dat kon wel iets van vrede scheppen, of misschien bracht het juist meer onrust met zich mee. Crystalstar besloot dat het het risico waard was. "Ik heb Settleddust gezien, en gesproken. Hij wilde niet veel zeggen, maar hij lijkt me redelijk. Ik heb hem aangeboden Brackenpaw een keer te zien, zonder dat hij er van wist. Maar hij weigerde, om het de jongen niet moeilijker te maken. Hij is een goede kat, en jij ook." Dat was meer dan ze had willen zeggen.

Of het wijs was geweest om over Settleddust te beginnen durfde Crystalstar niet te zeggen. Misschien werd het gezien als nog een wrede test, waarmee ze het laatste beetje twijfel uit Seamist wilde zuigen. Maar dat was niet wat het geweest was. Sinds de dood van haar Shellkit had ze veel over zichzelf opnieuw moeten overdenken. Hoewel Crystalstar wist dat ze trouw moest blijven aan Starclan en diens regels, en dat ze dat alleen kon doen als ze veel van haar harde persoonlijkheid behield, had ze ook ingezien dat er uitzonderingen konden bestaan.

Seamist zwoer in ieder geval dat ze haar leader niet haatte, wat in ieder geval een kleine overwinning was. Deze keer liet Crystalstar haar helemaal uitpraten voordat ze weer een opmerking maakte. Geduldig luisterde ze, en ze begreep het. Ze dacht zelfs dat ze iets van verzachting kon bieden. "Toen ik deputy werd moest ik veel achterlaten, en toen ik leader werd nog meer. Ik heb dierbaren moeten kwetsen en heb er niet zoveel voor mijn kinderen kunnen zijn als ik had gehoopt, hoeveel ik ook van hen hielt." Begon ze, terwijl ze opnieuw haar wang langs die van de ander wreef en haar nu ook de langzame strelingen van het sharing tongues ritueel gaf. Ze probeerde troost te bieden op de enige manier die ze kende: door haar warmte te delen en een verhaal te vertellen. "Settleddust zal nog meer opgegeven moeten hebben, zeker met de clan die hij voor zijn kiezen gekregen heeft. Hij heeft tegen zijn eigen wil in moeten kiezen voor zijn clan boven zijn dierbaren, en die keuze zal veel veranderd hebben." Met een tedere beweging droogde ze Seamist's gezicht en keek ze haar van veel dichterbij aan. "Ik ben nooit helemaal hersteld van de verandering, vrienden onderhouden is me de afgelopen moons niet gelukt. Maar ik ben er in alles voor mijn clan. En dat is wat Settleddust ook heeft moeten zijn." Ze glimlachte een verdrietige glimlach. Er waren zeker tijden dat ze zich eenzaam aan de top voelde, zelfs omringd door tientallen anderen. Door haar attitude waren er maar weinig die het aandurfden om haar écht te benaderen.

Het was een vreemd gegeven: ze wilde Seamist beschermen in de situatie die zij zelf voor een groot deel had opgebouwd. Nu ze hier zat, zo persoonlijk, kon ze alleen maar met een akelig gevoel denken aan wat ze de jonge kattin had aangedaan. Ze kon zich niet voorstellen dat de nacht dat deze kittens werden verwekt ook maar een beetje plezierig was geweest voor Seamist. Over het verhaal over Settleddust had ze niet veel meer te zeggen. Ze had een goed idee over wat er gebeurd was, en ze wilde Seamist ergens ook de kans geven er zelf mee te dealen, zeker als ze hem had afgezworen.

Maar op de rest kon ze niet met knikjes en teder gewas reageren. Toen Seamist toegaf dat ze haar erg respecteerde trok Crystalstar even haar kop terug om te glimlachen. "Dankjewel, de clan is alles voor me, het minste wat ik voor haar kan doen is mijn best doen haar staande te houden." Fluisterde ze met een zachtheid die niemand buiten haar familie ooit zag. Het ijzeren masker was nu bijna helemaal afgevallen. Natuurlijk was haar leiderschap geen façade, maar onder al die lagen hardheid lag nog steeds de Crystalshell die ze zoveel moons geleden achter had moeten laten. Maar dit was nog niets vergeleken bij wat Seamist haar daarna toevertrouwde. Crystalstar's onderlip begon te trillen en ze voelde haar ogen vollopen, en haar stem stokken. Het verstikte gevoel van aankomende tranen bekroop haar en even kon ze alleen maar naar de ander staren. En toen brak het laatste deel van de muur die ze om zichzelf heen had gebouwd. Een hortende snik ging door haar lichaam, en ze liet zich weer tegen Seamist aan vallen, deze keer voor steun. Zwaar ademde ze door haar neus naar binnen terwijl ze trilde en schudde, in elkaar gebogen tegen de kleinere kattin. "Shellkit.." Wist ze uit te brengen, een naam die nooit eerder over haar lippen was gekomen.

Het liefst zou ze weer zijn gaan schreeuwen. Maar het enige geluid dat haar keel verliet was het snelle gehijg en daarna de opgekropte snikken van een vreselijke huilbui. De kracht verliet haar poten en ze leunde zwaar op Seamist, die haar liefkozende woordjes in fluisterde. De rest van de wereld verdween. Alleen het den en Seamist waren nog over, en het verdriet. Crystalstar begroef haar gezicht in de zachte vacht, en rook de zoete geur van de andere kattin terwijl ze naar binnen ademde. En al die tijd bleven de tranen stromen. Niemand anders had haar zo gezien. Bij niemand van haar familie had ze ook maar een traan kunnen laten, want ze wisten niet wat die tranen betekenden. Niemand behalve Seamist begreep het.

Toen ze na lange momenten eindelijk genoeg kracht vond om haar kop op te richten waren Crystalstar's ogen rood en was de vacht eromheen gemat door de tranen. Ze ademde nog steeds zwaar en onregelmatig, en af en toe ging er nog een snik door haar heen, maar ze kon weer op eigen kracht overeind blijven. Ze keek Seamist aan en schudde haar kop langzaam. "Wat heb ik je aangedaan.." Miauwde ze schor. Hoe had ze deze prachtige kattin ooit zo kil kunnen behandelen? De enige die haar begreep in haar diepste verdriet. Hoe had ze haar ooit aan hém kunnen overleveren? "Blijf bij me." Vervolgde ze toen plotseling, nog steeds met een klein stemmetje. Het interesseerde haar niet wie Seamist zouden missen, zij had haar nodig.

Heel lang had ze het opgekropt. Omdat er niemand was geweest tegen wie ze had kunnen praten. Omdat ze sterk had willen blijven voor haar clan, die haar toch al op zo'n verschrikkelijk moment had moeten zien. Omdat ze Crystalstar was, de ijzeren dame die door niets en niemand geraakt werd. En dat was nu allemaal in één vlaag weggestreken, door de poes die ze een verrader had gevonden. Iets in haar wilde iets zeggen dat het goed kon maken, maar ze wist dat er niets was. Ze kon de kittens niet uit haar buik halen, en kon Arcticwolf niet wegjagen. Ze kon helemaal niets.

Maar toch bleef Seamist, en ze kwam met al haar zachtheid tegen Crystalstar aanzitten, die haar kop voorzichtig op die van de andere deed rusten, en opnieuw de zoete geur rook. De leader sloot haar ogen en liet zich één worden met de driekleurige pels, een wereld van enkel zachtheid en zoete geur. Geleidelijk aan kalmeerde haar adem weer, en ebde de snikken weg, totdat ze alleen nog maar het vermoeide gevoel van de nasleep voelde. "Ik slaap alleen.. Ik kan niet riskeren dat het opnieuw gebeurd." Als haar mate zich een keer extra verliefd voelde zou het zo weer kunnen gebeuren, ook daarom hield ze iedereen buiten haar nest. "Maar ik heb de warmte nodig, ik moet een hartslag voelen, een ademhaling horen." Murmelde Crystalstar zachtjes, met haar ogen nog steeds gesloten. Als ze ze open deed zou het moment voorbij zijn, dan zou ze zich niet meer kunnen delen. Er was geen motief voor de woorden, ze wilde het simpelweg kwijt.

Wat wilde ze nu? Wilde ze iemand bij zich hebben, of wilde ze iedereen van zich af blijven duwen? Het laatste was veilig, want het was voorspelbaar. Crystalstar hielt van veilig en voorspelbaar. Maar zo kon ze niet doorgaan, dan zou haar echte gelukt nooit meer terug komen. Hoewel ze veel van Smokegaze had gehouden, kon ze hem niet meer zoveel bij zich hebben, en wat bleef er dan nog over? Elke nacht dat ze alleen in slaap viel was er weer een waarin haar diepste zij een stukje verder werd afgeschaafd.

Bij Seamist's woorden opende Crystalstar toch ongewild haar ogen, en keek neer op de kleinere kattin. Ze bleef even stil. Het was haar ook wel duidelijk dat dit hun verhouding ernstig had doen schudden. Durfde ze het aan, tegenover zichzelf, om met Seamist te slapen? Wat iemand anders ervan dacht scheelde maar weinig, ze was leader, en tegenspraak deed haar niet veel. Maar kon ze het zelf aan. Was die zoete geur, die zachte vacht, en die lieve blik genoeg? "Ja, alsjeblieft." Fluisterde ze, en ze voelde de huivering die door Seamist heen ging. Crystalstar boog zich naar voren en gaf de kattin een voorzichtige lik tussen haar oren. "Ik zal hem een reden geven voor je afwezigheid, wees niet bang." Want wie anders dan Arcticwolf had haar zo'n angst aangejaagd. Voorzichtig stapte de grijze kattin naar achteren, naar het nest dat groot genoeg was voor twee katten, zeker voor een kleine zoals Seamist. Zoals ze al had gedacht had het openen van haar ogen iets teruggebracht, en even stond ze zelfs ietwat ongemakkelijk. Hoe stelde ze dit voor? "Wil je gaan liggen? Dat is misschien wat comfortabeler." Murmelde ze een beetje knullig, nog steeds naar Seamist kijkend.