Keep your enemies closer

Settleddust had zich gepositioneerd op de paal van een hek die een nat weiland omringde. Alles hier was kaarsrecht, het gras onnatuurlijk in één kleur, in één lengte. Geen bloemen, geen kruid. Een koude miezerregen had ervoor gezorgd dat hij zijn vacht omhoog had staan. Hij was ver weg van kamp, voor even, om aan alles te ontsnappen. Vanbuiten leek hij ijzig kalm, maar van binnen woedde een immense storm. Alles, werkelijk alles, ging mis. Het enige wat hij voelde, was dat zijn clan achter hem stond. Niet Acornstar, hem. Hij zou zich gelukkig moeten voelen. Gewaardeerd, sterk. Maar hij voelde zich overrompeld over het feit hoeveel macht een leider eigenlijk had. De code beschermde hem. Zijn woord beschermde hem. De sterren. De sterren waarin zijn leider geen vertrouwen in had, zouden over hem oordelen als hij hem aan de kant zou zetten. Mocht hij inmiddels al zo radicaal denken? Het deerde hem niet meer. Het was een vergif dat simpel in zijn brein kwam, zich vast nestelde en groeide. Acornstar wist dat hij niet meer achter hem stond. Na al die manen, was de maat vol.

- Crystalstar

Waarom ze Skyclan's oude territorium op had gezocht wist Crystalstar niet. Op de een of andere manier had ze zich er toe aangetrokken gevoeld, alsof Starclan zelf had gewild dat ze de plek bezocht. Wat ze daar aantrof was echter veel belangrijker dan haar redenen om er te zijn. Want daar vond ze Settleddust. Voor het eerst in meer dan een half jaar zag ze de kater alleen. De laatste keer dat ze dicht genoeg bij elkaar waren geweest om te praten had ze naar hem gehint dat ze zijn geheimen kende, maar nu was alle lust om spelletjes met hem te spelen uit de kattin gevloeid. Ze voelde zich ouder, en misschien ook wel iets wijzer. "Ik weet niet wat een naarder beeld is: De as van het verbrande territorium, of deze façade." Mauwde ze ter begroeting. Met een gracieuze sprong ging ze naast de deputy zitten. Ze keek hem aan, en voor het eerst keek ze zonder kwade wil. Er was daadwerkelijk iets wat ze hem wilde vragen.

Settleddust kreeg gezelschap in de meest gruwelijke vorm. Was dit een grap? Hij hoorde haar stem en hij keek achterom, waarna zijn ogen donkerder werden. Oh StarClan, speel alsjeblieft geen spelletjes meer met me. De goede wil in hem was compleet verdwenen. Ze was veel. Een leider, wreed, maar vast erg sterk en gerespecteerd in haar clan. ‘Ik zou goeiemiddag willen zeggen, maar ik mag je nog steeds niet,’ miauwde hij kalm. De Shadowclan deputy keek haar lang aan. Waren ze nog in oorlog? Of was het een wapenstilstand. Een onbesproken overeenkomst om tand en klauw aan de kant te zetten? Wat het ook was, het was geen vrede. Maar ze keek nu niet wreed. Ze leek niet een kwaad. Er was een angstaanjagende kalmte die hem niet zinde. ‘Ik mis de as. Toen ik jong was dacht ik dat er spoken leefden.’ Bij de sterren, tijd was simpeler toen.

De begroeting die ze te horen kreeg was niet erg verassend. Crystalstar dacht niet dat er veel sympathie voor haar was in Shadowclan. En het speet haar maar weinig. De enige misstap die ze zou erkennen was Twistedheart. Hij was te onschuldig geweest, als het om een krijgsgevangene was gegaan was er nog een argument geweest, maar daar was ze echt wreed geweest. Settleddust mauwde dat hij de as miste en Crystalstar glimlachte zowaar. "Ik mis het ook. Het was een goede herinnering, een herinnering dat we nooit mogen afdwalen van de sterren."Die woorden hadden gewicht in dit gezelschap, maar ze was hier niet om over Acornstar te spreken. Nog niet. "Het is goed dat ik je hier toevallig tegenkom, want ik moet iets van je weten." De glimlach was verdwenen en ze keek hem nog indringender aan, om elke hint van een leugen te kunnen opvangen. Ze zou maar direct ter zake komen, vrolijk kletsen was tijdverspilling bij kat met wie ze een halve moon geleden nog op het slagveld had gestaan. "Settleddust, ben jij de vader van Seamist's kinderen?"

Settleddust keek naar het gras. Het was bijna nep. Tweebenen hadden een manier om de natuur hun orders op te laten volgen. Het was bijzonder. En Crystalstar sprak over herinneringen, over dat ze niet mochten afdwalen. Hij keek weer schuin naar haar. Doelde ze op Acornstar? Hij rolde zijn ogen terug naar voren. ‘Zegt de martelaar.’ Nog een herinnering, een slechte. Hij had haar er nog niet voor vergeven. Het was het begin van de oorlog, de druppel. Het boeide hem niet wat voor kinderachtige ruzies ze daarvoor hadden gehad, maar dat was onvergeeflijk. Maar misschien deden ze allemaal stiekem wel eens onvergeeflijke dingen. Maar ze wilde hem iets vragen, dus beet hij op de binnenkant van zijn lip. Hij was een en al oor. Maar toen Seamist zijn naam viel, moest hij zijn best doen om niet geschokt te zijn, boos, verdrietig. Het was een storm van emoties, maar ergens had hij vermoed dat zij het wist. Ze had het door laten schemeren, voor de oorlog, maar toen waren ze niet samen. Hij keek haar ongelovig aan. ‘Nee.’ Duidelijk, simpel. Hij lachte schamper en schudde zijn kop. ‘Ik weet niet wat ik erger vind. Dat je mijn eer in twijfel brengt, of die van je clangenoot.’ Hij weigerde om Seamist haar naam uit te spreken. Het was een leugen, natuurlijk. Alles was gelogen. Maar het was als een tweede natuur. Hij loog al zo lang voor zijn clan, zijn kinderen, voor Peppermint. Maar van binnen schreeuwde zijn hart het uit.

Het kwam altijd terug bij Twistedheart. Hoeveel goed ze nu ook nog zou doen, Shadowclan zou haar er niet voor vergeven. Crystalstar reageerde niet op die steek en bleef Settleddust slechts aankijken. Er was nu iets belangrijkers om te bespreken, en ze wilde zien of hij het direct zou toegeven. Ze wilde weten of hij sterk genoeg was om toe te geven. Ze werd echter teleurgesteld. Hij probeerde de ernst van de zaak op haar af te schuiven. De kattin had liever niet veel meer willen weggeven van wat zij wist van de situatie, maar ze moest wel als ze met hem verder wilde. "Settleddust.." Een zucht verliet haar lippen. Dit was de eerste keer dat ze bereid was geweest om hem te helpen, een klein sprankje goede wil, en het leek al afgewezen te worden. "Je bent gezien met Seamist, ver nadat je in ons kamp verbleef. Brackenpaw lijkt sprekend op je." Ze wachtte even om hem de kans te geven die twee argumenten te verwerken. "En Seamist heeft het zelf toegegeven. Denk je dat ze dat gezegd zou hebben als het niet zo was? Dat ze haar eer zou weggooien door mij met zo'n geheim te vertrouwen?" Dit moest wel een hartverscheurende situatie zijn voor Settleddust, want in wezen kon hij geen kant op. Crystalstar had met hem te doen, maar voordat ze ook maar zou overwegen iets van hulp te bieden, moest hij eerst toegeven.

Settleddust zat er nu te diep in, hij kon niet meer wijken. Hij had geen kittens. Brackenpaw en Amberpaw, hij wist hun namen niet. Hij had Seamist in geen manen meer gezien. Hij zou haar geen ammunitie geven. Zijn kittens, voor zover hij wist bestonden ze niet. Settleddust moest zijn best doen om met alle vezels in hem geen frustratie kenbaar te maken, geen woede, die hij tegen alles in het meest voelde. Hij was kwaad op Seamist, voor alles wat ze had gezegd en gedaan. Dat ze verdomme haar mond niet kon houden, terwijl hij zijn geheimen potdicht wist te houden. Hij koos betrouwbare katten uit om zijn geheimen te bewaren, en al zeker besloot hij niet om het de clanleider te vertellen. En of het nou Seamist of Arcticwolf was die de schuldige was, het begon bij haar. Zelfs Inkspots wist niet dat Seamist de moeder was, alleen dat het zijn kittens waren. Nooit had hij haar naam in kamp laten vallen. Zij was slordig. En toen Crystalstar begon te spreken, werd het duidelijk wie het lek was. Seamist. Het boeide hem niet dat het zijn leven zou verpesten, die was door die kittens toch al zoveel ingewikkelder geworden. Maar dit ging hun kinderen aan. Hun veiligheid was nu aangetast. Hij moest Crystalstar weer aankijken, met een standvastige blik. Geen emoties, maar het was lastig. Maar wegkijken was niet de oplossing. Hij moest voelen dat hij de waarheid sprak, en dat zij leugens verzon. ‘Dat betekent niets. Seamist was een vriendin van mij, destijds. Sinds ik deputy ben, heb ik haar nauwelijks meer gesproken.’ Leugens. Het was het laatste strootje om zichzelf staande te houden, maar hij weigerde toe te geven aan de leider waar hij kort geleden nog oorlog mee had gevoerd. Hij snoof schamper. ‘En toch is Seamist nog in Riverclan. Als ze de code heeft gebroken, waarom ruim je haar niet op?’   Hij sprak de woorden alsof ze niets voor haar uitmaakte. Dat ze iets inwisselbaars was. Hij vernauwde zijn ogen en keek haar strak aan. ‘Ik denk dat jij je hebt laten meeslepen door haar jaloerse vriendje.’ Dankjewel Acornstar, dat was het enige nuttige wat hij de afgelopen dagen had doorgespeeld. Een klein beetje informatie over Crystalstar. Arcticwolf zat in haar binnenste cirkel.

Geen van de kinderen zou in de problemen komen voor wat hun ouders hadden gedaan, dat had Crystalstar aan Seamist beloofd. En als die ook haar mond hielt, mocht ook zijzelf in Riverclan blijven. De leader had zich netjes aan haar woord gehouden en was van plan dat voort te zetten. Maar ze wilde Settleddust een kans bieden. Het maakte niet veel uit wat ze hier allemaal zij, hij kon het toch niet doorvertellen aan Acornstar. Dat zou veel te riskant zijn, dan bestond er de mogelijkheid dat er aan die kant ook verdenkingen kwamen. Hij daagde haar uit, en vroeg waarom Seamist nog in Riverclan was. "Omdat ze de waarheid heeft gesproken. Ze is een goede kattin, zacht van hart, en ik denk dat de schrik haar weer op het rechte pad heeft gebracht." En daarbij maakte het haar een stuk loyaler aan Crystalstar, aangezien ze wist wat er boven haar kop hing als ze weer een misstap beging. "Arcticwolf had vermoedens, ja. Hij is slim en ziet dingen. Maar ik heb geen bekentenis uit Seamist geperst met bedreigingen, ze vertelde het me in vertrouwen. Haar mate weet niet alles." Dat was nog een interessante insteek in het verhaal: Arcticwolf, haar trouwste warrior die niets liever had gewild dan Seamist voor zichzelf hebben. "Er is geen liefde tussen die twee, Seamist heef niet gepraat om Arcticwolf te verblijden." Zoveel wist ze zeker. Crystalstar zuchtte opnieuw. Ze was bang dat Settleddust zich wanhopig zou blijven vastklampen aan zijn gecreëerde waarheid. "Maar om je vraag eerlijker te beantwoorden: De reden dat ik Seamist niet verbannen heb, en het verhaal stil heb gehouden, is het lot van de kittens. Zij zijn Riverclan in hart en ziel, zij verdienen het om te geloven dat hun moeder altijd rechtvaardig is geweest en dat zij absoluut bij ons thuishoren." Misschien was het tijd om maar weer te gaan. "Brackenpaw is een goede apprentice, en een harde werker. Ik hoop dat dat iets voor je betekent." Mauwde ze, terwijl ze zich van het hek liet glijden. Als hij zo koppig bleef zou ze haar tijd niet verdoen.

Settleddust bleek stokstijf zitten, terwijl zijn hoofd overuren draaiden. Hij dacht na over alles. Over Seamist, over Arcticwolf. Over wie wat wist. En Crystalstar leek te vertellen dat Arcticwolf niet alles wist, en zij maar al te veel. Maar ergens leek ze het goede voor Seamist voor te hebben. En hoe graag hij wilde geloven, hij vertrouwde haar niet meer. Dat had ze verpest. Ze wilde het beste voor de kittens. Oh ze zouden zo goed kunnen worden, niet zoals hun ouders. Settleddust had het zichzelf altijd zo beloofd, niet dezelfde fouten als zijn ouders te maken, maar hij was er ook net zo hard in getuimeld. En hoe ze sprak over zijn zoon, maakte hem misselijk. Natuurlijk was hij een goede apprentice, maar hij wilde het niet uit haar mond horen. Het was een compliment, één die hij niet geloofde. Hij wist niet meer wat hij moest geloven. Maar Crystalstar wist de waarheid, net zo erg hij het wist. En hij kon wel toegeven nu of blijven ontkennen, maar hij kon beter niets meer zeggen. Hij zou haar niet overtuigen, maar toegeven weigerde hij. Het enige wat hij deed was knikken. Ergens was hij blij dat Seamist niet van Arcticwolf hield. Maar hij was nog steeds kwaad op haar. Crystalstar gleed van het hek, maar er was nog één ding wat onbesproken was. Hij keek haar na, waarna hij toch op het laatste moment zich ook van het hek liet vallen. ‘Crystalstar, wacht,’ miauwde hij, waarna hij met een sprong weer naast haar stond. ‘Als dit allemaal waar is, waarom liet je Arcticwolf je vieze werk opknappen?’ Het was een sprong in het diepe, maar hij had haar naar hem niet kijken op die meeting, het leek al een eeuwigheid geleden. Zij, geflankt door Acornstar en Blueflower. Hij had dood moeten zijn, maar hij had het overleefd. En hij had het gevoel dat er verrassing in zijn ogen stond, met die sneer naar zijn kinderen. Hij wist niet of het waar was dat ze ervan wist, maar hij had een vermoeden.

Bijna was ze weggelopen, maar op het allerlaatste moment was ze toch teruggeroepen. Toen Crystalstar zich omdraaide zag ze meteen dat er geen bekentenis zou komen, alleen maar nog een vraag. En wat een vraag was het: Hij vroeg haar naar de keer dat Arcticwolf Seamist was gevolgd en geprobeerd had hem te vermoorden. Crystalstar had er geen direct bevel toe gegeven, maar ze had wel beloofd haar warrior te beschermen tegen de represailles van Shadowclan. Ze besefte ook dat Settleddust hiermee wel toegaf dat hij Seamist inderdaad nog een keer gezien had, als hij Arcticwolf's verhaal bevestigde. "Ik heb hem niet gevraagd je te vermoorden, hij wilde het doen toen hij erachter kwam dat Seamist je nog steeds ontmoette." Mauwde ze eerlijk. Crystalstar zou niet de volledige schuld van de daad op zich nemen, maar ze zou ook geen onschuld veinzen. "Ik heb hem het laten doen omdat ik Shadowclan wilde raken. Je kan het wanhoop noemen. Ik had geen enkele manier om Acornstar te verzwakken zonder de oorlog vroegtijdig te beginnen, en plotseling bood de kans zich aan om zijn deputy uit te weg te ruimen." Eerlijkheid was soms zo pijnlijk, maar ze nam aan dat hij het recht had om dit te weten. "Dus ik gaf Arcticwolf mijn toestemming, en hoopte dat hij zou slagen." Ze keek Settleddust strak aan, en zag iets van haar apprentice. Het waren meedogenloze woorden, maar het was de waarheid, en ze had het allemaal voor haar clan gedaan.

Settleddust was eigenlijk meer verrast dan kwaad, toen ze zo makkelijk toegaf. Hij luisterde naar haar, hoe ze simpelweg uitlegde hoe ze mee had gewerkt om hem proberen in zijn graf te krijgen. Ze had hem dood gewenst. Hij lachte even, waarbij hij zijn kop schudde. ‘Ongelooflijk,’ pruttelde hij enkel. Hij zou haar hiervoor kunnen neerhalen, maar dat zou hem alleen nog maar meer aantasten, al was de gedachte erg verleidelijk om zijn nagels in haar huid te zetten. Er kwam spanning op zijn kaak. ‘Het was jullie bijna gelukt,’ miauwde hij bitter, zijn nekharen kwamen wat meer overeind. Hoe moest hij dit gewoon toestaan? Kon hij eer halen uit het feit dat hij niet zou vermoorden, dat hij zich niet tot hun niveau zou verlagen. Dat stelde hij zich altijd voor, dat hij boven hen stond. ‘Je speelt met de grenzen van de code, Crystalstar,’ sprak hij toen kil. Een eervolle warrior hoefde niet te doden, dat zeiden de sterren. Maar ze was in staat om Acornstar alles aan te doen. ‘Misschien moet ik er vrede in vinden dat het niet persoonlijk was, maar ik zal dit niet vergeten.’ Noch vergeven. Maar al zelfs was het gelukt, haar doel zou niet bereikt zijn. Acornstar spaarde geen liefde voor hem. Hij zou eenvoudig vervangen worden, door misschien iemand die wat meer met hem zou meewerken.

Er was iets van spijt te zien in haar ogen, hoewel de hardheid van Crystalstar's gezicht het grootste deel daarvan verbloemde. Ze had gedaan wat nodig had geleken. Maar het was waar dat ze Settleddust nu niet de dood gunde, zeker niet de gruwelijke dood die Arcticwolf voor hem had bedacht. Ze liet de opmerking over de code aan zich voorbijgaan en knikte toen hij zij dat hij het niet zou vergeten. "Ik zou meer verontrust zijn als je me direct had vergeven. Shadowclan's toekomstige leider moet sterk zijn." Mauwde ze, zonder enige vijandigheid in haar stem. Hij zou haar hier nu kunnen aanvallen, maar weerhield zich er van. Het liet zien dat hij het vermogen had zichzelf in bedwang te houden, waar ze wel wat respect voor had. "Of je me gelooft of niet, het zal niet meer gebeuren. Starclan heeft tegen Acornstar en mij gesproken en ons verteld dat ons conflict niet langer zo uitgevochten mocht worden." Een schrale troost voor iemand die al slachtoffers van een van de pogingen was geworden, maar desondanks een troost. "Ik neem aan dat je niet gaat zeggen dat de kittens van jou zijn. Maar ik heb wel een voorstel. Je kan Brackenpaw een keer zien en spreken, als je dat wilt. Ben je geïnteresseerd?' Vroeg ze Settleddust met een serieuze blik in haar zeegroene ogen. Het was geen val, de gebeurtenissen van de afgelopen moon hadden haar daadwerkelijk een kleine verandering van het hart gegeven, en ze was bereid deze vader iets van zijn kinderen te geven, zolang hij maar niet zei wie hij werkelijk was.

Settleddust moest schamper lachen van haar woorden. Ja ja. Sterk. Iedereen wilde een leider die sterk was. Maar hij wist niet of hij degene wilde zijn die zou zwaaien met de vlag van onbetwistbare macht. Want daar had hij iets waar hij zelf een hekel aan had gekregen. Maar het was een compliment, dacht hij. ‘Ik doe Arcticwolf nog steeds wat als ik hem tegenkom,’ miauwde hij naar de poes. Dat was wel persoonlijk. En hij was klaar om iedereen over hem heen te laten lopen. Crystalstar zou vanzelf haar verdiende loon krijgen. Ze miauwde vervolgens dat hen was verteld door Starclan dat ze op moesten houden met vechten. Settleddust haalde even zijn wenkbrauwen op. Hij had alleen maar gehoord dat Starclan had gelogen, dat ze niet te vertrouwen waren. Dit was nieuws. Goed nieuws, misschien. Maar Settleddust was bang dat Acornstar nooit meer naar de sterren zou luisteren. ‘We hadden het ten eerste nooit zo ver moeten laten komen. Maar wat doen we er nog aan,’ miauwde hij. Allemaal achteraf, dan konden ze het beste zeggen. Maar hij had geprobeerd het te stoppen, hij had gesproken met haar deputy. Maar met Acornstar was het onmogelijk te onderhandelen. Settleddust spitste zijn oren toen bij haar aanbod en keek haar verward aan. Probeerde ze hem om te kopen, door hem een ontmoeting met zijn zoon te geven? Wat was dit, schadevergoeding? Settleddust schudde zijn kop. ‘Laat die jongen zijn leven niet lastiger maken dan nodig is.’ En ergens, wat zou hij ervan krijgen? Een gesprekje met een Riverclan apprentice die geen idee wist wie hij was. En het zou Settleddust het alleen maar pijn doen. Het beste was ze nooit zien.

Natuurlijk wilde hij Arcticwolf nog steeds iets aandoen, maar zij wist ook wel dat het waarschijnlijk niet zo ver zou komen. "Hij is nog steeds onder Riverclan's bescherming, dus denk goed na voordat je iets uithaalt." Mauwde Crystalstar, met de eerste hint van koelte in haar stem. Arcticwolf was geen 'goede' kat, maar hij was één van de meest loyale en te vertrouwen warriors die ze had, en ze was niet zomaar van plan hem naar de haaien te laten gaan. Settleddust leek oprecht verbaast door haar woorden over Starclan, blijkbaar had Acornstar alleen het slechte met zijn clan gedeeld. Opnieuw knikte ze, ze hadden inderdaad niet zo ver moeten gaan, en nu was er weinig meer aan te doen dan proberen het niet nog een keer te laten gebeuren. "Ik zal het niet meer laten gebeuren, Starclan heeft me duidelijk gemaakt wat er dan gebeurd." Het was een subtiele hint naar iets waar hij niets van zou weten. Shellkit, haar doodgeboren kitten die nooit die naam zou dragen, was de perfecte waarschuwing geweest. Tot haar verbazing wees Settleddust haar aanbod af. Ze was onder de indruk van hoe hij het welzijn van de apprentice voor zijn eigen wil zette. "Dat is goed van je." Mauwde ze zachtjes. "Je maakt moeilijke keuzes als ouder, maar je doet het uiteindelijk allemaal om ze te beschermen." Waarom ze dat precies uitgerekend tegen hém zij wist Crystalstar niet. Misschien wilde ze gewoon met iemand praten, en was hij de dichtstbijzijnde. "Je zou een goede vader voor ze zijn geweest."

Settleddust keek haar ongelovig aan. Wilde ze dat monstertje van haar beschermen? Haar vechthond? Deed hij nog meer vieze klusjes voor haar? Hij rolde zijn ogen. ‘Dat boeit me niet,’ miauwde hij vervolgens. ‘Hij heeft het persoonlijk gemaakt. Als hij een echte man is, laat hij het persoonlijk.’ Settleddust had de aanval aan zijn clan verteld als een ongeluk, wetende dat hij de relatie tussen Riverclan en Shadowclan niet verder kon verpesten. Bovendien kon hij het niet vertellen. Het ging over zijn kittens, en zijn kittens in Shadowclan. Nu hij erover dacht, Crystalstar had nog geen woord over Tidepaw en Dimpaw gerept. Was hun bestaan dan nog wel geheim? Wat er ook was, zij hadden een familie. Een vader en een moeder, en een extra broer. Airwisp was het dichtst bij de waarheid, al wist Inkspots ook het één en ander. Maar niemand van hen wist Seamist hun naam. Maar Crystalstar maakte hem een belofte dat ze niet weer zouden strijden. Dat er zand overheen ging, of wat het ook was. Hun vete was ook onzin. Ze deelden nauwelijks grenzen. Het was enkel persoonlijk, alleen hadden Crystalstar en Acornstar hun hele clans erbij betrokken. En toen sprak Crystalstar weer over het zijn van een ouder. Moeilijke keuzes, hen beschermen. Hij knikte voorzichtig. Toen sprak ze weer dat hij een goeie vader zou zijn. Ongelovig kwamen zijn mondhoeken omhoog. Was dit nog altijd een plot om hem zich te laten verspreken? Op zijn gevoelens in te praten? Hij zou niet toegeven. Als hij het eenmaal gezegd had, was er geen weg terug. En Settleddust was bijzonder goed geworden in zijn mond houden. ‘Wat wel niet had gekund. We zullen het nooit weten.’ Settleddust keek de grijze poes nog een keer lang aan. Hij wist niet of ze nog steeds vijanden waren, of dat er een soort wederzijds respect was. Ze hadden in elk geval besloten elkaar niet in de haren te vliegen. Of misschien was dit een andere manier van oorlog voeren, wie wist. ‘Als dat alles is, hou ik je niet langer tegen,’ miauwde hij kalm, weer zakelijk. Alsof dit gesprek niets anders was dan vragen hoe de prooi in Riverclan rende.

Hoe persoonlijk het allemaal ook mocht zijn, ze zou haar Arcticwolf nooit zonder slag of stoot overgeven aan Settleddust. Ze had gezworen hem te beschermen, en dat was precies wat ze zou doen. Zolang hij haar niet verried, zou zij ook zijn vertrouwen niet schaden. Maar ze zij er niets meer over, het was niet wijs om Shadowclan's bloed nog verder te koken. Zij waren nog steeds haar vijand, en het zou heel wat kosten om een van beide partijen van iets anders te overtuigen. De cyperse kater tegenover haar bleef ook mysterieus over zijn vaderschap, wat Crystalstar deed zuchten. Hij gaf haar de hint dat het tijd was om uit elkaar te gaan, maar ze moest nog een ding zeggen. Acornstar zou er niet naar luisteren, en dus moest hij het horen. "Het is niet alleen Starclan die mij weerhoud van verdere oorlog." Gaf ze toe, met een stijve beleefdheid. Het was moeilijk om hierover te spreken, zelfs tegen iemand die zo weinig van haar wist. "Een persoonlijk verlies heeft een einde aan mijn vechtlust gemaakt." Mauwde ze verder, terwijl ze wat onrustigheid liet merken in het zwiepen met haar staart. "Ik wens voor een hernieuwde vrede. Niet voor mij, maar voor alle moeders die hun kinderen erdoor niet het slagveld op hoeven zien gaan." Uit die woorden zou hij wel een soort conclusie kunnen trekken, en zo niet zou hij het de volgende gathering wel te weten komen. Clankatten waren niet goed in het bewaren van sappige geheimen. Ze was te gemakkelijk omgegaan met levens, had te weinig nagedacht over de verhalen achter die levens. Was dat de boodschap van Starclan geweest? Toen ze haar kitten van haar weg hadden gerukt?

Hij had haar gewaarschuwd. Het was nu een kwestie van tijd. Hij had Arcticwolf gemist op het slagveld. Daar had hij naar uitgekeken, maar de hufter was niet op komen dagen. Toch, leek hij een soort van vreemde overeenstemming met Crystalstar te krijgen. Ze waren kalm, eerlijk. Voor zover Settleddust nog eerlijk kon zijn. Hij was niet zoals Acornstar, die zijn hart op zijn poot droeg. En toch als hij naar Crystalstar luisterde, kon hij het niet helpen te denken dat ze meer motieven had. Maar, ze verraste hem opnieuw. Settleddust keek haar bestuderend aan, liet haar rustig uitpraten. De blik in zijn ogen werd iets zachter. Hij geloofde haar. Hij wist alles van persoonlijk verlies, hoe wreed de sterren konden zijn. Crystalstar had geen idee hoe hij gestraft werd, iedere dag. ‘Het spijt me voor je,’ miauwde hij dan ook, sympathieker. Hij meende het. Wat dat persoonlijke verlies was, hij kon enkel gokken. Een familielid, een partner, een kind? Hij gokte het laatste, aangezien haar volgende woorden doelde op moeders. Wat het ook was, het zou onbetwistbaar verschrikkelijk zijn. En een kind overleven, dat gunde hij niemand. ‘Ik stond nooit achter deze oorlog, maar ik vocht voor mijn clan,’ miauwde hij. Hij voor Acornstar, voor zijn clan. ‘Het was nutteloos. Ik heb de laatste tijd nagedacht over wat de sterren ons probeerden te vertellen.’ Over oude prophecies, van Butterstar al die manen geleden, maar ook nieuwe, die hij van Pepperpaw had gehoord. Hij schudde langzaam zijn kop. ‘Ik denk dat hernieuwde vrede een stap de goeie richting op is. Maar ik weet niet of de rest van mijn clan zo vergevingsgezind is.’

Het speet hem. Dat gaf haar een brok in haar keel die ze daar niet had willen hebben. Het was beter geweest als hij koud was gebleven. Op dit moment kon ze de verschillende emoties niet goed aan. Crystalstar wendde snel haar blik af en keek weer uit over het oude Skyclan territorium. Als ze naar Settleddust's gezicht zou blijven kijken zou ze het niet droog houden, en ze was niet van plan de Shadowclan deputy tranen te laten zien. Ze luisterde dan ook in stilte naar zijn woorden en was verrast iets over Starclan te horen. Acornstar had dus nog niet zijn hele clan de sterren af weten te zweren. Crystalstar wist de brok weg te slikken en knikte. "De profetieën zijn onheilspellend.." Stemde ze zachtjes met hem in. "Hoe groot schat je de kans dat Acornstar nog een keer met me zal praten, als ik alleen kom?" Ze was zelfs bereid onder wacht te spreken, als ze het nog maar een keer over de boodschap van Starclan konden hebben.

De stilte die volgde was snijdend, al werd het snel weer verstoord door zijn eigen woorden. Crystalstar rouwde nog, dat was duidelijk. Als zijn vermoeden juist was, en ze had een kind verloren, dan was dat verschrikkelijk. Traumatiserend. Hij wist er alles van. En je groeide er nooit overheen. Settleddust was bang dat hij zijn kind ooit weer tegen zou moeten komen. Hij was bang voor de sterren, wat ze voor hem in petto hadden. Settleddust keek de poes een moment aan toen ze weer sprak over de sterren, om vervolgens naar Acornstar te vragen. Een spottende lach kwam uit Settleddust zijn bek. God, Acornstar. Die vertrouwde haar nog steeds zo ver hij haar kon gooien. ‘Hij noemt je weer Crystalstar, dat in tenminste iets,’ miauwde hij. Maar dat was ook het enige. Ze moest eens weten over de rogue in hun kamp. Settleddust hield wijselijk zijn mond daarover. Hij schaamde zich voor die rogue. Hij verafschuwde hem. Hij haatte Acornstar dat hij hem had meegenomen, voor kruimels van informatie. Zijn haar voor de Riverclan leider was kennelijk zo groot dat hij dat risico wilde nemen. Hij zuchtte diep en haalde zijn schouders vervolgens op. ‘Ik heb geen idee. Hij is... verward door de sterren.’ Misschien was dat de beste manier hoe hij het kon stellen. Samen met alles wat was gebeurd met Newtspark, met Peppermint. Het was gestoord aan het worden, nauwelijks bij te houden. En de deputy wist ook niet meer welke uitkomst gewenst was. Maar het was duidelijk dat Acornstar zijn respect bij de clan was verloren. Maar zoiets zou Settleddust nooit uitspreken aan Crystalstar.

Nu zou ze het wel hebben weggegeven, met de stilte. Crystalstar hoopte maar dat Settleddust het in zich kon vinden om het niet aan zijn leader door te vertellen. En over die leader gesproken, als ze hem moest geloven was Acornstar niet enorm geïnteresseerde om een nieuwe ontmoeting. Het enige lichtpuntje leek het feit dat hij haar weer bij haar leadernaam leek te willen noemen. Maar het meest verontrustende was wel het feit dat de leader van Shadowclan zich nog steeds niet zeker voelde over Starclan. "Dat vreesde ik al." Verzuchtte Crystalstar. Er kon veel van haar gezegd worden, maar niet dat ze haar clan ooit van Starclan's pad had afgebracht. "Zou je het voor me willen vragen, Settleddust? Ik moet hem spreken, dat is essentieel voor onze beide clans. Ik denk niet dat Starclan ons nog een keer zal sparen." Misschien zou het niet genoeg zijn, de vorige bespreking was immers niets geworden. Maar nu hing de dreiging van oorlog minder zwaar boven hun koppen en konden ze met de context van Starclan's woorden verder gaan. "Als hij dat wil kom ik alleen naar jullie toe, en laat ik me onder bewaking naar hem toebrengen."