Are you bored yet?

Eén keer eerder was hij hier geweest, bij verre niet lang genoeg om de plek in zich op te nemen. Vandaar dat hij deze nu in zich opnam alsof hij hier voor de eerste keer kwam. Van de wastelands had hij enkel verhalen gehoord aangezien hij toen nog veel te jong was geweest deze te bezoeken. Ergens had hij het wel willen aanschouwen. Als het minstens half zo imposant was als ze zeiden, dan was het vast de moeite waard. Maar goed, het was nou eenmaal niet zo en de eindeloze graanvelden leken hem geen slechte vervanging. Het grootste deel van hun gebied was overstroomd, wat betekende dat je in geheel RiverClan territorium geen staartlengte meer voor jezelf had. Waar anders dan hier kon je nog met je eigen gedachtes rondlopen zonder gestoord te worden? Blijkbaar ook niet hier, want al gauw proefde hij de lucht van ShadowClan en enkele seconden later kwam er een jonge poes op het toneel. "Donder op." Siste hij haast instinctief, terugdenkend aan dat vreselijke gevecht. Als zelfs Bluepaw het niet aan hem had kunnen bewijzen, dan waren alle ShadowClanners onbetrouwbaar.

[Tidepaw]

Tidepaw wist niet per se wat haar bezield had om zo ver te gaan. Maar nu liep ze midden in de graanvelden, helemaal alleen. Haar hart klopte in haar keel en met grote blauwgroene oogjes keek ze om zich heen. Ze wist niet meer welke weg naar huis leidde, zag niets anders dan de gele planten. Geen kat te bekennen. Tranen vulden haar oogjes in wanhoop. Ze wou naar huis, Starclan, alsjeblieft. Ze zou nooit meer zo ver gaan alleen, nooit meer. Ze had zich nog nooit zo alleen en verloren gevoeld. Maar plots bereikte een semi-bekende geur haar neusgaten. Riverclan! Oh, Starclanzijdank, een kat, iemand die haar hopelijk zou kunnen helpen. Ze was niet langer alleen. Ze volgde haar neus tot de kater tevoorschijn kwam. Alleen leek die helemaal niet blij om haar te zien. Hij snauwde boos dat ze weg moest gaan. Tidepaw begon spontaan te huilen bij die boze snauw, gekoppeld met haar hopeloze gevoel. Een zielige snik verliet haar bekje en ze maakte zich klein, maar ging niet weg. Zelfs een boze kat was beter dan helemaal niemand.

Enkele seconden keek hij verstomd op de poes neer. Oh StarClan, had hij nou echt naar haar gesnauwd? Ja, ze was vast niet te vertrouwen, maar dit was.. best wel sneu. Onhandig stapte hij op haar af, tot een gepaste afstand tussen de twee. Ze ging ook niet weg, dus misschien was er wel echt iets. "Uh- sorry. Ik dacht dat je iemand anders was." Loog hij, van zijn stuk gebracht door de spontane verandering van sfeer. "Wat is er?" Mauwde hij met een lichtjes gespeelde bezorgde toon. Het liefst zou hij zo snel mogelijk verdwijnen van deze plek, maar haar hier alleen achterlaten leek plots wel erg duivels. Wie weet was ze verdwaald, of mentaal niet in orde. Wist hij veel? Hopelijk ging ze gewoon zelf weg.

Hij leek medelijden te hebben met haar, Starclan zij dank, en veranderde zijn houding bijna meteen. De Riverclanner vroeg wat er was. Tidepaw deed haar best om de tranen te stoppen, wreef haar voorpootje over haar ogen om ze te drogen al hielp dat niet heel veel. Haar relatief grote lichaam, klein opgekruld, trilde oncontroleerbaar. "I-i-ik," stamelde ze, haar stem nog minder onder haar controle dan gewoonlijk, "b-ben v-v-ver-l-oren g-g-gelopen.." Ze sprak stilletjes, bijna beschaamd, maar met de hoop dat hij haar zou helpen, dat hij haar de weg naar Shadowclan zou kunnen tonen. En dan zou ze aan Starclan zweren dat ze nooit opnieuw alleen zo ver zou gaan.

Daar stond hij dan, met een of andere jankende apprentice in de middle of nowhere. Als hem dit in het kamp was overkomen dan had hij al snel een blik uitgewisseld met iemand die hier beter mee kon dealen, maar nu moest hij dit toch echt zelf oplossen. De poes bleek verloren te zijn gelopen. Idioot. Zijn lippen werden een geïrriteerde streep. Waarom was hij nou toch zo'n goedzak? "Zal ik je dan maar naar Fourtrees brengen?" Vroeg hij met diezelfde geforceerde bezorgdheid. Gelukkig was het een praktisch probleem, wat er hopelijk voor ging zorgen dat ze niet al haar problemen op hem zou storten.

Hoewel de kater duidelijk alles behalve op zijn gemak was, bood hij wel aan om haar naar fourtrees te brengen. Tidepaw knikte en snuffelde even, proberend om de tranen toch een beetje weg te vegen, al bleek dat niet heel veel te helpen. Ze wreef even over haar snuitje met haar voorpootje en zette toen een paar stappen dichter bij hem, alsof ze bang was dat hij wegzou lopen en haar achter zou laten. Desondanks zorgde ze er wel voor dat hun vachten elkaar niet raakten. Als hij Shadowclan was had ze minder voorzichtig geweest, maar ze wou die vissige geur niet echt op haar vacht. En ze verwachtte ook niet dat de Riverclan warrior het echt zou appreciëren als ze hem als schild zou gebruiken. Met grote blauwgroene oogjes keek ze op naar hem, wachtend tot hij de weg zou tonen, zodat ze hier weg kon en zich weer kon laten omringen door vertrouwde katten en een vertrouwde omgeving.

Ze wilde niet weten hoe blij hij was met dat ze meewerkte. In labiele poezen had hij namelijk absoluut geen zin. Wat hij minder prettig vond was hoe dichtbij ze kwam. Met een vies gezicht zette hij een paar stappen naar achteren. "Goed.." Kuchte hij, waarna hij zich van haar afwendde. "Volg mij." Vervolgens liepen de twee een eindje in stilte verder. Fourtrees was gelukkig niet ver weg, want dan had hij het absoluut niet getrokken. Toch begon hij zich na een tijdje ongemakkelijk te voelen. Met een flauw glimlachje keek hij achterom en zocht hij naar haar oogcontact. "Dus, wat is er gebeurd?" Het leek hem vrij onmogelijk dat ze zomaar de verkeerde kant op was gelopen tot ze het op een moment opeens niet meer wist. Als dat wél het geval was, dan was ze wel echt achterlijk.