Keep your enemies closer

Settleddust wist gewoon niet of hij haar kon vertrouwen. Of elke beweging, elke zucht, oprecht was of slechts een vertoning, om zijn vertrouwen willen te winnen. Settleddust was nooit achterdochtig geweest, maar ze had hem in een situatie gedwongen om haar te wantrouwen. Misschien kwam hem door alle leugens die hij zo relatief simpel wist te verschuilen, en hoe handig zij was om alles haarfijn uit te zoeken. En toen ze vroeg naar Acornstar, sprekend over dat de sterren hen niet nog vaker zouden sparen. Hij vernauwde zijn ogen een beetje. ‘Hebben ze jou gespaard, dan?’ Doelend op haar verloren.. persoon dat dichtbij haar stond. En oh, Settleddust wist van Starclans straffen. ‘Ik herinner me een keer dat ik vroeg, in jouw kamp, wat je bereid was om te verliezen. Was het het waard?’ Zijn ogen weken nu niet af van de grijze poes. Als zij op zijn gevoelens in probeerde te spelen, kon hij dat ook. Misschien een lage steek, maar hij wilde het uit haar mond horen. Settleddust zuchtte en keek even nadenkend weg. ‘Ik ben geen simpele boodschapper meer, ik ben die tijd ontgroeid. Wat is zo dringend dat alleen Acornstar het moet horen? Alleen dan overweeg ik om een ontmoeting te regelen.’

De tijd had nieuwe monsters van deze twee katten gemaakt. Crystalstar kon zich de ontmoeting in haar kamp nog goed herinneren, en de vraag die hij haar had gesteld. Uiteindelijk leek Settleddust het bij het rechte eind te hebben gehad, en had ze inderdaad veel moeten verliezen om haar clan te bewaren. Maar de vraag over Starclan's genade sneed door haar hart. "Mijn clan is gespaard. De dood van één ongeborene is een kleine prijs om te betalen voor een oorlog." Waarom ze het zei was haar niet helemaal duidelijk, maar misschien won het iets van zijn vertrouwen. "Maar nee, het was het niet waard. Ik zou de hemel en de aarde omgedraaid hebben en wel honderd oorlogen gevoerd hebben om mijn kind te zien omgroeien. Maar dat kan ik niet, of wel dan?" Vroeg ze op een bittere toon. Zou dat de prijs zijn die ze betaalde voor Twistedheart? Toen wilde Settleddust nog weten wat er dan precies zo belangrijk was dat ze het alleen met Acornstar kon bespreken. "Hij moet horen dat hij Starclan niet verder moet uitdagen, als hij niet wilt dat zijn clan ten onder gaat. Hij moet horen dat zelfs ik mijn trots aan de kant zal schuiven en een vrede zal onderhandelen als hij Starclan's pas blijft volgen. En het kan me niet schelen of jij of je hele clan er bij bent, dit kan niet wachten tot de volgende gathering. "

Ze was ijs en ijskoud, dat dacht hij eerst. Iemand die niet was geboren, dat was het waard. Maar was het echt zo? Een kind verliezen was het grootste leed wat er was, hij kon niets anders voorstellen. Hij had met zijn eigen klauwen zijn kind begraven, en het was hartverscheurend. Maar het volgende antwoord leek menselijker, echter. En nu kwam ook de waarheid eruit. Een kind. Een ongeboren kind. Haar kind. Maar ze konden de tijd niet terugdraaien, de doden weer levend maken, en dus schudde hij zijn kop. ‘Helaas niet.’ Als dat kon, had hij alles anders gedaan. Alles. Dan was hij manen geleden als kitten Littlefish achterna gegaan. Dan had hij Seamist ontmoet als kind, misschien waren ze dan wel gelukkig geworden. Of misschien had hij het nooit zo ver laten komen. Was hij een waardige deputy geworden. Maar niet dit. Maar goed. Zaken gingen voor. En dat waren hun levens nu eenmaal. Alles moest opzij gezet worden, in dienst van hun clan, de sterren. Settleddust liet een stilte vallen, waarna hij uiteindelijk knikte. ‘Goed. Ik zal het hem voorstellen, maar ik kan niets beloven.’ Hij mocht het wel eens van iemand anders horen. Settleddust kon schreeuwen tegen hem wat hij wilde, maar het was alsof hij tegen een muur sprak, zo erg zat Acornstar in zijn eigen tunnel. Misschien kon zijn vijand hem er dan wel uithalen.

Zijn droge reactie deed haar gnuiven, half geamuseerd en half kapot van het verdriet. Nee, ze konden niets terugdraaien. Dus ze moesten verder, want dat betekende ook dat hun oorlog echt was gebeurd, en dat ze Acornstar te woord moest staan. En eindelijk gaf Settleddust toe, en hij zei dat hij het in ieder geval voor zou stellen. Wat er tijdens een afspraak zou gebeuren wist Crystalstar niet precies. Ze kon Acornstar moeilijk dwingen om te geloven dat Starclan hem niet verraden had, en net zo min was ze een overtuigende vriend voor hem, die het beste met hem voor had. Maar ze zou iets doen, al was het het laatste wat ze deed. "Dankjewel." Miauwde ze, met een respectvol knikje van haar kop. "Ik denk dat een excuus nu wel gepast is." Voegde ze er aan toe. Er was wel meer waarvoor ze haar excuses aan kon bieden, andere katten, andere clans, maar ze moest ergens beginnen. Als ze ooit de verandering wilde doormaken die ze voor ogen had. "Settleddust, sorry. Voor alles." Zei ze, bijna plechtig. Het was echter wel gemeend, want de gebeurtenissen hadden aan haar geknaagd, hadden haar wakker gehouden, en ze kon dat niet meer voortzetten.

Misschien was ze zo slecht nog niet. Misschien was het niet het monster wat hij haar altijd voor had uitgemaakt. Misschien. Toch was hij wantrouwend, terwijl hij zo erg probeerde die karaktereigenschap niet over te nemen van zijn huidige leider. Hij kon gewoon niet vergeten wat ze had gedaan, hoe uitgelokt het dan wel mocht zijn. Settleddust wist dat hij niet perfect was, dus waarom zou zij dat moeten zijn? Hij kon niet helpen te denken dat dit een goedmakertje was, dat er ergens een addertje onder het gras zat. Waarom zou ze hem dan anders zo willen confronteren? Maar ze bood haar excuses aan en het klonk gemeend. ‘Dankjewel,’ miauwde hij. Het was een begin. Misschien de eerste hechting in de enorme wond die tussen hun clans zat. Settleddust keek de poes nog enkele momenten aan, waarna hij haar een knikje gaf. ‘Ik zal maar weer eens gaan dan,’ miauwde hij na een kuchje. ‘Tot ziens.’ Hij keerde zich om, maar voordat hij echt vertrok keek hij nog even over zijn schouder, waar dan eindelijk een echte sympathieke blik te lezen was. ‘En sterkte.’ En na die woorden zette hij het tempo wat harder aan en volgde een pad richting ShadowClan.

Dit zou niet de laatste keer zijn dat ze haar excuses aan zou bieden, dat wist Crystalstar dondersgoed. Ze zou Twistedheart ooit nog moeten zien te spreken, om te zien wat voor schade ze had aangericht door hem.. te martelen. Het was beter als ze aan zichzelf toegaf wat ze gedaan had, anders zou ze nooit de vrede van anderen krijgen. Settleddust bedankte haar voor haar woorden en leek op het punt te staan ervandoor te gaan, iets waar Crystalstar hem niet kwalijk voor kon nemen. "Het is goed dat we gesproken hebben. De kittens blijven veilig, van wie ze ook zijn." Beloofde de leader, terwijl ze zich ook van hem wegdraaide, alleen maar om weer verbaasd terug te kijken toen Settleddust haar sterkte toewenste. Toen ze keek was hij al weg aan het lopen, en had ze geen tijd meer iets terug te zeggen. Fronsend keek Crystalstar hem na en dacht na over wat die woorden betekent hadden, van hem. "Settledstar.." Ze liet de naam over haar tong rollen, toen alleen zij hem nog kon horen, en knikte.

[Topic uit]