A dangerous mission [Rescue patrol]

Inkwisp stelde voor om de vos achter te laten en achter te blijven, maar dat lag niet goed bij hem eerlijk. Maar tegelijkertijd konden ze geen tijd verspillen. Hij liet zijn blik van Inkwisp naar Windblade gaan en wist dat ze het niet konden veroorloven om nu die vos te bevechten als ze mogelijk ook nog tegen Bloodclan zouden moeten wanneer ze eenmaal Eveningglow gevonden hadden. Hij beet dan ook kort op zijn onderlip, maar knikte toen. "Klim zo snel mogelijk ergens bovenop wanneer we weg zijn." Hij wilde niet dat Inkwisp het leven zou laten, niet omdat zij hem achter zouden laten. Hij knikte nog een keer naar Inkwisp toen deze de vos begon af te leiden. Hij bleef laag bij de grond terwijl hij langs de vos heen ging. Hij had geen idee of Windblade zou volgen, maar hij zag ook niet in hoe het beter zou zijn als ze meer tijd zouden besteden aan het verslaan van de vos en dan mogelijk ook nog uitgeput en gewond verder zouden moeten gaan. Hoe graag hij deze beslissing ook niet nam, het leek de enige te zijn en hij moest erop vertrouwen dat Inkwisp zichzelf zou kunnen redden.

_{Ze had gezegd dat ze een manier moesten vinden om langs de vos te komen. En hoewel ze nog altijd achter die suggestie stond. Wist ze ook dat dat niet zomaar zou gaan. Niet als niemand zich zou op offeren ervoor. Het enige wat ze besloten had, is dat zij het in ieder geval niet zo zijn, het was te gevaarlijk. Ze had een paar maanden geleden gestreden voor het leven dat ze kende. Van plan om het nu weer weg te gooien. Was ze zeker niet. Haar ogen schoten omhoog toen Inkwisp; de enige rationele denker van het clubje. Besloot om die zware taak op zich te nemen. Hij zou het vuile veest afleiden. De calico draaide haar oren toen Dustspirit sprak. Maar voor het eerst, was ze het volledig met hem eens. "We zullen Eveningglow vinden." Sprak ze terwijl ze naar de grijze kater knikte. Net als haar bruin-witte clangenoot duwde ze haar lichaam zo laag mogelijk tegen de grond. Terwijl ze voorzichtig haar weg langs het pelsdier maakte. Van alles en nog wat plakte aan haar ondervacht. Maar ze negeerde het; ze wist dat vies worden bij deze missie hoorden.}

Hij hoopte maar dat ze snel zouden vinden waar ze naar op zoek waren. In ieder geval kwam Windblade mee, voor een keer leken ze het eens te zijn. Hij volgde het spoor, om de afvalberg heen leek het wel tot de geur duidelijker werd en hij het ook herkende. "Mistgaze?" Dit was niet de kat die ze waren opgedragen te zoeken, maar het was wel een van hun clangenoten. Was ze ergens in de berg? Ergwns tussen al dit stinkende spul? Hij ging nog wat dichterbij en probeerde haar vacht te spotten. Ze konden haar hier tenslotte niet achterlaten nu ze haar gevonden hadden. Al betekende het dat het langer duurde voor ze Eveningglow konden vinden.

_{Windblade hoorde allemaal geluiden om haar heen, sommige wisten haar echt de angst aan te jagen. Maar uiteindelijk kwam het duo ergens terecht. Dit was hun final destination, ze voelde het gewoon aan haar water. Maar wat ze aantroffen. Wat niet wat de calico had verwacht- nee nooit. In geen honderd jaar. "Ugh!" Kwaad sloeg de kattin een blikje weg met haar poten. Dit was helemaal verkeerd! Evengglow moest hier zijn, niet zij. Hadden ze hele trip voor niks gemaakt? Met een vernauwde blik snoof de warrior hooghartig. "Waar is Evengglow?" De deputy was de enige kat die iets uitmaakte, die belangrijk was.}

Ze had de vos gezien en ze wist dat dit haar geplande einde zou zijn door StarClan. Al dagen had ze geen kat meer gezien. Ze had alleen nooit opgegeven. Ze was door gegaan. De dagen waren in elkaar over gelopen en ze wist niet hoe lang ze al op de stapel vuil achterlaten was. Het beetje eten wat ze binnenkreeg was van eetbaar afval wat ze gevonden had. Beschamend.

De geur van de vos werd sterker, maar bracht ook iets nieuws mee. Een grijnsje kwam rond haar lippen. ThunderClan. Zo vertrouwd, de geur van het bos. Mistgaze wist dat het haar verbeelding was die met haar speelde. Maar toch was het net alsof er echt een kat bovenop de stapel troep stond. Iemand die haar naam riep. Vermoeid tilde ze haar kop op om goed te kijken. Er stond echt iemand! "D-du..Dustspirit?" de probeerde te roepen, maar haar stem was een soort hese piep geworden door de droogte. De woorden van Windblade kon ze niet horen. Het was ook alsof er een soort gepiep door haar hoofd ging. Ze was echt gevonden! "H-help!" riep ze toen maar haar stem was nog steeds niet meer dan een hese schreeuw in de verte. Zou ze dan eindelijk hier uit komen?

Hij wist dat ze Eveningglow hadden moeten vinden, maar ze konden de oud medicine cat niet hier laten. Ze was tenslotte ook Thunderclan. Hoe graag hij ook hoopte dat dit Eveningglow was geweest, het was niet zo. Hij wierp dan ook een blik naar Windblade, toen die duidelijk liet merken dat ze niet blij was met wie ze gevonden hadden. Voor hij echter iets tegen haar kon zeggen leek hij wat te kunnen horen en hij begon wat van het afval aan de kant te halen om dichter bij Mistgaze toe te komen. Hij dacht tenminste haar stem gehoord te hebben, ook al was het amper hoorbaar geweest. "Mistgaze?" Sprak hij nogmaals, "Als het lukt kom deze kant uit." Niet de andere kant uit waar mogelijk de vos nog was. Maar hij hoopte dat Inkwisp zijn best deed om de vos weg te houden zolang ze hier bezig waren in ieder geval.

_{Ze werd gewoon genegeerd, alsof ze niet bestond. Ik denk dat ik je niet hoeft te vertellen dat Windblade dat totaal niet leuk vond. De calico schudde haar hoofd toen de bruine kater naast haar de verloren ziel probeerde te helpen. Gingen ze nou echt tijd besteden aan haar? Misschien konden ze Eveningglow alsnog vinden als ze snel waren. "We hebben hier geen tijd voor," snauwde ze luid. Inkwisp had zichzelf in groot gevaar gebracht, en voor wat? Voor mevrouw de ex dokter? Haar verhaal was vast heel tragisch en dergelijke. Maar the truth of the matter was en zal altijd blijven dat ze hier niet voor haar waren.}

Het was waar! Het waren echt haar clangenoten die gekomen waren om haar te redden. De poes kon wel huilen. De tranen stonden haar ook in de ogen toen ze een poging deed om de berg afval te beklimmen, omhoog naar de vrijheid. Ze had het al zo vaak geprobeerd. Al zoveel keer was ze toch weer terug gegleden of had ze teveel herrie gemaakt zodat een Bloodclanner kwam kijken. Maar als iemand... iemand haar poot vast pakte dan misschien kon ze toch.. De snauw van Windblade deed pijn in haar hart. "We hebben hier geen tijd voor," alsof zij er niet meer toe deed. Alsof ze minder was dan de rest. Nee. Mistgaze had één ding geleerd in de afvalput van de twolegs. StarClan wilde haar in leven hebben, anders hadden ze haar daar laten sterven. "IK VERDIEN HET WEL." gilde de kattin woest. En dat was het laatste zetje zelfverzekerdheid wat de poes in maanden niet gevoeld had. Ze zette zich af en reek met haar poten naar Dustspirit, een kat die haar wel wilde helpen.

_{Windblade haar ogen werden groot toen de elder begon te schreeuwen. Het waren maar vier woorden geweest. Maar ze had alles gezegd dat nodig was. En alsof dat niet genoeg was reikte ze met haar poten naar die van Dustspirit. Die haar ongetwijfeld omhoog zou helpen. Haar redden uit deze hell. Een vlaag van woede overspoelde de calico. En zonder na te denken probeerde diverse afval stukken naar Mistgaze te gooien. Blikken, glas. Het maakte niet uit, als het maar een scherp uiteinde had. "GA TOCH WEG JIJ HEKS!" Blafte ze als een hond terug. "WE ZIJN HIER ENKEL VOOR EVENINGGLOW, NIEMAND IN THUNDERCLAN WIL JOUW TERUG."}

Kon Windblade haar mond niet voor een keer houden? Ze hadden een andere clangenoot gevonden dan Eveningglow. Dat klopte, maar dat betekende niet dat Eveningglow zou hebben gewild dat ze Mistgaze hier achterlieten om haar te komen redden. Ze haakte zijn poten dan ook om die van de elder en trok haar omhoog. Op dat moment besloot Windblade het niet meer bij woorden te houden, maar begon de poes ook nog eens met afval te gooien. Hij zette zijn lichaam tussen die van Mistgaze en Windblade in en probeerde het scherpe afval te negeren dat sneetjes in zijn huid begonnen te maken. "Windblade!" Riep hij haar naam geïrriteerd. "Gedraag je eens niet als een kitten." Want dat was precies wat ze was in zijn ogen. Alsof ze een kitten was die haar zin niet kreeg. "Elke clangenoot is even belangrijk." Of ze dat nu wilde of niet. Hij ging Mistgaze hier niet achterlaten nu ze haar gevonden hadden. "Dus beter kom je mee of wil je anders uit gaan leggen aan Thornstar waarom je Mistgaze niet wilde helpen?" Thornstar zou daar vast niet blij mee zijn.

Dustspirit bleek hulpzamer te zijn dan Windblade ooit zou zijn. De woorden deden zeer, maar het was niets dat ze nog nooit eerder gehoord had in de clan. Het afval was gegooid werd raakte haar, maar Dustspirit wierp zich in het midden om haar te beschermen. Daar was ze de jonge kater dankbaar voor. Ze haakte haar poten in die van hem en trok zich omhoog, over het scherpe afval heen. Ze was uitgeput, vermoeid en wou eigenlijk niet het hele stuk naar ThunderClan lopen. Maar ze moest. Ze zou overleven. Haar ogen schoten vuur toen ze naar Windblade keek. Als het aan de poes gelegen had, was ze weggerot op het afval terrein van de twolegs. Maar ze raakte boven op de berg. "Wat zeiden jullie over Eveningglow? Is ze weg?" ze wist niet goed wat er gebeurd was, hoe lang ze daar gezeten had. Hoewel ze geen hoge pet op had van de kattin door was ze had moeten doen voor haar, was ze toch haar deputy en maakte ze zich druk om haar welzijn. Als BloodClan er iets mee te maken had kon het niet veel goeds zijn.