As is the mother, so is her daughter

Indra was op jacht, en daarvoor kwam ze nog wel graag op het oude skyclan gebied. Hoewel de tweebenen het volledig overgenomen hadden, was er nog steeds best wel wat open gebied hier. Meer dan in sommige bossige gedeelten en zeker meer dan in de tweebeenplaats. Hier voelde ze zich nog het meeste thuis, op de heuvels waar je zo ver kon kijken. Als ze de tweebenen negeerde, was het bijna net als Windclan. Maar natuurlijk was het niet daarom dat ze hier kwam, nee. Enkel omdat ze in zo'n gebied het beste kon jagen, omdat dat was waarvoor ze opgeleid was, waar ze het langste in geleefd had. En in het midden van die nostalgische gedachten, kwam de bekende geur van Windclan haar neus in gewaaid. En niet alleen Windclan, nee, bekender nog- Hazelpaw. Of ook al warrior, ondertussen, want daarvoor was ze oud genoeg. Indra legde haar oortjes in haar nek en aarzelde even. Zou haar dochter nog steeds even angstig, even zwak zijn als ze geweest was toen ze haar achtergelaten had?

Ze zag het moment waarop de jonge kattin haar geroken had. Maar ze rende niet weg met haar staart tussen haar poten, zoals Indra ergens verwacht had. Nee, ze draaide zich langzaam om. De Bloodclanner keek haar dochter recht in de ogen aan, zag de blik die daarin stond. Niet langer de kittenachtige angst, de timiditeit en verlegenheid van vroeger. Hazel was sterker geworden, argwanender, meer zoals zij zelf dat was. Even overviel het Indra hoe hard de jonge poes op haar leek, en hoeveel ze haar aangedaan had. Maar toen Hazel haar 'mama' noemde, was het even alsof alles op zijn plaats viel. Indra slikte en zette voorzichtig een stapje dichterbij. Hazel was een totaal andere persoonlijkheid dan Falconstrike. Ze waren beiden zo sterk - maar haar zoon had een hardheid die haar dochter waarschijnlijk nooit zou hebben. En toch waren ze beiden zo duidelijk nog jong en vol van hoop. Indra wou iets zeggen, maar wist niet goed wat, wist niet welke woorden ze kon gebruiken die haar niet zouden wegjagen. Ze werd overvallen door de plotse nood om haar dochter te beschermen, om ervoor te zorgen dat ze nooit zo veel pijn zou moeten leiden als ze zelf gedaan had, om even op haar gemak te zijn als zij nu was nu ze haar plaats in de wereld gevonden had. "Hoe.. Hoe gaat het?", ademde ze uiteindelijk, met grote ogen, geen greintje agressiviteit in haar houding. Zo anders dan ze ooit geweest was. Ooit was ze onstabiel geweest, toen haar naam nog Amberstorm was - toen kon ze elk moment exploderen, was ze een tikkende tijdbom. Hoe ironisch het ook was, in Bloodclan had ze iets van een rust gevonden, een sereniteit die kwam met niet langer meer te moeten verbergen wie ze was. Ze had haar schuldgevoel een plaats gegeven, gebruikte haar energie voor het trainen zodat ze haar reputatie in har nieuwe clan kon opbouwen. En toch miste er nog iets in dat plaatje - een persoonlijke connectie die ze in Windclan wél had gehad. Misschien het enige dat ze miste van haar oude leven waren haar kittens, hoe raar die gedachte ook was wanneer je terugdacht aan het feit dat er een tijd was geweest dat ze hen liever kwijt dan rijk was..