We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Wat was het toch een sterk ventje zeg, zoals hij zomaar het takje had opgetilt. Met zich meebracht door het kamp. Natuurlijk, hier en daar zorgde het voor een geïrriteerde zucht van andere af, iedere keer als hij perongeluk iemand er mee sloeg. Maar op zijn minst zei de knaap keer op keer sorry, en konde ze zien hoe sterk hij wel niet aan het worden was. Warriors moesten sterk zijn, dat werd het keer op keer verteld, en hij? Hij zou de sterkte worden die er was! Zou iedereen trots op hem maken, dat was wat hem motiveerde. De trots, de prees, de aandacht en natuurlijk, het kunnen garanderen van andere hun veiligheid. Maar om sterk te worden moest getraint worden, dus zou hij de zware stok met zich mee sleuren. Bovendien was het nog leuk ook, bijna net zo leuk als in blaadjes bijten. Dat was zijn favoeriete spelletje. Met een vreugdige blik glipte de jonge kater langs de kampwant, werd af en toe tot een halt gedwongen iedere keer dat het takje achter andere bleef haken. Vond zichzelf echter al wel heel gauw voor de medicine cat den, daar waar de zieken lagen als hij het goed begrepen had. Nieuwsgierig stapte de kitten naar binnen, werd verwlkomt door de sterke kreudige lucht die er hing. Kort trok hij zijn neusje op, een diepe frons op zijn koppie toen hij deze aan Newtpaw toonde. Legde de stok voor zijn poten en glimlachtte breed. "Hi Newtpaw!" met een klein sprongetje bewoog de kitten zich over zijn stok en stapte nieuwsgierig dichterbij. Twee grote puppy oogjes op de Flamepoint rustende. Newtpaw was een medicine cat, hielp de gewonde en zieken. En hoewel Barkingkit absoluut geen Medicine cat zou willen worden, genoot hij er wel van andere te helpen, nodig te zijn. "Kan ik helpen? Ik ben al super sterk! Ik kan dingen tillen, echt super goed" met een groot glimlach keek de kitten naïef op "O-of beschermen, dat kan ik ook goed" hij knikte, drukte zijn borst ietwat naar voren. Hoe trots zou zijn moeder wel niet zijn! Haar zoontje, beschermer van de Medicine cat den, zijn hartje klopte in zijn keel. En bovendien zou hij ook nog is iemand helpen! Nou super toch?
haunted by the memories that linger like a softly uttered curse
Een beetje in haar eigen wereld was Newtpaw bezig met het opruimen van de plukken mos die daar lagen waar ze niet hoorde. Het was saai werk, maar helaas was het werk dat moest gebeuren als ze een schoon en overzichtelijk werkveld wilde houden. Als het hier een troepje was, was het ook een troep in haar kop. "Hi Newtpaw!" Hoorde ze een piepstem achter haar en ze draaide zich om. Met een kleine glimlach keek de flame point naar de kitten die voor haar neus stond met... een tak voor zijn poten? "Hallo Barkingkit" Begroette ze hem waarna hij haar wat dingen vroeg. "Ah, ja dat had je moeder me verteld inderdaad" knikte ze toen hij vertelde dat hij super sterk was. Lovebird had dat nooit verteld, maar het was als kind altijd fijn om te horen dat je moeder of vader over je sprak wanneer je niet in de buurt was. "Nou je komt als geroepen, want ik moet wat takken verzamelen. Denk je dat je me daarmee kan helpen?" Vroeg ze hem met nog steeds dezelfde glimlach op haar snuitje.
Mama had het de medicine cat verteld? Had gezegd dat hij super sterk was? Nou, zijn dag kon niet veel beter! Glunderenden, stralend stond hij voor Newtspark, borst vooruit en kin op. En dan kon Newtspark ook nog is echt hulp gebruiken ook, en zijn favourite taakje nog wel. Hij maakte een sprongtje en knikte uitbundig. "Dat kan ik wel Newtspark!" bracht hij vreugdig uit. "Je zult er geen spijt van krijgen dat geloof ik, ik breng wel hondert takjes! Of zelfs Duizend"Hij knipperde en drukte zijn oortjes wat naar achter "Oke, oke dat is misschien wel heel veel, zeker als ik het kamp niet uit mag en ze boos worden als ik de wand weer stuk trek." Hij zuchtte, ja dat vonden ze niet zo leuk, dat had hij op de harde manier geleerd. "Maar toch wel super veel hoor!"
haunted by the memories that linger like a softly uttered curse
Zachtjes moest ze weer even giechelen. Ja. Kittens waren toch wel haar favoriete doelgroep op dit moment. "Honderd takjes?" Vroeg ze duidelijk geamuseerd aan het jongetje voor haar neus. Het jongetje die haar halfbroertje was. Even leek haar stemming daardoor te veranderen. Haar vader had tijd genoeg voor zijn nieuwe nest maar niet voor haar. Wisten ze uberhaupt dat ze familie van hun was? Ze betwijfelde het. "Heb je de wand kapot gemaakt? Daar wil ik natuurlijk meer over weten" met haar kop gebaarde ze ondertussen naar de uitgang van de den. Praten en takjes zoeken was de beste combinatie.
Onderwerp: Restless 
di 20 apr 2021 - 14:33
