Slept in a murder scene last night

Ravenstrike had Dimpaw naar de medicine cat den gebracht en was daarna naar zijn eigen nest gegaan om bij te komen. En elke keer liep hij er langs en elke keer stelde hij het uit om naar binnen te gaan. Hij wist niet goed waarom hij niet naar binnen durfde. Was het de geur van de kruiden die er heel sterk hing? De angst dat ze misschien toch dood was gegaan en niemand het hem verteld had? Hij was gewoon erg bang dat het precies zo ging zoals met Neritefur, die had hij niet kunnen redden.

En nu stond de zwartgrijze kater weer te kijken naar de ingang van de medicine cat den. Zijn poten voelde zwaar, alsof ze nog vast zaten in de modder. Zijn hart klopte in zijn keel. Toen zette hij de eerste stap, en de tweede en de derde. Zijn neus drukte hij tegen de opening zodat die mee gaf en voordat hij het echt bewust door had stond hij binnen. Hij zag haar liggen in de verte van de den, haar gevlekte vacht was onmogelijk te missen voor hem. Misschien wou ze hem helemaal niet zien. Hij kon nog omdraaien en weggaan. Ze had hem niet gezien, toch?

Ze zou hier niet super lang meer hoeven blijven, had Peppermint haar verteld. Gelukkig maar, want Dim voelde zich maar akelig hier. Hoewel ze niet vaak alleen was - immers was Tidepaw eigenlijk altijd bij haar, mits ze geen training had - voelde ze zich nutteloos en vooral een last. Ze wilde niet afhankelijk zijn van anderen, al helemaal niet op de manier dat ze nu was; met een lichaam die ze niet zelf behandelen kon. Het irriteerde haar mateloos dat ze niet sterk genoeg geweest was om voor zichzelf te kunnen zorgen. Lekker beeld had ze Settleddust gegeven. Die dacht nu vast en zeker dat ze nooit sterk genoeg zou zijn om mee te gaan naar een gevecht.

Een geluid achter haar deed haar doen opkijken. Kort vertrok haar gezicht in een pijnlijke grimas terwijl ze een wond in haar nek voelde trekken bij de beweging. Haar ogen vergrootten zich iets terwijl ze zag wie de medicine cat den binnen liep. Een klein blosje trok over haar wangen waardoor ze zich resoluut weer van Ravenstrike wegdraaide. Ze schaamde zich dood dat hij haar had moeten redden. Dat ze het niet alleen gekund had. Wat moest hij wel niet van haar denken? Dom, onervaren ukkepuk, waarschijnlijk.

Ravenstrike liet zijn blik kort door de den glijden. Overal lagen kruiden verstopt in de wanden, nesten voor zieke katten en lagen stokken en andere dingen die de medicine cats ongetwijfeld nodig hadden. Hij kwam niet vaak hier, omdat hij de lucht smerig vond. Maar voor haar had hij een uitzondering gemaakt. Hoewel hij stiekem gehoopt had dat ze hem niet gezien had kruisten zijn blauwe ogen toch kort haar amberkleurige ogen. Shit. Nu was er geen weg terug.

Nonchalant liep hij op Dimpaw af, alsof er niks aan de hand was. "Hey Dim, hoe is het nu?" vroeg hij aan de poes. Ze had zich weggedraaid van hem, schaamde zich waarschijnlijk zoals ze ook soortvan gedaan had toen ze vertelde dat ze niet mee had gemogen naar het gevecht met RiverClan. "Is Pepperpaw er niet om je gezelschap te houden? Lig je al de heel dag alleen?" dat leek hem ook saai. Als je de hele dag maar een beetje voor je uit moest gaan liggen staren. Wou ze niet iets doen? Mocht ze de den wel uit?

Haar oortjes trokken zijn kant op toen hij tegen haar begon te praten. Zo gewoontjes, alsof er niets gebeurd was. Kort beet ze op haar lip. Ze wist niet wat ze liever had, dit nonchalante gedoe of de waarheid. Dit deed misschien minder pijn op korte termijn, maar ze wist zeker dat hij haar nu niet meer hetzelfde zag als eerst. "t Gaat prima," murmelde ze ongemakkelijk waarna ze haar oren weer liet zakken. "Tidepaw is er veel," beantwoordde ze op zijn vraag, al keek ze hem nog niet aan. Als hij niet boos op haar zou worden, moest ze zelf maar afstand nemen..

Het ging prima murmelde ze naar hem toe. Ja vast. Zo zag het er niet helemaal uit. Al was Dimpaw normaal gesproken altijd vrij kort af, meestal was ze dat bij hem iets minder. Had hij iets gezegd of gedaan dat ze niet leuk vond? Kort fronste hij met zijn wenkbrauwen terwijl hij nadacht over scenario's die hij fout gedaan kon hebben. Maar ze vertelde dat Tidepaw er veel was en dat geloofde hij graag. De twee zussen zaten als honing aan elkaar gekleefd. "Oh, oké.." zei hij afwezig en keek even de andere kant op. Waarom was dit ineens zo ongemakkelijk? Raven snapte zelf niet goed wat er aan de hand was.

Zijn snorharen trilde zachtjes terwijl hij nadacht. "Ik was heel bang dat je dood was toen ik je uit het water getrokken had," gaf hij toen toe. "Settleddust ook. Je ademde helemaal niet meer," Ravenstrike keek naar zijn poten. "En toen ging je ineens weer ademen en kwam je bij. Maar ik was echt heel bang dat je er geweest was." hij schuifelde met zijn poten iets naar achteren toe. Hij was niet heel goed in het hele gevoelig zijn gedoe en dat bleek maar weer.

Zie je, daar was het. Hij reageerde korter op haar. Ze kon aan hem horen dat hij ongemakkelijk was. Hij haatte haar, hij ging haar verlaten. Hun vriendschap was leuk geweest, maar nu was het klaar. Iedereen verliet haar na een tijdje. Zo ging het gewoon. Alleen Tide, alleen Tide die bleef altijd. Maar Raven, die had nu genoeg van haar-
De waterval van negatieve gedachtes werden plots gestopt ton Raven vertelde dat hij bang was geweest. Dat ze dood zou gaan. Langzaam draaide ze zich steeds iets meer terug naar hem. Haar ogen boorden zich in de zijne terwijl hij doorvertelde. Stil keek ze hem aan, blosjes zeker weten zichtbaar. Normaal vermeed ze zulk direct oogcontact met hem, precies om die reden. Ze kwam wat overeind. "Je- je was bang? Dat ik dood zou zijn," sprak ze zacht, terwijl haar hart keihard tekeer ging.

Ze draaide zich terug toen hij vertelde wat hij gevoeld had die dag dat ze bijna verdronken was in de stroming. Ze kwam zelfs overeind toen ze zachtjes vroeg of hij bang geweest was. Alsof ze het niet geloofde dat hij echt bang was. Hij knikte. "Ja ik was echt heel bang." zei hij tegen haar. "Ik stond op je te duwen om het water er uit te krijgen en Settled bleef maar gillen dat ik je ging breken maar ik wist dat als ik niks deed dat ik dat mezelf niet zou kunnen vergeven." legde hij uit. Hij stapte weer iets dichterbij haar.

Maar ze keek hem recht aan en hij keek terug in haar ogen. Het gebeurde niet vaak dat ze echt oogcontact hadden, want vaak keek de een of de ander weg. Maar niet nu. Niet nu hij de waarheid op tafel legde. Hij wist niet goed wat het was, maar hij voelde de ontzettende drang om haar te beschermen en haar veilig te houden. Hoewel hij wist dat ze dat prima zelf kon. "Maar ik wist ergens dat je het ging overleven. Je bent zo sterk Dim." Ravenstrike drukte zijn hoofd tegen die van Dimpaw aan terwijl hij licht spinde. Al klonk het meer als brommen door zijn zware stem.

Het was gek om zijn woorden aan te horen. Ze waren zo.. Kwetsbaar? Ergens maakte het haar heel gelukkig. Nog steeds vond ze het lastig om te horen hoe hij haar geholpen had, dat ze zo afhankelijk geweest was van hem. Maar ze kon het niet helpen om ook warmte te voelen in haar buik terwijl hij beschreef hoe hij haar.. Gered had. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze elkaar aankeken. Haar oren bewogen zich twijfelachtig van voren naar opzij toen hij dichter naar haar toe kwam. Haar ogen vergrootten zich toen hij dat ene zinnetje zei. "Je bent zo sterk Dim." Haar brein had even kortsluiting.
Ergere kortsluiting volgde toen hij plots zijn kop tegen de hare aanduwde. Haar lichaam schoot in de fik en even bleef ze verstijfd zitten onder zijn aanraking. Toen zijn borst rommelde van het spinnen en ze dit kon voelen, verzachtte haar houding en liet ze zichzelf tegen zijn vacht zakken. Haar gezicht duwde ze in zijn borst, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Kort streek ze met zijn wang langs zijn zachte vacht. Een kleine glimlach trok over haar snuit.

Hij wist niet precies wat dit was. Wat ze samen waren, maar het voelde goed voor nu. Hij hoopte dat Dim hetzelfde voelde, maar dat werd voor hem bevestigd toen ze zich ook dichter tegen hem aandrukte. Ravenstrike liet zijn blik iets naar beneden gaan en zag dat Dimpaw verstop zat tegen zijn borst aan, haar kop in zijn vacht gedrukt. "Dimpaw.." zei hij zachtjes. De zwartgrijze kater voelde hoe zijn hart tekeer ging en zijn keel dik aan voelde door de spanning die hij voelde. Normaal zou hij het vreselijk vinden om zich zo te voelen maar nu.. voelde het fijn? Hij wist niet precies waarom het zo voelde, maar hij wou er meer van. Met een grijns op zijn snuit liet de kater zijn tong over Dim's hoofd gaan en langs haar oren. En over haar wangen. Voordat hij het wist was hij haar hele vacht goed aan het doen met zijn tong, zoals hij katten dat altijd samen zag doen tijdens sharing tongues. Was dat oké? Hij wist het niet goed, het voelde oké. Niemand zou ze nu toch zien en uitlachen, dus dat scheelde al een hoop.

Ze voelde hoe zijn ogen over haar vacht heen gleden, maar durfde niet op te kijken, bang dat ze dit moment dan zou verbreken. Haar oortjes spitsten zich toen hij haar naam zei, en warmte overspoelde haar lichaam toen ze zich besefte hoe onweerstaanbaar zijn stem klonk nu. Ze duwde haar kop nog wat harder tegen hem aan, onbedoeld duidelijk makend hoe spannend ze dit wel niet vond. Ze wilde meer van hem, meer aandacht, meer liefde, meer, meer.. Maar het was zo nieuw voor haar om dit soort dingen te voelen. Normaal gezien wilde ze alleen zijn, wilde ze juist zo min mogelijk opvallen, geen aandacht krijgen. Bij hem.. Bij hem lag het anders. Een rilling trok door haar lichaam heen toen Raven haar een lik gaf. En nog één, en nog één. Ze durfde haast niet te ademen, bang dat hij zou stoppen. Heel voorzichtig keek ze omhoog, door haar wimpers heen, naar de grote kater. Ze gunde hem een verlegen glimlachje waarna ze hem een likje gaf over zijn kin. Haar hart racete. AAAAA

Ze drukte zichzelf nog harder tegen hem aan en een glimlachte een beetje. Ravenstrike legde zijn dikke staart over haar rug heen en liet die naar beneden glijden. Hij keek even kort naar de poes onder hem. Ze was zo mooi. Hij voelde zoveel dingen maar hij kon ze niet in woorden uitdrukken. Hij verschoof zijn gewicht in de hoop haar om te duwen, zodat ze samen een dutje konden doen in de medicine cat den. Voor de eerst keer normaal slapen. Samen met Dimpaw. Dat zou fijn zijn. "Niet meer doodgaan hoor Dimpaw," bromde de kater zachtjes. "Je hebt iedereen heel erg laten schrikken." hij veegde met een poot over haar hoofd heen. "Misschien moeten we maar naar RiverClan gaan en zwemlessen vragen als het water zo blijft." merkte hij toen droogjes op. Oh Ravenstrike, you sweet summer child.

Raven duwde een beetje tegen haar aan en met een zachte 'oeff' liet ze zich vallen. Haar lichaam protesteerde een beetje door de plotselinge beweging, maar daar had ze nu geen aandacht voor. Er stonden haast hartjes in haar ogen terwijl ze zich tegen de oudere kater aan nestelde. Ze huffde om zijn woorden, dat ze niet meer mocht doodgaan. "Was ik niet van plan," sprak ze met een klein lachje waarna zijn poot met haar ogen volgde, toen deze over haar voorhoofd heen streek. Ze stak haar tong uit toen hij het had over zwemlessen. "Ik ga nooit meer het water in," zei ze tegen hem waarna ze hem porde. "Jij kon dan wel goed zwemmen, hm, als je mij zo makkelijk kon redden?" Er zat een suggestieve toon in haar stem, alsof ze hem wilde beschuldigen van samenspannen met Riverclan.

Ze liet zich omvallen en samen nestelde ze zich in het nest. Hij hoopte dat hij haar geen pijn gedaan had met zijn lompe gedrag. Oeps. Dimpaw had al besloten dat ze nooit meer het water in ging maar liet met de woorden daarna weten dat ze hem verdacht hield van het kunnen zwemmen. "Jij denkt dat ik als een soort zwemmende kikker naar jullie toe ben gekomen?" grijnsde hij. Hij duwde zijn kop even kort in haar nek. "Helaas, ik kan zelf ook voor geen meter zwemmen. Ik heb een tak door de modder gesleept waar Settleddust zich in vast gegrepen heeft. Toen heb ik jullie er uit kunnen trekken." legde hij uit aan Dimpaw. Hij duwde een beetje afwezig tegen het nest aan, om het recht te drukken. "Heb je honger? Zal ik je een stuk prooi halen? Of een stukje lopen? Als je dat kan.." hij had het idee dat de hele dag hier zitten saai was. Of dat ze misschien iets wou doen.

Ze wiebelde met haar oortjes toen Raven haar vertelde dat hij helemaal niet sierlijk was komen zwemmen. Ze grinnikte zachtjes. Zijn verhaal was wel semi-indrukwekkend. Ze knikte op zijn voorstel. "Ik wil wel even lopen of zoiets, het is hier saai," sprak ze met een geërgerd zuchtje. Ze hield niet van nietsnutten, al helemaal niet nu de clan juist door een belangrijk event ging.

Ze wou wel een stukje lopen en dat vond hij ook wel fijn om te doen. Dan kon hij verwerken in zijn hoofd wat er net gebeurd was. Hij hielp Dimpaw omhoog - of ze het nou leuk vond of niet. Hij wist dat ze zelf prima kon lopen, maar hij voelde toch een soort 'nood' om naast haar te blijven. Dichterbij dan nodig was. Of het was om haar te ondersteunen of een soort van te claimen in het zicht van ShadowClan was hij nog niet over uit. Eerlijk? De kater zijn hoofd duizelde nog van het hele moment dat zich net had afgespeeld in de medicine cat den. "Waar wil je heen?" vroeg hij toen ze buiten stonden en hij eindelijk weer een volledige zin kon vormen.