Dawnsoul rook konijn. Hij liet zich in sluiphouding zakken en bepaalde waar de geur vandaan kwam. Plotseling hoorde hij een takje knappen. Zijn oren draaiden naar de richting van het geluid. Hij keek goed door de struiken en zag een flits van een bruine vacht. De geur van konijn vulde zijn neus. Dawnsoul zakte nog dieper door zijn poten en sloop in de richting van het konijn. Het dier richtte zich opeens op. Dawnsoul bleef roerloos staan. 'Hopelijk heeft dat konijn me niet gezien! Dan is mijn avondmaal naar de vaantjes!', dacht hij. Maar het konijn was weer bezig met graven. Poot voor poot sloop Dawnsoul vooruit. Hij zat nog maar 3 muislengtes van het konijn. De wind kwam zijn richting uit zodat het konijn hem niet zou ruiken. Dawnsoul berekende zijn sprong af. Hij bewoog even naar achter en sprong sierlijk in de lucht. Zijn sprong was goed berekend zodat hij op het konijn belandde. Hij voelde hoe het dier verrast werd. Het probeerde nog weg te lopen maar Dawnsoul had hem vast. Met een snelle beet doodde hij het konijn. Dawnsoul sleepte het konijn naar een boom, groef een putje en legde het konijn erin. Hij bedekte het met wat aarde en liep voldaan weg: op naar de volgende prooi. Al snel rook hij een vogel. Een duif om precies te zijn. Hij liet zich in jachthouding zakken en sloop recht op zijn prooi af. Toen hij 5 muislengtes van de duif was hoorde hij een takje knappen. De duif vloog op. "Stomme duif! Wie is daar? Wie heeft mijn avondmaal verpest?", riep hij boos. Uit de struiken hoorde hij zachtjes gegrinnik. "Je moet beter jagen, Dawnsoul! Een leerling kan het beter!, zei de stem spottend.
Open voor iedereen!!!