Real warriors doesn't cry [Spiderstripe]

Zijn gifgroene ogen glommen in het nachtelijke duister. De koude omklemde alles, elk organisme werd gevangen gehouden in de ijzige huls, elke ademtocht was hortend door de bladkaal lucht. Alsof het smaragden waren die in zijn ruwe hoofd glommen. Runelight kwam al sluipende wijs dichter bij, poot voor poot. Zijn manenlange training kwam naar boven, hij was perfect ingesteld op welke prooi dan ook, elke pas naar een vangst werd nauwkeurig uitgevoerd. De warrior ging haast op in de nachtelijke omgeving, zijn vacht was verwarrend van kleur. De donkere en lichte tint die door elkaar vloeiend en van strepen naar vlekken overgingen, voor de kleurenblinde muis, die enkel geleid werd door zijn instink leek hij niet meer dan een rimpeling in het duister. Even opende Runelight zijn mond, twee rijen scherpe tanden glommen in het melkwitte licht van de halve maan die hem schuin toelachte. De geuren van zijn prooi prikkelden hem maar hij negeerde de aanlokkelijke aroma's volledig, het enige wat zijn doel was, dat was jagen voor zijn clan. De tabby krijger spande zijn spieren, zijn trage ademhaling dampte in wolkjes voor hem op. Met een overweldigende sprong knalde hij op het beestje af dat onverschillig aan het knagen was op een oud bloemenzaadje. Eén moment kringelde de geur in zijn neusgaten, één moment werd hij afgeleid, genoeg voor de muis om te vluchten. Een reuk die hem scherp bekend voor kwam, alsof ze zich alle vier nog achter de beschermende medicijn kat verscholen, zwetend en hijgend van de ziekte. De geur van kattenkruid, een erg geneeskrachtige plant tegen groenhoest wat een afschuwelijke ziekte was. De kwaal waar zijn liefde en kittens aan waren gestorven, weggekwijnd in het schaduwachtige hol van de medici. Een zware traan rolde over krachtige kop die altijd zo neutraal en sterk blikte maar nu het oogpunt van kwetsbaarheid bleek. Runelight ademde diep in, het had geen zin meer om te huilen, hield hij zichzelf voor. Het zou er niets aan veranderden, geen van zijn vier geliefden zou zich terug tegen zijn gespierde borst aanvleien als hij hier stond de huilen als een kitten. De krijger sloeg zijn ogen beschaamt neer, Runelight hield zichzelf streng aan, dat het niet kon dat hij zijn patrouille liet uitlopen omdat hij bij het minste of het geringste in tranen uitbarstte. De massieve warrior draaide zich om, met een nieuwe, neutrale kijk zijn patrouille verder te zetten. Het verdriet was uit zijn ogen verdampt toen Runelight zich omdraaide. De geelgroene ogen priemde recht in de zijne, een stevig gebouwd, langbehaart lichaam stond tegen over hem. "Spiderstripe", Groette hij de jongere warrior afzijdig. "En vraag maar niets", sneed Runelight hem af, nog voor Spiderstripe wat kon vragen.

[Runelight is wat emotioneel x'D]

SPiDERSTRiPE
Verveeld liep de lang harige kater door het territorium heen. Hij had even een kleine pauze ingelast voor zijn jachtpartij. Jagen deed hij meestal in zijn eentje, het leven in groepsverband dat mocht, maar jagen liever niet. Hij kon zich niet concentreren als er iemand om hem heen stond te springen of zo. Hatelijk, zeer hatelijk. De kater sprong over een steen heen en kwam zwaar op zijn poten terecht. Voor een kater van zijn leeftijd was Spiderstripe goed gespierd en had een flinke spiermassa, wat hem zwaarder maakte. Toch had hij nergens last van, hij was alleen niet echt bijster snel. Toch kwam zijn sluipvermogen goed van pas.
De geur van een clangenoot had zijn zintuigen geprikkeld en al liep hij achter de geur aan. Verscholen achter een bosje, laag bij de grond zodat hij niet zou worden gezien, hielt hij de kater voor hem in de gate. Runelight, een welbekende kater in ShadowClan, al had Spiderstripe niet echt met hem opgetrokken. Maar dat deed hij bij niemand, dus waarom bij deze kater wel?
Runelight leek het ergens lastig mee te hebben, maar Spiderstripe was niet echt iemand die daar vragen over zou stellen en het tegen de rest van de Clan vertellen, eerlijk gezegd boeide het hem ook helemaal niet.
Toen hij dacht dat 'ie wel genoeg gezien had, kwam de langharige kater uit de bosjes en liep in de richting van Runelight. "Spiderstripe," hoorde hij zijn naam en hij knikte kalm. "En vraag maar niets," werd hij ruw onderbroken. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht. "Ik kwam hier niet om vragen te stellen, Runelight," zei hij kalm met zijn zware stem. "Hoe gaat het er verder mee?" vroeg hij daarna, terwijl hij ging zitten.

[Geen inspiratie D:]

"Ik kwam hier niet om vragen te stellen, Runelight", sprak Spiderstripe met een lage, besloten stem. Runelight keek zijn mede warrior neutraal aan, de krijger was bijna een apprentice leeftijd jonger en minder ervaren dan de serieuze kater, toch leek het alsof hij een rijpere leeftijd had bereikt. "Als je een jachtpatrouille uitvoert is dat inderdaad niet de bedoeling",Merkte Runelight nuchter op. Hij rekte zich geruisloos uit, zijn oren gespitst voor mogelijk, ongepast geluid. "Hoe gaat het er verder mee" zette Spiderstripe het gesprek voort. de langharige kater ging rustig zitten. "Alles gaat zijn gangetje" Antwoordde hij afzijdig. "Ga je trouwens mee op patrouille" vroeg Runelight neutraal. De oudere krijger besloot dat Spiderstripe's gezelschap de patrouille goed zou doen, maar er moest snelheid in komen, de clan voedde zichzelf niet. verschillende prooi vluchtte weg in hun holen en nesten vanwege aanhoudende koude, dieren vermagerden en verzwakten. Elk dier, zowel prooi als jager leed onder de bijtende koude. Katten hadden dringend voedsel nodig. "De clan heft nieuw voedsel nodig, de koude doet niemand goed, katten prooi, ook al is het de wil van de starclan dat we ook dit seizoen aanvaarden", concludeerde Runelight met een wijze stem. "Maar wijze praat zullen onze mede katten niet voeden, laten we gaan" voegde hij er aan toe. Zijn zintuigen terug helemaal aangepast aan de onvoorspelbare gang van de natuur beende hij vooruit, onder de dorre bomen die als wachters boven hem uit torenden, zilver geschilderd door het bleke maanlicht. De pijn die als een horzelsteek in zijn hart had gevoeld was weggetrokken en had plaatsgemaakt voor zijn neutrale blik, afzijdige stem en zijn monotone herhaling van zijn daden. Alle scherpe emotie was terug vervangen door de normale gang van zaken.

[ook hier weinig inspi o_O]