Plume

Wat een kabaal zeg. Hij had proberen slapen maar was wakker gebleven vanwege de actie die er nu gebeurde. Zijn nicht en één of andere elder liepen te vechten en met zijn tweekleurige ogen keek hij naar hoe de kleine poes knockout werd geslagen en de elder nadien plotseling wegging. Alsof hij dat niet had gezien hoor. Jammer dat hij haar naam niet wist, anders was het meteen een rapportage aan oom Bee of misschien aan mama Fallen. Hoe dan ook klauterde het joch het nest uit en ging naar de bewegeloze kit toe, die enkel nog wat leek te ademen. “Crow”, hij grijnsde terwijl hij met zijn grijze poot in haar lichaam porde. “Crow Crow Crow”. En die bleef maar door porren. “Wakker worden kraaiekop!”

Hij bleef maar porren in haar lichaam maar opeens opende ze haar ogen en duwde zijn poot weer weg. Jammer zeg, hij had nog tienduizend porren willen uitdelen. “Goedemorgen Kraaiekop!”, giechelde hij terwijl hij nog een laatste por uitdeelde en keek naar haar gezicht die een beetje… Bloederig was. Voor hem maakte het niet veel uit maar voor zijn nicht precies wel. Ze wreef over haar linkeroog heen, proberend het bloed weg te krijgen. “je bwent nog maar een moon oud en je hebt al gevwochten! Dit is een record hoor”. Het was een compliment, een zeer misvormd compliment, maar het was zeer zeker een compliment. Een mooi record om te onthouden.

Het poesje richtte een boze blik op hem, wat te verwachten was. Maar soms waren boze blikken van anderen juist leuk want dan zagen ze er juist nog grappiger uit. Hoe dan ook begon ze te grijnzen toen hij begon over een nieuw record. Het was ook zo, ze had een nieuw record behaald zoals nog nooit iemand eerder had gedaan. Meeste kits hadden gewoon het lef niet om het te proberen, eerlijk gezegd. Crow was dan ook echt niet te onderschatten. ‘Ja… Stoer he’, sprak ze en veegde het bloed weer weg waardoor het bleef plakken op de aarde. “Ja heel stoer”, maar hij was zelf nog stoerder, duh. Misschien niet vandaag, maar de volgende keer wel hoor. Hij zou bewijzen hoe cool hij was. In ieder geval… Zijn nicht probeerde zich recht te zetten maar viel steeds om. Het was ergens wel een grappig aanbeeld maar goed hij zou dat zelf ook niet zo leuk vinden. “Je kan et toch”, juichte hij toe, min of meer. “Of niet…Hm?”. Een beetje uitdaging was altijd goed toch.

Zijn ogen werden groot terwijl hij toekeek… Maar opeens gebeurde er iets anders dan hij had verwacht. Er kwam opeens een vieze smurrie uit de bek van zijn nichtje. “Wow… Ew”, stootte hij uit en stapte snel wat naar achteren zodat het niet tot aan zijn poten zou komen. Echter leek het poesje nog niet op te geven en zette zich al bevend recht terwijl deze hem aankeek in haar vurige oranje ogen. Echt geen opgever huh. De grijze kitten trok wat met zijn oortje toen hij naar haar en de smurrie keek. “Jij bent onvoorspelbaar. Dat is nice”, lachte hij. “Nou…”, hij fronste even, lichtjes teleurgesteld. “Laten we verder ‘spelen’ zodwra je niet meer van die vwieze smurrie uitspuwt oké?”. Ze was net een draak, maar in plaats van vuur spuwde ze… Dat… uit. Interesting. Maar hij kon haar niet echt meer uitdagen als ze steeds zo zou blijven kotsen want straks lag hij helemaal onder.

Maar de kit leek het niet te willen opgeven. Ze knipperde een paar keer en hij keek nog even toe voor hij van plan was zichzelf om te draaien. Alleen werd zijn poging onderbroken. ‘Ik v…Voel me beter nu!’, zei ze en zette een paar wiebelende pasjes naar achteren om weg te gaan van het kots. Ze zei dat ze nu wel kon spelen maar het wiebelen van haar pootjes deed hem toch eerder nee knikken. “Oke bewijs et dan!”, een uitdagende twinkel glinsterde in zijn tweekleurige ogen. “Vang zo een pluisje!”. Hij knikte naar de paar witte fluffy dingetjes die hier soms rondvlogen. Zou ze er zo eentje kunnen vangen? Zephyr was in ieder geval al benieuwd hoor.

Ze wilde eigenlijk net haar eerste maaltijd van de dag halen, eindelijk genieten van een beetje rust. Dat leek de laatste tijd echter niet voor haar weggelegd te zijn, zeker nu Falconpaw nog niet terug was. Vandaag was hier wederom een voorbeeld van. Routnose maakte haar weg naar de prooistapel toen ze twee kittens verderop zag spelen. Eentje herkende ze aan diens grijze markeringen als de dochter van Fawnleap en Blazestar. In eerste oogopslag leek er niet veel mis te zijn, maar iets in haar zorgde er toch voor dat ze nog een tweede maal keek. En toen zag ze hoe Crowkit -was dat haar naam?- omver viel. Direct van slag veerde ze overeind en vergat haar prooi, waarna ze naar het tweetal toeliep. Nu ze dichtbij was kon ze de schrammen op haar gelaat zien. "Starclan!" sprak ze bezorgd en keek met grote ogen naar de grijze kitten, die ze kon plaatsen als Zephyrkit. "Wat is hier gebeurd?" vroeg ze bezorgd, maar een tikkeltje streng ook. Waarschijnlijk was dit een speelgevecht dat uit de hand was gelopen, alleen zag het grijs-witte meisje er niet al te best uit. Voorzichtig hielp ze haar overeind met haar neusje. "Hey Crowkit, gaat het?" sprak ze met haar zachte stem.

Haha yes, zijn nichtje ging de uitdaging aan en begon te wankelen waarna ze probeerde uit te halen naar het pluisje. Alleen liep er wat behoorlijk mis toen deze te pletter op de grond viel. Eh, ze had wel beter gedaan. Maar ja, hij had zelf vanuit zijn nest gezien hoe ze daarstraks ookal in elkaar was geslagen. “Zelfs Chimken kan het nog beter! Toch Chicken?”, hij richtte zijn blik even naar het rare schepsel van een mosbal en grijnsde. “Jup”. Crowkit zou echt aan slaapie moeten doen. Slaap was goed, slaap was life. Maar toen de grijze kitten het wou aanraden kwam er opeens een hele grote bruin met witte poes hun kant op en leek een beetje streng te vragen wat er precies was gebeurd. “O”, zijn blik schoot naar de andere kitten die nu neerlag. “Daarstraks was er een andere kat! Ik weet haar naam nie maar ze zat vol met wonden en had een bleke vacht… En ze viel Kraaiekop aan!”, piepte hij. Hij was getuige, van hem kreeg je raad. “En toen wilde Kraaitje spelen dus ik daagde haar uit pluisje te vangen!”