Claws

Crowkit was niet de enige kitten die zich buiten het nest van hun ouders bevond. Doekit, had ook besloten om veder te wagen vandaag. Ze had gezien hoe haar zus op de grond was beland, hoe ze een schep van de aardbodem had genomen met haar bek. Maar de licht gekleurde kitten deed niks, stak geen poot uit. Ze keek enkel naar het gebeuren toe met een neutrale blik. Hoewel ze nog jong was, had ze wel een goed beeld van haar nestgenoten gekregen. En Crowkit was een wilde; die wist haarzelf altijd wel in de problemen te werken. Het was beter om zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven.

Het kleine monster merkte haar gestaar op, en kwam gelijk op haar afgestormd. Het werd ook al snel duidelijk dat haar zus geen idee had wat "personal space was" Want ze kwam veel te dicht bij vond Doe. "Wat doe je?" en "Wil je vechten?!" werden naar haar toe geblaft. Maar (in tegenstelling van haar zus) Wist Doekit de rust in haar zelf te bewaren. En hoewel ze een paar keer met haar ogen knipperde. Bleef haar neutrale houding veder staan. "Nee dankje," reageerde ze kalm terwijl ze haar ogen van de wit-grijze kattin afhaalde en ze totaal ergens anders ops richtte. Ze was van plan om de andere kitten zo veel mogelijk te negeren. In de hoop dat ze interesse zou verliezen in hun interactie een iemand anders zou lastig vallen.

Opeens, ging alles heel snel. Ze werd op haar neus geraakt en vervolgens tegen de grond gedrukt. Doekit liet verschrikt een geluidje horen en keek Crowkit, die nu boven haar stond met grote ogen aan. Even gaf ze gas terug, probeerde ze haar zusje van haar af te krijgen. Maar het was een gevecht die de lichtte kattin snel opgaf. Ze was niet sterk genoeg. Dus schakelde ze terug naar haar eedere handelwijze. Ze liet haar lichaam onder het gewicht van de ander relaxen. Ze haalde een paar keer diep adem, en sloot toen haar ogen. En als dat niet genoeg was draaide ze weer haar hoofd weg van de ander. Crowkit wilde dat ze terug zou vechten, dat vond ze helemaal prachtig. Doekit wilde haar het plezier ontnemen.

De luide stem van haar zus, was oorverdovend. Net een kraai die in haar gezicht zat te krijsen; waarschijnlijk dat daar de Crow vandaan kwam. De licht gekleurde poes voelde toen haar lichaam heen en weer gaan. Hoe dan ook bleef ze stil, en verroerde geen ledemaat. Alsof ze een pop was waar niks in zit. Waar alles mee gedaan kon worden. En die niks terug zou doen.

Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen heen toen ze het gewicht van Crowkit voelde verdwijnen. Had haar aanpak dan toch gewerkt. Doekit haalde een paar keer diep adem en spande haar spieren aan. Ze wilde haarzelf overeind duwen, maar precies op dat moment voelde ze iets tegen haar lippen aan gedrukt. Haar ogen gingen wijd open, Crowkit was terug. En ze had- wat leek op een gestorven insect meegnomen. De licht gekleurde kattin kon niet precies zien wat het was; maar gokte dat het een sprinkhaan was. Haar hart begon te kloppen, en haar maag draaide om. Ze wilde schreeuwen, haar zus weg slaan. Maar dan zou ze karakter verbreken, en dat mocht niet. Dus viel ze weer stil, sloot ze haar ogen en opende ze haar bek. Zo stond de deur wijd open voor het geraamte van het ooit levende wezen.

Het voelde koud aan, en verkeerd; oh zo verkeerd. Maar ze zette door, langzaam maar zeker beet ze neer. Geraak voelde haar hoofd, en deed haar een beetje wazig voelen. Ze verwachtte dat er vloeistof uit het karkas zou stromen, maar het was droog. Enkel kruimels. Doekit opende weer haar ogen en keek haar zusje strak aan. Ze zocht naar- spijt? berouw? Maar het enige wat ze aantrof was een grijzende maniak. Doekit gromde en spuugde de restjes van de sprinkhaan naar het gezicht van haar nestgenoot. Hopend haar in het gezicht te kunnen raken. Doekit zette vervolgens haar poten tegen de onderkant van de andere kitten aan en probeerde haar weg te duwen.

Oke oke, haar tacktiek had niet zo uitgepakt als Doe verwacht had. In tegendeel ze had juist het gevoel dat ze er dingen erger mee had gemaakt. Ze had een kant gezien van haar zus die haar beangstigde- die veel te gevaarlijk was om bij andere kittens te laten. Ze moest- ze moest dit vertellen, aan papa. Die zou het monster wel temmen, voordat ze schade zou aanrichten dat katastrofisch zou zijn. Want Croekiy was nu gewoon een tikkende tijdbom. Het meisje deed vlug een paar stappen naar achter toen de andere kattin naar voren schoot. En haar poten, met uitgekapte nagels naar naar voren. "Genoeg," de toon waarmee ze sprak was laag, bijna dreigend. "Ik ga niet met je vechten Crow, ik ben niet zo strijdlustig als jij." Doekit vernauwde haar ogen en zwaaide wild met haar staart. "Wat ik wel ga doen is papa informeren over het gedrag dat je vertoond hebt."

Doekit kreeg van alles en nog wat naar haar hoofd gegooid. Ze was een stommerik, die altijd boos was. Doekit vernauwde haar ogen en liet een laag geluidje horen. Had Crowkit een sociale achterstand of iets dergelijks? Dat- of ze is een paar keer te hard op haar hoofd gevallen. Ze stelde zich als een duivel op, en kijk vervolgens verbaasd op als er mensen boos werden. Had ze zelf niet door hoe verkeerd dat was? Laat staan ironisch. "Je bent te agressief," verklaarde de licht gekleurde kitten koud. "Als je het wil maken in het leven, moet dat verminderen."

Wauw, dacht ze werkelijk dat ze nu stoer was? Wat een grap, als je over je zelf zegt dat je stoer bent dan is dat automatisch niet zo. Anderen moesten het over je zeggen. Anders was het niks meer dan je ego die aan het praten was. "Er zijn andere manieren om sterk te zijn." Maar dat zou voor Crowkit waarschijnlijk niks uitmaken. Ze was zo gefocust op de fysieke kracht dat de rest achterwegen gelaten werden. Doekit vroeg zich dan ook af of haar nestgenoot haar aanpak wel of niet doorhad. Er was immers een reden waarom ze zo koud sprak, waarom ze zo gecalculeerd over kwam. Het was haar manier- om haarzelf te presenteren aan de wereld. Maar het zou ook een wapen kunnen zijn.

Haar sentiment, werd duidelijk niet gedeeld door haar zus. Crowkit was er van overtuigd dat er maar een soort kracht was. Maar misschien zou dat nog komen ooit, of niet. Beide uitkomsten zou de licht kleurige kattin niet veel verbijsteren. "Papa is fysiek niet erg indrukwekkend toch? En sterker dan een gemiddelde warrior is hij ook niet." Het tegendeel was waar; de kater die hun gemaakt had was klein. Maar dan ook echt heel klein. "Hoe kan het dan dat hij leider is?" Het kon niet enkel geluk zijn; tuurlijk zou het tot een verre mate wel mee gespeeld hebben. Hij moest immers eerst gekozen worden door Starclan. Maar hij had de eigenschappen die de clan nodig had, en dat maakte hem sterk. Ongeacht zijn lichamelijke vermogen.