[event] I rebel: therefore I exist

_{Ze begreep het dat ze vragen hadden, maar ze had gehoopt dat het wat minder… als een verhoor zou aanvoelen misschien. ”Hebben ze ook nog verteld waarvoor?” Klonk de vraag van Spottedrain. ”Starclan vertelde mij dat tussen het duister van het onweer en het licht van de bliksem zich mijn kans bevind om iemand op te leiden. Ik moest de schaduwen van shadowclan verlaten en mijn spark zij helpen die er alleen voor staat.” Vertelde ze hen de woorden die ze toen van Rookchirp te horen had gekregen. De woorden duiden op thunderclan, dat was duidelijk. ”Daarna hebben ze mij een jonge, grijze medicine cat apprentice laten zien. Ik kon er alleen maar vanuit gaan dat dat om thunderclan ging.” Ging de poes verder nadat ze de twee de tijd had gegeven om de daarvoor gesproken woorden te laten zakken. De poes haalde even haar schouders op bij Stagtine zijn vraag. Hoe lang? ”Ik heb geen idee voor hoe lang mijn verblijf hier zal zijn. Shadowclan heeft nu de hulp van Peppernose, iets wat mij de mogelijkheid gaf hierheen te komen.” Met haar pootje bewoog ze wat zand heen en weer en wiebelde ze onzeker met haar oortjes. Wat als ze haar naar huis zouden sturen omdat ze haar hulp helemaal niet nodig hadden? Dan was ze een rogue. Geen familie en geen clan meer. ”Maar… als starclan mij hierheen stuurt… waar is Rousebell dan?” Vroeg ze daarna zacht. ”En Waterpaw is er toch ook nog?”}

Iemand opleiden? Haar ogen vonden die van de bezorgde Stagtine en ze leken precies hetzelfde te denken. Maar het was echt zo. Ze sprak namelijk overduidelijk over Remnantpaw. Onbewust begon ze met de grond onder haar poten te kneden. Dit klonk niet best. Toen de medicine cat naar Rousebell en Waterpaw vroeg kon ze niks anders dan de kater naast zich aanstaren, afwachtend op wat ze volgens hem konden delen. Zij had namelijk geen idee. Sure, dit was een medicine cat, maar ze kwam ook van een andere clan. Wanneer werd informatie te gevoelig?

De spanning in de lucht werd na enkele momenten van twijfel eindelijk verbroken door de kater zijn stem. Plichtsgetrouw liep ze met hem mee, waarna ze instemmend knikte bij elk woord dat hij zei. Hij had gelijk. ThunderClan had Newtspark nu harder dan ooit nodig, Remnant had haar nodig.. Ze konden haar dit onmogelijk alleen laten doen. Gevoelige informatie of niet, ze moesten er maar vanuit gaan dat de poes het beste met hen voor had. Toen Stagtine de den in stapte om te overleggen besloot ze terug te lopen en bij Newtspark te wachten, uit zowel ongemak als onzekerheid. Want wie waar stond in deze clan, dat was al moons niet meer duidelijk.

De halve glimlach die op de lippen van de kater lag zei het allemaal. Thornstar had het goedgekeurd. Hoewel de jongere poes het vast al door had, hintte de kater dat zei het mocht zeggen. Een zwak glimlachje verscheen op haar gezicht. "Ik denk dat dat betekent dat je mag blijven." Mauwde ze opgewekt, waarna ze de poes een zacht duwtje gaf. De ernst van de situatie probeerde ze even te vergeten. Dit op zichzelf was namelijk iets goeds. De glimlach veranderde in een grijns. "Welkom in ThunderClan."