[Event] The Clan of Thunder

Chaos. Hij was uit zijn gevangenis ontsnapt, een plaats waar zijn gedachten de enige bron van chaos waren. Maar nu, nu was hij in de realiteit, en de realiteit bleek chaotischer te zijn dan hij zich had kunnen voorstellen. Zijn hart was in stukken gebroken toen hij Waterpaw had teruggezien, die ontberingen van een ander niveau had doorstaan dan Thornstar zelf. Eveningglow en haar kittens zaten daar nog. Hij had met Stagtine overlegd – de kat die tijdens zijn afwezigheid de leiding had gekregen van Eveningglow, alle taken van een leader had uitgevoerd en zelfs bij de Moonstone was geweest, en dus goed op de hoogte was van de situatie in ThunderClan – en ze waren tot een duidelijke conclusie gekomen: Ze moesten Eveningglow redden en de Tallpines terugkrijgen. Thornstar hinkte naar de High Rock toe, dacht er niet eens aan om er op te klimmen, maar riep de Clan toe vanaf de grond.
“Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!”

Hij wachtte af tot de Clan zich had verzameld. De afgelopen dagen waren er al veel geruchten geweest over wanneer ze BloodClan zouden aanpakken, en vandaag zou Thornstar zijn Clan niet teleurstellen. “BloodClan heeft de Tallpines in bezit, maar daar gaan we het niet bij laten. De boodschap die ze met Waterpaw hebben gestuurd is duidelijk. Ze moeten met hun poten van ThunderClan afblijven! Wij kennen de Tallpines, het is ons thuis en dat zal het ook weer worden. Één ding krijgen ze van ons, en dat is oorlog. Ik stuur een aantal van jullie met de missie om Eveningglow en haar kittens te bevrijden en om Tallpines terug te nemen. Het redden van onze Clangenoten heeft daarbij prioriteit. Spottedrain zal jullie leiden. Moge StarClan aan jullie zijde staan!” Hij knikte de kattin even toe voor hij zijn blik over de rest van zijn Clan liet dwalen. Als hij in een betere conditie was geweest had hij zelf de leiding genomen voor deze missie, maar zo mager als hij was en met een genezende gebroken poot zou hij een lachertje zijn voor BloodClan. Nee, alleen de sterke ThunderClanners zouden meegaan.

Hoewel Thornstar was teruggekeerd, leek de situatie in de clan een stuk onstabieler. Niet dat ze Thornstar een slechte leider vond. Nee, ze was al lang blij dat Stagtine niet meer chaos kon veroorzaken, al nam ze het hem niet zo kwalijk als de rest. Er hing nu eerder een onzekerheid in de lucht. Was Coppertusk de enige verrader? En nog benauwender: wat ging er met BloodClan gebeuren? Haar aandacht werd gewekt door de roep van een clanvergadering. Eigenlijk wist ze precies wat er ging gebeuren. Goedkeurend knikte ze mee met de woorden van haar leader, tot één enkele zin haar adem liet stokken. Even stond ze verstijfd en keek ze de bruine kater met grote ogen aan. Nooit in haar leven had ze dit verwacht. Toen kwamen de vragen. Waarom niet een ervarenere warrior? Waarom niet Stagtine? Maar dat zou ze niet uitspreken. Want stiekem, heel stiekem was dit precies wat ze altijd al had gewild. Een kans om zich te bewijzen, een kans om sterk te kunnen zijn. Na het korte moment van pure verbazing vermande ze zich en stapte ze naar voren, tot ze naast haar leader stond. Na een korte buiging vond ze eindelijk haar woorden weer. "Bedankt voor het vertrouwen in mij, Thornstar." Mauwde ze eerbiedig, maar met luide een stem zodat iedereen deze kon horen. Hierna volgde een korte stilte. Tja, wat nu? Plots voelde ze zich wel héél bekeken. Het moment duurde nog geen paar seconden en kon net evengoed een dramatische stilte zijn. Nerveus begon ze te spreken, met een stem die nog verrassend sterk klonk. "Ik snap het als jullie bang zijn, maar BloodClan op ons territorium is nog veel enger. Vandaag maken we een eind aan deze vreselijke situatie. En in heb er het volste vertrouwen in dat wij dat kunnen." De onzekerheid in haar ogen nam plaats voor een glinstering. Dit was de dag dat ze de smeerlappen gingen laten voelen voor wat ze hadden gedaan. ”Iedereen die mee wilt kan zich zo bij de doorntunnel verzamelen. Ik ga er vanuit dat er meer dan genoeg vrijwilligers zullen zijn.” Dat was ongetwijfeld het geval. De clan was er klaar mee. Ze hadden stuk voor stuk behoefte aan een goed gevecht, aan wraak. Als er niet genoeg zouden komen, dan ging ze gewoon warriors aanwijzen. Met rechte rug keek ze de naar haar clangenoten, waarna ze Thornstar toe knikte en zich vervolgens door de menigte naar de doorntunnel bewoog.

Iedereen is vrij om zich bij Spotted aan te melden <3

Met gespitste oortjes luisterde Silverwish naar de mededeling van Thornstar. Zou zouden er op uit trekken, om BloodClan te verslaan. Silver ging staan, liep naar voren. Silver voelde haar hart kloppen in haar keel. Ze wilde graag mee, ze moest mee. Haar pootjes tintelden en als één van de eersten liep ze naar Spottedrain. De poes was uitgekozen als de leider van het groepje, ze vond het helemaal best. Zolang ze er maar was, zolang hij er ook maar was. Zolang alles maar goed ging. 'Ik ga mee,' mauwde ze, haar stem duidelijk en zonder twijfel. Ze knikte de poes toe, haar staart zwiepte lichtjes heen en weer. Gezonde spanning, nam ze zichzelf voor dat het was.

well behaved women
seldom make history

_{Eindelijk. De woorden van Thornstar klonken als muziek in haar oren. Ze gingen die ratten eindelijk een lesje leren. Ze kneep een keer stevig met haar klauwen in de grond. Ze kon eindelijk echt haar training in praktijk brengen. Een paar apprentices wegjagen van de grens was kinderspel. Ze zou nu vechten met moordenaars. Nu zouden ze haar zeker warrior maken. Ze kon het proeven, de nieuwe naam op haar lippen als ze victorieus terug zouden komen. Hun deputy terug. Dan kon eindelijk alles weer terug hoe het was, en konden ze weer zeuren dat hun leiders softies waren. Maar hopelijk hadden ze allemaal geleerd van deze shitshow die afgelopen dagen had afgespeeld. Ze liep dan ook direct naar de doorntunnel, haar blik strijdlustig. ‘Ik sla met plezier wat Bloodclankoppen in,’ miauwde ze naar Spottedrain.}

Het was tijd, hij kon eindelijk rechtzetten wat hij had laten gebeuren. Dat Bloodclan Eveningglow meegenomen had. Dat was nog steeds iets waar hij zich niet goed over voelde, maar vandaag was de dag dat ze haar terug zouden halen. Spottedrain kreeg de leiding en voor een moment keek hij naar de poes die ongeveer zijn leeftijd was. Hij was eerlijk al blij dat het geen Stagtine was en hij had persoonlijk niks tegen Spottedrain. Toen ze dan ook aangaf dat ze zich bij de doorntunnel moesten melden als ze mee wilden gaan, twijfelde hij geen moment. Hij liep vrijwel direct naar de poes toe. "Ik ga mee," Nee, hij zou zijn oude mentor redden. Hij had haar tijdens de gathering niet weten te beschermen, maar nu kon hij dat rechtzetten.

Een gevecht met Bloodclan? Ze slikte kort, was dit waar ze bij mee wilde gaan? Ze was er niet geweest toen de katten Eveningglow mee hadden genomen. Ze was op de gathering geweest, maar dat was geen excuus om nu niet te gaan toch? Ze was ook zo dicht bij het warrior worden, dit zou daar vast wel bij helpen als ze mee zou gaan. Ze probeerde haar zusjes te vinden en zag dat Sunpaw zich al vrijwel meteen aanbood. Moest ze hetzelfde doen? Voorzichtig zette ze een aantal passen richting de doorntunnel en slikte nog een keer. "Ik ga mee," Haar stem was zacht, ze had geen idee of iemand het gehoord had, maar toch bleef ze staan waar ze was.

Ze zouden Bloodclan gaan aanvallen om hun deputy terug te krijgen. Hij wist dat een gevecht met Bloodclan nooit zou gaan zoals ze verwachtten, waarschijnlijk zouden er zelfs doden vallen. Waarschijnlijk zou het beter zijn als hij niet meeging. Hij had ondertussen wel manen aan ervaring met vechttraining, maar hij kon nu niet echt zeggen dat hij er heel goed in was. Hij begon ook al aan de oude kant te geraken. Eigenlijk was naar de elders den gaan bijna verstandiger dan nog langer een warrior blijven wist hij. Maar toen Remnantpaw aangaf dat ze mee zou gaan, kon hij haar niet alleen laten gaan. Niet na wat er de laatste keer gebeurd was toen Waterpaw terug kwam. Newtspark kon daar duidelijk niet mee omgaan. Hij stapte dan ook naar voren toe, tot naast Remnantpaw. "Ik kan met Remnantpaw mee." Hij hoopte dat ze niet zouden hoeven vechten, maar je wist het maar nooit. Eigenlijk was de medicine cat apprentice hier nog veel te jong voor.

Enkele momenten had ze getwijfeld en dacht ze dat niemand zou komen. Toen Silverwish als eerste naar voren stapte glimlachte ze en liet ze de adem die ze had ingehouden weer los. Al snel volgden vele anderen: Nighttooth, Sunpaw.. Remnantpaw vroeg haar of ze een warrior aan haar zijde kon nemen. Ze was zo bedachtzaam, zo wijs. Spotted vergat vaak dat ze nog maar zes moons oud was. Maar een andere optie hadden ze momenteel niet, en ze had het volste vertrouwen in de vaardigheden van de jonge poes. Intussen hadden Dustspirit en Juniperpaw zich ook gemeld. De kater was ouder dan zij, al scheelde het slechts één moon. Toch gaf het haar een vreemd gevoel, alsof dit niet haar taak hoorde te zijn. Dit gevoel versterkte alleen maar bij Maskheart's komst. Eigenlijk begon hij te oud te worden, maar ze kon het niet in zich vinden hem deze taak te ontzeggen. Met een beetje geluk hoefden ze niet eens te vechten. "Dat lijkt me een goed plan." Loog ze zo vriendelijk mogelijk. "Als jij het goed vind, Remnant?" Voor een moment keek ze de poes aan. Bij het horen van haar zusje's stem draaide ze met nu eindelijk een beetje geluk in haar gezicht haar kop. "Jij bent ook niet te stoppen." Gniffelde ze, waarna ze haar een liefkozende lik over haar schouder gaf. Om haar clangenoten nog wat tijd te gunnen besloot ze nog even te wachten. Althans, dat vertelde ze zichzelf. Stiekem was ze gewoon bezig met mentale voorbereiding.

De bloodclanners waren al tijdje een last in het territorium. Gisteren had hij nog confrontatie mee gehad en is het dus ook beu. Gisteren was ook de dag dat hij volledig uit medicijnkat den kon verhuizen naar warriors den, daar kon hij dan rustig doorbrengen tot de staart volledig genezen was. Maar of hij kon vechten? Dat wist hij zeker, toen Thornstar iedereen bij zich riep en vertelde dat Thunderclan tallpines gaat heroveren en de clanmaten bevrijden was Runningwind meteen klaar wakker. Runningwind liep gelijk naar spottedrain toe. "Ik meld me zeker aan voor de strijd, mijn staart is geen belemmering voor het gevecht." De medicijnkat had wel gezegd dat die rustig aan moest doen, maar dit hield hem niet tegen. "De bloodclanners gingen er nog grandioos spijt van krijgen voor het stelen van ons territorium en onze deputy ook nog eens gevangen te houden samen met de kittens."

/

Meer katten meldden zich bij haar aan. Ze had zich nog nooit zo gesteund gevoeld. Ze wendde zich af van haar zus en keek Stagtine even verwonderd aan. Dat hij zich zo voor zijn clan zou opofferen, en dat na net van de troon gestoten te zijn. Dat was iets nobels. "Prachtig plan, Stagtine. Als het erop aankomt dan kunnen we dat zeker doen." Nog voor ze verder iets tegen de kater kon zeggen meldde Runningwind zich. Iedereen die niet onder een steen had geslapen zou begrijpen dat dat misschien wel het slechtste idee ooit was. Remnantpaw leek er op interessante wijze tegenin te gaan, en ergens kon ze niet anders dan het met haar eens zijn. De kater was een enorme sukkel als hij dacht dat dit kon werken. Al mopperend kwam de medicine cat op haar af en drukte die zich tegen haar aan. Een ongemakkelijk gegrinnik verliet haar bek. "Okee," Begon ze terwijl ze zich voorzichtig een stukje van de ander weg bewoog. "Runningwind, ik heb een vraag voor je. Hoe hebben we meer aan je, levend op dood?" Met intense ogen keek ze hem aan. Als hij deze hint niet begreep.. Na haar vraag leek Leafface de apprentice te willen helpen. Met een knikje liet ze weten dat het goed was, waarna ze Remnant even vragend aankeek. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer volledig op Runningwind.

Tag: Stagtine, Remnantpaw, Runningwind & Leafface

Flintspark had zitten luisteren naar wat er gezegd was, terwijl zijn blauw/groene ogen gleden naar Squirrelnose. Snel wende hij zijn blik weer af en keek eventjes naar de grond. Hij moest nu niet afgeleid raken, er waren belangrijkere dingen aan de hand momenteel. Zijn oren draaide naar achter toe toen hij Stagetine hoorde praten en rolde met zijn ogen, voordat hij overeind kwam en langzaam in de richting van Spottedrain af liep. "Ik vecht graag mee," sprak hij met een duidelijke toon. Nog steeds had hij zijn emoties niet helemaal onder controle en misschien kon hij gebruik maken van de onderliggende woede in hem. Flintspark schudde zijn hoofd toen hij zichzelf betrapte op het beangstige gevoel dat hij iemand wilde vermoorden. Bloodclan zou boeten voor wat ze hadden gedaan en als hij de kracht ervoor had gehad, had hij het alleen gedaan.