[Event] Return of the King

Waarom gebeurde dit.

Waarom werd zijn broer beschuldigd van dit alles? Het kon toch niet. Dit kon toch niet, het kon echt niet waar zijn. Maar wanneer iedereen schijn bij beetje begon toe te geven voelde hij hoe zijn hart langzaam verpletterd werd. Stukje bij stukje. De échte leader was toch terug, alles kon weer terug naar normaal gaan. Ze konden dit allemaal vergeven en vergeten, want dat was toch hoe het werkte. Maar nee, ze moesten toch alles steeds erger maken.

Het was misschien een fout geweest om zich zo te gedragen wanneer er niet werd akkoord gegaan met één keuze. Dat was wel toe te geven, maar het was soms onbegrijpelijk wat een mening met een kat kon doen wanneer ze er echt zwaar van overtuigd waren. Thornstar had het recht niet gehad om zo behandeld te worden, om zolang van zijn clan weg te blijven in alle zorgen terwijl deze starclan-weet-waar zat. De bruine tabby zuchtte onhoorbaar terwijl zijn blauwe ogen heen en weer flitsten in het gesprek. Het was gewoon chaos, veel te veel chaos voor zo’n fout. Ze zeiden dat Coppertusk het had verdiend en mogelijks was dat ook zo. Maar iets in hem wou dat niet geloven. Hij zou verbannen worden omdat hij te blind was om verder dan zijn mening te kijken. Misschien was dit allemaal wel de schuld van iedereen om hem heen die hem zo gemaakt hadden. “Ik kan dit niet…”, kwam er opeens al mompelend uit. “Ik kan het echt niet…”. Thyme wist niet zo goed of het zijn hart was die brak of zijn gefaalde wil om sterk te blijven. Het was moeite om loyaal te blijven wanneer alles werd opgesplitst tussen ‘goed’ en ‘kwaad’. Ergens kon de kater wel huilen omdat al z’n gevoelens door elkaar aan het mengen waren. Verraad, verdriet, angst, … hij wist het niet goed meer.

“Verban mij ook maar dan”, murmelde hij, luid genoeg om het te verstaan onder zijn half-brekende stem die niet goed wist welke emotie deze moest aannemen. “No way dat ik Copper dit allemaal alleen laat doorgaan… Hij is mijn broer”. Hij slikte even de brok door in zijn keel. “Als jullie zonder hem kunnen dan ook zonder mij…”. Want dat is hoe het leven werkt after all. De tom kwam wat dichter naar zijn broer toe. Was het een goede keuze die hij gemaakt had. Zou hij dit allemaal opgeven voor iemand die heel zijn leven aan zijn zijde had gestaan… Hij wist het niet. Het voelde… Juist? Maar ook weer helemaal niet. Au revoir, I guess.

Ze had zich afzijdig gehouden, dichtbij de nursery. Afwachtende hoe dit allemaal af zou lopen. Normaal zou ze zich er misschien wel in mengen, maar niet nu, niet nu ze een kitten had om in de gaten te houden. Dat was tenminste tot Thymeflare zich erin begon te mengen na de verbanning van Coppertusk. Ze begreep hoe hij zich voelde, met het feit dat de ander zijn broer was, maar ging hij hun kitten achterlaten? Haar achterlaten? Ze klemde haar kaken op elkaar en liet haar blik naar Mistkit gaan, nee, dat kon ze de kater niet laten doen. "Dus je gaat je kitten achterlaten?" Sprak ze tegen hem, een lichte woede in haar stem te horen. "Laat hem opgroeien zonder een vader?" Nee, dat zou ze hem niet laten doen. Haar staart zwiepte heen en weer, terwijl ze haar blik op hem richtte. Hoe durfde hij?

Runningwind lag in zijn nest in het medicijnhol, paar dagen geleden is hij in zijn staart geschoten bij de gathering. Sindsdien is die niet meer naar buiten geweest, nog herstellende van de pijn. Direct na de gathering is een stuk van zijn staart afgebeten omdat het zwaar beschadigd was en de kans op infectie was groot. Nu lag hij uit te buiken met een mollige muis in zijn buik.

Opeens hoorde Runningwind gerumoer buiten in het kamp en hoorde een bekende stem. Een stem die hij lang niet meer heeft gehoord sinds zijn ontvoering door de tweebenen. "Het zal toch niet Thornstar zijn...", de kater besloot om op te staan en liep de den uit. Hij hoorde net dat Thorn de verrader aanwees die hem in het zwembad had gegooid. Runningwind gromde in zichzelf en hield zich in bedwang, het zal niet veel schelen of hij zal op de verrader springen en hem fijn krabben.

Het was een lastige, maar begrijpelijke beslissing wat Thornstar had gedaan bij het weggeven van de zonnerotsen aan de rivierclan, de rivier was vervuild waardoor ze minder prooi hadden omdat de vis vergiftigd was.

Toen Coppertusk zich bekendmaakte en zijn verhaal vertelde, vond hij hem een stom idioot die niet verder dacht dan zijn mening over 1 beslissing. En was blij dat Thornstar hem direct verbande. Runningwind besloot om om te draaien en weer in zijn nest te kruipen, omdat de pijn in zijn staart weer terugkomt.

Haar ogen stonden groot terwijl ze het tafereel aanzag. Ze keek naar Coppertusk, en ergens kon ze zich vinden in zijn uitleg. Was ze het niet met hem eens geweest, dat Thornstar nooit de sunningrocks had mogen weggeven? Zijn manier was misschien extreem geweest, maar dat betekende niet dat hij geen gelijk had. Thornstar was.. Zwak geweest. Niet goed voor Thunderclan. Ze steunde haar broer. Wanhopig probeerde ze zijn blik op te zoeken; ze was er voor hem, dat wist hij toch wel? Ondanks dat ze zo van elkaar verschilde, was familie het belangrijkste voor haar.
Plots begon haar andere broer te praten; vertelde dat Thunderclan hem dan ook maar moest verbannen. Haar oren draaiden in haar nek. Ze stapte op hem af en legde haar staart ietwat dwingend op zijn rug. "Maak geen overhaaste beslissingen, broer," sprak ze zachtjes. We kunnen meer aan de situatie doen, als we nog in de clan zitten.

Nu hij de woorden had uitgesproken voelde Thornstar ineens een rust over hem heen komen. De woorden van Coppertusk hoorde hij nauwelijks nog. Ze waren niet langer de woorden van een Clankat, maar van een Rogue. Thornstar erkende nauwelijks wat de kater tegen hem zei. Of dat door die opluchting kwam of door uitputting zou hij niet kunnen zeggen. “Je hebt tot zonhoog morgen om van het territorium af te zijn. Vanaf dat moment zullen we je behandelen als elke andere Rogue die hier niets te zoeken heeft,” zei hij. Dat waren alle woorden die hij nog aan Coppertusk vuil ging maken. Zijn bal mos met water vond Thornstar nu even belangrijker dan wat de kater eventueel nog meer te zeggen had.

Toen gebeurde er iets wat Thornstar genoeg verraste om op te kijken: Thymeflare wilde dat hij hem ook zou verbannen. Thornstar keek hem eerst verbaasd aan, en vervolgens met iets van medeleven in zijn ogen. Hij schudde langzaam zijn hoofd. “Ik begrijp dat dit zwaar nieuws voor je is, Thymeflare. Je hebt tijd nodig om het te verwerken, maar ik sta niet toe dat je zo’n drastische emotionele beslissing neemt. Jij blijft in ThunderClan, Thymeflare. Coppertusk moet deze straf alleen dragen.” Net zoals ik alleen was in de gevangenis waarin hij mij opsloot, dacht hij daar achteraan, maar besloot dat niet uit te spreken.

@Coppertusk @Thymeflare
[Even de belangrijkste punten afgerond voor deze katten ]

<sub>De wereld leek langzaam in stukjes te breken. Hij wilde niet langer in een Clan blijven waar iedereen zo giftig was. In beide hart als verstand, en het maakte hem zo ziek. Zijn hart klopte luid, zijn oren suisden zachtjes terwijl hij naar de bekende pels van zijn broer keek. Ze waren er grotendeels altijd voor elkaar geweest, waarom zou de bruine cypers hem dan nu in de steek laten. Copper had dit allemaal niet verdiend, hij had gedacht dat wat hij deed juist was. En soms draaide dat verkeerd uit ja… maar hij hoefde toch niet zo heftig verbannen te worden?

‘Dus je gaat je kitten achterlaten?’, de stem kwam van Winterbird, een woedende Winterbird. ‘Laat hem opgroeie zonder een vader?’. De kater had zoveel gehouden van Mistkit, zijn enigste zoon. Maar zelf was de kater ook opgegroeid zonder een echte vader, en hij had dus geen idee hoe belangrijk dat wel niet was in een kitten zijn leven. Voor hij zijn bek kon openen om wat te zeggen werd er een staart op zijn rug gelegd en sprak zijn zus. ‘Maak geen overhaaste beslissingen, broer’, zei ze. En hij zuchtte diep en gebroken. Dit kon niet, dit kon hij niet laten gebeuren. Hoe kon je loyaal zijn aan beide Clan en familie als je clan je familie uit elkaar scheurde? Hij zou zich zo leeg en verraden voelen als hij één van zijn siblings een gedoemd lot zou laten ondergaan, helemaal alleen.

‘Ik begrijp dat dit zwaar nieuws voor je is, Thymeflare. Je hebt tijd nodig om het te verwerken, maar ik sta niet toe dat je zo’n drastische emotionele beslissing neemt. Je blijft in ThunderClan, Thymeflare. Coppertusk moet deze straf alleen dragen.’ Nee dat moet hij juist niet, want hij verdient dit niet. Heel deze clan was gewoon vergiftigd met de verkeerde gedachtes. Ze verbanden iedereen als ze ook maar één fout maakten, en dat liet hij niet toe. Want hij ging sowieso mee. “Dan hebben jullie waarschijnlijk gelijk…”, sprak hij zacht. Bijna fluisterend, terwijl hij zijn staart heen en weer zwiepte. Als ze nou toch maar eens hadden geweten dat dat een dikke leugen was. Nee ze hadden geen gelijk, en dat zouden ze ook nooit hebben.

Want wanneer niemand  zou kijken zou hij verdwijnen. En niemand zou nog aan hem denken en niemand zou hem herinneren. Ze leefden in een mislukte samenleving en ze waren te verblind door al het zonlicht om het te kunnen zien.


Maar hij had nog maar net zijn ogen geopend. En hij zou doen wat juist was, zijn broer niet in de steek laten. Koste wat het kost.</sub>