[Event] Return of the King

Vervolg op dit topic!

De frisse lucht, de wind die zijn vacht streelde en zijn clangenoten om hem heen; wat had hij dit allemaal gemist de laatste weken! Het voelde nog steeds alsof hij droomde, maar als dit een droom was, dan wilde hij er liefst niet meer uit ontwaken.
Thornstar was met zijn reddingspatrouille onderweg terug naar het kamp, en ze hadden hem op de hoogte gebracht van alles wat er sinds zijn verdwijning was gebeurd. De Sunningrocks waren terug van ThunderClan, maar BloodClan had Tallpines overgenomen en Eveningglow ontvoerd. Ook had zij in het begin van Thornstars verdwijning Stagtine aangewezen als vervangende leider, en hij was nu onderweg naar de Highstones om negen levens op te halen. Al deze informatie bevestigde voor Thornstar dat hij toch echt niet droomde, maar dat hij in de verontrustende realiteit zat.

De kampingang kwam in zicht, en Thornstar haalde diep adem. Hij was blij dat hij eindelijk thuis was, maar hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Hij stond op het punt om de katten toe te spreken die wellicht dachten dat hij allang dood was. Even zocht hij de blik van Bloomburrow om hem wat moed te geven. Hij hinkte zo goed als hij kon door de doorntunnel heen, met zijn gebroken rechterachterpoot die enigszins in de weg zat. Hij stak zijn hoofd door de kampingang, en vervolgens hinkte hij de open plek op. Oplettende katten keken vol verbazing op, en even bleef het stil tot één stem begon met roepen: “Thornstar is terug!”. Alsof het een teken was kwamen ThunderClankatten tevoorschijn uit hun nesten en plekjes waar ze aten of zich verzorgden en begonnen zich rondom Thornstar en zijn patrouille te verzamelen. De bruine kater voelde hoe zijn hart zich verwarmde. Hij was thuis. Hij was eindelijk thuis.

Thornstar hinkte verder tot onder de High Rock. Hij overwoog niet eens om er in zijn huidige verzwakte toestand bovenop te klimmen, en in plaats daarvan sprak hij de Clan toe vanaf de grond. “Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!” riep hij, waarbij hij opnieuw merkte dat zijn stem hees klonk. Het grootste deel van de Clan had zich al verzameld, maar toch vond hij het nodig om deze bekende woorden uit te spreken. Het was een houvast, een manier voor hem om makkelijker aan te kondigen dat hij thuis was. “Ik ben er weer!” leek hem immers niet de gepaste manier voor een leider om zijn terugkomst aan te kondigen. Hij liet zijn blik over de katten glijden, waarbij deze een tijd bleef hangen op één kat. Dat is waar ook, die was er ook nog. Één specifieke kat die het niet moest wagen om tussendoor weg te glippen. “Ik leef nog,” begon hij uiteindelijk, waarna hij ook de rest van zijn Clan aankeek. “Bloomburrow, Glazeheart, Dustspirit en Squirrelnose hebben mij gevonden en uit mijn gevangenis gehaald.” Hij was niet meer gewend om veel te spreken, en zijn slechte toestand bevorderde zijn stemgeluid niet. Even nam hij een adempauze; eentje die hij nog regelmatig zou moeten nemen bij deze aankondiging. “Om een lang verhaal kort te maken… Op de dag dat ik verdween werd ik door een kat meegelokt naar de Twolegplace, de daken op, waar ik in een verlaten Twoleg-nest werd geduwd en – StarClan zij dank – alleen mijn poot heb gebroken. Ik kwam in een plaats terecht die leek op een ravijn, met gladde stenen waar ik niet uit kon komen. In de dagen en weken daarop is een kat mij af en toe eten komen toegooien. Het was nauwelijks genoeg om een Apprentice mee te voeden. Ik heb sterk het vermoeden dat deze kat ook degene was die mij er in had geduwd. Deze kat is hier aanwezig.” Als hij de energie ervoor had gehad, hadden zijn ogen geglansd van woede. Het bleef bij een frons toen hij de schuldige aanstaarde. In zijn hoofd had hij gedacht dat hij het zou roepen, maar zijn stem was niet in staat om luid te zijn. Zijn hese stem fluisterde bijna over het kamp.
“Ik eis een verklaring, Coppertusk.”

Rustig had hij een drietal prooien op de prooistapel gelegd. De prooien begonnen langzaam aan te vermeerderen, wat iets goeds was. Zo lukten de jachten beter en hadden ze meer voedsel. Laatste tijd hing er maar een rare sfeer in Thunderclan en het beste dat hij kon doen was een gewone, goede senior warrior zijn die voldoende voedsel bracht voor iedereen van de clan. Hij was een loyale warrior en beloofde altijd zo te blijven.

Opeens kwam de search patrol het kamp binnen. Nog beter zelfs, ze hadden succes: de bekende bruine vacht van de leader kwam tevoorschijn, de schim die ze al eeuwen niet meer hadden gezien. De leader was eindelijk terug, en beter nog, hij was niet dood. Het leek wel een mirakel; maar Starclan had al hun gebeden gehoord. Natuurlijk kon niet alles perfect zijn want Thornstar zag er een beetje gewond uit, maar door het verhaaltje dat de leider met zijn hese stem vertelde kwam het allemaal tot duidelijkheid. Een clangenoot had Thornstar in een twoleg nest geduwd en hij trok wat met zijn oren. Gelukkig was de leader nog heel en wel.

Echter was hij geschokt door één ding. De dader: Coppertusk. Zijn broer, zijn allerliefste broer en de grootste brompot die er was. Zijn blik zocht de blik van zijn broer en keek hem verbaasd aan terwijl zijn pupillen wat groter werden. “Vertel me alsjeblieft dat dat een leugen is, Copper”. Thyme wilde het gewoon niet geloven, het was zijn broer, ze deelden hetzelfde bloed, ze zouden alleen iets ergs doen als er een goede reden achter zat. Maar had die deze keer wel een goede reden ervoor, of had hij hen allemaal verraden?

De woorden "Thornstar is terug!" galmden door het kamp. Het was vast een grap: één of andere strontvervelende apprentice die dacht leuk te zijn. Maar dan was het wel een hele ongepaste grap.. Niemand zou zoiets doen, toch? Verward snelde ze de warrior's den uit en haar voorspelling bleek compleet verkeerd te zijn. Daar stond hij dan, een zwakke, verweerde kater die nog ouder leek dan hij was. Maar het was hem, Thornstar. Hij hinkte tot onderaan de high rock, wat een wirwar van bezorgde emoties bij haar opriep. Wat had dit te betekenen? Er moest wel iets vreselijks gebeurd zijn. En hoe zat het dan met Stagtine? Er liep zoveel door elkaar heen dat haar hoofd ervan tolde. Met hese stem vertelde hun leader wat er was gebeurd en haar hart brak. Ze kon niet geloven dat hij al die tijd alleen was geweest. De echte schok kwam toen er een verrader tussen hen bleek te zijn: Coppertusk. Woedend zocht ze om zich heen, tot haar vernietigende blik de kater vond. Haar nagels stonden in de grond geboord en voor geen moment zou ze twijfelen om toe te slaan mocht dat nodig zijn. Thornstar had al genoeg geleden.

Vanaf de Medicine Cat Den had hij toegekeken hoe alles gebeurde in de rest van de clan, zwijgend en teruggetrokken. Zijn schouder brandde nog steeds van de pijn, al konden ze de kogel er uit krijgen. Er was zoveel spanning, normaal zou hij het allemaal onnodig vinden en wachtte hij tot het goed kwam. Nu zat hij er midden in en ook hij snapte dat het er slecht uitzag. Desondanks had hij toch nog een groepje Warriors op pad gestuurd, al verwachtte hij dat ze met lege poten terug zouden komen. Stagstine was weg en Coppertusk had nu de leiding, aangezien hij nu gewond was. Als Stagstine terug zou komen als Stagstar, wie zou hij aan zijn zijde nemen als Deputy? Natuurlijk, Eveningglow was de ware Deputy, alleen zat zij vast nu. Smouldertongue wou net maar even gaan slapen, zoals vroeger, toen er opeens stemmen klonken. Eerst verstond hij het niet, maar al vlug werd het hem duidelijk. De ginger kwam snel overeind, wat hem een steek in zijn schouder opleverde en strompelde half naar buiten. Waar hij zag hoe Thornstar met enige moeite de rots in het midden beklom. Hij was terug. Smouldertongue wou naar hem toe gaan, of de katten die hij op pad gestuurd had om ze te bedanken, maar eerst moest hij maar luisteren. Man, als Stagstine straks terug kwam. Natuurlijk kwam die er al achter bij de Moonstone, aangezien Thornstar dus nog leefde. Helaas was hij wel gewond geraakt, zoals hij vertelde in zijn verhaal. Een kat had hem er in geduwt. Een verrader onder hen. Smouldertongue voelde een rilling door zijn lichaam gaan, niet kunnen bedenken wie zo'n daad zou zijn begaan. Oh, er waren genoeg in de clan die niet al te lief waren, maar dat ze een Leader zouden aanvallen. Al wouden ze blijkbaar wel Thornstar in leven houden. Smouldertongue snapte het niet, wou deze misdadiger soms een ziek spelletje spelen met Thornstar? En toen, na een korte stilte, dropte Thornstar de naam. Alle blikken gingen naar de drager van die naam. Ook die van Smouldertongue. In zijn blauwe ogen was ongeloof te lezen. Hij luisterde naar Thymeflare, die kwaad werd op zijn broer. Stagstine vertrouwde hem, iedereen vertrouwde hem. En nu, nu bleek hij de dader te zijn. Oh man, dit was een goeie grap zeg. Smouldertongue kwam overeind, negeerde pijn in zijn schouder en stapte op Coppertusk af. ''Heb jij even pech dat ik mijn deputy taken niet meteen neer heb gelegd''een grap, soort van, maar de woede brandde in zijn ogen. Smouldertongue was zo'n type wat niet snel kwaad werd, daarvoor was hij te lui meestal, maar zodra iemand het lukte had diegene een hoop pech. Al had Coppertusk dat allang nu. Hij keek naar Thornstar, die nu vast wel wou weten over zijn deputyverklaring. ''Er is een hoop gebeurd, maar laten we maar eerst dit afhandelen'' dat Stagstine het had overgenomen en hem als Deputy had gemaakt omdat Eveningglow niet kon was een punt voor later. Eerst deze verrader. Smouldertongue bleef in zijn buurt zitten, al wou hij hem graag aanvallen. En dat zei een hoop. Helaas ging dat lastig met zijn schouder.

Met het puntje van haar staart heen en weer zwiepend luisterde Silverwish naar de drama die zich ontvouwde in de Clan. Thornstar was terug, StarClanzijdank. En net op tijd, want Stagstine kwam terug. Silverwish had zich uitgesproken tegen hem, was het helemaal niet eens geweest met zijn meningen en acties. Maar toch was hij gegaan, natuurlijk. Opluchting overspoelde haar bij het zien van hun Leader, hun échte Leader Thornstar. Dat Stagstine dan ook net deed dat hij blij was bij het zien van Thornstar viel haar niet zo goed. Met vernauwde ogen keek ze vervolgens naar Coppertusk, die nu wel erg domme dingen zei. Ha, wat een bende. Wat een zooi. Alles zou snel weer goed komen, daar had ze vertrouwen in. Dat moest, want ze had het beloofd. Als dit allemaal klaar was, dan kon ze actie ondernemen. En dan kwam alles weer goed. Nog even geduld, vertelde ze haarzelf. 'Ga nou niet doen alsof je blij bent, Stagstine. Alsof je Thornstar niet net nog verraden hebt,' miauwde ze scherp naar de ander, haar oren had ze naar achter gedraaid. Wat een stelletje verraders.

well behaved women
seldom make history

_{En toen was plots alles duidelijk. Hun verloren leider, dan eindelijk gevonden. Ja, ze was het er misschien mee eens dat hij een loser was, dat hij Sunningrocks weggaf omdat het hem te heet onder de voeten werd. Maar de code moest geëerd worden, en Thornstar was niet dood. Dat was maar al te duidelijk toen hij opeens springlevend voor hun stond, geflankt door vier ThunderClanners. Thornstar kwam met een bijzonder verhaal, en Sunpaw keek met hongerige ogen naar hem. Wat een soap. En toen kwam het hoge woord eruit, de dader. Coppertusk. Sunpaws blauwe ogen flitsten naar hem. Ze had hem al niet gemogen. Hij had haar uitgefoeterd toen ze Stagtine had tegengesproken, dat Thornstar degene was die de bengaal leider had gemaakt. Dat was zijn karma. Ze trok haar lippen op en haar klauwen waren gereed. Iemand hoefde maar het woord te zeggen, en ze zou hem aanvallen. Al was hij drie keer zo groot als haar, ze kon hem hebben. Maar de soap was nog niet compleet, totdat Stagtine op precies het goede moment het kamp binnen kwam lopen. Hij leek opgelucht, blij. Ze keek hem aan. ‘Hoe ging het levens halen, Stagtine?’ miauwde ze. Oh, dit was grappig. Ze had gezegd dat Starclan zou lachen, en nu was de terugkomst van Thornstar het levende bewijs. Hij was geen leider, hij was niet eens een deputy.
En toen kwam de biecht van Coppertusk. Hij had het gedaan voor Thunderclan. Maar hoe goed zijn intenties ook waren, hij had geprobeerd een leider te doen verdwijnen en een valse leider aan te wijzen. En misschien was Thornstar het niet waard, maar leiders woord was wet. Dat was de code. Eén waar Sunpaw ook moeite mee had, maar het bleek maar weer. Als je de code niet volgde, dan werd je gepakt. Haar ogen gingen weer naar Thornstar en ze keek met een blik, aangevuurd door woede en gerechtigheid. ‘Welke straf krijgt de verrader?’ miauwde ze nieuwsgierig, een grom in haar stem. Oh ze hoopte pijn. Hij hoopte dat hij zou lijden.}

Haar oren spitste zich bij het horen van een bekende naam. Het feit dat de naam meerdere keren geroepen werd betekende iets. Ze spraken niet alleen over hem. Snel liep Rousebell de den uit. Ja hoor, daar stond Thornstar. “Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!” Rousebell voegde zich snel bij de groep katten. Ze probeerde oogcontact te maken met de kater. Ze wilde hem laten weten dat hij na zijn speech richting hun den moest komen. “Ik leef nog,” begon de kater. “Bloomburrow, Glazeheart, Dustspirit en Squirrelnose hebben mij gevonden en uit mijn gevangenis gehaald.” Rousebell liet haar mond open vallen. Dit was verraad geweest. Snel sloot ze haar mond weer terwijl ze verder luisterde. “Om een lang verhaal kort te maken… Op de dag dat ik verdween werd ik door een kat meegelokt naar de Twolegplace, de daken op, waar ik in een verlaten Twoleg-nest werd geduwd en – StarClan zij dank – alleen mijn poot heb gebroken. Ik kwam in een plaats terecht die leek op een ravijn, met gladde stenen waar ik niet uit kon komen. In de dagen en weken daarop is een kat mij af en toe eten komen toegooien. Het was nauwelijks genoeg om een Apprentice mee te voeden. Ik heb sterk het vermoeden dat deze kat ook degene was die mij er in had geduwd. Deze kat is hier aanwezig.” De gebroken poot zag er niet heel geweldig uit, voor zover ze kon zien in ieder geval. Daarom had ze ook oogcontact gezocht. Hij moest zeker naar hun den. “Ik eis een verklaring, Coppertusk.” Net zoals de meeste andere katten draaide Rousebell met haar kop, zoekend naar de kater in kwestie. "Je had nooit terug moeten komen," sprak de kater in kwestie. Dit hielp hem niet zichzelf te verdedigen tegen wat Thornstar zei. "Jullie zijn allemaal een stel idioten als jullie dat niet vinden! Thornstar heeft zonder iets te overleggen met ons de Sunningrocks weggegeven aan Riverclan. Gewoon, omdat hij daar zin in had. Dat gebied is van Thunderclan, is van ons! Hij is het niet waard leader te zijn," vervolgde de kater. Rousebell bleef stilletjes wachten om te zien wat er verder zou gebeuren. Zo lang Thornstar maar naar haar den zou komen. Wacht beter plan. De kattin draaide zich om en liep haar den binnen om alvast alles klaar te maken.

De magere Thornstar wendde zijn blik niet van Coppertusk af. Hij wilde zijn reactie zien, de blik in zijn ogen. Vaag was hij zich ervan bewust dat een grijze kattin – was het Remnantkit? – iets bij hem neerlegde. Maar hij kon er niet naar kijken, kon zijn blik niet afwenden van de ogen van de verrader. De verontwaardigde uitroepen om hem heen leken aan hem voorbij te gaan, evenals datgene dat Smouldertongue leek te zeggen over het Deputy-zijn. Iemand riep zijn naam, maar hij reageerde niet. Nee, dit was een confrontatie tussen Thornstar en de kat die hem al die tijd gevangen had gehouden. De kat die hem als vuil had weggegooid. De kat die hem “eten” kwam brengen, wat maar net genoeg was om in leven te blijven. Toen de verrader zijn mond opende om te antwoorden, moest Thornstar moeite doen om niet meteen zijn tanden te ontbloten.

De woorden voelden als nagels die zijn huid openhaalden. Alle emoties die zich in de afgelopen weken hadden opgebouwd borrelden omhoog als magma in een vulkaan die op uitbarsten stond. De anders zo rationele Thornstar hinkte recht op de kater af. Het contrast tussen de grote, gespierde, gezonde Coppertusk en de broodmagere, gewonde Thornstar was enorm. Toch bleef de doffe bruine kater voor hem staan. “Dus jij… jij vindt dat jij het recht hebt om een kat tegen zijn wil op te sluiten… en vast te willen doden… omdat er één keuze is gemaakt die jou niet beviel? Één keuze!” Zijn hese stem kraakte van woede, hij tilde zijn voorpoot op en sloeg met zijn klauwen over het gezicht van die lelijke verrader. Plotseling wat wankel door deze inspanning, waar hij nog maar net genoeg kracht voor had gehad, deed hij weer een paar stappen naar achteren. Zijn oren lagen plat tegen zijn hoofd en hij ademde zwaar door de spanning. Langzaam gingen zijn oren weer in hun normale stand staan, en even wierp Thornstar een blik richting Stagtine. Hij had begrepen dat de gevlekte kater tijdelijk leider was geweest. Waarom niet Coppertusk? Zijn blik gleed naar Smouldertongue, de tijdelijke Deputy. Ineens dacht hij ook aan Remnantkit. Hij keek even om, naar de plek waar hij had gestaan en waar ze iets voor hem had neergelegd. Een mosbal met water. Dat zou een vreemde reactie zijn geweest van een gewone kitten of Apprentice, om spontaan water te brengen. Thornstar likte zijn lippen en hinkte terug naar de mosbal, waar hij even wat water van dronk. Het gaf hem een aantal seconden de tijd om na te denken, om weer tot zijn positieven te komen. Ondanks dat hij zijn Clangenoten om zich heen had, voelde hij zich plotseling heel eenzaam. Was Eveningglow hier maar geweest… Hij moest dit nu zelf afhandelen. “…Je verklaring is niet afdoende, Coppertusk. Je hebt mijn verhaal bevestigd, en daar is heel ThunderClan getuige van.” Ondanks het water klonk zijn stem nog hees, maar duidelijker. Hij draaide zich weer om, keek de verrader terug aan. “Wat valt er nog te zeggen? Je kent de Warrior Code. Je kent de regels van ThunderClan. Je hebt je eigen leider aangevallen, gevangen gezet en uitgehongerd. Coppertusk, ik verban je uit ThunderClan.”

Hij kon nog steeds niet geloven hoe erg Coppertusk de clan verraden had en terwijl hij daar zat voelde hij enkel meer woede naar de kat opborrelen. Gelukkig deelde iedereen hetzelfde gevoel en toen Stagstine, die dus niet zijn levens gekregen had, weer terug kwam met zijn gezelschap in de vorm van Heatherstorm voelde Smouldertongue een soort opluchting. Ze hadden hem in de donkere tijden gehad en nu Thornstar weer terug was kon het weer wat lichter worden. De verdict was simpel en te verwachten, Coppertusk was verbannen. Mooi zo, een belangrijk iets was al gedaan. Gelukkig gaf Stagstine niet meteen op en liet hij merken waarom hij het leiderschap overgenomen had. Smouldertongue wist zeker dat Thornstar dankbaar zou zijn voor zijn verdiensten en misschien ook die van Smouldertongue. Coppertusk verliet na nog een opmerking, eentje die niks betekende meer. ''Wel jij hebt wel wat je verdient, dus dat is dan al iets'' zijn verdiende loon namelijk. Daarna keerde Smouldertongue zijn blauwe ogen af van de kater die hij eerst zag als gewoon humeurig maar meer was dan dat. Hij keek naar Thornstar, die naar de Medicine Cat Den moest voor zijn verzorging. De roodwitte kater besefte dat hij zelf ook niet hier moest blijven zitten, dus misschien moest hij dan ook maar die kant ophinken. Hij hoopte dat zijn schouder snel genas, net als Thornstar's poot natuurlijk. Voor nu bleef hij nog even zitten, een glimlach sierde zijn lippen. Ja, alles zou goed komen. Er was nog veel te repareren, maar ze zette nu wel een stapje dichterbij. Hij had vertrouwen in Thornstar, in de clan en vooral nog in Stagstine.

Ze hadden Thornstar gevonden, eindelijk. Hij kon terug naar Thunderclan hierdoor, hij hoefde niet te vrezen dat zijn eigen broer zijn leven mogelijk zou nemen. Ze hadden hun leider dan ook alles verteld op de terugweg naar het kamp en hij had zelf een oog gehouden op Thornstar. Het was tenslotte belangrijk dat ze hem naar het kamp kregen, maar ook weer niet dat ze hem te ver zouden pushen. De sneeuw maakte het niet gemakkelijk, zorgde ervoor dat hij uitgeput was zodra ze het kamp binnen liepen. Maar hij bleef naast zijn leider staan, wachtend tot de rest van de clan zou komen.

Hij kon het alleen niet helpen om iets verbaasd te zijn bij de woorden van hun leider. Coppertusk had dit gedaan? Niet Stagtine? Maar dat was misschien ook wel logisch. Zijn broer zou het waarschijnlijk niet zelf gedaan hebben en hij had Coppertusk aangewezen voor hij weg was gegaan naar de moonstone. Een plek waar hij nu geen levens ontvangen zou hebben, dat kon niet. Zijn broer kwam ook nog eens de schijnheilige uithangen. Alsof hij blij was dat Thornstar terug was, maar hij had hem toch al aan de kant geschoven? Voor dood afgeschreven? Coppertusk werd verbannen, iets dat hem niet verbaasde na wat de warrior gedaan had. Hij keek met vernauwde ogen naar de warrior en hield hem in de gaten voor het geval hij iets tegen Thornstar zou proberen te doen. "Thornstar is de enige leider die we nodig hebben." Sprak hij naar Coppertusk, dat was altijd al zo geweest, ondanks wat de leader gedaan had.

Zijn ogen vonden zijn broer die probeerde weg te lopen, dat zou hij niet laten gebeuren, niet nu. "Stagtine," Sprak hij rustig. "Je bent wel heel opgelucht voor iemand die Thornstar al voor dood afgeschreven had en je levens probeerde te gaan halen," Nee, hij zou het niet laten gaan, niet na alles. Thornstar had rust nodig, dat klopte zeker, maar hij zou dit niet laten gaan nu. Niet nu Thornstar terug was.