ThunderClan Ceremonie [08-2021]

Thornstar was teruggekomen met haar kittens, tenminste twee van hen. Birdkit was daar niet geweest. Haar mooie meisje was nog steeds spoorloos, nog steeds in de klauwen van die vieze hond. Ergens voelde ze dat ze haar niet meer terug ging krijgen. Nu helemaal niet meer. Orchis zou haar gebruiken, zou haar gebruiken om haar nog meer te treiteren. Ze wist dat hij haar enorm goed in de gaten zou houden. Eigenlijk leek het bijna alsof hij de andere twee gewoon achtergelaten had. Zoals Thornstar het had beschreven. Dat de bewaking was weggegaan. Waarom was de bewaking weggegaan? Ze vond het niet logisch, helemaal nu ze Orchis beter kenden. Of zijn streken in ieder geval. Hij was listig, meer een vos dan een hond eigenlijk. Een vieze vos. Nu lag ze weer in de nursery, met Bearkit en Beetlekit. Haar kittens die bijna oud genoeg waren om apprentice te worden. Maar volledig getraumatiseerd. Waarom had StarClan dat laten gebeuren, haar kleintjes. Ze hadden dit niet verdiend. Zij wel. Zij was een slechte moeder, ze had gefaald in het moederschap. Daar hadden Bearkit, Beetlekit en Birkit alleen niks aan kunnen doen. Haar B’tjes. Haar drietal, die nu verminkt en uit elkaar getrokken waren. Zij had ze niet alleen moeten laten, maar dan had ze ThunderClan aan hun lot over gelaten. Dus diep in haar hart wist ze dat ze het alsnog had gedaan. Simpelweg omdat ze de Clan altijd voorop stelde, omdat die altijd voor ging. Zelfs voor haar bloedeigen kinderen. Thornstar had er niet goed uitgezien toen hij terug was gekomen. Hij was zo terneergeslagen geweest. Alsof hij net niet twee van haar kittens had weten te bevrijden, alsof hij ook had gefaald. Hij had zelfs gevraagd of zij de ceremonie wilde doen. Natuurlijk wilde ze dat, met liefde. Alleen dat was niet normaal voor hem. Niet in welke staat zij zich nu bevond, dan had hij haar dat sowieso uit haar poten genomen. Ze maakte zich ongerust om haar vriend, om haar leader. Haar steun en toeverlaat.

Zij was zelf ook nog lang niet de oude. Door de goede zorg van Newtspark en Remnantpaw, heelden haar wonden. Al sprong er nog steeds wel eens eentje open, waardoor ze weer bij de Medicine Cat’s den langs moest. Toch had ze daar niet willen blijven liggen, iedereen had dat begrepen. Ze wilde nu bij Bearkit en Beetlekit in de nursery zijn. Ze wilde hun het vertrouwde terug geven. Al was dit nog wel vertrouwd? Ze waren allemaal veranderd en Birdkit miste. Oud en vertrouwd werd het nooit meer. Hoe graag ze hen dat ook wilde bieden. Dat was weg, door Stagtine. Alles kwam door Stagtine. De kater die hun vader had moeten zijn. Die er voor hun had moeten zijn. Kijk wat dat had gebracht. Ze had een fout gemaakt, zo’n grove fout. Dat hadden vooral haar kittens moeten ondergaan en dat verweet ze zichzelf, dat zou ze zich voor altijd blijven verwijten. Ze gaf haar kittens een lik over hun kop. “Ik ga het kamp niet uit, maar ik moet wel wat katten hun nieuwe namen geven. Ik beloof dat ik niet het kamp uit zal gaan en ik ben er straks direct weer.” Drukte ze hen op het hart. Toen kwam ze overeind en liep naar de high rock toe. Ze sprong er bovenop. Ze was nog steeds broodmager, haar lijf bezaaid met helende verwondingen. Met nieuwe littekens. Maar het vuur in haar felgele ogen brandde. Haar vechtlust was zichtbaar zoals ze die van haar gewend waren. Er zat nog wel een extra laagje bovenop, maar het vuur brandde. Ze was er nog.

“Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!” Sprak ze de woorden uit die Thornstar ook altijd uitsprak. “ThunderClan er is veel gebeurd de laatste tijd. We hebben dierbaren moeten verliezen, we hebben pijn moeten lijden. Pijn en leed die ons voor altijd bij zouden blijven, maar we zijn er nog. Laat het ons sterker maken in plaats van verteren.” Ze keek de katten beneden haar stuk voor stuk aan. “Thornstar en ik leven nog. Thornstar heeft twee van mijn kittens weten te bevrijden. Bearkit en Beetlekit zijn weer onder ons. Birdkit is nog steeds spoorloos. Houdt goed je ogen open. Als er ook maar iets is wat naar haar toe zou kunnen leiden, meld het dan direct.” Vervolgde ze. “Mijn dochter hoort ook hier, hier met haar poten in ThunderClan.” Toen gleed haar blik naar de gevangenis van Stagtine. Thornstar had hem gevangen gezet en daarover had hij poot bij stuk gehouden. Even kwamen haar nekharen overeind. Dus keek ze snel naar haar broer, haar broer die hun had gesteund met het gevecht tegen BloodClan. “Rascal, je hebt bewezen loyaal aan ThunderClan te zijn. Je hebt aan onze kant gevochten. Je hebt Silverwish gered.” Even keek ze Silverwish aan. Er waren nog maar weinig katten in ThunderClan die ze daadwerkelijk vertrouwde. Al begon het vertrouwen in sommige katten wel weer een beetje terug te komen, nu ze alles had kunnen laten bezinken. Silverwish was één van die katten die ze vertrouwde en ze wilde daar nog eentje aan toevoegen. Ze wist dat ze Rascal kon vertrouwen, dat haar broer haar zou steunen. Ze moesten nog steeds hun ruzie uitpraten, maar dit was belangrijker. Dit eerst. Ze had hem nodig. “Daarom willen wij je een proefperiode in ThunderClan aanbieden. Ik wil dat jullie hem behandelen met respect, als een gelijke. Als Rascal dit aanbod aanneemt behoort hij tot nadere orde tot ThunderClan en zal dus een gelijke van ons allemaal zijn.” De blik in haar felgele ogen werd wat harder, strenger. Daarna ontspande ze weer en keek Rascal aan. “Mocht je jezelf bewijzen in deze periode, dan mag je je definitief bij ThunderClan voegen.” Ze gaf hem een knikje en even leek er zowaar wat warms in haar ogen te staan. Goed. Dan terug naar de orde van de dag.

Drie katten hadden hun warriornaam verdiend. Frostpaw eerst, ergens stak dit haar. Ze had zijn training niet af kunnen ronden zoals ze graag gewild had, maar ze had hem wel het eerste duwtje in de goede richting kunnen geven. Ze was daar blij om, blij toch eerst zijn mentor te hebben kunnen zijn geweest. “Frostpaw, Jij bent je training bij mij begonnen en Nighttooth heeft aangegeven dat je er nu helemaal klaar voor bent.” Ze keek hem trots aan. “Dus Frostpaw, zweer jij altijd de Warrior Code te blijven volgen en je Clan te blijven verdedigen, met gevaar voor eigen leven?” Vroeg ze aan de voormalig apprentice. “Dan geef ik je nu uit naam van StarClan je warriornaam. Frostpaw, vanaf nu zul je bekend staan als Frostdove en wij verwelkomen je als volwaardige warrior van ThunderClan.” Daarna gleed haar blik naar Eggpaw. De broer van Frostdove. Ze wist nog dat hij een klein fragiel kittentje was geweest. Dat Silverwish haar had gevraagd om hem nog eventjes kitten te houden, maar kijk nu eens. Die tijd had hij dubbel en dwars ingehaald. “Eggpaw, ondanks dat je later aan je training bent begonnen heeft ook Leafface aangegeven dat jij klaar bent om warrior te worden.” Vertelde ze de jonge kater. “Dus Eggpaw, zweer jij altijd de Warrior Code te blijven volgen en je Clan te blijven verdedigen, met gevaar voor eigen leven?” Ze keek hem eventjes aan en wachtte zijn antwoord af. “Dan geef ik je nu uit naam van StarClan je warriornaam. Eggpaw, vanaf nu zul je bekend staan als Eggnest en wij verwelkomen je als volwaardige warrior van ThunderClan.” Dan was er nog hun zus. “Cloverpaw, Ardentheart heeft mij verteld dat je je training hebt voltooid en er klaar voor bent.” Ze keek haar met een waterig glimlachje aan, maar het was een glimlachje. “Dus Cloverpaw, zweer jij altijd de Warrior Code te blijven volgen en je Clan te blijven verdedigen, met gevaar voor eigen leven?” Vroeg ze haar. “Dan geef ik je nu uit naam van StarClan je warriornaam. Cloverpaw, vanaf nu zul je bekend staan als Clovercloud en wij verwelkomen je als volwaardige warrior van ThunderClan.” Dat was het dan. De kinderen van Silverwish al warrior. Zou het bij haar ook zo hard gaan. Zouden haar kinderen hun trauma genoeg weten te verwerken? Snel liet ze het van haar afglijden. Niet voor de ogen van de hele Clan Eef.

“Dan mogen wij ook nog drie nieuwe apprentices verwelkomen. Drie kittens uit het nestje van Coalnose. Coalnose heeft aangegeven dat jullie het in je hebben om jullie training op te gaan pakken.” Ze wenkte de drie jonkies. “Ardentkit, Swallowkit en Heronkit kom naar voren.” Even gleed haar blik naar Coalnose. Hoe zou het voelen, als je kittens apprentice werden? Ze zou vast trots zijn. “Heronkit, vanaf vandaag, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Heronpaw. Jouw mentor zal Dustspirit zijn. Leer haar wat ik jou ook heb geleerd.” Dustspirit, ze vertrouwde hem ook genoeg om een apprentice op te leiden. Ze wist dat haar voormalig apprentice aan haar kant stond. Ardentkit, vanaf vandaag, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Ardentpaw. Nighttooth wordt jouw mentor. Nighttooth ik verwacht dat je hem net zo zult opleiden als je met Frostdove hebt gedaan.” Nighttooth had net de training van Frostdove afgerond. Dat was goed gegaan, dus moest dit ook wel goed gaan toch? Dan de laatste nog, het zwarte poesje. “Swallowkit, vanaf vandaag, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Swallowpaw. Jouw mentor zal Junipernose zijn.” Zij had goed gevochten tijdens het gevecht, het zelfs tegen Skadi opgenomen. Dat was een teken van moed, zeker op haar leeftijd. “Leer haar zo te vechten als jij met het gevecht hebt gedaan.” Miauwde ze dan ook. Toen gaf ze een knikje dat de ceremonie was beëindigd en sprong, zij het niet zo soepel als anders, van de high rock af. Shoot, volgens mij was er weer een korts open gegaan.

Lijst en tags:

_{Spanningen stroomden door haar lijf, maar een glimlach kon ze niet verbergen. Af en toe keek ze naar de kater naast haar. Ze hadden vreemde reacties gehad, wat natuurlijk begrijpelijk was. Het gebeurde niet elke dag dat iemand een Rogue, een ex-BloodClanner nog wel, mee het kamp in bracht. Maar Rascal had dapper meegevochten aan hun zijden in de oorlog, en Silverwish was blij dat Eveningglow en Thornstar het eens waren met dit besluit. Ze wist wel dat het goed zou komen. Met sprankelende blauwe ogen keek ze naar haar vriend, die zojuist een proefperiode in ThunderClan had ontvangen. Silver was er helemaal van overtuigd dat die proefperiode niet eens nodig zal zijn. Ze gaf hem een vriendelijk beukje tegen zijn schouder. Zie je wel, het kwam wel goed.

Het geluk kon niet meer op toen haar kindjes vervolgens ook benoemd werden als Warriors. Silverwish straalde van trots toen haar kindjes naar voren geroepen werden. Zelfs lieve Eggpaw, die al een achterstand had gehad, werd Warrior vandaag. Frostdove, Eggnest en Clovercloud. Haar kindjes. Silver nam zich voor om ze nog is volwaardig voor te stellen aan Rascal. Met volle borst riep ze hun namen mee, om vervolgens glunderend de rest van de Ceremonie bij te wonen.}

De stem van Eveningglow was te horen. Katten werden bijeen geroepen voor een Clanmeeting. Er waren veel dingen gebeurt, nare, maar ook goede dingen. Nighttooth kwam snel de warrior den uit en ging buiten zitten. Ze wist niet precies wat er zou gebeuren, maar ze had zo haar gedachtes.

Eerst wat over de nare dingen en over een kater genaamd Rascal die zich hier mocht bewijzen.
En toen, toen kwam iets waar ze vooral op had gewacht. Apprentices zouden warriors worden, waaronder Frostpaw. Hij had geen training meer nodig. Nighttooth had niet echt een bijzondere band gehad ofzo. Ze had hem niet van af het begin getraind en het voelde soms een beetje vreemd. Vreemd om een taakje over te nemen. Dubbel. Ondanks dit was ze toch wel trots. Trots op de kater. Vooral na al die

veranderingen. Frostdove, Eggnest en Clovercloud. Daarna was het tijd voor een nestje om apprentices te worden. Heronkit werd Heronpaw. Daarna Ardentkit naar Ardentpaw en zij werd zijn mentor. Nu eentje net uit de nursery. Nighttooth was trots. Trots dat ze weer een apprentice mocht hebben. En als laatst Swallowkit naar Swallowpaw.

Na de ceremonie had ze best veel te doen. Als eerst rende ze snel naar Frostdove. "Gefeliciteerd. Je verdient het!" De kater had het goed gedaan. "Ik moet even naar Ardentpaw. Ik spreek je nog wel?" Ze draaide haar om. Nu even naar haar apprentice. Haar blik gleed naar de apprentice en ze liep er rustig op af. "Ik zie je morgen ochtend voor je eerste training." mauwde Nighttooth.

Frostdove, Ardentpaw

Er was een hoop gebeurd in de laatste paar dagen. Met name een groot gevecht met Bloodclan waarin ze Thornstar, Eveningglow en haar kittens hadden teruggevonden. Wel, twee van haar kittens, de andere was nog steeds in het bezit van die smerige groep katten die hunzelf een clan durfden te noemen. Hij was er zelf niet bijgeweest, maar zijn moeder wel. En dat was toch wel eng geweest, want het had gebleken dat zijn moeder in levensgevaar was geweest, als het niet voor een vreemde rogue was geweest. Deze rogue, Rascal, kreeg een proefperiode in hun clan aangeboden. Iets wat naar Frostpaws weten toch niet vaak gebeurde.

Het was Eveningglow die deze ceremonie presenteerde aan de clan, niet Thornstar, maar ergens was dat een mooie cirkel, want vandaag zou de lichtgekleurde kater zijn warrior naam verdienen. Eveningglow was zijn allereerste mentor geweest en ze had hem over zijn erg timide postuur heen gehaald. Hij was nog steeds wel onzeker van zichzelf in momenten, maar hij had geleerd een stuk meer te durven. Hij ontmoette de trotse blik die ze hem gaf dan ook met een brede glimlach. Hij was er helemaal klaar voor, samen met zijn familie aan zijn zijde. Het was tijd voor zijn nieuwe naam nu; Frostdove. Wauw! Toen ze hem vroeg of hij zwoor om altijd de code te volgen en zijn clan te verdedigen met gevaar voor eigen leven, knikte hij dan ook. Dit was zijn thuis. Hier was zijn familie. Hij had hier genoeg dingen meegemaakt, beide prettig en onprettig, voor hem om het niet op te willen geven zonder een gevecht. “Dat zweer ik” Reageerde hij dan ook serieus. Niets van zijn gebruikelijke, grappende gezindheid hing nu om hem heen, maar die gebruikte hij ook vaak om zijn onzekerheden te verbergen van anderen, en hij was nu zeker van zijn zaak.

Nadat hij klaar was, kwam Eggpaw aan bot. Zijn broertje die een moon later was begonnen dan hem en Cloverpaw, maar het dubbel zo dik had ingehaald ondanks alle grillen, om hier nu met zijn siblings te kunnen zijn. Frostdove juichte hem dan ook zo luid als hij kon toe nadat zijn broertje zijn naam had ontvangen. Eggnest! En al gauw kwam ook zijn zus aan de beurt. Cloverpaw, die niet meer verschillend van hun had kunnen zijn als ze dat hadden gewild, maar waar ze toch van hielden. Zelfs zij, met haar gekke aversie naar het vuil maken van haar poten en vacht, had het einde van haar training bereikt. En ook haar nieuwe naam, Clovercloud, juichte hij luid mee.

Daarna werden er nog wat kittens als apprentice benoemd, maar geen van hen werd mentor. Daar was hij ook wel blij mee, want hij wist dat hij daar nog even niet klaar voor was. Frostdove moest eerst nog maar even wennen aan het leven van een kersverse warrior, want dat zou heel anders zijn als die van een apprentice. Hij zou nu een den met zijn moeder en vader delen, naast alleen zijn broer en zus, en ook een hoop verantwoordelijkheden erbij krijgen. Ze zouden nou op hem vertrouwen om klaar te staan voor de clan en hij wilde niet teleurstellen. Kort na de ceremonie stond Nighttooth voor zijn neus. Zijn tweede mentor die hem naar het eind van zijn training had geholpen. Het had niet altijd even soepel tussen hen gelopen, aangezien het passen en meten was geweest met wat hij nog had moeten leren en wat niet, maar toch was hij de kattin dankbaar. Ze had de taak van zijn training op zich genomen toen dit nodig was en hij was zeker dat hij zonder haar hier nu niet had gestaan. Ze feliciteerde hem op een vrolijke manier en hij schoot een glimlach terug. "Dankjewel. En zeker te weten, maar laat je nieuwe apprentice maar niet wachten." vertelde hij haar, enthousiast, voor ze hem weer verliet. Het was nog steeds een beetje gek om te bedenken dat hij nu een warrior was. Volwassen in de ogen van zijn clan, of tenminste, volgroeid. Het voelde nog als gister dat hij samen met zijn siblings in de nursery had gelegen, onder de warme bescherming van hun moeder.

ThunderClan Ceremonie [08-2021] Dbmwvaj-fa687b19-7afa-4c75-bcdc-11e1b38a34b6.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2ExNjNkN2IxLTc1ZGUtNGY4YS1iZjIzLTkxMWU1M2Q2ODk2NVwvZGJtd3Zhai1mYTY4N2IxOS03YWZhLTRjNzUtYmNkYy0xMWUxYjM4YTM0YjYuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Er was aarzeling geweest toen Silverwish hem had meegevraagd terug na de oorlog, naar de veiligheid van een clan, een kamp. Het was lang geleden geweest. De Tribe had hem veiligheid gegeven, maar hij was er nooit thuis geweest. En de vreemde blikken die waren gevolgd waren erger geweest. Nooit eerder had hij zich zo'n buitenstaander gevoeld, en hij was al vaak onderdeel van groepen waar hij niet bij thuis hoorde. Was dit het waard, alles wat hij had opgegeven? Hij wilde alleen met Eveningglow spreken, hij wilde niet.. God, hij wist niet meer wat hij wilde. Silverwish stond te glimmen naast hem, overweldigd door blijdschap, dat hij nu hier ook was. En ergens was dit alles wat hij ooit wilde. Sinds hij wist dat hij was gestolen uit Thunderclan, wilde hij terugkomen. Dat was zijn geboorterecht, dit was hoe het had gehoord. Hij was een gestolen kind. Maar nu hij hier rondkeek, en zelfs niet één ding bekend leek, voelde hij zich verschrikkelijk klein. Hij wilde dat Silverwish haar enthousiasme hem zou aansteken. Hij lachte naar haar als hij haar aankeek, maar hij voelde zich een verrader, alsof hij niet echt was. In de Tribe was hij er nog voor Vlinder geweest. Voor zijn gezin. Maar hier had niemand hem nodig. Al stelde hij zich graag voor dat Eveningglow hem nodig had.

En toen ze de rots op sprong, getekend door klauwen en uithongering, maar toch zo sterk, wist hij direct dat zij hem niet nodig had. Zij was geboren om te leiden, hij was geboren om te vluchten. Hij was gevlucht uit Bloodclan, gevlucht van zijn problemen, gevlucht van de Tribe. Hij had zo zeker geweten dat dat was wat hij wilde. Hij had er zijn gelukkige, zachte leven voor opgegeven. Een sprong in het diepe. En hij had het gehaald. En nu hij hier was, zijn blik op zijn zus, die door zoveel slechte dingen was geweest in de tijd dat hij weg was geweest. Hij voelde zich zo zielig, en ergens ook zo trots. Zij was de sterke van hun twee. Een overlever. Ergens had hij willen geloven dat hij ook een overlever was, maar misschien had hij gewoon geluk gehad. Eveningglow sprak over haar kittens, over haar laatste vermiste kindje. Misschien was er dan toch nog één ding die hij voor haar kon doen. Het was een fladdertje hoop, het verlangen om zichzelf te bewijzen aan haar. Hij wilde het goed maken, hoe dan ook.

De mededeling die ze maakte kwam dan ook als een verrassing. Hij kreeg een plek aangeboden in hun clan. Hij wist niet wat hij had kunnen verwachten, maar het voelde als.. een dankjewel? Was dit een eer, of was dit liefdadigheid? Ergens voelde het alsof hun band weer aan het repareren was. Hij voelde opeens alle ogen op hem branden. Hij wiebelde ongemakkelijk op zijn plek, en rechtte vervolgens zijn schouders. Het aanbod afwijzen zou onbeleefd zijn en ergens.. ergens wilde hij dit. Hoeveel van hun clanleden wisten dat ze familie waren? Zouden ze hem anders behandelen als ze het wisten? Zijn gele ogen, gelijk aan de hare, flikkerden een moment zelfverzekerd. ‘Natuurlijk, Eveningglow. Ik ben vereerd om onderdeel van jullie clan te zijn.’ Tenzij, als hij zich bewezen zou hebben. ‘Ik zal jullie niet teleurstellen.’ Een belofte? Of hoopvolle woorden? Silverwish beukte tegen hem aan, en een klein lachje sierde zijn lippen. Oh god, het werd echt nu. Hij haalde een keer opgelucht adem. Toch was er een zekere onzekerheid. Zouden ze hem als een gelijke behandelen? In de Tribe was het vanzelf gegaan. In Thunderclan.. ze leken zoveel trotser dan de Tribe.

De robuuste kater wilde de rest van de ceremonie het liefst verdwijnen. Hij hield zijn mond en bleef statig zitten, maar zijn kop iets laag, toen er drie katten een nieuwe naam kregen. Weer iets waar hij aan zou moeten wennen, alle regels, alle gebruiken, alle tradities, geschiedenis. Hij wist niets, hij had zich er nooit in verdiept. Waarom zou hij ook? En toen kreeg hij al snel lucht door de trotste blik in Silverwish haar ogen dat het om haar kittens ging. Ergens kwam het als een donderslag op heldere hemel binnen. Natuurlijk. Silverwish had een partner, kittens. Een gezin. Meteen gingen zijn gedachten terug naar de bergen. Naar Vlinder. Had hij wel de goede keuze gemaakt? Hij miste haar verschrikkelijk. Een stille sorry sprak hij in zijn gedachten naar haar uit. Hij had niet eens over haar gedacht toen hij Eveningglows aanbod aan had genomen. Hij had haar achtergelaten, maar hij zou haar niet vergeten. En toen hij Silverwish zo trots naar haar kindjes zag kijken, miste hij zijn gezin. Het waren niet zijn kittens, maar hij was hun vader geweest. Was het eerlijk geweest om hun achter te laten? Zijn stoere Pluis. Bijzondere Streep. Druif en Aap? Hij keek naar de grond. Ze waren speciaal geweest, zijn monstertjes. Ze hadden het goed, ze waren veilig. Oh Rascal, waar ben je eigenlijk mee bezig? Hij keek weer naar zijn zus. Voor haar. Zij verdiende het. Hij moest dingen rechtzetten. Dit was zijn echte bloed.}

Er waren een hoop gebeurtenissen geweest en nog steeds wist Heronkit was nog niet alles opgelost. Wat kon het haar schelen? Zij had nergens mee te maken en ze vond het juist een teleurstelling dat er meer aandacht ging naar de kittens van Eveningglow dan naar haar en haar siblings. Eerst waren ze verdwenen en nu waren er twee terug, dat was blijkbaar geweldig. Wel, het grijze poesje wist zeker dat als zij het waren geweest er niet zo drama over werd gemaakt, aangezien ze niet de kittens van de Deputy haarzelf waren. Die Bearkit en Beetlekit waren gewoon speciaal in de ogen van anderen en nu moesten ze ook nog sip zijn over Birdkit. Heronkit kon het niet laten om naar het teruggekeerde maar incomplete gezin te kijken, wat verderop lag in de Nursey. Wat een tafereel. Eveningglow sprak tegen haar kittens en dat was juist wel interessant voor Heronkit, want zij en haar nestgenoten waren nu oud genoeg om Apprentice te worden. Ze luisterde niet verder en ging meteen naar buiten toe om Eveningglow naar de High Rock te zien gaan. Eindelijk was het dan zover, ze hoefde niet meer langer te blijven in dit stomme kamp. Helaas moest Eveningglow eerst een heel verhaal afsteken. Ja ja, dat is allemaal gebeurd en we weten het. En je dochtertje is weg. Nou eindelijk was het klaar, dus konden ze nu met de ceremonie beginnen. Heronkit wist dat de Warriors eerst kwamen, dus luisterde ze voor nu maar half mee totdat ze haar naam zou horen. Echter, wat ze hoorde klopte helemaal niet in het verhaaltje. Ze had de vreemde kat nog niet eens gezien, maar wie verwachtte nou dat ze alle katten hier in de gaten ging houden. Een rogue, in hun midden en hij was bekend bij naam. Rascal. Wat een stomme naam. Blijkbaar had hij meegevochten in het gevecht, maar moest hij dan onderhand niet eens opzouten. Wat Eveningglow echter vertelde gaf aan dat dat niet het plan was en Heronkit staarde geschokt naar de rogue. Waar sloeg dat nou op? Een rogue deed iets wat ze goed uitkwam en hij mocht meteen op proef in de clan? De clan behoorde tot wie er in geboren was en ze konden toch niet zomaar een buitenstaander toelaten. Heronkit wou er eigenlijk meteen wat van zeggen maar in haar onbegrip was Eveningglow verder gegaan met de rest van de ceremonie. Drie Warriors werden benoemd, Frostdove, Eggnest en Clovercloud. Heronkit besloot om haar mening nu nog even te verzwijgen zodat ze eindelijk eens Apprentice kon worden. Ja hoor, daar kwam het. Ze mochten naar voren komen. En nog beter, zij was als eerste. Totdat ze Warrior werd. Ze knikte blij en hoorde dat Dustspirit haar mentor werd. De grijze nu eindelijk Apprentice duwde haar neusje tegen de zijne aan, een twinkel in haar gele ogen. Ze luisterde naar wat hij eventueel te zeggen had en nadat haar broer en zus ook klaar waren was de ceremonie afgelopen. Ze keek weer naar die Rascal, die daar zat. Het hoorde niet en dat ging ze hem graag duidelijk maken. Ze kon het door de hele clan roepen, maar dat had nu niet meer zo'n effect. Heronpaw liep stellig naar hem toe, om hem uit zijn gedachten te trekken. ''Een rogue hoort echt niet in onze clan''beet ze hem meteen toe met een sissende ondertoon. Ze sprak luid en duidelijk zodat niet alleen hij het zou horen. Dat ze tegen de wens van Eveningglow inging kon haar niet zoveel schelen. Iedereen moest weten dat dit niet klopte. Straks mocht de eerste beste rogue die vriendelijk hoi zei er al in. Ze bleef daar staan, haar mening was gegeven.

Tag @Dustspirit en @Rascal

Nerveus was ze niet echt, maar echt erbij ook niet. Swallowkit was een zweverig poesje, wat meer in haar eigen wereldje leefde dan de werkelijkheid. Daardoor ging ze liever ook de meeste commotie uit de weg, tenzij het belangrijk was voor haar. Dit was blijkbaar belangrijk in de ogen van de clan. Het was een overgangs ritueel, waar ze van kitten naar apprentice zou gaan en ze zou gaan leren hoe ze een warrior moest zijn. Ze snapte alleen niet waarom er een hele heissa van een ceremonie aan vast moest zitten? Was het niet veel gemakkelijker, en sneller, om het zo maar onderling te regelen, in plaats van voor de ogen van heel de clan.

Het was ook geen eens een korte ceremonie, en als ze eerlijk was, was de zwarte kitten weggedroomd. Ze kreeg dus niet mee van de vreemde kater, een rogue, die nu blijkbaar deel van hun clan mocht worden. Of van de apprentices die warrior werden. Nee, pas toen haar naam werd genoemd schoot haar kopje verast omhoog. Oh, was het al weer tijd? Blijkbaar was ze dan ook als laatste aan de beurt van haar siblings. Ze werd nou ineens Swallowpaw, dat was wel leuk, en Junipernose werd haar mentor. Dat was nog best een jonge warrior, toch? Eveningglow vond haar tenminste prima, want die complimenteerde haar vechttecknieken. De kleine, zwarte, kersverse apprentice huppelde op haar mentor af en raakte haar neusje met die van Junipernose aan.

Dat was dan het einde van de ceremonie en Swallowpaw zocht naar haar siblings, alleen om haar zusje voor de neus van die vreemde kat te zien staan schreeuwen. Als het totale tegenbeeld van Heronpaw huppelde ze er vrolijk op af en groette ze hem met een knikje. "Hallo meneer, Ik ben Swallowpaw, welkom bij onze clan!" groette ze hem vrolijk, albeit een tikkeltje zweverig.

Onderwerp: Re: ThunderClan Ceremonie [08-2021]