One more thin gypsy thief

Het was nacht. Tussen het gebladerte door zag je de sterren glinsteren in de zwartheid. Indra probeerde niet eens te slapen; ze wist dat het nutteloos was. Ze had haar blik omhoog gericht, naar Starclan. Ook al had ze alles waarin ze geloofde de rug toegekeerd toen ze Orchis haar nieuwe naam gaf; ze geloofde nog steeds in hun voorouders. Niet in hun goedheid of hun wijsheid - wel in de wreedheid van hun beslissingen, de koelte waarmee ze neerkeken over de levenden. De doden hadden geen reden meer om om hen te geven. Ze beeldde zich in hoe ze lachten terwijl ze keken naar alle pijn en het lijden van de levenden. De jonge kattin kneedde de sneeuw onder haar poten en klemde haar kaken op elkaar. De groene blik die ze omhoog wierp was vernietigend. Ja, ze geloofde nog. En ze verachtte hen.

+ Aegir eerst

he's not a villain, he is just a boy

Het was interesse in het onbekende, maar ook het vage bekende. Hij wist dat soms verstekelingen van de clans in hun rangen kwamen. Maar hij was dat niet, hij was gekozen. Dat sentiment blijf hij aan zichzelf vertellen, anders zou hij deze hel waarschijnlijk nooit overleven. Of had hij het niet kunnen overleven, zo lang als hij het al deed. Aegir was er vannacht op uit, zijn poten droegen hem altijd gevaarlijk dichtbij de rivier, waardoor hij tussen de bomen verlangend naar bleef kijken. Het was deel van hem dat hij maar niet kwijt leek te raken. Een zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij weer dieper de duisternis van de bomen inliep, waar hij een nieuweling tegenkwam. De meest recente verstekeling, en haar ogen stonden op de sterren. Clans. Maar er was niets van liefde of aanbidding in haar ogen te zien. Nee. Ze leek de sterren de schuld te geven van haar lot. Ze zag er ook uit alsof de gevechten een tol hadden achtergelaten op haar. Aegir haalde adem, bijna onzichtbaar in de duisternis, maar zijn ijsblauwe ogen gaven licht. ‘De sterren testen je,’ miauwde hij stilletjes. Want ondanks alles, hij geloofde ook nog altijd heilig in zijn voorouders. Hij wist ook beter, hij had één van hun ontmoet in zijn dromen.

Indra keek naar beneden toen een stem stilletjes sprak, vertelde dat de sterren haar testen. Ze zag zijn ijsblauwe blik schitteren in het duister, zijn zwarte vacht ging bijna volledig op in de achtergrond. Hij zag er jong uit, misschien net warriorleeftijd - maar er hing nog geen halsband rond zijn nek. Te jong om een zwaar leven geleid te hebben, te jong om te weten waarover hij sprak. Starclan was haar aan het testen toen zijn ouders nog niet eens samen door de bosjes gerold hadden. "Wat kan jij daar nu van weten?", siste ze de jonge kater toe. Een Bloodclanner, voor zover zij wist, en eentje die geloofde in de sterren? Dat was in ieder geval al raar. Het voelde verkeerd aan, manipulerend, alsof hij probeerde aan haar goede kant te komen om zo een mes in haar rug te kunnen steken. Hij zou de eerste niet zijn.

he's not a villain, he is just a boy

Vijandigheid. Aegir wilde er van terugschrikken, maar dat deed hij niet. Hij was niet bang voor buitenstaanders, al had hij ergens medelijden met haar woede voor de sterren. Zelfmedelijden, hij kende het, echt, maar je werd er niet beter van. Aegir was een langzame leerling, maar hij leerde, stapje voor stapje. Dus hij snoof enkel schamper. Iedereen dacht hem altijd zo goed te kennen na één blik. Vooroordelen die hem maar leken te volgen. Hij wilde het niet pikken. ‘Omdat,’ begon hij, terwijl hij naar haar toe liep. ‘Ze mij ook testen.’ Aegir nam plaats bij de poes en wierp even een blik omhoog. Ze zouden naar hun kijken, altijd. En als ze het goed deden, zouden ze beloond worden. Aegir keek naar de poes, naar haar houding. Oh zij was al getest en bestraft, zo leek het. Maar misschien konden haar littekens ook als overwinningen gezien kunnen worden. Ze stond hier immers nog.

De kater kwam dichterbij en werd zo ook duidelijk zichtbaar. Ja, vijftien manen maximum, nog ongelittekend door zijn leven. En toch mauwde hij dat de sterren ook hem testen. Indra vernauwde haar ogen en bekeek de knul van top tot teen. Sure. Een ongelovige snuif verliet haar bekje. Hoeveel pijn kon hij al gekend hebben? Tuurlijk, toen zij twaalf manen was had ze ook al van alles meegemaakt, maar al die pijn leek niets vergeleken met wat ze daarna meegemaakt had. Maar zij was dan ook twaalf manen geweest tijdens de journey. Toen ze alles wat ze kende achter moest laten dankzij Starclan en daarna haar moeder tegenkwam bij de tribe, gelukkig met een ander leven na hen achtergelaten te hebben. En wat had hij meegemaakt? Oh, wat zielig, zijn vriendinnetje vind hem niet leuk of zijn mentor is te streng? Misschien had hij ook vreselijke ouders; maar wie niet. Misschien had hij een sibling of een vriendje of een ouder verloren. Dat gebeurde ook de hele tijd. Dat waren geen testen, dat was het leven. En wat Starclan met haar deed, dat was geen test, dat was een marteling.

he's not a villain, he is just a boy

Ze keek op hem neer. Het irriteerde hem. Het was nergens voor nodig. Maar ze zag in haar ogen dat ze dacht dat ze beter was. Oh boehoe, ik ben zielig en verstoten, StarClan haat mij. De Elite was niet het einde van de wereld of de laatste optie. En ze zei ook niets, enkel die blik, een schampere snuif. Zo snel als hij bij haar kwam zitten, hoe snel hij weer opstond. ‘Of wees boos, wat jij wil,’ miauwde hij terug. Hij zou niet meedoen in haar zelfmedelijden. Als ze wilde vloeken naar de sterren, dan kon ze dat lekker doen. Gaf ze maar de schuld voor haar eigen fouten, ze zouden dan vast schappelijker worden. Aegir haalde onverschillig zijn schouders op. Waarom probeerde hij het eigenlijk nog om aardig te zijn. Niemand in dit godverlaten hol leek het te kunnen waarderen. Liet ze maar verpieteren. ‘Ik hoop dat je er gelukkig van wordt,’ voegde hij er vervolgens weer sarcastisch aan toe. Haar leventje liep niet op rolletjes, misschien moest ze wat aan zichzelf veranderen.

Hij leek haar al beu te zijn. Tsja, dat zou ze zelf ook. Maar Indra was er nooit goed in geweest om haar mond toe te houden, om te weten wanneer genoeg genoeg was. En wanneer hij de sarcastische opmerking maakte dat hij hoopte dat ze er gelukkig van word, schoot ze natuurlijk uit haar slof. "Geluk is een mythe.", gromde ze boos, rechtstaand nu zodat ze vanop haar lange poten kon neerkijken op de compacte kater. "En de sterren doen veel, maar testen zou ik het niet noemen. Dat is een verhaaltje dat ze je vertellen zodat je je beter voelt. Nee, Starclan is wreed en Starclan geeft niet om ons. Dat is al veel te vaak bewezen.", vervolgde ze. Als hij dan toch dacht dat hij getest werd, in wat voor kleine manier het ook mogen zijn, dan kon ze hem net zo goed de waarheid vertellen. Iedereen die dacht dat Starclan goed was of dat ze het goed met hen voorhadden, was oftewel ontzettend naïef oftewel een leugenaar.

he's not a villain, he is just a boy

Oh nu kwam het eruit hoor. Ze was echt zielig. In Aegir zijn ogen tekende het maar weer hoe zwak ze eigenlijk was, diep van binnen. Hoe ze sprak over de sterren, dat geluk een mythe was. Het speet hem niet voor haar. Zij had besloten dat haar leven slecht was, daar kon hij niets aan veranderen. Ook niet als ze geen aardig woord wilde ontvangen. ‘Vertel dat aan jezelf,’ miauwde hij bitter. ‘Je hebt het vast verdiend.’ Ja, als ze vanuit haar zachte clan moest komen om zichzelf hier te komen bewijzen? De elite was een eer, niet een straf. Waarom was ze anders weg uit Windclan? Zijn blik gleed even over haar heen. Ze mocht dat wel getekend zijn van de gevechten, Aegir dacht bijna dat hij haar wel kon hebben, niet dat hij dat wilde uitproberen.  

Je hebt het verdiend. Dat zei het knulletje tegen haar. Oh, hij wist zo goed hoe de wereld werkte, niet waar? Zijn naïeve wereldbeeld zat nog vol goeden en slechten, vol leiders die het beste met hun clan voorhadden en medicine cats die geen kittens kregen. Indra snoof even. Ja, sommige dingen had ze verdiend, daar was geen twijfel over. Maar Starclan had haar gestraft nog voor ze zelf ooit iets had kunnen doen om dat lot te mogen verdienen. Dat was hoe de wereld werkte. "Jij weet niéts over mij, knul.", antwoordde ze, misschien een beetje bot en hooghartig, maar de manier waarop hij teen haar sprak alsof ze dom was en zich alles maar inbeeldde irriteerde haar. Hij wist niets over wie ze was, wat ze gedaan had, wat ze had moeten doorstaan. En nu deed hij alsof hij het allemaal wist, alsof hij et snapte, alsof hij slim genoeg was om te weten met welke intentie Starclan handelde? Alsjeblieft zeg. Het was nog maar een nietswetende kitten, een snotneusje dat waarschijnlijk 's nachts nog bij zijn moeder sliep.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir had zo'n reactie wel verwacht. Ze was bitter door en door. Het sprankje hoop dat hij een gelijke had in de clan, iemand die wellicht in hetzelfde schuitje zat, was vervlogen. Het bewees maar weer dat het ieder voor zich was in deze godsverloren plek. Behalve Cheriey, die begreep hem. Zij waren vrienden. En hij hield zich aan die laatste strohalm was alsof het het enige wat hem nog op de been hield. Misschien was dat het ook wel. Aegir hield zijn schouders recht en deinsde niet voor haar weg. Ergens wilde hij zijn bek open trekken. Hij kon niets tegen haar. Ze was een niemand, iemand die op trial was, die zich nog moest bewijzen. Hij was hier opgegroeid. Ze was een kakkerlak, het laagst in rang, een parasiet die alleen wilde profiteren omdat haar oude huis haar niet meer wilde hebben. ‘Ik weet genoeg,’ grauwde hij terug. En met een ruk draaide hij zich om. Zij was haar aandacht niet meer waard. Vriendelijke woorden werden toch enkel maar op gereageerd met gesnauw. Hij zou de eer aan zichzelf houden. De weinige eer die hij nog heilig hield.

Oh, wat dacht hij toch dat hij groot en sterk was, alleen maar omdat hij in de "elite" geboren was. Alsof hij zo veel beter, zo veel anders was dan de boskatten. Desondanks leek ook hij in Starclan te geloven, leek hij te geloven dat hij aan hun goede kant stond. Maar Indra wist dat zoiets niet bestond, dat Starclan enkel handelde voor hun eigen plannen en dat ze geen enkel probleem hadden met de levenden daarvoor neer te drukken als kakkerlakken onder hun poten. De bruine kattin rolde enkel even met haar ogen toen hij mauwde dat hij genoeg wist en zich omdraaide om weg te lopen. Tuurlijk, dat hij het zichzelf wijsmaakte. Indra gaf niet om wat één hooghartig knulletje om haar dacht. Nee, ze had ervaring met dat soort reacties. Ergens voelde het bekend, een beetje zoals thuiskomen. Maar ze zou het niet aan haar hart laten komen. De kattin draaide zich om en liep weg, zonder hem nog een blik te gunnen. Hij was slechts een vervelend vliegje, haar energie niet waard.

Topic uit!