∆ [EVENT] Troop Movement

nice to meet ya i 'm the monster under your bed

Hoelang het precies geduurd had wist hij niet zozeer maar het was eindelijk klaar. Alles was klaar voor de Elite om de volgende stap te zetten. Orchis was teruggekeerd van het gebied dat zou gaan dienen als de nieuwe base voor zijn clan. Nog een laatste check had hij door de ruimtes genomen om er zeker van te zijn dat niks vergeten was. Alles was uitgestippeld en alles was tot op de puntjes geïnspecteerd. Er waren geen vallen van twolegs, geen instorting gevaren en geen verdwaalde rogue groepen die hetzelfde idee als hem hadden. Al was dit wel zo geweest.. Orchis had een bloedblad gecreëerd in de zwembaden om het te claimen. Alles zou verjaagd worden en alles wat nog durfde te komen zou betalen met diens leven. Vanaf vandaag was het verlaten gebouw en alles daarom heen van hém en niemand die hem in de weg zou staan voor de uitbreiding van zijn clan. De tom klom boven op de verhoging. De laatste keer. Het stappels van hout dat gediend als zijn spreekpunt had zijn werk gedaan en nog voor de laatste keer liet hij zijn klauwsporen achter. Met zijn rug recht, zijn kin en zijn staart omhoog en zijn blik glijdend over de groep katten liet hij met zijn schelle mauw horen dat hij spreken zal. De General liet er geen gras overgroeien, het was tijd. ‘’Katten van de Elite!’’ Begon hij. ‘’De afgelopen tijd zijn we als clan druk bezig geweest en vandaag kan ik eindelijk zeggen dat ons werk beloond zal worden.’’ Een grimas trok over zijn lippen. Zijn toespraken waren best serieus voor een kat zoals hem. ‘’De Tallpines heeft ons goed gediend zolang we het nodig hadden. Het heeft ons gered van de hongernood en ons weer terug opgebouwd toen we door de mens uit elkaar getrokken waren. Helaas heeft het voor ons geen verder nut meer. De Tallpines is te klein om voor ons veder te groeien tot het leger die ik voor mijn ogen zie. Vandaag zullen wij dan ook dit gebied achter ons laten en naar ons nieuw bestaan trekken.’’ Orchis liet een luchtstrook in zijn neusgaten stromen. ‘’Voor de katten die niet hebben deelgemaakt aan de verkenningen zullen als laatste vertrekken met een leidende kat. Ik wil Thunderclan niet direct het idee geven dat ze van ons af zijn. We gaan in patrols richting onze nieuwe kamp en proberen zo min mogelijk het idee te geven dat wij weg zijn. De laatste groep zal voor vertrek nog eenmalig de grenzen markeren.’’ Vertelde hij. Zijn kop week voor een seconde naar de uitgang van de barn. Het was bewolkt en regenachtig maar nog licht genoeg om te vertellen dat ze zeker nog een paar uur licht hadden. ‘’De eerste groep zal bestaan uit de sterkste katten. Zij zullen de moederkatten en hun kittens helpen om bij het kamp te komen. Maak jullie klaar voor vertrek.’’ Hij wachtte eventjes om de bewegingen van zijn sterkste members te zien. ‘’De tweede groep zal bestaan uit de young-one’s en de rest van de members. Ik zie jullie over een uur bij ons.’’ Hij schraapte even zijn keel tussendoor. ‘’En zoals al verteld zal de derde groep bestaan uit de laatste katten die niet hebben deelgenomen aan de patrols. Skadi zal jullie de weg wijzen nadat jullie de grenzen langs zijn geweest.’’ Zijn ogen flikkerde kort richting zijn Captain. Ze had haar expres als laatste gekozen om te komen. Zodat ze nog de laatste puntjes in de gaten kon houden. ‘’De twee Thunderclan kittens laten we achter. Ze zijn te veel werk met te weinig potentie.’’ Melde hij nog als laatste. Het kostte te veel moeite om die twee nog mee te sleuren. De kittens van de Elite kregen voorrang en ondanks dat hij hun veiligheid beloofd had aan Stagtine.. Tja. Het was dom op een deal te sluiten met Orchis. ‘’Tijd om te gaan!’’ Brulde hij en sprong van de verhoging af. Het was zover. Eindelijk. Alles was nu van hem. Met een giechelbui huppelde hij richting de plek waar Dandelion al haar gehele leven gezeten had. ‘’Kom vogeltje.. we gaan.’’ Greens hij en greep de she-cat bij haar nekvel om daarna de barn te verlaten met de rest achter hem aan.

yorozuya

Help me chase the night away

Luid gebrul van een bekende stem liet haar nekharen overeind komen. In de kleine ruimte waar ze continu gehouden werd, door de kieren van het hout, kon ze alles prima horen. Ondanks dat het niet voor haar bedoeld was, daar was ze zeker van, kon ze de woorden niet vermijden. Ze draaide onrustig om haar as en haar staart begon te zwiepen uit nervositeit. Haar grote oren legde ze plat en haar ademhaling werd wat gejaagder. Uiteindelijk besloot ze haar kop tegen de muur te leggen om toch te luisteren. De Elite ging vertrekken. Het joeg haar angst aan, veel meer angst. Hoe konden ze haar mama, Bearkit, Beetlekit en haar redden als ze niet wisten waar de Elite. Haar nagels krasten iets over het hout terwijl ze zocht naar een uitweg, paniek omklemde haar keel. Ze moest weg, ze moest weg.

Ze zette zich op haar achterpoten en keek op tegen de houten muur. Was die krak daar hoog genoeg om doorheen te wringen? Ze strekte haar pootje uit, de guard die haar moest bewaken afgeleid door Orchis zijn announcement. Net wist ze haar roze voetkussentjes om de barst te sluiten, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze er niet door paste. Met een gejaagde hartslag keek ze nog een keer om zich heen, gedreven door deze nieuwe golf van paniek. Iets aan dit voelde definitief, alsof haar tijd gekomen en verstreken was, alsof ze niet meer weg kon nadat dit voltrokken was. De volgende woorden lieten haar hart eerst fladderen en vervolgens bevriezen van angst. De THunderclan kittens bleven achter, betekende dat.. betekende dat dat ze haar lieten gaan? Maar toen besefte zich twee. Twee? Bearkit? Beetlekit? Was één van haar siblings..? Haar ademhaling bleef stokken in haar keel. Bearkit zijn mond.. Beetlekit's vurige karakter. Ze zouden toch niet? Zou één van hen overleden zijn? Tranen schoten kort in haar ogen, totdat ze pootstappen hoorde. De jonge kattin draaide zich half om toen de schaduw over haar heenviel en het besef zonk in. Ze was niet één van de Thunderclan kittens die achter bleef.. Tanden sloten zich om haar nekvel en tilden haar op. Automatisch ging ze slap hangen, deels instinctief, deels van de razende angst die door haar aderen stroomde. En terwijl ze daar hing zakte het besef definitief in. Het waren twee Thunderclan kittens.. Omdat zij mee moest.

alice in wonderland.

_{Peril stond als een standbeeld, haar wonden waren nog genezend en haar blik stond even hol als dat het normaal stond, strak, zonder emotie, bijna verwilderd. Alsof er een bewustzijn was, maar dat het heel erg ver weggestopt was. Ze wist al wat er ging komen. Terwijl ze met haar nog genezende wonden ter attentie stond, luisterend naar de woorden. Orchis praatte altijd veel, maar Peril was braaf, dus Peril zorgde ervoor dat ze netjes stond en luisterde.

Ze had haar staart om haar lichaam gekruld, nog steeds bedekt met traag genezende wonden en verse littekens. Ze werd niet geschaard onder de groep sterke katten die zouden leiden. Dat snapte ze ook wel, ze was niet een volle member, nog geen halsband die om haar nek heen hing en ze had Orchis vaak zat boos gemaakt toen hij haar op missie had gepoogd te nemen. Ze stond echter geruisloos op bij het commando om met de rest van de member's mee te gaan en liep naar de groep toe met slepende stappen. Genezing had tijd nodig, en ze kreeg geen tijd. Maar ze zou braaf haar patrol meenemen naar het nieuwe gebied, want Peril was een brave meid.}

_{Emberkit kwam haastig naderbij toen Orchis op de verhoging sprong. Haar geeloranje ogen werden groot terwijl ze naar hem luisterde. Ze zouden.. verhuizen? Dan zou ze nog verder van haar Riverclan familie gaan wonen. Emberkit duwde die gedachten weg, iet wat overrompeld door zichzelf. Waarom denk ik daar als eerste aan? Ze schudde haar kopje en probeerde weer op Orchis te focussen. Ze voelde de opgewonden sfeer van haar clanmates in de lucht hangen. Het prikte aan haar vacht en maakte haar ongerust. Ze zou toch wel meemogen? Hij zou haar toch niet achterlaten? ”De eerste groep zal bestaan uit de sterkste katten. Zij zullen de moederkatten en hun kittens helpen om bij het kamp te komen. Maak jullie klaar voor vertrek.’’ Klonk zo en Emberkit slikte. De moederkatten en hun kittens. Emberkit had geen moeder. Ze beet op haar lip maar toverde al snel haar masker tevoorschijn. Kalm en bedaard. Wees kalm en bedaard.. “‘’De tweede groep zal bestaan uit de young-one’s en de rest van de members. Ik zie jullie over een uur bij ons.’” Emberkit voelde nog meer twijfel terwijl ze haar felgekleurde ogen over de groep katten liet gaan. Ze was technisch gezien oud genoeg om een apprentice te worden maar officieel was ze het nog niet. Ze waagde het erop en zocht Orchis zijn blik in de hoop die te vangen. In de hoop enige bevestiging te krijgen dat ze niet achtergelaten werd. Had ze niet braaf haar rol vervuld? Gedaan wat ze zeiden? Nooit geaarzeld als iemand haar een taak had opgelegd? “Tijd om te gaan!” Klonk het en de groep katten kwam unaniem in bewegen samen met hun General. Emberkit kwam ook overeind maar wist niet direct wat ze nu moest doen. Ze besloot om op goed geluk het erop te wagen en mee te gaan met de moederpoezen. Als ze niet gewenst was, hoorde ze het gauw genoeg.}

Na de taken doen die de young ones hadden was er altijd plek voor mega veel verveling. Normaal zou hij op training gaan maar zijn mentor was druk bezig met wat anders. En liet hem achter om zichzelf te vervelen. Echter werd zijn aandacht getrokken door de schrelle stem van de general en bemerkte de misvormde kater op de stapels van hout. Eerlijk gezegd had de rode cypers meer zin gehad in wat anders te gaan doen dan luisteren maar dit ging ook wel. Snel gooide de young one zijn toren van houtsplinters die hij net in elkaar gestoken had uit elkaar en luisterde ondertussen naar de woorden. De Tall Pines hadden voor korte duur als thuis gediend en alhoewel het hem niet veel kon schelen omdat hij zich overal wel thuis voelde bracht het hem wel nieuwsgierigheid op. Waren er interessante dingen te zien bij die plek? Want dan ging hij zeker mee. De young ones zouden mee gaan met de tweede groep dus dan bleven ze nog even wachtte. Even maakte hij een ‘pfff’ geluid met zijn mond, terwijl hij zijn gezicht voelde hangen van verveeldheid. Waarom moesten zij wachten? Hij wilde meteen mee hoor. Want hij wilde zien wat ze hadden ontdekt. En zien met eigen ogen wat voor interessants het was.

Hoewel het gras onder haar pootkussen goed voelde voelde de tegels van de twoleg place dat ook. Lethal was blij dat ze zouden vertrekken naar een beter en vooral grotere plek. Ze was niet in de Elite om haar laatste levenfase het zelfde zwakke routine van de clans na te leven. Niet dat ze dacht dat dat zou gebeuren met een iemand als Orchis op de troon maar het was fijn dat de tom beweging bracht in de clan. Ze greens haar scherpe tanden op haar verbrandde gelaat bloot en sloot zich in de eerste groep toen Orchis klaar was met spreken. Natuurlijk viel ze onder de sterkste. Daar had ze geen twijfel aan over. De grote she-cat baande zich een weg door de menigte en stond al vooraan voor vertrek. Ze wachtte enkel nog op Orchis en zijn speelgoedje. Haar blik gleed dan ook door de barn heen waar ze naar de General zocht maar in plaats van zijn kleine lichaampje te vinden zag ze een gevlekte poesje zitten. De aarzel was van haar af te lezen. Lethal trok haar wenkbrauw op. Waar twijfelde ze over? Als ze niet mee mocht dan had Orchis dat vast duidelijk vermeld in zijn annoucment. De ex-Windclanner schudde haar kop en besloot naar de kit toe te lopen. Van boven af keek ze naar het meisje. Dit was het kind dat Aegir gestolen had uit Riverclan.. Hm. Het zei al genoeg dat ze er nog was. ''Waar wacht je op uk?'' Sprak ze diep. ''Kom.'' Wenkte ze de kit mee. Ze viel nog steeds onder de bescherming ondanks ze oud genoeg leek om een young-one te zijn. Orchis opdracht was simpel en Lethal zou der meenemen zoals opgedragen.

_{Ze had nauwelijks een paar passen gezet toen een gigantische she-cat haar blikveld binnen waltste. Ze keek verrast op naar haar verweerde gezicht. De eerste keer toen ze haar had gezien, was ze zich een ongeluk geschrokken maar gelukkig voor haar eigen hachje, had ze haar geobserveerd vanuit de schuur waar de kittens en hun moeders verbleven. Lethal was het kamp overgestoken om te gaan jagen en had Emberkit helemaal niet gezien. Nu dat ze er eenmaal aan gewend was geraakt, kon ze de she-cat tenminste aankijken zonder te aarzelen of terug te deinzen. De stem van Lethal was diep en gebiedend en dulde geen tegenspraak. Dus deed ze braafjes wat haar gezegd werd en trippelde ze achter haar aan. Ergens was ze wel blij dat ze de stem van de grote she-cat aan haar kant had. Dan kon niemand zeggen dat ze er niet bij hoorde als zo’n oude en ervaren warrior haar persoonlijk had meegenomen. “Oké, ik kom!” riep ze haastig terwijl ze schuin omhoog keek naar de she-cat. “Is het heel ver lopen?” Wilde ze weten om dat onuitgesproken vraag in haar achterhoofd te kunnen beantwoorden. Hoe ver zou ze weg zijn van haar oude familie?

@Lethal}

Ook zij was op verkenningstocht geweest en ze had de ijskoude tegels van de twoleg place zo hard gemist. Dit gras en aarde was niets voor haar en zou dat waarschijnlijk ook nooit worden. Waardoor de gitzwarte she-cat maar al tevreden was toendat de General zei dat ze gingen verhuizen. Het sprak haar zeker aan en terwijl hij zei dat de sterkste katten eerst moesten vertrekken haalde ze haar schouders trots op. Zij was groot en sterk, en één van de meest loyale katten vond ze zelf. Ze zou de Elite altijd dienen waar nodig en zocht dan ook meteen met haar rode ogen rond. Naar moederkatten en kittens die ze kon helpen – het waren nu eenmaal de toekomstige members van de Elite. En ze moesten goed verzorgd worden zodat ze later konden stralen. Daar verderop van haar zag ze een moederpoes en een drietal kittens die probeerden verder te komen. De eerste twee van de kittens leken groot en sterk maar de derde lag er zwakker bij en leek de andere twee niet bij te houden. “Komop, lopen kleine”, raadde ze de kleine kitten aan en gaf deze een stootje met haar kop. Waarna die wat sneller begon te trippelen. De kattin bleef recht achter de kitten, voor het geval ze die toch bij hun nekvel zou moeten pakken. Tja niet alle kittens waren groot en sterk. Maar het ging niet alleen om sterkte, soms ook om de intelligentie. Mogelijks droeg dit kind dat wel. En zo niet dan zouden de harde manieren en levensstijl van de Elite hun wel een lesje leren.

~~_{+Ja de katten die Zmeura helpt zijn NPC's for those wondering^^}~~

Mooi. Het kind kwam meteen mee. De Elite had niet veel aan kittens die eerst drie keer moesten nadenken. Ze hield van zelfzekerheid. De grote she-cat tikte voor een seconde haar staart tegen de oren aan van de ex-riverclanner als een teken van goedkeuring terwijl ze haar lichaam weer terugbracht naar de uitgang. Daar ging ze geduldig zitten en wachtte op Orchis aankomst om de groep te leidde. In de tussentijd vroeg de she-cat haar een vraag. Hm. Ze fronste kort nadenkend. ''Hm. Naja we moeten door het hele twoleg place heen. Dat is nogal een stukje lopen.'' Antwoorde ze terug. Voor haar was het appeltje eitje. Ze was jaren lang onderdeel geweest van een clan die bekend stond om hun snelheid en stamina. ''Als je dit hele stuk fors doorloopt zonder gepiep en gesteun.. wellicht dat Orchis je wel Young-one hierna maakt.'' Probeerde ze de gevlekte kit te motiveren. ''Blijf bij mij aan de voorhoede. Dan val je goed op.'' Knipoogde ze. Haar stem gedempt. Ze ging natuurlijk niet al haar tips met elke kit delen.

_{Bij de uitgang ging de forse she-cat zitten en Emberkit volgde haar voorbeeld zodat het leek alsof ze wist waar ze mee bezig was. Het vriendelijke gebaar van de ander was haar niet ontgaan en ze was blij dat iemand anders naast Aegir in staat was tot enige vorm van hoffelijkheid. Iets wat ver te zoeken was bij de kittens en moederpoezen waar ze sliep. Ze vouwde haar gevederde staartje om haar voorpoten en keek op naar haar. “Echt?” Kwam eruit blij uit terwijl haar lippen opkrulde, een toonbeeld dat ze, ondanks haar poging tot een volwassen exterieur, ze nog steeds een kitten was. Ze hoopte maar dat Lethal gelijk had. Aanvankelijk had het idee van een lange reis haar niet echt gelukkig gestemd. Flashbacks van de reis die ze met Aegir had afgelegd, gejaagd en snel alsof de jagers met hun honden in wezen hen op hadden gejaagd. Ze ging ervan uit dat de reis naar het nieuwe kamp niet zo haastig gebeuren zou. Haar hartje zwol een beetje op van vertrouwen toen bij Lethal haar volgende woorden. “Geen zorgen, ik heb niet stilgezeten terwijl ik op trial was. Ik ben in topvorm. Die reis wordt een eitje.” Opscheppen was niet altijd een slechte zonde, toch? Emberkit stak haar borst wat naar voren en besloot Lethal haar uitdrukking na te bootsen zodat ze er volwassen uitzag en niet als een kitten. Hoe goed dat werkte, durfde ze niet te zeggen.

@Lethal}

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta was met 12 Moons een van de wat oudere Young Ones en ze deed haar best ook een van de volgende Young Ones te zijn die zich Member mocht noemen. Natuurlijk had ze nog niet al te veel kunnen doen, zeker niet maar ze was niet bang haar poten vuil te maken, met bloed, modder was een ander verhaal. Haar prachtige witte vacht verdiende niet een bruine kleur, lelijk en afgrijselijk.

Haar witte vacht gaf haar een ogenschijnlijk onschuldig uiterlijk, maar zodra een kat haar sprak wisten ze direct haar doel. De Elite groots maken, zelfs als ze daarvoor haar leven neer moest leggen. Zonder twijfel volgde ze Orchis, de kater die ze niet vreesde, de ultieme heerser voor Bloodclan. De kat die altijd meer wist te maken van elke situatie, ze hoopte dat de harten van de Clans bij het horen van zijn naam harder zouden kloppen. Dat hij angst zou inboezemen die zijzelf niet kon inbeelden. Nee, hij was hun General en als hij hen een nieuwe plek beloofde, dan geloofde ze hem.

Zonder twijfel deed ze dan ook wat hij zei. Ze zou wachtten tot de Young Ones zich bij de rest mochten voegen, zelfs al was ze het liefste bij hem in de buurt. Ondanks zijn stank en zijn altijd wisselende emoties. Hij was lastig in te schatten en toch geweldig om uit te dagen. Niet dat ze te ver zou gaan en als hij haar toch een standje gaf kwam ze er meestal redelijk goed vanaf. Het was bijna een spel met het leven. Ze keek om zich heen om te kijken of ze nog wat kon doen, ergens mee kon helpen voordat ze over een uur haar General weer zou zien.

∎ ◣ ◥

wretched gods and divine fools

Met Dandelion tussen zijn gele tanden geklemd draaide hij zich om. Zijn blauwe ogen stonden kalm ondanks hij van binnen trilde door de excitment. Het was zover. Het was eindelijk zover. Hij ging eindelijk naar het nieuwe gebied van de Elite. Hij zou eindelijk iedereen laten zien wat hij hen schenken kon. Dat hij, enkel hij, hun zover had weten te krijgen na z'n grote tegenslag tijdens Brat'' leiderschap. De eerste stappen waren gezet naar grootsheid en zoals hij vaak tegen zichzelf zei; hij zou ze veder brengen dan welke kat ooit te vore. Orchis hield de kit stevig vast toen hij de drukke barn doorliep om zijn lichaam naar de uitgang te brengen. De eerste groep stond al klaar voor vertrek. Wachtend op zijn leiding om hen naar de toekomst te brengen. De tom gaf de kit die hij vasthield over aan een vertrouweling. Hij was niet in staat om haar geheel te dragen en hij vertrouwde er niet op dat Dandelion dit gehele eind ging wandelen zonder dwars te zitten. Orchis raspte zijn keel en keek nog eenmalig achterom naar de barn voor hij de eerste patrol mee wenkte om hem te volgen.

Een nieuw era was begonnen onder zijn naam.

yorozuya

∆ [EVENT] Troop Movement Dd8hu9u-283eb78e-cd68-45e7-ae2e-ee752d8a840c.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvNmQ1NWU1NjEtM2JlZC00NzM2LWEwNzUtN2ViYWRiMTkxZGM3XC9kZDhodTl1LTI4M2ViNzhlLWNkNjgtNDVlNy1hZTJlLWVlNzUyZDhhODQwYy5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

damaged goods

Aegir vond het jammer dat ze hier weer weg moesten gaan. Hij was gaan houden van de bomen, hoe ze recht in lijntjes groeiden, hoe het bruiste van het leven in het kreupelhout. Al moest hij toegeven dat de laatste tijd de prooi was verdwenen. Ze waren vergif waar ze maar heen gingen, het zat in hun pootafdrukken. En toch zou hij de plek missen. De geur van dennen als je wakker werd en het verre gefluit van vogels. Hij had een blik geworpen op de nieuwe plek en de bomen die daar ook groeiden, het gras wat er ook was. Maar ze zouden voor die plek niet hoeven vechten, geen clanner die daar zijn thuis van wilde maken. Dus misschien was het ook wel perfect. Aegir zag de eerste groep vertrekken, Emberkit onder de vleugel van Lethal. Hij hoorde bij de tweede groep en Skadi bij de laatste groep. Hij wist nog over zijn schouder te kijken en naar haar te wuiven, voordat hij vertrok. Zijn hart sneed voor de kittens die achtergelaten werden en hij hoopte dat ze het zouden overleven. Geen kind verdiende dat, maar hij verwachtte dat ze wel gevonden werden. Hij was al blij genoeg dat Emberkit gewoon meeging. In de groep jonge katten zocht hij Cheriey weer op. Hij wilde hun nieuwe thuis met haar betreden, zoals ze alles samen deden, schaduwen van elkaar.

Onderwerp: Re: ∆ [EVENT] Troop Movement