[Event] I'm On Fire

Ze had erachter moeten komen via via. Haar hele lijf was omhuld met vuur. Nog geen vijf minuten geleden had ze moeten horen vanuit één of andere random achtergrondkarakter dat dat vieze gore stinkwijf nu hier zat. Met open armen verwelkomd door Orchis zelf. Ze zou hem. Het kon haar niet schelen wat ze ervoor weg zou gooien. Ze zou hem hiervoor de grond in werken. Met grote passen beende ze door het gebied heen, op zoek naar de hazenslet. Waar was ze. Oh, ze had beter moeten weten dan dit. Zahida had haar tekens gegeven. Ze had verdomme Windclan apprentices vermoord als waarschuwing voor de bitch. Ze zou haar krijgen. Het duurde niet eens lang voordat ze de lelijke kop in beeld kreeg. Met een harde lach riep ze haar. "Amberstorm!" Een sneer lag op haar gezicht terwijl ze dichterbij stapte, haar spieren aangespannen. "Wat geweldig om jou hier tegen te komen, meid, wat zie je d'r uit!" Haar stem sloeg haast door in hysterie. Ze zou d'r helemaal uit elkaar raggen.

Oh, ze had geweten dat het niet lang zou duren, dat ze op gestolen tijd leefde. Maar toch schrok Indra toen haar oude naam door het camp geschreeuwd werd door een stem die ze enkel in intense pijn gehoord had. De kattin plooide haar oortjes in haar nek, rechtte haar rug en draaide zich om naar de kattin. "Zahida.", antwoordde ze, haar stem waarschuwend kalm. Om hen heen hadden enkele Bloodclanners vast wel interesse in wat er hier gebeurde. "Het is Indra nu.", vervolgde ze in een lichte grom. Amberstorm was dood, die hoefde Zahida niet meer te vermoorden. Dat had ze zelf gedaan. En ze stond niet op het punt om haar nieuwe leven te laten verpesten door iets dat haar oude zelf gedaan had. Daarbij, Joan was de enige moord waar ze trots op was. Het litteken over haar neus was daar altijd een blijvende herinnering van en de witte streep op haar borstkas was al het bewijs van de woede van Zahida. Ze dacht niet dat de kattin nu zou stoppen bij een litteken, nee. Dat zou ze zelf ook niet doen, als de situatie andersom geweest was. Dat was misschien het moeilijkste - dat ze de pijn snapte, de bloeddorst, de hysterie. Maar ze zou zich niet zwak tonen, zou haar nieuw gebouwde muren gebruiken om zich sterk te tonen. "Heb je nog een kind, misschien, die afgemaakt moet worden?", reageerde ze snauwend op de uitspraak van de Bloodclanner dat het toch zo fijn was om elkaar hier tegen te komen. Vuur met vuur bevechten, anders zou ze niet lang overleven in de Elite. Zo slim was Indra wel; het was haar reputatie die nu op de lijn stond.

Oh, mevrouw ging vanuit de hoogte doen. Eerlijk gezegd was ze er dan flink snel klaar mee. Dat het Indra was kon haar geen flikker schelen. Het zou niet lang meer duren voordat dat pathetische excuus van een kat in stof zou veranderen, dus dan boeide een naam ook niks meer. Maar opeens was de beter-dan-jij houding van de ander weg. Nee, die was opeens zo ontzettend laag gezakt dat haar bloed nog erger kookte dan het hiervoor al deed. Haar spieren spanden zich hard aan terwijl ze zich schrap zette om op de ander af te vliegen. Hoe durfde dat kreng. Echter werd ze plots gestopt door Orchis. Met een blik waar de duivel zelf bang voor zou zijn keek ze om, keek ze hem aan. Ze walgde van hem. Hoe durfde hij. Hoe haalde hij het in zijn getikte kop om haar dit aan te doen. Hoe kon hij - ze had gedacht..
Haast hyperventilerend hoorde ze zijn woorden aan. Oh, ze werden te kijk gezet? Hij zou haar leed gebruiken voor show?! Natuurlijk. Natuurlijk kon ze dit niet voor zichzelf hebben. Ze werd eraan herinnert dat ze niks meer was dan een hond van zijn baas, een soldaat in een leger. Een slaaf van haar meester. Ze trok haar lippen op in een gevaarlijke grom toen Orchis vertelde dat ze deze ene kans zou hebben, en niet meer. Ze zou Amberstorm er van langs geven. Het bloed zou tot Orchis' oren staan als ze klaar was met dat kreng. Er werd geboden, en dat zag ze als haar kans. Met een schreeuw stootte ze zichzelf naar voren waarbij ze haar klauwen woest in de ogen van Amberstorm probeerde te haken. Ze wilde die als eerste eruit hakken.

Voor de Bloodclanner de kans had haar aan te vallen, kwam Orchis erbij. Oh, en hij leek er plezier in te vinden. De General maakte er een spelletje van en dit was exact de reden dat ze Bloodclan zo verachtte. De members stonden om hen heen, kwijlden voor het bloed dat ongetwijfeld zou vloeien. En ze wist zeker dat de meesten hoopten dat het haar bloed zou zijn. Indra was immers de nieuweling. Ze zou zich moeten bewijzen. Dit was haar kans voor een reputatie op te bouwen. Ze was niet iemand om mee te sollen, had die littekens op haar vacht niet gekregen met een zacht leventje. Ze had genoeg bloed aan haar poten plakken, trok er niet voor terug om er nog wat meer aan te hangen. Orchis liet de katten bieden op wie zou overwinnen, maar Indra liet haar blik niet van Zahida wegglijden. Nee, ze vertrouwde de kattin voor geen haar.

En gelijk had ze daarmee, want de poes stortte zich met een schreeuw op haar af. Indra was Windclanner in bloed en in opvoeding en was dus snel; ze dook weg, kon de klauwen die over haar ogen zouden glijden ontwijken en kreeg enkel een oppervlakkige kras ervan op de top van haar hoofd. Ja, bloed vloeide, maar het was nog niet veel, al helemaal niet genoeg om tot aan Orchis' mismaakte poten te vloeien. Indra grauwde, dook onder Zahida heen en probeerde diens poten met zich mee te trekken om haar zo omver te stoten. De kattin was aan haar gewaagd, dat was zeker: ze waren beiden eerder snel dan sterk, smal gebouwd. Ze zou het moeten hebben van haar uithoudingsvermogen en dat Zahida's woede haar zou bedwelmen. Ongeschonden zou ze er niet vanaf komen; maar ze kon op zijn minst proberen om ergere wonden toe te dienen dan ze zelf zou krijgen. Ze zou vechten met de bloedlust van een Bloodclanner.

Zoals vaak ging met een eerste aanval, werd deze ontweken. Haar nagels krasten enkel over de kop van Amberstorm heen. Precies kwam ze op haar poten weer neer. Net toen ze stond, dook Amberstorm onder haar lichaam. Gefrustreerd voelde Zahida hoe ze haar evenwicht verloor. Echter zou ze niet zomaar omvallen - ze zou bovenop Amberstorm belanden, wat voor haar een prima positie was. Immers had ze zo directe toegang tot diens oor. Ze probeerde deze strak tussen haar kaken vast te pakken, om er vervolgens hard aan te trekken, in de hoop dat deze scheurde. Vanuit het publiek hoorde ze een bekende stem haar aardsvijand toeroepen. Ergens voelde ze haar hart zinken. Het werd haar maar al te duidelijk dat ze hier geen vrienden had.

Zahida was niet dom, natuurlijk, en gebruikte haar val om Indra mee te sleuren. De kattin kreeg tanden in haar oor - net het oor dat al gescheurd was, en daarme op die zwakke plek nog wat verder scheurde. Indra krijste het niet uit van pijn. Dit had ze al eerder gevoeld, dit was oud. Wel grauwde ze in woede. Indra gebruikte haar lagere positie om te proberen jaar tanden in Zahida's voorpoot te zetten, om dan hard te bijten en een stuk vlees los te kunnen scheuren, hopelijk. Ze probeerde wonden toe te dienen die zouden bloeden, zodat Orchis snel zijn zin had. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter.

Een gestoorde grijns trok over haar gezicht toen ze het oor voelde scheuren. Er klonk een grom van onder haar en triomfantelijk grinnikte ze. Ja, dat het maar mag branden. Dat het maar pijn mag doen. Want bij alle goden, Zahida was nog lang niet klaar. Haar voorpoot werd gebeten, tanden boorden door haar huid heen. Dit was een minder goede situatie. Zonder oor kon je vechten, zonder een werkende poot verloor zij een goed stuk van haar kracht. Een sis verliet haar bek terwijl ze vlug het oor van Amberstorm los liet en direct voor de zijkant van diens nek ging. Haar keel was net buiten bereik. Amberstorm moest nu een keuze maken; haar poot loslaten en weg bewegen, of accepteren dat haar nek doorgebeten zou worden.

Ah, hij kon alleen nog maar lol uit het leven halen bij dit soort dingen. Dit, en vrouwen, natuurlijk. De grote reus liet zich op zijn kont vallen naast Orchis. Nu zijn former bff leader was geworden, wist Pyre eigenlijk niet hoe hij zich nou gedragen moest naar de ander. Het was een beetje ongemakkelijk, maar hij hoopte dat hij ermee weg kon komen om hem vriendschappelijk aan te stoten. "1 vogel op de nieuwe chick," lachte hij waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelde. "HOOR JE DAT MOP? Mijn geld staat op jou, als ik verlies ben je me schuldig!!!" Hehe, nee, Pyre schroomde niet weg van een lekker hapje clanbillen.

Zahida liet haar oor los, waardoor Indra haar tanden nog wat harder in diens poot boorde. Maar toen voelde ze haar bewegen naar opzij, naar haar keel die in deze positie vrij lag. De jonge kattin trok zich weg, proberend om op zijn minst haar tanden nog langs haar huid te schrapen terwijl ze los liet. Zo veel mogelijk schade toebrengen. Ze sprong weg, creëerde afstand tussen zichzelf en de Bloodclanner, voor zover dat ging toch in de cirkel van katten om haar heen. Op die katten lette ze niet, ze gaf zichzelf niet de tijd om te kijken, wetend dat Zahida elk moment terug kon toeslaan. Laat haar maar. Indra zou haar uitputten, zou dit dansje blijven doen tot de ander erbij neerviel. Ze spuugde Zahida's bloed en vacht uit haar mond en greens naar haar. Het toneelstukje blijven opvoeren. "Kom dan, poesiepoes!", snauwde ze de kattin toe, meer voor het amusement van de bloeddorstigen om haar heen dan wat anders. Een bewijs dat ze Indra was, lid van de Elite, en niet langer meer Amberstorm, zwak clankatje.

De ander koos ervoor om zich los te trekken, de slimste zet natuurlijk. Tanden schraapten over haar poot heen, en sissend sprong Za van 't kreng weg. Een steek schoot door haar lichaam heen terwijl ze haar gewicht verplaatste, wat haar vertelde dat ze schade opgelopen had. Een vlugge blik op haar poot liet haar zien dat er inderdaad een wond zat - niet diep, maar ook niet ondiep. Voor nu was het in ieder geval geen probleem. Zahida was grootgebracht in Bloodclan; haar snoeiharde opvoeding had van haar een machine gemaakt. Een wond als deze liet haar niet zomaar uit het veld slaan.
Nu stonden ze tegenover elkaar. Waar Amberstorm probeerde haar op te stangen, had Zahida een moment van serieuze kalmte. Ze realiseerde zich dat geen van hen in het voordeel stond. Hun vaardigheden stonden vrijwel gelijk. Wellicht was Zahida gemener getraind in één op één gevechten, maar Amberstorm had dan weer ervaring met vechten in de natuur. Waren ze in de stad geweest, dan had Zahida precies geweten hoe ze haar omgeving had moeten gebruiken. Hier in het bos was daar geen sprake van. Ze was aan het calculeren hoe ze dit het beste aan kon pakken.
Plots sprong ze opnieuw naar voren, haar aandacht nu richtend op de staart van Amberstorm, waar ze haar kaken omheen probeerde te klemmen. Haar lichaam draaide ze schuin af van de ander, zodat haar zij niet zomaar blootgesteld werd. In een vloeiende beweging stond ze half achter de ander, in de hoop haar staart door midden te krijgen.

Dagen en nachten werden hier per minuut gekker. Moesten onenigheden nu op deze manier opgelost worden? Schreeuwend om bloed, wedden op wie wel of niet zou winnen? Zijn blik ging naar de twee vechtende poezen, waarop door meerdere katten luidskeels gejuicht werd, geboden, wie wel of niet zou winnen. Hij beet op zijn lip en keek toe wat er gebeurde. Hij wilde niets inzetten, hij durfde het niet. Waarom zou hij zijn eigen prooi verspelen voor vermaak, terwijl die twee elkaar aanvlogen alsof ze elkaar wilden vermoorden. Voor hun was het niet vermaak, voor hun was het menens. Het was overleven. Ergens voelde hij zich misselijk bij de gedachte, maar hij kon zijn blik niet van de twee afhouden. Het was een ramp, het trok nou eenmaal toeristen aan. Wat hem deed walgen was het feit dat arme Birdkit betrokken moest worden, het kleine meisje dat al zoveel had gezien, tussen de poten van die rat. Waar ging het nog over?

Oh ja, daar ging ze weer hoor. Indra had zich erop voorbereid, stond op de tippen van haar poten en sprong nu opnieuw snel naar opzij. Haar staart sleepte langs de kaken van Zahida; ze voelde het krassen, maar de kattin zou niet hard genoeg door kunnen bijten om haar staart te breken tenzij ze héél snel was. Indra sprong naar de andere kant van de cirkel en aarzelde dit keer geen seconde om zich om te draaien en naar de ander toe te springen, dit keer rechtstreeks naar de keel bijtend met een luide grauw in inspanning. Ze zou Zahida's strot eruit bijten en aan Orchis's voeten spugen, dat zou ze leren, dat zou hen tonen. Dat zou bewijs zijn dat ze hier hoorde, dat ze het monster was dat iedereen toch al dacht dat ze was. Ze zou geen zwakte tonen. Zahida had misschien hysterische woede, maar Indra had iets te bewijzen en ze zou niet stoppen tot ze dat bewezen had of anders eindelijk naar Dark Forest ging. In ieder geval zou ze vechtend aan haar einde komen.

Met een grauw spuugde ze een aantal plukken haar uit terwijl ze geïrriteerd met haar oor trok. Het was duidelijk dat Amberstorm tot nu toe het spelletje defensief aan het spelen was. Eindeloos ontwijken zou haar echter niet kunnen lukken, dus zette Zahida zich af om opnieuw aan te vallen. Tegelijkertijd leek haar tegenstander toch ook in de aanval te schieten, en met een harde grom strekte ze haar beide voorpoten uit in de hoop haar nagels in haar schouders te kunnen boren, zodat ze diens klappende kaken naar de grond zou duwen. Lukte dit haar niet, zouden Amberstorm's tanden haar borst bereiken.

Zahida ging op hetzelfde moment in de aanval en plantte haar klauwen in haar schouders. Maar Indra gaf niet op, bleef doorduwen. Dit was een krachtstrijd. Ze waren aan elkaar gewaagd op zo ongeveer elk vlak en dat was duidelijk merkbaar. Indra kon haar tanden niet rechtstreeks in de keel van de Bloodclanner zetten, werd daarvoor te veel weggeduwd, maar probeerde wel in de borst te bijten en zo zo veel mogelijk bloed vrij te krijgen. Met haar poten omhoog in Indra's schouders zou hopelijk Zahida's borst genoeg onverdedigd zijn dat dat zou lukken.