It's darkest before the sunrise

Zijn hart deed pijn. Zijn bloed kookte. Twistedheart was nog nooit boos geweest. Niet zoals dit, in ieder geval. Maar nu was hij lichtelijk verblind door de pijn die hij voelde. Door de verbazing die hij had gehad bij de melding. Twisted was Newtspark achterna gegaan, had haar afgeleverd aan de grens. Ze wilde niet weg, hij wilde niet dat ze wegging. Maar in principe was ze er voor StarClan. Ze zou terugkomen. Zoals hier ook was gebeurd toen ze hulp nodig hadden. Twistedheart wist niet wat hij moest denken. Hij vond het verschrikkelijk. Ronduit dom, misschien. De jonge kater was altijd een kalm iemand geweest, echt niet iemand die snel boos werd. Een grote, maar vriendelijk reus. Nu was hij echter een grote, niet zo vriendelijke reus. Met boze passen liep de bruine tabby het kamp in, zijn vacht stond boos overeind, wat hem nog groter maakte dan hij al was. Zijn ogen stonden donker, erachter stond verwarring van de afgelopen paar uur.

'Acornstar!' Zijn stem klonk luid door het kamp, hij schrok er zelf een beetje van. Twisted nam een ademteug, was zich opeens vreemd bewust van de ogen die zijn kant op gingen. Hij was dus nog nooit boos geweest, had nog nooit zoveel aandacht op zichzelf willen vestigen. Maar nu kon hij niet meer terug, dit moest gezegd worden. Want hoe kón hij? 'Acornstar, waar ben je? Hoe dúrf je haar te verbannen?!' Zijn vader, de Leader. Twisted stond doodsangsten uit. Toch probeerde zijn gekleurden ogen die van de ander te vinden, benieuwd naar zijn redenen achter Newtsparks verbanning. 'Hoe dúrf je.'

OPEN voor heel de Clan

Toen Newtspark weggegaan was, had Tidepaw zich opgekruld in een hoekje van het camp, staart over haar neus geslagen om haar tranen te verbergen al verraadde de manier waarop ze trilde haar waarschijnlijk toch. Maar ze kon het niet inhouden. Newt was wég, had haar verlaten omdat Starclan en Acornstar dat zeiden en nu was ze alleen. Of toch bijna. Zo voelde het, in ieder geval, ook al wist ze rationeel gezien ook dat ze nog heel wat katten om haar heen had. Dat was ook waarom ze in het camp bleef. Ze kon nu niet alleen zijn, zou dat niet overleven. Haar hart voelde uit haar borstkas gerukt en ze had geen idee hoe ze überhaupt bleef ademen. Twistedheart was terug - hij schreeuwde woedend door het camp, zoekend naar Acornstar. De jonge kattin kon niet anders dan hem bijstaan. Ze keek op met waterige groenblauwe oogjes, snuit nat van het huilen. Hij moest het terugnemen, toch? Hij moest Newtspark weer naar huis laten komen. Ze was Medicine Cat en ze was nodig in de clan, ze was helemaal geen gevaarlijke rogue. Niet zoals die ene die Acornstar dan weer wél binnengelaten had. Waar was de logica, de eerlijkheid?

De kracht begon langzaam met elke stap iets terug te komen, maar het was nog niet genoeg wist hij. Hij was nog wankel en zijn poten voelden alsof ze hem niet veel langer zouden kunnen dragen, maar hij zette door. Het liefst zou hij zo direct naar zijn den gaan en een tijdje slapen en dan was hopelijk alles beter daarna. Wat hij alleen niet wist was dat hij die kans niet zou krijgen zodra ze bij het kamp waren.

Hij kon de luide stem al horen voor hij het kamp binnen stapte, maar had pas echt door wie de woorden gesproken had toen hij zijn eigen zoon zag staan, kwaad. Dit was niet wat hij kon gebruiken na net een leven verloren te hebben en hij kon het ook niet helpen om licht te zuchten. Voor hij de stappen naar Twistedheart zette en hem recht aanstaarde. Waarom was Twistedheart überhaupt zo boos hierom? Dat was wat hij nog het minste hiervan begreep. Maar hij hief zijn kop op en staarde zijn zoon aan. Hij zag er waarschijnlijk niet heel goed uit, met de modder die overal nog in zijn vacht zat en waar hij de moeite niet voor gedaan had om het eraf te wassen. Zijn staart die laag hing, maar hij gebruikte de energie die hij nog had om zijn kop hoog te houden. "Twistedheart," Hij hield de vermoeidheid uit zijn stem, sprak rustig. "Ik heb haar de keuze gegeven," Het was Newtspark's eigen keuze geweest. "En blijkbaar was Thunderclan belangrijker dan Shadowclan," Ze hadden haar nodig, zo kort na de oorlog, maar door het woord van Starclan was ze maar al te graag naar Thunderclan gegaan. Dat zou toch duidelijk moeten zijn voor Shadowclan? Dat hun eigen medicine cat Thunderclan boven Shadowclan verkozen had, dus waarom was Twistedheart zo boos?

Hij liet zich niet zien. Hij liet zich niet zien. Twistedheart wilde nog een keer roepen. Lafaard, dacht hij ergens in zijn achterhoofd. Maar toen zag hij hem binnenkomen. Hij was ook buiten het kamp geweest. Modder kleefde aan zijn vacht en hij zag er vermoeid uit. Twisted vroeg zich af wat er gebeurd was, maar kon daar nu geen aandacht aan schenken. Hij moest een antwoord weten. 'Twistedheart,' werd hij aangesproken. Twisted slikte, maar hief zijn kopje wat op. Stoer blijven nu, Twis, sprak hij zichzelf toe. Voor Newt. 'Ik heb haar de keuze gegeven.' Zijn ogen vernauwde wat bij die woorden. Naar zijn weten had ze juist geen keuze gekregen. 'En blijkbaar was Thunderclan belangrijker dan Shadowclan.' Die volgende woorden vielen dus ook niet lekker bij de bruine kater. Boos draaide hij zijn oren naar achter. 'Een keuze?' mauwde hij, zijn stem lager nu. 'Ze moest van StarClan. Ze moest ThunderClan helpen, zoals wij ook geholpen werden! Denk je dat ze Routnose en, en Waterpaw ook verbannen hebben hiervoor??' Hij schudde boos zijn kop. 'Je bent gek geworden! Ze is een Medicine Cat, ze is ShadowClan! Je kunt haar niet zomaar een keuze laten maken, en dan vervolgens verbannen! Ze hoort hier.' Adrenaline gierde door zijn lijf, boos maar bang dat hij was. Maar hij moest het opnemen voor haar, het was ook van de gekke wat er gebeurde hier.

Het ging altijd allemaal om Starclan. Dat wat Starclan vertelde niet genegeerd kon worden. Dat Newtspark daardoor geen keuze gehad had. Maar dat had ze wel gehad, ze had ervoor kunnen kiezen om niet naar Starclan te luisteren. Net als hij gedaan had, het besluit nemen om niet meer te luisteren naar wat Starclan hun te vertellen had. Waarom was Twistedheart hier zo boos om? Was het niet duidelijk dat Newtspark haar taken voor Starclan boven haar clan verkozen had? "Er moet helemaal niks van Starclan. Ze had de keuze om hier te blijven, om niet naar Thunderclan te gaan." Als Starclan echt macht had, dan was hij hier nu echt niet meer geweest als leader. Nee, dan had hij waarschijnlijk al zijn levens verloren en toch was hij hier nog. "Dit is niet hetzelfde als Routnose en Waterpaw, we hebben haar momenteel nodig met alles dat er gebeurd is. Maar nee, ze moest Thunderclan boven ons verkiezen. We kunnen niet iemand hebben als onze medicine cat die dat zou doen." Hoe konden ze op zo'n medicine cat vertrouwen? "Waarom zie je dat niet in?" Waarom was hij zo boos?

Wat er ook ging gebeurend, Twistedheart stond honderd procent achter zijn keuzes hier. Hij moest haar verdedigen, hij moest zich uitspreken tegenover de Leader. 'Er moet helemaal niks van Starclan. Ze had de keuze om hier te blijven, om niet naar Thunderclan te gaan.' Twisted schudde zijn kop. Natuurlijk had ze de keuze om hier te blijven, maar tegen de wil van StarClan in. Wie weet wat er dan gebeurd was. 'Dit is niet hetzelfde als Routnose en Waterpaw, we hebben haar momenteel nodig met alles dat er gebeurd is. Maar nee, ze moest Thunderclan boven ons verkiezen. We kunnen niet iemand hebben als onze medicine cat die dat zou doen. Waarom zie je dat niet in?' Twisted snoof bij zijn woorden. Hij kon dit niet geloven. Hij had altijd zo erg opgekeken naar zijn vader, de Leader. Maar nu, nu was Newtspark belangrijk. Nu was de hele Clan belangrijk. 'ThunderClan heeft haar nu ook nodig, zoals wij ook hulp nodig hadden. Prima dat jij je geloof in StarClan kwijt bent, maar waar is je sympathie voor anderen?' Natuurlijk stond ShadowClan op de voorgrond, maar dit was geen reden om haar te verbannen. Om geen sympathie voor anderen te hebben. Hij durfde te geloven dat ShadowClan niet de enige was die het zwaar had. 'Wat denk je, dat Newtspark voor de lol naar ThunderClan gaat? Natuurlijk, ze wilt helpen, ze luisterde naar StarClan. Maar ze wilt even goed in ShadowClan blijven als ieder ander hier!' riep hij, zijn oren drukte hij nog wat platter in zijn nek. 'Ze wilt gewoon terugkomen hierna! En, en ze komt terug. Wat je ook doet of zegt. Want ze hoort hier, en je kunt niet zomaar iemand verbannen omdat ze naar StarClan luisteren!' Hij nam een korte pauze, staarde de kater aan met donkere ogen. 'Dan verban je ons allemaal maar.' Zijn stem was laag, haast dreigend. Twis hoopte maar dat de Clan hem niet zou haten, dadelijk was het weer allemaal zijn schuld. Hij slikte, toch wel nerveus nu, maar bleef staan. Bleef de ander aankijken.

Zijn haren rezen overeind, ondanks dat hij wist dat hij zich hier niet te ver in mee moest laten slepen. Newtspark wilde terugkomen? Terwijl ze gekozen had voor Thunderclan en Starclan over Shadowclan? Dat was iets dat lastig te geloven was. Hij opende zijn bek om weer op Twistedheart te reageren, zijn ogen geknepen tot spleetjes, maar toen kwam er een nieuwe stem bij. Die van Peppermint. Hij liet zijn blik naar haar gaan, woede er duidelijk in zichtbaar om de woorden die ze sprak. Hoe durfde hij zo over Newtspark te praten? Daar had hij alle reden toe. Hij snapte alleen niet waarom Peppermint de prophecy er bij haalde en zijn woede ebde weg toen hij de woorden hoorde en verwarring kwam ervoor in de plaats. "Wat?" Maar dat was niet wat Newtspark gezegd had. "Dat is niet wat ze mij vertelde." Hij had die woorden nooit gehoord. "Die woorden heb ik nooit eerder gehoord," Niet van Starclan, niet van Newtspark. Was Peppermint aan het liegen? Nee, dat deed ze niet, daar was hij vrij zeker van. Net als Serpentpaw. Maar wat betekende dat dan? Had Newtspark gelogen? Of had ze een andere prophecy gehad. "Newtspark heeft me wat anders verteld." Hij was oprecht verward hierover en dat moest ook van hem afstralen. Maar Starclan had hem zelf ook wat verteld, iets dat ze niet weg zou kunnen schuiven, maar hij begreep er niks meer van. Waarom waren haar woorden zo anders dan die van Newtspark geweest waren?

_{De grote tom had geluisterd naar wat er allemaal verteld werd. Oh zo veel verteld. Met een kleine grijns keek hij toe hoe de ‘perfecte’ zoon van zijn broer zowaar zijn snavel een keer open durfde te trekken en zei wat hij dacht. ”Ik denk, broertjelief, dat Peppermint haar hoofd nog wel erg hard gestoten heeft.” Zijn diepe, raspende stem leek bijna orde en rust te eisen, maar hij wilde alles behalve dat. Zachtjes grinnikte hij. ”Het lijkt me toch duidelijk dat ze dit niet samen bedacht kunnen hebben. Starclan heeft ze allebei een andere prophecy gegeven om jou het leven zuur te maken, want zeg nou zelf, als je niet geloofd waarom zouden zij je dan een reden geven om nog te geloven?” Hij lachte. Kom nou. Die twee waren daar niet slim genoeg voor. Het kwam vast door de rode genen.}

Voor hij reactie kreeg van Acornstar, was iemand hem al voor. Verstoord en met verbazing keek Twisted om, naar Peppermint. Had ze het tegen hem? Oh.. Nee, gelukkig niet. Ze schreeuwde nu ook naar de Leader, koos zijn kant, die van Newt. Hij knikte een beetje, lichtjes van zijn stuk gebracht door deze plotselinge onderbreking. Hij was het helemaal eens met haar woorden, echt waar, maar nu was hij zich bewust van hoe hij zich gedragen had. Maar toch, hij had geen spijt. Hij was nog steeds boos. De verbazing in zijn vaders ogen bracht hem dan ook nog meer in verwarring. Newtspark had iets anders verteld dan Pepper te horen had gekregen? Twistedheart keek van de één naar de ander, niet goed wetend wat hij nu moest denken. Wat hij moest doen. Had Newtspark gelogen? Nee, dat kon niet. Dat zou ze nooit doen, toch? De woorden van Tarragonstride deden hem weer opkijken. Was dit StarClans doen? Hij snapte er nu niets meer van, draaide zijn oren ongemakkelijk heen en weer. Toch, hij was hier voor een reden. Hij moest er zeker van zijn. Twisted draaide zich weer om naar Acornstar. 'Je mag haar niet verbannen. On ban haar, zodra ze terug is.' Wat er ook gebeurd was, ze hoorde hier. Bij hem.

Settleddust had toegekeken. Twistedheart was kwaad, en hij mocht het zijn. Hij zou hem niet tegenhouden. Tier, vloek, scheld. Iedereen mocht het zien hoe Acornstar zijn zoon had weggejaagd. Als zijn familie hem al haatte, dan zou de rest vanzelf wegdruppelen. Maar hij kwam in actie toen Peppermint op het toneel kwam. Oh nee, hij zou met zijn tengels zijn zusje afblijven. Maar zij wilde haar Starclan, haar Newtspark beschermen, en dat deed ze extreem. Ze ontplofte, barstte, de scheuren waren eindelijk teveel. Maar hij liet haar gaan, want iedereen mocht haar fouten horen. Hij had de prophecy niet kort daarvoor gehoord, en tot de conclusie komen dat er wat mis was gegaan bij hun leider. Maar hij leek versteend, geschokt. Hij wist het niet. Nooit had hij verwacht dat de fout misschien niet bij Acornstar had gezeten. Settleddust keek al met even grote ogen toen er een stilte leek te vallen. Settleddust leek zijn stem verloren te zijn, maar er was een andere, grote kater die in actie kwam. Meteen gromde hij naar de kater toen hij slecht over Peppermint sprak. ‘En jij hebt veel lef om zo over je medicine cat te praten,’ snauwde hij naar hem, terwijl hij bij Peppermint kwam staan. Hij zou haar niet sussen, iedereen mocht al het vuur zien en voelen. En Tarragonstride bevond zich op glad ijs. Hij lachte. Settleddust wilde die gore lach van zijn snuit halen. Het was onzin wat hij zei. Hij hoopte maar dat Acornstar koos om nu eindelijk eens naar verstand te luisteren. ‘Acornstar, luister niet naar hem. Hij is duidelijk degene die een te harde tik heeft opgelopen.’

Zijn broer kwam er ook nog eens bij en voor een moment liet hij zijn blik naar hem gaan. Dacht hij dat Peppermint haar woorden niet goed had door de klap die ze gehad had? Maar dan zouden ze toch niet zo afwijken van wat hij gehoord had? Dan zou ze ze misschien zelfs wel volledig vergeten zijn. Starclan had beide medicine cats een andere prophecy gegeven? Maar waarom was Peppermint dan niet naar hem toe gekomen? Dat was wat hij niet kon begrijpen eraan dan. "Dan zou Peppermint ook haar prophecy verteld hebben." Daar was hij vrij zeker van. Als Peppermint had geweten dat Newtspark's prophecy anders was, dan had hij beide wel te horen gekregen. Maar betekende dit echt dat Newtspark gelogen had? Hij fronste, zich proberend de woorden te herinneren. "Where there once was light. The darkness now falls. Spreading through the forests roots. Heed our warnings and our calls. For the water might end it all. Dat is wat ze me vertelde" Hij wilde ergens niet geloven wat dit mogelijk zou betekenen. Want dan kon hij al helemaal niet doen wat Twistedheart van hem vroeg. Als ze gelogen had, dan... Hij schudde zijn kop lichtjes. "Heeft ze gelogen?" Of was het logischer wat zijn broer hem vertelde. "Of waren er twee prophecies?" Mompelde hij er achteraan. Hij liet zijn blik naar Twistedheart gaan en schudde zijn kop weer. "Dat kan ik niet nu doen," Dat kon hij nu niet terugdraaien, niet met deze informatie. Hoe hard zijn zoon er ook om schreeuwde, dit was iets dat hij hem niet kon geven.

De woorden die Acornstar sprak deed zijn vacht tintelen. Dat waren hele andere woorden dan Peppermint had gesproken. Moest hij dan toch gaan twijfelen over Newt? Waarom, wat.. De oorlog, die was veroorzaakt door hem. Hij had die fout gemaakt. Hij was het gestart. Was StarClan dan boos op hem? Hij had er niks van gemerkt. Acorns blik richtte zich naar hem, en Twisted keek hem ook aan, de verwarring was duidelijk zichtbaar in zijn ogen. De boosheid was zo goed als verdwenen. 'Dat kan ik niet nu doen,' sprak hij op zijn woorden, zijn eis om Newt weer terug te laten komen. Twisted slikte en zei niks. Onzekerheid overspoelde hem. Wie kon hij hier nog vertrouwen? Hij wilde iedereen vertrouwen, hij wilde Newtspark vertrouwen. Maar... Als alles zo door elkaar geschud werd... De tabby haalde beverig adem, wist niet wat hij moest denken.

Settleddust zijn vacht tintelde nu helemaal. Vol ongeloof keek hij van Peppermint, naar Acornstar, naar Twistedheart, die helemaal gebroken leek. En toen er weer een prophecy door de lucht heen trilde, was het weer even dodelijk stil. Hij keek Peppermint aan. Waren het er twee? Of was er gelogen? Zijn blik ging naar Acornstar en zijn hart bonsde in zijn keel. ‘We moeten Newtspark terughalen. We moeten achter de waarheid komen!’ Want dat was het, toch? Hoezo wilde hij haar nu niet terughalen. Ze was nog geen verrader. Misschien loog Acornstar hier zelf glashard. Hij keek met onzekere ogen naar Peppermint, en toen haalde hij diep adem. Hij had een afspraak met zichzelf gemaakt. Niet meer alles klakkeloos accepteren. ‘Of jij liegt.’ Hij keek Acornstar strak aan. Het was een mogelijkheid. Hij kon alles zeggen nu Newtspark weg was en hij haar niet terug wilde halen.

Newtspark terughalen? Geloofden ze zijn woord niet? En hier dacht hij nog degene te zijn die niet loog. Misschien dingen verzweeg voor hun eigen bestwil soms, maar liegen? Nee. Hij was altijd heel duidelijk geweest met wat hij dacht en dit was niet anders. Hij vernauwde zijn ogen dan ook iets toen zijn deputt hem durfde te vragen of hij loog. Hij wilde lachen, maar alle energie die hij eerder gehad had door de confrontatie met Twistedheart leek weggezogen te zijn. "Ga je me nu serieus beschuldigen van liegen? Terwijl ik nog nooit tegen je gelogen heb voor zover ik mij kan herinneren?" Hij was soms zelfs te eerlijk met zijn woorden misschien. "Hoe durf je dat in twijfel te trekken, zelfs al ben je mijn deputy?" Dat maakte hier niet uit of hij nu deputy was of niet. Daar ging hij zich niet voor laten beschuldigen. "En je mag Newtspark gerust vragen gaan stellen, maar je haalt haar niet terug. Het zal altijd mijn woord tegen de hare zijn, dus kies verstandig." Als Newtspark zou liegen dat was, maar dat zou wel alles bevestigen.

'We moeten Newtspark terughalen, we moeten achter de waarheid komen!' hoorde hij Settleds stem door het kamp. Twisted slikte en keek de Deputy aan. Newt terug? Natuurlijk, niets liever. Maar hij had angsten. Al kon ze het dan wel uitleggen. Want dit was allemaal een misverstand. Het moest een misverstand zijn. Twisted wilde ermee instemmen toen de volgende woorden van de Deputy hem stil hielden. Liegen? Zijn ogen schoten naar zijn vader. Twisted voelde zich ongemakkelijk bij de beschuldiging van Settleddust. Ja, hij was zeker stom bezig geweest om Newtspark te verbannen, maar zou hij liegen tegen de Clan? Ongemakkelijk draaide hij met zijn oortjes, schoof zijn pootje lichtjes door het zand. 'L-Laten we Newt nou maar gewoon even terughalen... Ik weet zeker dat dit allemaal een misverstand is,' miauwde hij. De boosheid was volledig uit zijn stem verdwenen, het was zacht, nerveus, weer zoals de oude Twisted. Als Acornstar dat ook zou zien, zou hij haar vast en zeker weer terug de Clan in laten. Dat moest wel, want hij had het haar beloofd.