[OPEN] Finding Sweet-Sedge

Onderwerp: [OPEN] Finding Sweet-Sedge za 3 apr 2021 - 22:02

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had haar ogen rond laten glijden in de Medicine Cat Den en besloten dat ze haar mentor een goede dienst kon doen, door te gaan zoeken naar kalmoes, een van de weinige kruiden die ook in Leafbare konden overleven en waarvan een hoeveeld kon worden ingenomen om ontstekingen te bestrijden. Het was vast niet iets dat andere katten graag zouden eten maar nu ze zoveel gewonden hadden, was deze optie toch echt wel iets waar ze in moesten investeren. Ze hoopte maar dat ze niet al te moeilijke gewonden hadden, want ze was nog niet in staat om ellende lange discussies te voeren.

Met een vastberaden tred stapte de jonge kattin naar buiten toe voordat ze haar kop de lucht in hief en de frisse Leafbare lucht diep in ademende. Het was goed om de vrijheid te voelen, zelfs al was het koud en op dit moment alles behalve makkelijk. Haar amberkleurige ogen gleden naar haar slanke poten voordat ze met een trek van haar oortje de pas er in zette. Hopelijk was ze in staat de plant te herkennen en op de juiste manier mee te nemen. Het groeide in de buurt van water, en de enige plek die ze op dit moment kon bedenken was in de buurt van de Steppingstones.

-Dit is een Herb Patrol! Deze is geheel open!

❅

Hij had Remnantpaw het kamp uit zien gaan en eerlijk vroeg hij zich af of ze misschien wat hulp zou kunnen gebruiken. Het was waarschijnlijk niet niks om alle kruiden steeds zelf mee terug te moeten nemen en dan kon hij ook voor nu even het kamp uit. Hij volgde dan ook achter de medicine cat apprentice aan en versnelde zijn pas tot hij naast haar was. "Remnantpaw!" Sprak hij haar naam. "Kan ik je misschien helpen?" Er waren waarschijnlijk genoeg warriors die dit niks vonden om te doen, maar het betekende dat hij even weg kon zijn van de andere katten van het kamp en Remnantpaw was hopelijk niet een om hem te oordelen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw draaide zich met een vlugge beweging om toen ze hoorde dat er steeds snellere poten haar kant op kwamen, waarna ze haar pas een tikkeltje nieuwsgierig in hield. Dustspirit was niet een kater die ze vaak had gesproken toen ze kitten was maar ze kende hem natuurlijk wel, ze kende elke Clangenoot, immers was Thunderclan over het algemeen een hechtte Clan. Daarnaast was ze zich ook niet bewust geweest van alles dat er tussen de Warrior en Stagstine speelde, ze was simpelweg te jong en niet elke ervaring werd rond verteld en al helemaal door de Elders die toch elk wel een eigen mening hadden. 'Kan ik je misschien helpen?' Vroeg de gevlekte kater waardoor ze nadenkend een kort geluidje maakte voordat ze langzaam knikte. Ze was nooit tegen gezelschap, zeker niet als dit een van haar Clangenoten waren. Eerlijk was eerlijk, ze had nog niet zoveel vriendelijke en barmhartige katten uit andere Clans ontmoet. 'Ik was kalmoes van plan te zoeken. Het groeit misschien nog tijdens Leafbare. Ik hoop het, want we kunnen elk beetje gebruiken. Zeker met.. Bloodclan. Ik weet niet.... Of die nog wat zullen proberen.' Het was haar grootste angst dat ze zichzelf en haar Clangenoten niet zou kunnen dienen als die Clan nog een aanval op hen zou richtten. Er waren zoveel katten gewond geraakt op de Gathering, ze sloot haar ogen kort voordat ze rond keek. Er was hoop, hoop dat de sneeuw zou smelten en met de aankomende Newleaf er meer mogelijk zou zijn, ze alles beter aan zouden kunnen vullen en de katten zich een stuk beter zouden voelen. Meer prooi en een betere gezondheid. Daar deden ze het voor. 'Maar hoe is het met je Dustspirit?' Mauwde ze met haar schorre stem op een laag volume.

-In dit topic mogen er nog katten bij, zolang je actief post ^^

❅

Het was niet alsof hij precies wist wat voor een kruid de apprentice over sprak, maar dat zou hij wel achter komen wanneer ze wat vonden. Hij kon tenslotte altijd helpen met het dragen ervan. "Ik hoop niet dat ze nog wat gaan proberen," Antwoordde hij op haar woorden over Bloodclan. En als ze dat wel deden, dan zou hij zich deze keer niet inhouden. Ze hadden tenslotte geen kittens waar ze mee konden dreigen deze keer. Ze moesten ook zeker Eveningglow nog terughalen. Haar volgende woorden deden hem wat bedenkelijk kijken. Zou hij eerlijk zijn? Of was het beter om alles voor zich te houden? "Ik heb het gevoel gefaald te hebben." Met alles. Hij had Eveningglow niet kunnen helpen, had de clan niet kunnen helpen door te voorkomen dat Stagtine tijdelijke leader werd. Nee, hij had eigenlijk helemaal niks kunnen doen, want niemand leek hem te geloven, ondanks dat hij altijd zo loyaal was geweest naar de clan. Maar wat dachten ze wel niet van hem als niemand hem echt geloofde?

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist niet alles wat er tussen Duskspirit en haar vorige mentor Stagtine speelde. Immers was ze toen nog een kitten geweest en over het algemeen werden dit soort details aan hun bespaard. Tenzij het echt ging om de veiligheid van de Clan en er bewijs voor was dat de kat inderdaad een gevaar was. 'Ik hoop niet dat ze nog wat gaan proberen,' Mauwde de Warrior toen de jonge kattin over Bloodclan begon, want dat was een bekend gevaar. Remnantpaw knikte langzaam voordat ze besloot dat als hij haar toch zou helpen zoeken, hij wellicht ook wel een normaal gesprek met haar kon voeren. Als Medicine Cat Apprentice wilde ze immers wel oog houden op elke kat. 'Ik heb het gevoel gefaald te hebben.' Mauwde hij uiteindelijk naar duidelijk wat getwijfeld te hebben. De grijze kattin keek hem vragend aan. 'Gefaald? Waarmee?' Haar stem klonk zachter, warmer dan ze normaal gesproken toonde, immers was ze vaak wat feller, wat sterker. Alleen had ze duidelijk ook een emotionele kant, een kant met empathie. Een die ze niet altijd aansprak maar die haar een goede Medicine Cat kon maken. In verloop van tijd dan, voor nu kon ze een goede Apprentice en misschien zelfs vriend zijn.

❅

Natuurlijk kwam de vraag waarmee hij gefaald had, maar het was niet zo simpel als een ding. "De clan en Eveningglow," En nog zoveel meer dingen, maar dat waren we de voornaamste. Maar niemand luisterde naar hem, niemand leek hem te geloven. "Niemand luisterde ook naar wat ik te zeggen had," Ze geloofden allemaal maar wat Stagtine te zeggen had en lieten hem gewoon zijn gang gaan en nu was het eigenlijk allemaal al te laat voor zijn gevoel. Nu kon hij niks meer doen om veranderingen aan te brengen, behalve misschien Thornstar vinden. Dat zou alles helpen, maar dat zou niet makkelijk zijn wist hij.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist niet waar de kater zichzelf verantwoordelijk voor hield, immers stond ze niet op zijn poten. Had ze niet ervaren dat Stagtine behoorlijk gestoord was, ze had enkel zijn goede kant mogen zien, als Apprentice. Daarnaast had hij de Clan al die tijd wel goed begeleid terwijl Thornstar nergens te vinden was, zelfs toen Waterpaw ook verdween leek hij al snel een oplossing te hebben, zelfs al vond ze het lastig om de plek van de kater in te nemen. Ze was immers jong, onbevangen. 'De clan en Eveningglow,' Begon Dustspirit waardoor ze kort met haar ogen knipperde. Er was zoveel meer aan het Warriorschap dan enkel jagen en vechten, de trouw en het goede doen. Dat was het moeilijkste voor de meesten. Liefde kon een heel eigen leven gaan leiden, dat was dan ook de reden waardoor sommige katten soms moeite hadden om de rang van Medicine Cat te behouden, liefde maakte blind. Starclan was haar liefde, de enige die ze kon hebben. 'Niemand luisterde ook naar wat ik te zeggen had,' Net zoals bij haar toen ze de aanval van Windblade had opgebiecht. Toen was er ook extreem veel twijfel geweest. 'Ik heb niet alles meegekregen. Wat ik wel weet is dat er voldoende spanning heerst in de Clan en iedereen doet waarvan hij denkt dat het, het beste is.' Mauwde ze zachtjes terwijl ze een beetje onhandig haar schouders ophaalde. Zo zag zij het dan weer, niet iedereen zou optijd de waarheid achterhalen en wat was de waarheid? Niet alles was zwart en wit, en dat was ook iets dat zijzelf ooit zou leren. Ze kon niet over alles oordelen. Zelfs al zou ze het soms misschien willen.

❅

De spanning was inderdaad wel te merken, maar het zorgde ervoor dat hij er het liefst geen onderdeel van was. Voor zijn eigen veiligheid, want het zou hem niks verbazen als hij binnenkort het leven zou laten om een of andere reden. De medicine cat apprentice had te weinig meegekregen om te kunnen oordelen, dat wist hij ook maar al te goed. Ze was tenslotte nog een kitten geweest toen Thornstar verdween. "Mijn best doen is blijkbaar niet goed genoeg." Hij werkte zelfs meer dan zijn best en nog was het niet genoeg om verandering aan te brengen. Maar het was iets dat de ander niet zou begrijpen, hoe dit alles voor hem moest voelen. Hoe hij zich voelde bij alles. Hij had zijn clan gefaald, zijn oude mentor en ook zijn leader door hem niet terug te vinden met de patrol.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was geen overslaanbare wijze, noch had ze woorden die het beter konden maken. Ze was enkel een Apprentice die net iets teveel verhalen van de Elders had gehoord en simpelweg gewoon een ander pad voor haar neus had gekregen. Een pad die ze zou lopen, ongeacht de obstakels die ongetwijfeld op die weg tevoorschijn zouden komen. Haar amberkleurige ogen stonden bedenkelijk en warm, ze kon hem niet steunen, niets voor hem betekenen. Hoe graag ze ook vrede in haar Clan had, ze kon zich en zou zich er verder niet mee bemoeien. Ze was simpelweg te jong. 'Mijn best doen is blijkbaar niet goed genoeg.' Mauwde de kater waardoor ze onhandig naar haar poten keek, niet wetende hoe ze hem moest troosten, sinds ze enooit eerder in deze situatie was geweest. Haar staart zwiepte ongemakkelijk heen en weer terwijl ze snel naar de hemel keek. Als ze ouder was geweest had ze hem meer kunnen zeggen, wijsheden kunnen murmelen, hem gerust kunnen stellen. Echter keek ze nu enkel verloren naar de kater voor zich, er waren geen woorden, geen woorden om het beter te maken. Dus zweeg ze terwijl ze onhandig met een oortje trok om aan te geven dat ze luisterde, dat was het enige dat ze kon.

❅

Zijn blik ging naar de apprentice, maar die zei niks. Leek eerder ongemakkelijk te zijn met zijn antwoord. Misschien niet te weten wat ze ermee moest. Hij fronste dan ook iets. Ze had er toch naar gevraagd? Hij zuchtte lichtjes. Nee, hij moest niet van haar gaan verlangen dat ze hem zou begrijpen. Niet terwijl niemand anders dat leek te kunnen. Warrom zou een jonge apprentice dat wel kunnen? Ook al was ze de medicine cat apprentice? Het was niet alsof ze oud genoeg was om zo'n situatie als dit meegemaakt te hebben. "Laat maar," Sprak hij dan ook maar. Misschien zou er wel nooit iemand zijn die hem echt zou begrijpen in dit alles.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was simpelweg te jong om te begrijpen wat er was gebeurd, wat er nog steeds gebeurde in de Clan. Wellicht zou haar mentor meer weten, beter weten wat ze er mee moesten, als ze er al iets mee konden. Voor nu bleef ze dan ook een tikkeltje ongemakkelijk stil, aangezien er geen woorden waren die ze kon spreken om de kater bij te staan. 'Laat maar,' Mauwde de kater uiteindelijk na een lichte zucht. Remnantpaw schudde haar kopje kort voordat ze diep in ademde. 'Z-zullen we verder?' Het klonk zeer onhandig en ongemakkelijk, want stiekem schaamde ze zich wel een beetje dat ze niks nuttigs wist te zeggen.

❅

Onderwerp: Re: [OPEN] Finding Sweet-Sedge