Slurp Slurp [Open]

Net had ze nog zo zorgeloos rondgelopen. Nu greep angst haar hart vast en kon ze niks anders dan de BloodClanner vanaf een afstandje aanstaren. Van wie hij werkelijk was had ze geen weet, maar zijn afkomst was al genoeg om haar schrik aan te jagen. Ze verkeerde zich in een onmogelijke situatie: teruggaan om het te melden en niks kunnen doen, of hem aanvallen en misschien sterven. De warrior code vertelde haar dat ze ten alle tijden haar territorium moest verdedigen, maar dat leek minder en minder serieus genomen te worden. Thornstar die sunningrocks opgaf, BloodClan die Tallpines had overgenomen.. Ze kon niks doen, tenminste niet alleen. Maar iets in haar wilde ook nog niet weg. Ze hoopte op een toevallige patrouille, een clangenoot die in de buurt aan het jagen was. Iets. Wat ze niet besefte was dat de ander haar geur waarschijnlijk allang had geroken.

Zonder woorden kwam Nighttooth bij haar zitten, waarschijnlijk wachtend op wat zij zou gaan doen. Met z'n tweeën konden ze de gespierde kater wel aan, maar was het slim? BloodClan kon hen immers tien keer zo hard terugpakken. Van teruggaan leek geen sprake te zijn toen hij hen plots aansprak. Een kilte gleed over haar heen. Hij was zeker van zichzelf, té zeker. Dat werd alleen maar bevestigd door de smerige opmerking die hij maakte, en die grijns.. Met een gezicht waar duidelijk walging van af te lezen was stapte ze naar voren, met een behoorlijke afstand tussen de twee. Ze hoopte maar dat haar clangenoot haar bij zou staan. "Je bevind je op ThunderClangebied. Vertrek, of we zijn genoodzaakt je te verjagen." Mauwde ze sterk, zijn opmerking negerend. Ga alsjeblieft gewoon weg.

Hoewel ze zijn blik overal vond behalve in haar ogen, besloot ze niks te zeggen. Iedere andere kater had ze nu wel belachelijk gemaakt, maar hij was te gevaarlijk. Aan zijn vette knipoog te zien nam hij haar woorden duidelijk niet serieus. Shit, hij zou niet vertrekken. Maar waarom zou hij ook? Al vielen ze hem aan, dan was hij makkelijk op tijd terug bij Tallpines om zijn vriendjes te halen, om hem te wreken. Ze kon geen kant meer op. Hij hoefde nog geen twee zinnen uit te spreken of ze wist al precies wat voor type dit was. Ze probeerde haar walging dan ook niet te verbergen. Wat dacht hij wel niet? "Ik sterf liever." Spat ze met koude ogen. Haar diplomatieke manier van spreken was geheel verdwenen. Gevaarlijk of niet, niemand kon zo tegen haar praten. "Donder op of ik krab je ballen eraf."

Hoewel ze het kon waarderen dat de poes haar hierin bijstond, vreesde ze ook voor haar veiligheid. Door haar eigen brutaliteit zou de kater nu vast helemaal kwaad worden. Zo ging dat nou eenmaal met glibberige mannen. Het tegendeel werd echter bewezen toen hij gewoon door ging met met ze spelen, op een wel héél achterlijke manier. Dacht hij nou echt dat hij haar daarmee had? Een kwade snuif verliet haar neus. Als ze er niet de veiligheid van de clan mee zou riskeren, dan was ze haar vriendelijke belofte allang nagekomen. De stap die hij hun kant opzette was haar niet ontgaan, maar ze kon er verdomme ook niks tegen doen. Met een blik vol walging keek ze hem even aan en liet ze de stilte op hem inwerken. "Je klinkt wel heel wanhopig, kan je thuis niks krijgen?" Mauwde ze met een vleugje "medelijden". Als hij niet weg wilde, dan speelde ze zijn spelletje maar mee. Jammer voor hem dat hij niet de eerste smeerlap was die ze kapot zou maken.

Een schelle, hoge lach klonk over de open plek. Vervolgens begon hij weer onzin uit te kramen. Op een zilveren plaat? Kom op man, dit was bijna sneu. Katers zoals hij werden verafschuwd. De laatste plek waar een poes met een beetje hersens gevonden wilde worden, was in het nest van zulke types. "Zo te horen ben je je mannelijkheid al verloren." Zei ze terwijl ze hem strak aankeek, refererend naar zijn stem en een eerder onderwerp in hun gesprek. Een minuscule grijns speelse rond haar lippen. "We hebben geen interesse. Wij clanners kennen wél standaarden." Inmiddels begreep ze ook wel dat hij niet zou vertrekken tot hij kreeg wat hij wilde. Een huivering gleed over haar rug. Ze zouden hem vroeg of laat moeten bevechten.