Why do villians always have cats?

De grens, een "gevaarlijke plek". Wat ging er gebeuren dan? Welke denkbeeldige rogue zou haar aanvallen? Neehoor, die verhalen wisten haar niet bang te maken. Voor zover zij het zag was het gewoon een prachtige dag om uit te kijken over nieuw, onbegaan gebied. Met een zuchtje liet ze zich op de koude grond vallen, die toch enigszins werd verwarm door de nu hoge zon. Dromerig staarde ze voor zich uit en dacht ze aan van alles, dingen die ze snel weer zou vergeten. Haar oren schoten echter overeind toen een onbekende geur haar neus binnendreef. Angstig stond ze op en keek ze om zich heen, maar er was niemand te zien.

[Skadi] [voor de RC x SC oorlog]

Skadi was eventjes klaar met het territorium wat ze hadden overgenomen van de boskatjes. Af en toe werd het haar toch wat te benauwd met al die bomen boven haar kop. Nee, van haar zou je geen klachten horen als ze weer terug naar de stad zouden gaan. Maar voor nu moest ze het maar doen met de open lucht boven het niemandsland dat zich langs de grenzen van het clangebied begaf. Het rook er echter nog steeds te schoon dan dat ze gewend was en het was gewoon niet haar ding. Misschien omdat ze in de stad was opgegroeid of misschien omdat die er gewoon te goody-two-shoes uitzag. Tijd om dat te verstoren, want de calico had de geur van een Riverclanner opgepikt, en een jonge meid zo te ruiken. Even voor de lol kinderen pesten kon geen kwaad, zeker niet van die vervloekte clan die haar niet met rust wilde laten. Alle verantwoordelijkheid die ze als Captain erbij kreeg was leuk en aardig en ze vond het niet erg dat ze die moest volbrengen, maar ze mocht toch ook nog eens wat voor haarzelf doen. Nee, ze bleef mooi in de schaduwen verborgen tot het kind haar in de gaten had. “Zo zo, wat moet dat zo ver van het kamp? Ben je niet bang om zomaar meegenomen te worden?” Vroeg ze op nonchalante toon. Dit kind kende haar waarschijnlijk niet, en haar verhaal ook niet, tenzij ze het gebruikten als schrikverhaaltje om de kittens binnen het kamp te houden.

Een plotselinge stem liet haar verstarren. Ze stond oog in oog met een Rogue, of in ieder geval iemand die geen clanner was. Toen ze met haar blik omlaag gleed en de halsband met hondentanden zag vielen de stukjes samen. Dit was een BloodClanner. Één die ze gezien de onmisbare spieren van de ander nooit aan zou kunnen. In plaats van weg te rennen, of dapper de poes aan te spreken, liet ze enkel een onzekere ”W-wat?” horen. Haar oren stonden naar achter en haar vacht piekte overeind. Ze was doodsbang.

Ach, het kind was doodsbang. Als ze het al niet kon zien dan was dat zeker te ruiken. De sterke, scherpe stank van angst vloeide gewoon van het jong voor haar neus af. De onnozele en zeer onzekere wat die uit de bek van het kind kwam bevestigde die notie alleen maar meer. “Je hoorde me vast wel,” Reageerde Skadi met een neppe glimlach op haar snoet, alsof ze niet net een suggestie van een ontvoering had gedaan. “Hm, je zou zeggen dat na drie kittens kwijtgeraakt te zijn, Riverclan toch wel wat beter op hun kinderen zou letten,” voegde ze er nog nonchalant aan toe. Het kind voor haar neus kwam haar nu eigenlijk wel vaag bekend voor, maar waarvan wist ze niet. De calico wist in ieder geval wel zeker dat ze nog nooit ontmoet hadden. “Of ga je gewoon vrolijk tegen de regels in? Een stoere rebel?” Nu was ze op het kind aan het neerpraten, maar het was ook niet haar bedoeling dat de apprentice haar leuk zou vinden of haar zou gaan vertrouwen. Ze wilde zo min mogelijk met Riverclanners te maken hebben, bar het zeldzame moment dat ze het leven van een zou verzieken. Zoals nu.

Met grote ogen bleef ze staren terwijl de ander begon te vertellen. Waarom bracht de poes op dat ze kittens waren verloren? Ging ze haar ook ontvoeren? Maar dat sloeg nergens op. Ze was al veel te oud, niet meer te hersenspoelen. Het idee dat de ander haar met geweld mee kon nemen drong tot haar door en dat was nog veel enger dan wat die kittens was overkomen. Ze raapte een beetje moed bijeen en forceerde zichzelf haar ogen te vernauwen. "Jij kan mij niet manipuleren." Ondanks de moeite die ze deed bleef haar stem bibberen. Het liefst wilde ze zo hard wegrennen als ze kon, maar ze wist dat ze nooit snel genoeg kon zijn.

Manipuleren? Tsk, het kind had geen idee wat er hier gaande was. Skadi rolde haar ogen bij de overduidelijke bibber in de stem van de apprentice voor haar neus. “Dat probeer ik ook helemaal niet,” verzekerde ze de ander. Het was niet bepaald rustgevend, gokte ze, maar het kon haar eerlijk gezegd geen reet boeien of het kind zich bij haar op haar gemak voelde of niet. “Maar je bent wel slim om bang te zijn, ik ben gevaarlijk, dus ik raad je aan om niet aan mijn verkeerde kant te komen,” vertelde ze met een gemene grijns op haar gezicht. Oh, wat vond ze het toch leuk om angst op te wekken in anderen, om dat uit te buiten. Waarschijnlijk zou dat aangezien worden als ziek, buiten de Elite om, net zoals ze haar er vroeger altijd voor hadden proberen te straffen. Maar Skadi wist wel beter nu. Daarnaast was het zeker al niet slim voor een apprentice om een hoge rang tegen hun te keren, ook al mocht het niet eentje van die kakkerige boskatjes zijn. Nee, de Elite was nog gevaarlijker ook.

Hoewel de ander erg overtuigd van zichzelf klonk, vertrouwde ze haar niet. Ontvoeren, aanvallen, pesten, alles klonk logischer dan dat de kattin gewoon een bezoekje bracht aan clangebied. Dit werd bevestigd door het overduidelijke dreigement. Haar angstgeur werd zo sterk dat ze hem nu zelf ook rook. Ze móést sterk blijven. "Als je me pijn doet, dan maakt mijn moeder je dood!" Piepte ze haast, zo hoog was haar stem. Maar haar gezicht stond strak. Ze meende het. Crystalstar, haar mama, haar ijzersterke moeder, die zou de calico poes helemaal kapot maken. Niet haar zieke, zwakke vader, maar haar leidende moeder. Even voelde ze zich alsof haar niks kon overkomen. Ze was immers nog op RiverClan gebied. Bovendien stond de smerige BloodClanner tegenover een fking prinses.

Wauw, nu werden er dreigementen gedaan met moeders. Het kind kon dus geen eens voor haarzelf opstaan dat was pas zielig. Het snotjong probeerde zich ook nog eens sterk op te stellen, iets wat compleet faalde. Ergens was Skadi wel benieuwd naar wat er in dat kopje omging, waarom ze zo doodsbang was. Haar eigen emoties werkten heel anders en ergens vond ze dat interessant. Maar ze vond dat angstige gebibber vooral irritant. "En ik moet bang zijn voor jou moeder, waarom?" vroeg ze met een rol van haar ogen. Angst stond geen eens in het woordenboek van de calico.

Twijfel schuilde achter haar ogen. Moest ze het zeggen? Zou dat haar een doelwit maken? Of zou het de stomkop juist afschrikken? Ze besloot hoog in te zetten en de waarheid te vertellen. Het was beter dan dat de ander dacht dat ze blufte. "Mijn moeder is leader!" Zei ze al wat sterker dan net, al stelde het niet veel voor. Haar zachte vachtje stond inmiddels helemaal omhoog.

oh. Oooh. Dit zou leuk worden. Het was Crystalstar’s jong blijkbaar. Had de ouwe tak dan toch nog iemand haar nest in gekregen. Een greensje verscheen op het gezicht van de calico. “Is dat zo. Nou dan ken ik jouw moeder héél goed,” vertelde ze het snotkind. Te goed, voor hoever ze wilde. Crystalstar was haar adoptieve oma geweest toen ze nog deel uit had gemaakt van Riverclan. Gelukkig nu niet meer, maar Skadi en de leader trapten elkaar altijd op de tenen in een dans van uitdagen en dreigingen. Oh wat zou het toch leuk zijn om haar kind wat aan te doen, een duidelijk bericht te sturen dat de kattin haar tot nu toe onderschat had. Misschien dachten die vissenvreters nog steeds dat er iets te ‘redden’ viel aan haar, maar de waarheid was dat ze altijd al zo in elkaar had gestoken. Zelfs als kitten had ze al tevredenheid gevoeld toen ze anderen omlaag haalde. “En ik denk niet dat ze mij zal doden, tenzij ze jouw veel oudere broer, Icecream, wil pijn doen.” Misschien gaf ze daarmee weg wie ze was, maar die zak zou vast nog steeds wel om haar geven net als die twee mislukkelingen van bloedverwanten van haar. Toch zag ze Crystalstar nog wel zo koud zijn naar haar eigen zoon, het zou haar niets verbazen. Een sterk contrast tegen haar dochter, nu recht voor Skadi. Gelukkig was ze niet met bloed verbonden aan dit miezerige geval voor haar neus, dat zou pas vernederend zijn.

Hoe bedoelde ze? Haar moeder kende helemaal geen BloodClanners. Ze verafschuwde de lafaards stuk voor stuk. Maar de poes klonk zo zeker van zichzelf.. Toen ze Icecream erbij haalde klikte het. Althans, ze dacht het te begrijpen. Niet dat haar veel werd verteld, maar er deden zich verhalen rond van twee kittens die lang voor haar geboorte waren ontvoerd en uiteindelijk de clan hadden verraden. Als ze het goed had, dan had de zus van Hermitshell en Shrimpnose voor zich. Of dat probeerde de ander haar te laten geloven. Ze leek totaal niet op hen. "Je bent Crabkit helemaal niet. Bedenk volgende keer een betere leugen." Hoewel ze nog niet eens de helft van Skadi's vertrouwen had, voelde ze zich sterk. Ze ging gewoon keihard tegen een BloodClanner in.

Skadi rolde haar ogen. Natuurlijk zouden ze ook maar de herinnering aan haar wegduwen. Ze zette een dreigende stap naar voren. Het kind dacht dat ze sterk was, maar ze was oh zo zwak. Het zou te makkelijk zijn voor de calico om haar keel door te snijden en haar voor dood achter te laten. Te simpel. “Nee, dat ben ik al lang niet meer. Die belachelijke naam heeft nooit bij mij gepast,” spat ze naar de ander toe. Nog steeds achterjaagde hij haar, als een nachtmerrie waar ze maar niet van af kwam. “Maar ik zou zeker op je woorden letten, meisje, want je hebt wel de Captain van de Elite voor je neus.” Skadi dacht niet dat ze uberhaupt een idee zou hebben wat dat betekende. Hoeveel moorden ze in een korte tijd al op haar naam had staan. Misschien zou ze er maar eentje bij moeten voegen vandaag. “En het is geen leugen, je kan het aan die mislukkelingen van een bloedverwanten van mij vragen.” Snauwde ze er nog kortaf achterna. Misshien zou broederlief nog wel wat littekens dragen van hun vorrige ontmoeting.

Met een trots gevoel in haar borst en vurige ogen keek ze de ander aan. Ja, ze dacht haar helemaal door te hebben. De vlam werd echter stukje bij beetje gedoofd naarmate de poes meer zei. Steeds meer begon ze te geloven dat dit wel degelijk Crabkit was- of nu Skadi. Veel had ze niet van haar gehoord, behalve dat ze haar siblings beiden een keer had afgeranseld. Ze was dus compleet gestoord. Angst kreeg weer een greep op haar lichaam. Hoe bedoelde ze, Captain? Dat klonk speciaal, leidinggevend. Ze waren daar toch niet zo gek dat ze zulke jonge katten Deputy maakten? Hoewel ze de ander niet geloofde, durfde ze haar er deze keer niet op te wijzen dat ze uit haar nek lulde. "Ga weg." Wist ze bibberend uit te brengen. Ga weg van mijn territorium, donder op met je informatie. Als je zo graag weg wilde, waarom kwam je dan steeds terug?

Ach het meisje dacht zo trots dat ze gelijk had. Dat Skadi nooit die verdoemde naam Crabkit had gedragen en een deel had uitgemaakt van haar geliefde clan. Well, though luck. Die idiote clan van haar mocht misschien niets meer met haar te maken willen hebben, de herinnering aan haar en Aegir weg proberen te duwen, maar ze was zelf nog lang niet klaar met Riverclan. Ze zou ze wel laten voelen wat ze zo gemakkelijk hadden laten gaan, welke potentie ze hadden willen onderdrukken. Ze was immers al een captain bij de elite nu. Toen ze die woorden dan ook uitsprak kon ze de angst bij het kind tegenover haar weer gemakkelijk aflezen, als een donkere wolk aan een helder blauwe lucht. Het enigste wat ze aan communicatie terugkreeg was een bibberige ‘ga weg’ en ze kon wel lachen. Dat deed ze ook. “Daar ga je niemand mee intimideren schat,” sprak ze neersprekend uit, alsof ze tegen een klein kind aan het praten was wat net wat schattigs had gedaan. “Zeker mij niet, en ik heb geen zin om al weg te gaan, als je dat nog niet door had.” Een grijns sierde haar lippen weer. Wat was dit kind toch lekker te manipuleren, ook al had ze zelf nog gezegd dat Skadi dat nooit bij haar zou kunnen. Misschien niet om over te stappen naar de Elite, met al die clanpropoganda in dat kopje geduwd, maar toch zeker wel op andere manieren. Heel gemakkelijk zelfs.

Waarom was deze kat zo ziekelijk, zo gemeen? Tearpaw had haar toch niks aangedaan? Misschien had haar moeder haar wel pijn gedaan, of weggejaagd toen ze misschien een keer terug had willen komen. Elke optie leek met de seconde dat ze hier stond logischer. Natuurlijk wilde haar moeder niet zo'n gek in de buurt van haar clan hebben. En toch rende ze nog niet weg. Iets aan deze zieke geest fascineerde haar. Ze raapte moed bijeen en besloot een andere aanpak te nemen. "Gaat het?" Altijd als zij zich zo groot en emotieloos hield, ging het vreselijk met haar. Misschien had Crab gewoon wat liefde nodig?

Of het ging? Wat in starclansnaam bezielde dit kind nu weer. Het was toch overduidelijk dat er niets mis was met haar. Top conditie en een machtspositie op zo’n jonge leeftijd al bereikt en dan had je hier een klein snotjong dat dacht dat er iets mis met haar was. Ze vond het geen eens een verbaal antwoord waardig, maar het lef om zoiets aan haar te vragen, alsof ze gestoord was, dat moets wel bestraft worden. Zonder enige waarschuwing schoten haar klauwen dan ook uit hun hulzen en haalde ze vlug uit naar Crystalstar’s dochter. Misschien hadden ze dan nu reden om haar aan te vallen, aangezien ze een poot over de grens had gezet en ze een van hun oh zo geliefde kindjes had aangevallen, maar dat kon haar geen reet schelen. Het kind voor haar neus was een angsthaas wat een brutale facade opzette en het was tijd dat ze het meisje een lesje zou leren. Daarnaast was het alleen maar een pluspunt dat het nog een reden was om de Riverclan leader te stangen, want in dat spelletje werden ze beiden steeds beter.

Ze had niks ergers kunnen bedenken om tegen de poes te zeggen. Had ze maar ingezien dat ze niet moest sollen met iemand die zo geestziek was. Maar hoe kon zij - een beschermd kind - dat weten? Een geschrokken kreet verliet haar bek toen er plotseling klauwen langs haar schouder gingen. De wonden waren niet bijzonder diep, maar heftiger dan ze ooit had meegemaakt. Na versteend van verbazing en angst te hebben gestaan sprong ze achteruit, haar bek open om iets te zeggen. Na een kort moment sloot ze deze weer, wierp ze nog een laatste blik op de poes en rende ze weg, harder dan ze ooit in haar leven had gedaan. Het enige wat haar momenteel voedde was angst en pure adrenaline. Ze wist namelijk heel zeker dat als de kattin haar achterna zou gaan, dat het klaar was met haar.

Och, was het meisje eens lelijk verrast door een set klauwen? Tja, wie niet luisteren wou moest maar voelen. Daarnaast was het amper een snee die nu het snotjong haar huid sierde. Amper dieper als de snedes die zij in haar training had opgelopen. In plaats van iets te doen bleef het kind haar ook nog eens dom aangapen met open bek. Waarna ze zich toch bedacht dat het misschien beter was om weg te hollen. Skadi slaakte een geïrriteerde zucht. Ze had geen zin om achter een kind aan te hollen. Liet haar maar gaan hoor. Misschien leerden die clankatjes dan ook dat ze zelfs binnen hun grenzen niet veilig waren. Toch had ze ook geen zin om nou rond te blijven houden, want madam was het prinsesje van de clan geweest, dus ze zouden haar wel achterna komen voor het ‘beschadigen’ van de dochter van de leader. Crystalstar en haar kinderen pesten was allemaal leuk en aardig, maar een echt gevecht had ze er nou ook niet voor over. Ze had wel belangrijkere dingen te doen waar ze fysiek in topstaat voor wilde zijn. Zonder al te veel getreuzel draaide ze dan ook om, terug naar het tijdelijke kamp op Tallpines.


skadi topic uit i guess?