invidia [open]

<sub>Het was allemaal snel gegaan. Veel te snel. Het ene moment liep hij langs de grenzen en het andere moment lag hij op de grond.

Bloed sijpelde de droge grond in en het eerst levendige, groene gras kleurde een donker rood. Rood van woede en oorlog, maar ook de kleur van passie en vastberadenheid. De kleur van de ogen van de monsters in de nachtmerries van velen. Een uiting van wraak, woede, karma of gewoon omdat het kon. Het was een moord waar voor buitenstaanders geen touw aan vast te knopen was, een moord zonder doel.

Echter was het een compleet ander verhaal voor iemand die wist waarom het gebeurd was. Voor iemand die wist wiens bloed daadwerkelijk door zijn aderen vloeiden. Als die kennis bekend was kon het misschien wel beschreven worden als een meesterzet. Als een schaakbord waar geen uitwegen meer op te vinden waren en je schaakmat stond. Een dartpijl in de roos van her bord.

Vanuit de schaduwen leek er iemand toe te kijken, te genieten van de hoeveelheid bloed die in de schemering zwart oogde. Een onschuldige kater had zijn leven en zijn ziel te vroeg moeten inruilen voor een oneindig leven tussen de sterren. Een kater die toe zou moeten kijken hoe zijn broertjes ouder werden terwijl hij vast zat in zijn jonge lichaam.  

Met een paar bloemen die niet veel verder lagen leek op het eerste gezicht niks mis. Zeker niet wanneer er verblind door woede, verdriet of onbegrip snel naar gekeken werd, maar niks was minder waar. Over het lichaam waren basilicum blaadjes gewreven om de geur te maskeren die er misschien zou hangen. Een sterke geur die gecombineerd werd met verse takjes die half onder een bosje verborgen lagen. Daarbij lagen nog andere bloemetjes. Met bloembladeren met geel en dunne, verticale strepen van oranje was het een onschuldig uitziende bloem zonder geur. Lotus corniculatus. Sommige bladeren van de gele bloem waren tussen twee stenen gekneusd, iets waardoor de plant een lage dosis cyanide zou produceren. Geen gevaarlijke dosis, maar het zou het allemaal nog verwarrender kunnen maken, als er ten minste een plantenkenner was die deze informatie wist. Deze en de betekenis van de twee soorten planten, want deze waren met een hoop wikken en wegen uitgezocht. Met de basilicum werd haat gesymboliseerd en met de gele bloemetjes, de gewone rolklaver, werd er geduid op wraak.

Het was een waarschuwing, een boodschap, maar voor wie?

Voordat er iemand kon komen was de kat die toekeek verdwenen. Een perfect uitgestippelde moord in een clan die al onstabiel op zijn pootjes stond.


Open voor wie wilt!</sub>

Een gewone  jacht training, dat zou het moeten zijn geweest. Barkingpaw deed altijd zijn uiterste best tijdens trainingen, zelfs als dit geen vechttrainingen waren. Als Acornstar hem vroeg prooi op te speuren, dan zou hij wel 20 verschillende richtingen aangeven, en terugkomen met meer prooi dan zijn mentor verwacht had. Oke, misschien was dat een beetje te idealistisch maar het was deze mentaliteit die hem van het lopen weerhield. Dat hem deed fronzen toen een beangstigende geur hem bekroop. Een geur die hij anders misschien gemist had, met de stank van modder dat er tussen hen lag. Zijn verwilderde blik vond die van Acornstar, zijn hart wist niet van remmen. Haughtypaw was in gevaar, zijn broertje was in gevaar. Hij zei niks, niet acties voor hem spreken en nog voor Acornstar kritiek kon leveren, zette de apprentice het al op een lopen. Impulsief als hij was, was er geen tijd voor gedachtes, was er geen tijd voro redenering. Wanneer familie hulp nodig had, dan dacht je niet na, dan deed je.

Nog voor hij het tafereel zag, sprongen tranen in zijn amberen ogen. Nog voor het bloed en gruwel voor altijd op zijn netvliezen gebrand zou staan, klopte zijn hart in zijn keel. Hij hoefde er niet bij na te denken, vertrouwde op zijn reuk en intuïtie. Beide vertelde hem dat er iets goed mis was, beide vertelde hem dat Haughtypaw in gevaar was. Hij herkende zijn broertjes geur uit duizenden, zelfs al was het vermengd met dat van bloed. Een ijzeren geur die zijn neus prikkelde, hem volledig opschudde. Met kracht dwong de kater zich een weg door de modder, langs de naaldbomen, door de schaduwen. Gevolgd door zijn mentor, al had hij hier vrijwel geen oog noch oor voor.  Hij moest snel zijn, hij moest er zijn. Moest Haughtypaw redden, dat was alles wat er toe deed. Hij zou Haughtypaw redden.

Maar het mocht niet baten, zijn adem stokte, was niet meer dan een bekneld gepiep toen het hem duidelijk werd. Toen zijn broertjes legen ogen hem vonden. Een snik ontsnapte hem terwijl zijn poten onder hem bijna weggaven.  Hij was te laat. De warmte had het lichaam van zijn broertje al verlaten, beweging zat niet meer in de pols. En schuld viel over hem als een laken. Hij schudde zijn kop, trilde oncontroleerbaar terwijl hij een wankelende stap naar voren zette. Nog één volgde en voor hij het wist duwde hij zijn kop in de vacht van de gedode apprentice. Hij was niet snel genoeg geweest, hij was er niet geweest om hem te beschermen. Hij had er moeten zijn, hij zou er altijd voor zijn broertjes moeten zijn. Waarom was hij er starclan verdommen niet, waarom had hij niet sneller gerend? Wie- zijn stem trilde toen hij zijn kop ophief "Wie was het." woede brandde in zijn gouden ogen. Hij was boos op zichzelf, maar kwaad, razend op diegene die zijn of haar klauwen vuil had gemaakt. Hij dwong zichzelf het snikken in te slikken, maar tranen glinsterde nog altijd op zijn kopie. Hij was te laat, maar hij kon het nog rechtzette. Voor Haughtypaw,  hij zou het recht zette. Hij drukte zijn kop weer in de vacht van Haughtypaw, een stille belofte. Hij moest het rechtzette, zijn blik vond Peppermint, zij was er al. Wat had ze gezien? Opgemerkt?

Hij had het gevoel dat er iets mis was, een gevoel die hij wel vaker gehad had en als hij deze volgde was er vaak maar een ding dat hij tegen zou komen. Hij hoopte dat het alleen niet het geval zou zijn, niet na Slatefur. Ze konden niet nog meer verlies lijden. Het water was nog steeds niet gezakt en als dit langer doorging, dan zouden ze naar andere plekken moeten gaan kijken om de clan te voeden, maar hij hoopte dat het water ee op tijd voor zou zakken.
Ondertussen ging alles gewoon door, de patrols, de trainingen, alles. Zo nu ook had hij Barkingpaw meegenomen voor een jachttraining. Als hij alleen eerder had geweten wat hij vandaag aan zou treffen, dan zou hij dat mogelijk niet gedaan hebben. Het gevoel dat er iets mis was bekroop hem weer en het werd alleen maar bevestigd dat hij het goed had toen hij bloed rook. Te veel bloed. Dit kon niet goed zijn. Hij had te veel ervaring hiermee om te weten dat hij een dode kat zou vinden aan het einde van het spoor. Hij hoopte alleen dat het niet nog een shadowclanner zou zijn. Maar die hoop was al snel vervlogen toen hij de geur herkende dn Barkingpaw hem een blik zag werpen. Hij wilde de jonge apprentice waarschuwen, wetende wat hij waarschijnlijk aan zou treffen, maar hij kreeg de woorden er zelf niet uit. Hij rende dan ook achter zijn apprentice aan tot hij het lichaam opmerkte. Hij merkte nog vaag op dat Peppermint er ook was, maar besteedde haar geen aandacht. Nee, want daar lag maar een al te bekend lichaam. Een waarvan hij niet had gedacht dat hij hem zou overleven nog. Een van zijn jongste zoons, ook al wist de clan dat niet.
Toch kon hij de emoties die hem bekropen nu niet tegenhouden en hij wist dat zijn gezicht vertrok het moment dat hij zijn ogen op Haughtypaw gelegd had, dat daar een verdriet te zien moest zijn dat niet ecnt bij een oom of clanleader zou passen, maar meer bij een vader die zijn zoon verloren had. Een keer eerder was het hem overkomen, een keer eerder en hij had bijna degene willen afmaken die het gedaan had toen. Diezelfde woede begon nu weer op te borrelen, zijn weg naar boven te maken, maar deze keer was er geen doelwit voor. Degene die het had gedaan was niet meer hier en er was ook geen geur om diegene aan te herkennen. Behalve misschien de verschillende kruiden en bloemen, maar hij was geen kenner daarvan, nooit al geweest. Hij zette een stap dichterbij naar zijn zoons, maar twijfelde even. Niemand wist zijn echte relatie tot de twee en het verscheurde hem van binnen nu. Een tweestrijd dat in hem gaande was. Hij wilde rouwen, zelfs schreeuwen misschien. De dader vinden en hem of haar in zijn klauwen krijgen. Maar aan de andere kant zat de oom, de clanleader, die niet zoveel zou moeten geven als hij nu deed. Toch overwon het eerste, al was het in mindere mate, een geluid ontsnapte uit zijn keel. Niet per se een jammerkreet, maar een die duidelijk liet merken dat het hem wel wat deed. Hij zette nog een stap dichterbij en drukte zijn neus in de vacht van Haughtypaw en sloeg zijn staart om Barkingpaw heen. Wetende dat de apprentice het ook niet makkelijk moest hebben.
En toen kwam die vraag, de vraag wie het gedaan had. Hij had zo graag het antwoord daarop geweten, zo graag zijn klauwen in die vacht gezet. Ze moesten diegene vinden, al zou hij zelf moeten zoeken. Hij nam een keer diep adem, probeerde zijn huidige gevoel weg te stoppen. Hij was tenslotte de clanleader. Hij richtte voor het eerst zijn blik op Peppermint. "Heb je wat opgemerkt?" Het was een simpele vraag, maar een die hem moeite had gekost om eruit te krijgen. Het voelde veel definitiever hierdoor.

Echt antwoorden had Peppermint niet, dat was duidelijk, maar de observaties die ze maakte waren vreemd. "Enig idee waar ze wel vandaan komen?" Dan konden ze daar misschien gaan onderzoeken. Hij zou sowieso een patrol de omgeving laten uitkammen, maar daarvoor zouden ze eerst terug naar het kamp moeten gaan. Meer kon hij echter niet vragen, want op dat moment kwam een maar al te bekende vacht erbij en slikte hij kort bij het horen van de kreet van Lovebird. Hoe graag hij dat zelf ook had willen doen, het uit had willen schreeuwen, maar het in moest houden. Hij verstijfde iets toen haar blik ineens op hem gericht werd, een blik die op onweer stond. Het was niet de eerste keer dat hij beschuldigd werd van iets, maar wel de eerste keer dat het om zijn eigen zoon ging in de kwestie. Woede begon dan ook op te borrelen om hoe oneerlijk het eigenlijk allemaal was. Het was haar keuze geweest om het te verbergen voor de clan, niet de zijne en nu ging ze hem lopen beschuldigen van de dood van hun zoon? "Lekker makkelijk niet?" Sprak hij dan ook. "Mij nu de schuld geven, terwijl je zelf de keuze gemaakt hebt." Het was niet alleen haar zoon, het was ook zijn zoon. Hij liet zijn blik op het lichaam van Haughtypaw vallen en voelde hoe een deel van zijn energie leek te verdwijnen. Dit was niet hoe het had moeten gaan, hij hoorde zijn kinderen niet te overleven, niet op deze leeftijd. En dan had je Lovebird nog die hem de schuld probeerde te geven van de dood van hun zoon. "En geef me niet de schuld van de dood van onze zoon." Sprak hij zachtjes, nee, dat kon hij er niet ook nog bij gebruiken hier bovenop. Het was al lastig genoeg dat hij niet de vader kon zijn die hij wilde zijn, maar om dan ook nog beschuldigd te worden van de dood van Haughtypaw, nee, dat ging te ver.

Er was geschreeuw geweest, geschreeuw waar hij op reageren kon. Zijn blauwe ogen gleden over de bomen en struiken die het territorium vormde, terwijl zijn poten de stappen zetten om dichterbij het geschreeuw te kunnen komen. Hij merkte de geuren van verschillende katten, zijn leader, zijn medicine cat en een paar andere katten. Wat hem vooral opviel was het feit dat er een vreemde geur van basilicum hing. Het was licht, alsof het nog verder weg was, terwijl de kater zich door het struikgewas duwde en keek naar wat er voor hem afspeelde. Het gegil was van Lovebird afkomstig, terwijl er een lichaam op de grond lag. Een lichaam die Blazeheart herkende als Haughtypaw. Hieruit kon hij dus snappen waarom Lovebird zo aan het gillen was, immers was dit haar zoon. Wat hem vooral opviel was dat het gericht was tegen Acornstar, wat een kleine glimlach op zijn gezicht bracht. "Zie je wel," mompelde hij, terwijl hij dichterbij kwam, maar op gepaste afstand bleef zitten. Rustig knikte hij naar Peppermint, die zo te zien niet blij was met wat er gaande was. Hij wilde zijn gedachten uitspreken, maar wist dat hij de twee katten niet over zich heen wilde hebben. Maar hij wist, hij wíst, dat dit was wat zou gebeuren als Acornstar meer invloeden van de Dark Forest zou krijgen, want natuurlijk zaten zijn geesten achter dit alles.

Hij wist dat zijn laatste woorden mogelijk een reactie zouden uitlokken van iedereen om hem heen die niet meer te stoppen zou zijn. De reactie van Lovebird verraste hem niet, maar het deed wel pijn om die woorden te horen. Tenslotte was hij maar al te graag open geweest over het feit dat ze van hem waren, maar zij had hem verteld dat hij niet meer als een oom zou mogen zijn. Dat zijn broer als de vader gezien zou worden en dat hij daar geen zeg in zou hebben. Maar hoe kon dit zijn schuld zijn als niemand had geweten dat ze van hem waren? "Niemand wist dat ze van mij waren, dus dit heeft daar niks mee te maken." Nee, dat was misschien het enige voordeel aan het geheimhouden. De kittens zouden nooit tegen hem gebruikt worden, niet zoals Twistedheart. En toch had iemand Haughtypaw vermoord, maar waarom? Als niemand wist dat het zijn zoon was, dan kon het niet dat het een van zijn vijanden was toch? Tenzij het iemand was die in het algemeen wat tegen Shadowclan had, dat was altijd ook nog een mogelijkheid. Zijn blik viel nogmaals op Haughtypaw en eerlijk had hij ook geen zin om nu ruzie te lopen maken, terwijl ze een vigil zouden moeten houden voor hem. Peppermint had tenslotte gelijk, ze moesten dit niet hier doen, niet nu.

Hij wilde net naar het lichaam toegaan en deze oppakken toen hij de woorden van Barkingpaw hoorde, woorden die insloegen als een bom. Liegen was een groot woord, maar het verzwegen had hij zeker. Op het verzoek van Lovebird. Was alles anders gegaan als hij van begin af aan al de positie van vader ingenomen had? Als hij niet had gedaan wat Lovebird van hem had gevraagd? Was dit alles dan niet gebeurd? Het waren vragen waar hij geen antwoord op had en hij zuchtte dan ook wat vermoeid. Hoe graag hij alles ook nu uitpraatte, dat ging hem gewoon niet worden nu. Haughtypaw verdiende een vigil zonder alle familiedrama. "We praten hier morgen verder over." Besloot hij dan ook. Dat zou na het vigil zijn. "Blazeheart, kan je Barkingpaw helpen Haughtypaw terug te brengen naar het kamp?" De jonge apprentice was er tenslotte heel stellig in geweest om noch Lovebird noch hem nog dicht in de buurt te laten komen van Haughtypaw, dus dan leek dit de beste optie. De apprentice was te jong om zijn broertje fatsoenlijk te kunnen dragen. Hij had geen idee wat er zou gebeuren eenmaal ze terug in het kamp zouden zijn, wat Barkingpaw zou doen of Lovebird. Of een van de andere twee die hier waren, maar terug kon hij niet meer. Eenmaal terug zou hij er ook een patrouille op uit moeten sturen om de omgeving af te zoeken en hopelijk nog een spoor te vinden. In dit soort momenten haatte hij het dat hij de leader was, dat hij dingen moest regelen. Het liefste zou hij ook willen kunnen rouwen, de emoties kunnen uiten die hij werkelijk voelde, maar die optie zat er niet in, zelfs niet nu een aantal wisten dat hij de vader was van de drie apprentices. Dit is waar zijn rang in de weg zat en het putte hem uit, maar hij zou ervoor zorgen dat dit gebied volledig uitgekamd zou worden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Verderf. Het hing in de lucht. Het zweefde stil bij hun grenzen en het leek de hemel open te scheuren, alsof de zon deze dag was gerezen met het doel om toe te slaan. Even hield de wereld zijn adem in, de deputy kon bijna het zout van tranen op zijn lippen proeven, en toen barstte de hemel echt open. Het geschreeuw van meerdere katten bereikte zijn oren, en voordat hij het wist stond hij op het toneel bij iets wat wel een tragedie moest zijn. Een klein lichaam, bedolven door meerdere katten die ruzieden, schreeuwden, huilden. Hij kon zijn oren niet geloven. Acornstar en Lovebird die ruzieden over wie hun kind, ja hun kind, het meest mocht rouwen. Een blik van afgunst, misschien teleurstelling richtte zich op Acornstar, die zich eerder gedroeg als een geslagen kind dan een leider. Settleddust had al jong geleerd om zijn eigen rouw te verbergen. ‘En nu is het klaar!’ miauwde hij met een toon die geen weerwoord toestond nadat Acornstar zijn zegje had gedaan. De deputy keek Lovebird en haar zoon aan voordat ze ook maar weer een woord terug durfden te zeggen. ‘Een apprentice is dood. Een broer, zijn zoon, haar zoon, wat boeit het? Jullie zouden hem moeten eren en rouwen om een te vroege dood. Jullie gedragen jullie niet als warriors,’ siste hij. Hij keek Blazeheart aan en gaf hem nog een seintje om door te gaan met de opdracht van Acornstar. Hij hoopte dat Lovebird hen ook zou volgen. Wat Acornstar zou doen op dit moment, kon hem eigenlijk niet eens meer schelen. Hij mocht blijven, hij mocht gaan rouwen, zijn feestje. Settleddust wierp nog een blik op het kleine lichaam en liet zijn kop verslagen hangen. Zonde. Hij liep naar Peppermint en begroette haar met een lik over haar schouder. ‘Kan dit te maken hebben met Slatefur?’ vroeg hij voorzichtig. Als er iemand rondging die hun warriors één voor één af probeerde te maken, dan hadden ze een probleem.