Justice is a dish best served cold

_{Met zoekende ogen zocht de kater de bomen af. Zocht hij voor enig teken van leven tussen de schaduwen. Achter hun grenzen, verschuild zaten katten wiens ego groter was dan hun brein. Zij die de sterren boven hun achterlijke koppen nodig hadden om uit te maken wie wat doet. Mathias had geen blessing van de sterren nodig om te weten dat je een ander niet zo maar aanvloog. Had geen sterretjes op zijn schouder nodig om door het leven te komen. Maar toch klopte dat eerste niet geheel. Mathias vernauwde zijn ogen, zij die niet naar de sterren keken, die waren minder waardig, hen doodde? Wie keek daar nou weer naar om? Het liet een bittere smaak achter op de tong van de grote kater wiens rouw verre weg van over was. Zeker nu Phoebe hem er telkens aan herinnerde, hij zag de jonge kattin inmiddels als zijn zusje. Zou haar opbrengen en zou haar beschermen van alle gevaren in deze oneerlijke wereld.
[Newtspark]}

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

De flame point zuchtte zacht. Ze was moe. Zo verschrikkelijk moe. Soms had ze gewild dat het Rookchirp was die haar vermoord had tijdens de oorlog in plaats van andersom. Het idee van eeuwige rust vinden was iets waar ze op sommige momenten over droomde. Newtspark schudde met haar kop. Die gedachten moest ze uit haar kop verbannen. Er was nog te veel in de wereld en in het leven om voor achter te blijven. De eeuwige jachtvelden waren nog niet aan haar besteed.

De geur van een bekende vulde haar neus en met twinkelende oogjes speurde ze de grens af, opzoek naar de kater. "Mathias!" Riep ze en ze snelde naar de grens naar haar vriend toe toen ze hem gezien had. Ze wist waarom hij hier was, maar ze was nog steeds blij om hem te zien na alle drama van de afgelopen paar dagen.

_{Daar was ze, zijn oren prikte naar voren toen ze zijn naam riep, zijn ogen verwarmde even. Kort kropen zijn mondhoekjes naar voren. Hij wist het wel, dat ze wist wat hij hier kwam doen, wat hij zou vragen. En ergens wist hij ook wel dat ze het hem eerlijk zou vertellen, blij haar grote vriend te zien. Hij knikte uitbundig, enthousiast "Oi Newt!" drukte kort zijn grote kop in haar hals. Hij was een extrovert joch, gaf om zijn vrienden, en zelfs de schande van haar thuis zou zijn mening over haar niet buigen. Newt was anders, een medicine cat, en zij begreep hem. "Long time no see hm" kort gleed zijn blik over de schaduwen achter haar, waar ze thuis horden. Ver, ver achter haar. "Hoop dat je wat bekomen bent van de oorlog" oh ja, hij wist er alles van. Had het resultaat ervan thuis zitten. Veilig thuis waar niks haar zou overkomen. Niet zolang hij er zeg over had.}

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

Met een glimlach keek ze naar hem op. Tja, hij was nou eenmaal groter dan zij was. Zachtjes snorde de poes toen hij zijn kop in haar hals drukte. Het was te lang geleden sinds ze hem had gezien. Dat ze hem écht had gezien. Niet die ene keer samen met Remnantpaw. "Redelijk" beantwoorde ze zijn vraag. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze hem zachtjes. Het nieuws was hem vast niet ontgaan van Ceasar, een belangrijk figuur in zijn leven.

_{Geruststelling vond kort zijn gedachten toen de kattin vertelde dat het redelijk met haar ging, een glimlach vond zijn kop, drukte zacht met zijn schouder tegen de hare . "Gelukkig maar" Newt verdiende het niet te lijden onder onnodige oorlogen, nee zij niet. "Hoe het met mij gaat?" de kater grinnikte weemoedig terwijl hij zijn expressieve blik op de hare bracht. Zijn rouw, zijn wraakzucht. "Hij liet een wees achter" verzuchtte hij vervolgens, schudde zijn kop "Wat was het ook alweer in de warrior code?" De kater zijn blik rustte op de medicine cat. "Tenzij ze buiten de warrior code staan toch?" Het was walgelijk, onredelijk en bovenal onterecht. Levens buiten de code, ze werden als minderwaardig geacht. En als rogue kon je je niet eens een warrior noemen. Lang hoefde hij deze grond niet te bewandelen om daar achter te komen.}

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

Zachtjes duwde ze haar neus tegen zijn wang toen ze zijn uitstraling zag veranderen. "Het spijt me," miauwde ze zachtjes. Ceasar had een wees achtergelaten en Mathias was bitter. Het verschil tussen een rogue en een clankat was er eentje waar ze haar poot nooit om had kunnen wikkelen. Het was krom. "Wat was het ook alweer in de warrior code? Tenzij ze buiten de warrior code staan toch?" Alleen maar omdat ze ergens anders geboren waren, omdat ze ouders hadden die misschien een fout gemaakt hadden werden ze anders bestempeld. Als een leven wat niks waard was. "Je weet dat ik het daar niet mee eens ben.." Miauwde ze zachtjes en haar oren draaide plat in haar nek. Ze wist dat het niet op haar gericht was, maar toch voelde ze zich er niet goed bij. Hij was boos. Boos op de regels en de clans en woede deed soms gekke dingen met iemand. Dat wist zij maar al te goed.

_{De kater keek toe hoe haar houding veranderde, hoe schuld haar ietwat liet weg kiemen. Hij sloeg zijn staart om haar heen, nee. Newtspark was anders, had hem altijd als gelijken behandelt, had een duidelijke afkeur voor hoe dingen gingen en daarmee het vertrouwen van de rogue gewonnen. Een vriendschap gesmeden die niemand ooit nog kapot zou maken. Hij gaf om haar, beschermde haar zoals hij al zijn vrienden probeerde veilig te houden. De kater slikte, wat er met Caesar gebeurde, het zou niet nogmaals gebeuren. "Ik weet het Newt, natuurlijk weet ik dat meid" verzekerde hij met een kleine glimlach, sloeg zijn staart strakker om haar heen. "Ik verwijt jou niks" Een nadrukkelijke blik verharde zijn ogen, maar werd verzacht door een glimlach, ze mocht niet zo denken. "Enkel diegene die zijn vieze klauwen niet thuis kon houden." hij snoof, week zijn blik "Wie het ook is, ik kom er wel achter" En wie weet zou ze hem daarin kunnen helpen.}

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

Hij sloeg zijn staart om haar heen en Newtspark voelde haarzelf weer iets kalmeren. Ze snapte zijn woede, het was nou eenmaal een emotie waardoor we onszelf lieten leiden zonder na te denken over de consequenties. Ze leunde wat tegen hem aan en zuchtte zachtjes. Het voelde vertrouwd wanneer hij bij haar was. Alsof ze de hele wereld aankon met haar 'broer' aan haar zijde. "Wat doe je als je het weet, Mathias?" Vroeg ze hem zacht. Moord was voor hem niet de oplossing, al leek het een antwoord te zijn op vele van haar eigen vragen.

_{De vorst onder zijn poten nam af met de warmte die toen noem. Het was nieuw voor de kater, gewend aan de kou die de bergen met haar meebrachten. En hoewel hij al eerder een new en green leaf op lagere grond had meegemaakt. Had deze koude winter hem geheel thuis gebracht. Dat, en het feit dat er weer familoe rond hem zat, weliswaar gevonden familie dit keer. Maar nog altijd familie. Op de vraag die de kattin vervolgens stelde liet de grote kater een korte stilte vallen. Voelde hoe woede, onbegrip en wraakzucht zich om zijn hart vastpakte en zijn zicht vertroebelde. Hij slikte, week haar blik om zijn ijskoude ogen niet aan de hare te tonen. " Wat rechtvaardig is" zijn stem stond vol emotie, hij was nooit goed geweest in deze verbergen noch probeerde hij het actief. " Bloed voor bloed" De warrior in kwestie zou er niet heelhuids mee wegkomen, niet als het aanhem lag, niet als het aan zijn woede lag.}

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

Bij het horen van zijn woorden perste ze haar lippen op elkaar. Bloed voor bloed. Newtspark had twee manieren om te reageren op zijn woorden en in stilte was ze deze beide aan het afwegen. Het was een clangenoot geweest die de desbetreffende kater had vermoord. Ravenstrike. "Mathias..." begon de poes zacht en er lag een twijfeling in haar stem. Haar hart sloeg tegen haar borstkas aan en haar keel voelde droog toen ze de volgende woorden uitsprak: "Laat me je helpen." Op welke manier dan ook. Met moord of met het verdriet. Zolang ze hem kon helpen, zolang ze familie kon helpen, moest starclan het toch begrijpen?

_{Newtspark, lieve Newtspark. Anders dan alle andere clan katten, een kattin met een hart. Zij begreep hem, zag de wereld door zijn referentie kader en begreep. Begreep de vooroordelen van de clans, begreep hoe hun codes hen buitensloten die niet onder hun sterren geboren waren. Een zachte glimlach verbrak het ijs in zijn blik toen ze zijn naam noemde toen ze hem terug bracht naar het nu en aanbood hem te helpen. Zijn blik vond de hare bij het horen van haar voorstel, twijfel lag als een deken over zijn hart terwijl hij haar blik vasthield. Hij wilde niet dat de kattin haar poten vies hoefde te maken voor een prijs die aan hem was om te betalen. Wilde niet dat ze in de problemen kwam, want voor hem was het een eer, voor haar was het verraad. Mathias liet zijn massieve schouders vallen, zijn blik verzachtte. Drukte zijn kop kort tegen haar schouders. "Geef me zijn naam" Geef hem iets om te haten, iets concreets. Iets om hem in zijn dromen bezig te houden, te motiveren. "Meer kan ik niet van je vragen"}

Onderwerp: Re: Justice is a dish best served cold